afwachtend zat hij te kijken

hoe ik in eigen tijd

de zomer van mijn leven

heel secuur borduurde

is pas opgestaan

nadat ik klaar was met

het doorknippen

van de laatste draad

pas toen

heeft hij me laten verstaan

dat ik met hem

een nieuwe weg moest gaan

wanneer armen van verlangen

naar hem reiken

zo graag de inhoud

van een minnend hart

willen tonen

doch de gozer

niet in tederheid gelooft

zullen verzuchtingen

geen dromen maar

zielensmart verwoorden

breng mij

in haar schoonheid

en laat me steeds meer

ruimte toe-eigenen

tot ik helemaal voldragen

uit mezelf kan losbreken

om eindelijk te leren weten

nooit leek het licht

zo gedwee

als toen het die dag

bij valavond

de stilte werd ingedreven

waar het leek

of een in zichzelf

gekeerde wereld

zo geducht ademde

dat spinsels

van spoken en demonen

de overhand op

gedachten kregen

lijkt het of de tijd

zich verward

heen en weer

tussen zomer en winter

beweegt

dan is het herfst

die de stroom vertraagt

in eigen ritme

nog even

wil voortbestaan

ben zo ver

met je meegegaan

hebben samen

zoveel emoties gedeeld

dat ik jou als herinnering

in mijn rugzak steek

wanneer je me vraagt

alleen terug te keren

hoe hard ik tracht

jou bij te benen

je wordt steeds kleiner

in verder gaan

mijn ziel bevrijdend

verpoos ik even

in het duister

van de leegte

om dan elke

schaduwvlek negerend

een nieuwe weg

in te slaan

al schildert de zon

hen nog even als stilleven

dra zullen ze hun vrijheid nemen

rood gekleurd

wervelend spelen

op de stroom van leven

tot ze bij windstil

zich warm gaan koesteren

in een tijdloos voortbestaan

me terdege

bewust van het lege

in ’t rimpelende

zal ik

de windstille dagen

zachtgolvend breken

ten volle

de draagkracht van

’t bewegen beleven

deze morgen

wou ik

diep duiken

in het herfstig

rood ontluiken

verder leven

in een wereld

vol fantasie

waar sensatie

onbegrensd lijkt

omdat jij je eeuwigdurend

in de nacht hebt verschanst

het seizoenenlang

donker is gebleven

ben ik in onomhelsd

verlangen verwelkt

kende mijn openbloeien

een gebrek aan tijd

langs mijn oude

vertrouwde bomen

die mij reeds jaren hun

 wanstaltige tonen

zweef ik

op de hartenklop van leven

met nevelslierten

hoger mee

naar daar waar tijd

geen vat meer

op me heeft

ik een sterretje heet

met hoeveel

hinkelen we niet

tussen de lijnen

van het leven

tot we afgepeigerd

in overheersende verwardheid

het evenwicht niet langer

weten te bewaren

tussen krijtwit en zwart basalt

de hel afdalen

wanneer de langgerekte

reeds herfstig

uitziende velden

zich plots

in een laatste bloei

zo mooi ontplooien

kan ik niet anders

dan me overgeven

aan het gele

dat me zo

intens omgeeft

ik me warm

weet gestreeld

rest ons de tijd

om in verwildering

diep te wortelen

zodat onze droom zich

als  werkelijkheid

kan uiten

of zien we

hem verwelken

door wat ontreddering blijkt

innemend als

’t verstild verlangen me parelend

naakt verder draagt

verzuchtende ogen vertellen

hoe zinnenprikkelend mooi

ons dollen was

wij samen dromend

in Morpheus armen

op verhaal komen

ergens halverwege

tussen grijs en groen

waar stinkend roet

nog steeds

de rauwe zelfkant

van eerder leven tekent

ben ik als geducht

opgegroeid

mijn wereld

in beweging

laat traag

een verhaal ontstaan

waar woorden

de zin van oneindigheid

met gouden

gedachten raken