ochtenddauw

maskeerde kil

het volmaakte

omtreurde stil

het pas ontwaakte

in diepgrauw

ik laakte

het vergrijsde

droomde in blauw

een vergezicht

omzoomd met zonnelicht

nadat zon en maan

even samen

zalig baden

in onbegrensde koelte

na het zwoele

van een hoogzomerse dag

rekken schaduwen

zich zo lang uit

tot de wereld

donker sluit

en ik de nacht

voel komen

de nacht bracht

de stilte nog dieper

alle woorden vervaagden

verward in een lege droom

achtergebleven tijd dwong me

tegen een muur van vergetelheid

Het is hard

zwijgen

als een vinger op je lippen

jou uit eigen woorden

doet stappen

nauwelijks ademhalend

jezelf dreigt

te verliezen

terwijl het hart verlangt

naar onvermoede bekentenissen

hoe moeilijk was het

ze te verzamelen

handenvol weg te dragen

om in de vloeiende gang

te laten verdrinken

tot er enkel nog de vage kringen

van het diep geborgen zijn

na rimpelen

hij vliegt

hongerig weg

terwijl zij

in de stilte

van het nest

gaat zitten wachten

een broedtijd lang

met het verlangen

haar vleugels uit te slaan

tot hij voldaan

zich over hun kroost

komt ontfermen

wil ik

het lichtwezen zijn

dat bij je blijft

jouw bloemen

helpt verrijken

zodat bijen

naar je zoete

blijven zoeken

of zeil ik

met het gevleugelde

langs hemelbogen mee

om te zien

hoe jouw prille

viltige zaden

ergens ver van hier

nieuw leven gaan baren

hij blijft onbewogen

vertijdloosd staan

tussen de beweeglijkheid

van wegvluchtende vogels

tot hij gevat

door een laatste schaduw

alle energie weggeeft

die hij ooit gekregen heeft

als opengespleten stronk

van hoger doel berooid

verhumusd tussen datgene

wat men leven heet

waar geaardheid

de ruimte heeft

zich te ontvouwen

en ten gronde kan zijn

krijgt persoonlijkheid

een ereplaats

met hun zacht

sensuele geur

en wit

maagdelijke kleur

lijken ze drager

van het tedere

tot ik hen

door mijn handen

laat gaan

scherpte

men eerder denken

doorprikt

hoe wijd het grasperk

kan prijken

wanneer elk stipje wit

voor zich

en toch samen

gaat bloeien

in de nieuwe adem

die hen heeft uitgestrooid

het is enkel

zijn geur

die in het donker

blijft hangen

tot mijn handen

langs de nacht

de schaduw

gaan herontdekken

vol tederheid

zijn bewegen

zegedronken vang

met mijn verlangen

pas wanneer de struik

gestreeld door zomer

vol bessenrood

te wezen staat

plukken wij samen

het zoete dat

naar steeds meer

zal smaken

toen ze merkte

dat hij haar enkel

met een vlugge vleugelslag

aanraakte

wanneer ze

nachtbrakend

naast hem

liep te dwalen

heeft ze hem

hartenloos

de rug

toegekeerd

met eigen houding

en gebaren

haar weg
teruggegaan

toen ik deze morgen

nog slaapdronken

het raam opengooide

om het minnekozende getjilp

van de vogels te horen

werd ik zodanig geraakt

door het zoete

van kamperfoelie

dat ik met de geur mee

naar beneden leek te zweven

oog in oog

met het roomkleurige

reeds het diepgele van de zomer

in het hart van de bloem

wist te ontdekken

hij die nu

zoete broodjes

als zoenoffer

verkoopt

heeft zonder mededogen

menige vrouw

met harde hand

bepoteld

hun kermend verweer

met volle mond gesmoord

zonder recht op weerwraak

terug ’t leven ingegooid

het sterven

duurt hem

een eeuwigheid

wanneer hij daar

afbladderend

staat te staan

bezwaard

door ruwe kerven

van verleden tijd

tegen een achtergrond

die zich in de wereld

vestigt

het niet laat

op te eisen

wat van hem overblijft

als zaad terug rijpt

in oorspronkelijkheid

open bloeit als

een rode wasem

waar ze eerder

als zeldzaam schaars

zich lieten opmerken

tussen ’t kortgemaaide

hoe graag wil ik dan

tussen blad

knop en bloem

onbevangen gaan stoeien