Stenen en rosten in de zee hebben meestal een zwarte bijkomende kleur. Die kleur werd versterkt door het overblijfsel van de afschuwelijke natuurramp van 1978, toen de reuzentanker Amoco Cadiz op de kliffen liep, hier 10 kilometer vandaan. In Ploudalmézeau, Portsall, kan je het anker van het vergane schip zien liggen. En ik leg me terug toe op de fotografie. Ik heb nu tijd om ten gronde alle knepen van het vak onder de knie proberen te krijgen. Dan maak ik foto’s met het juiste diafragma en de beste sluitersnelheid. Dan importeer ik deze in Lightroom, bewerk ze, en exporteer ze voor de blog of voor panoramafoto’s. Ik werk de witbalans bij en probeer de foto’s te optimaliseren. Ik heb er tijd en goesting voor. Met mijn Duitse vriend Günter heb ik gesprekken over de meest moderne professionele technieken. Hier nogmaals wat beelden van de oceaan en van het ochtendlicht. Ik blijf elke dag vroeg opstaan, gelijk de kiekens.
Hier heb je dan weer Kamiel. Kamiel krijgt een medaille voor moed en zelfopoffering. Hij stelt zich ten dienste van de culinaire openlucht projecten. Zo zal Kamiel straks in de kookketel verdwijnen en zich ontwikkelen tot de exponent van het voedselgebeuren. En de oesters komen er ook aan. Wie denkt dat het leven hier saai is, komt bedrogen uit. Oesters openen is een tijd vullende specialiteit van Bea. Het is momenteel bakken en braden in Landéda. De thermometers staan op ontploffen. Kamiel zal het ook niet koud gehad hebben bij het uitblazen van zijn laatste levensadem in de kookpot.
Vandaag is het dag van de commissies. Ik haal eerst tomaten bij de boer hier in ons Landéda. Dan gaat de rit naar Lannilis, naar Leclerc. Met de getrouwheidskaart sparen we punten. Alweer een reden om altijd maar terug te keren naar Leclerc. Na een aantal jaren begin ik hier al wat volk te kennen, en de caissière begroet mij hartelijk. Mijn oude Bretoense vlag was versleten en ik heb een nieuwe gekocht. Leve “gwenn ha du”, wit en zwart en de vrijheidsstrijd van de Bretoenen! Hier heb je ook een foto van het weerstation van Günter. We verwachten zon, veel zon, misschien een beetje wind, misschien harde wind, misschien een beetje bewolking, en misschien wat regen. Het weer in Bretagne kan van alles zijn en kan op korte tijd veranderen: het zeeklimaat ten top! Zelfs bij het opkomend tij kunnen regendruppels overwaaien bij volle zon. Er is een Bretoens gezegde: “altijd is het mooi weer in Bretagne, soms meermaals per dag!” Gwenn ha du, wit en zwart”! Momenteel is het weer prachtig en Bea zoekt schaaldieren in de zee. Op de foto zie je wat we vanavond gaan eten en al wie bij ons op bezoek komt, zal dat ook door zijn strot zien te krijgen. De schelpen mogen blijven liggen.
Het zullen dikwijls dezelfde foto’s blijven: strand, zee en rotsblokken: Sainte Marguerite in Landéda! Landéda is een dorp met een aantal bijzonderheden, ook geschiedkundig. Zo is er de kapel van St.Laurent van Troménec. In 1600 vocht Simon van Troménec, althans een brave jongen, tegen de heerschappij van de bisschop van Léon. Je moet maar durven als rechtgeaarde katholieke ridder. De bisschop stuurde zijn vazal François van Kermavan, ook een doodbrave en trouwe jonge knaap, erop af. Simon en François raakten in een duel. En wie verloor er? De onervaren en overmoedige François. De bisschop was in koleire en excommunceerde de stoute Simon onmiddellijk. Er werd een kapel opgericht ter ere van de godvruchtige François. Ziehier zijn vereeuwiging en we kunnen er nog steeds bidden voor zijn zielerust.
Hans en Hannelore uit Hameln zijn ook aangekomen. Ze zijn beiden in de 80 en nog kranig genoeg om vanuit Niedersachsen naar het uiterste westen van Frankrijk te reizen. Gisteren was het een mooie avond om wat foto’s te maken van de omgeving. Het weer is bijzonder mooi en het is aangenaam om buiten onder de parasol te zitten. Maar de was moest ook nog gedaan worden.
Vorige tien dagen waren we door Frankrijk getrokken van oost naar west. Voor ons verlengden de dagen bijna elke dag een kwartier, want buiten de normale verlenging in de lente hadden we te maken met onze oost-west verplaatsing. En ’s ochtends was het een kwartier langer donker. We staan dus nu op camping des Abers. Het seizoen moet nog beginnen en de camping is zo goed als leeg. Onze Duitse vrienden waren er wel al, Armin en Erika, Günter en Christel. Er moeten er nog bij komen in de komende dagen. En zonet is Olaf ook aangekomen. Het weer is heerlijk, de zon schijnt en het belooft de komende dagen droog te blijven. Hierbij enkele foto’s van de oceaan dicht bij de caravan.
We staan nu op onze vaste stek in Landéda, op camping des Abers. Het perceel is groot en Hubert, de campingeigenaar, heeft het gras pas gemaaid. Ik heb de voortent met zorg opgesteld en we kunnen weer enkele weken verblijven op de plaats dicht bij de zee. Zoals de slogan van de camping aanhaalt: “les pieds dans l’eau”!
Vreemde vogels, die mobilhome reizigers! Vele mobilhomes of motorhomes komen aan op de camping. Hun bewoners komen niet uit hun reismobiel en je ziet ze nooit. Ze blijven in hun wooncel zitten en alle vensters worden blind gemaakt. De volgende dag zijn ze weg. Hebben ze dan Concarneau gezien? Hebben ze de buitenlucht geproefd? Wellicht hebben ze schrik van de mensen en durven ze niemand een goede dag toewensen. Maar goed, iedereen zijn keuze. Morgen verlaten we Concarneau en rijden we 100 kilometer noordwaarts, naar Landéda, naar de Abers. Daar blijven we twee maanden staan!
Op zondag is het rustig in de stad Concarneau. Enkel de ommuurde stad wordt overspoeld door de toeristen. De portemonnees kunnen weer leeg gemaakt worden. Ode aan de chinese toeristen, die hun producten "made in China" terug mee naar huis nemen. Ik ben langs de zee gestapt en met een wijde boog naar de ommuurde stad gestapt. Dat is de beste manier om de zondag zinvol te beleven.
Het is namiddag in Concarneau. De toeristen kruipen uit de grond. Ook wij banen een weg tussen de meute. En het lukt nog ook. De zon staat hoog, de portemonnees verschrompelen en iedereen is content. Bea stapt statig uit de boetiek van St.James. Op de eerste foto zie je de “Amiral”. Het is in dat café dat commissaris Dupain elke dag zijn koffie drinkt. Dupain is het hoofdpersonage uit de boeken van Bannelec.
Mijn vroege vogelschap doe ik alle eer aan. Lang voor de toeristen in drommen aankomen, ben ik al in het historische centrum van Concarneau. Heerlijk is het flaneren langs de nog gesloten winkels. Het is rustig en ik adem de geschiedenis in van de versterkte stad Concarneau aan de zee. En de langoustines liggen klaar om ze te verorberen. Bea heeft ze eventjes in gezouten kokend water gedaan. Met wat mayonnaise en veel gepruts met tangetjes zullen de geneugten van de zee tot ons komen.
Na een ritje van 135 kilometer hebben we Concarneau bereikt. We staan op camping “les Sables Blancs”. Vier jaar geleden waren we er ook al, dus zijn we blij en tevree om terug te komen. We zitten vlak aan de oceaan. Momenteel heerst een straffe wind, zelfs storm van 75 km/uur. Blij dat we op de camping staan, want rijden met een caravan van twee ton zou bijna niet mogelijk geweest zijn. Enfin, we zijn er en we blijven hier wellicht vijf dagen. Laat de langoustines en de oesters maar komen! Met de neus in de wind trek ik straks naar de viswinkel.
We zijn nog wat verder doorgereden naar… Bretagne! We staan nu ergens tussen Questembert en Muzillac, in de Morbihan, op camping “Le Moulin de Cadillac”. Naast de caravan stroomt een beekje en een waterrad draait steeds rond. Morgen trekken we verder naar de Finistère, naar Concarneau.
Brantôme is een mooi stadje, het Venetië of Brugge van de Périgord. Het stadje wordt begrensd door rotsen met holen en er is water in overvloed. Liefelijk en stemmig Brantôme! Morgen trekken we alweer verder. Het reizen zit in ons bloed. We rijden over Angoulême, Saint-Jean-d’Angély, Niort naar Clisson, zo’n 20 kilometer voor Nantes, waar de brede Loire vloeit. Clisson is het centrum van de Muscadet-wijn, schol! Na 300 kilometer zijn we er. Deze namiddag gaan we nog even een handdruk en een bees halen bij de hertog en de hertogin en nemen we afscheid van onze familie in Mareuil. Op de foto zie je nog Olivier, het kleinkind van Mia en Denis.
De hertog en de hertogin van Mareuil, beiden bij de 90 jaar, komen elke dag eten bij Mia. Mareuil is een dorp met vele oude en stemmige straten. Het ligt er net zo bij als toen we er veertig jaar geleden waren. Het kasteel domineert.
In Mareuil wonen Mia en Denis. Mia is de jongste zus van Bea. Zij baat er een restaurant en bar “chez Mia” uit. ’s Middags komen er vele mensen uit het dorp en de omgeving eten. Zo raakte ik in gesprek met een van de gasten, de hertogin van het kasteel van Mareuil (zie foto)! Een adellijke titel stelt in Frankrijk niet veel meer voor, maar zij is een van de afstammelingen van de Duitse Habsburgers, een hertogin nog wel.
