Hier heb je dan weer Kamiel. Kamiel krijgt een medaille voor moed en zelfopoffering. Hij stelt zich ten dienste van de culinaire openlucht projecten. Zo zal Kamiel straks in de kookketel verdwijnen en zich ontwikkelen tot de exponent van het voedselgebeuren. En de oesters komen er ook aan. Wie denkt dat het leven hier saai is, komt bedrogen uit. Oesters openen is een tijd vullende specialiteit van Bea. Het is momenteel bakken en braden in Landéda. De thermometers staan op ontploffen. Kamiel zal het ook niet koud gehad hebben bij het uitblazen van zijn laatste levensadem in de kookpot.
Vandaag is het dag van de commissies. Ik haal eerst tomaten bij de boer hier in ons Landéda. Dan gaat de rit naar Lannilis, naar Leclerc. Met de getrouwheidskaart sparen we punten. Alweer een reden om altijd maar terug te keren naar Leclerc. Na een aantal jaren begin ik hier al wat volk te kennen, en de caissière begroet mij hartelijk. Mijn oude Bretoense vlag was versleten en ik heb een nieuwe gekocht. Leve “gwenn ha du”, wit en zwart en de vrijheidsstrijd van de Bretoenen! Hier heb je ook een foto van het weerstation van Günter. We verwachten zon, veel zon, misschien een beetje wind, misschien harde wind, misschien een beetje bewolking, en misschien wat regen. Het weer in Bretagne kan van alles zijn en kan op korte tijd veranderen: het zeeklimaat ten top! Zelfs bij het opkomend tij kunnen regendruppels overwaaien bij volle zon. Er is een Bretoens gezegde: “altijd is het mooi weer in Bretagne, soms meermaals per dag!” Gwenn ha du, wit en zwart”! Momenteel is het weer prachtig en Bea zoekt schaaldieren in de zee. Op de foto zie je wat we vanavond gaan eten en al wie bij ons op bezoek komt, zal dat ook door zijn strot zien te krijgen. De schelpen mogen blijven liggen.
Het zullen dikwijls dezelfde foto’s blijven: strand, zee en rotsblokken: Sainte Marguerite in Landéda! Landéda is een dorp met een aantal bijzonderheden, ook geschiedkundig. Zo is er de kapel van St.Laurent van Troménec. In 1600 vocht Simon van Troménec, althans een brave jongen, tegen de heerschappij van de bisschop van Léon. Je moet maar durven als rechtgeaarde katholieke ridder. De bisschop stuurde zijn vazal François van Kermavan, ook een doodbrave en trouwe jonge knaap, erop af. Simon en François raakten in een duel. En wie verloor er? De onervaren en overmoedige François. De bisschop was in koleire en excommunceerde de stoute Simon onmiddellijk. Er werd een kapel opgericht ter ere van de godvruchtige François. Ziehier zijn vereeuwiging en we kunnen er nog steeds bidden voor zijn zielerust.
Hans en Hannelore uit Hameln zijn ook aangekomen. Ze zijn beiden in de 80 en nog kranig genoeg om vanuit Niedersachsen naar het uiterste westen van Frankrijk te reizen. Gisteren was het een mooie avond om wat foto’s te maken van de omgeving. Het weer is bijzonder mooi en het is aangenaam om buiten onder de parasol te zitten. Maar de was moest ook nog gedaan worden.
Vorige tien dagen waren we door Frankrijk getrokken van oost naar west. Voor ons verlengden de dagen bijna elke dag een kwartier, want buiten de normale verlenging in de lente hadden we te maken met onze oost-west verplaatsing. En ’s ochtends was het een kwartier langer donker. We staan dus nu op camping des Abers. Het seizoen moet nog beginnen en de camping is zo goed als leeg. Onze Duitse vrienden waren er wel al, Armin en Erika, Günter en Christel. Er moeten er nog bij komen in de komende dagen. En zonet is Olaf ook aangekomen. Het weer is heerlijk, de zon schijnt en het belooft de komende dagen droog te blijven. Hierbij enkele foto’s van de oceaan dicht bij de caravan.
We staan nu op onze vaste stek in Landéda, op camping des Abers. Het perceel is groot en Hubert, de campingeigenaar, heeft het gras pas gemaaid. Ik heb de voortent met zorg opgesteld en we kunnen weer enkele weken verblijven op de plaats dicht bij de zee. Zoals de slogan van de camping aanhaalt: “les pieds dans l’eau”!
Vreemde vogels, die mobilhome reizigers! Vele mobilhomes of motorhomes komen aan op de camping. Hun bewoners komen niet uit hun reismobiel en je ziet ze nooit. Ze blijven in hun wooncel zitten en alle vensters worden blind gemaakt. De volgende dag zijn ze weg. Hebben ze dan Concarneau gezien? Hebben ze de buitenlucht geproefd? Wellicht hebben ze schrik van de mensen en durven ze niemand een goede dag toewensen. Maar goed, iedereen zijn keuze. Morgen verlaten we Concarneau en rijden we 100 kilometer noordwaarts, naar Landéda, naar de Abers. Daar blijven we twee maanden staan!
