nr 16 Ver van hier, helemaal in Engeland, zaten een jongetje en een meisje met een appel te spelen. Toen ze de vrucht schudde, hoorden ze hoe de pitten rammelde. Ze sneden de appel open en kregen ieder de helft. Ook de pitten werden eerlijk verdeeld en opgegeten. Op 1 pit na. Die moesten ze in de grond stoppen, meende het jongetje, dan zul je es zien wat er van komt. Je kunt het je gewoon niet voorstellen. Maar er komt een hele appelboom, al duurt dat een poos. Hij was toch zo knap. De pit werd in de bloempot gestopt. Ze hadden er allebei evenveel plezier in. De jongen maakte met zijn vinger een kuiltje in de aarde. Het kleine meisje legde de pit erin. En beiden dekte de aarde weer toe. "Je mag dit morgen er niet uitnemen om te zien of het is ontkiemd", zei de jongen. "Ik deed het verleden jaar met mijn bloemen. Slechts 2 maal, omdat ik wilde zien of ze al groeide. Ik wist niet beter, maar ze gingen wel dood." De bloempot bleef in de kamer van het kleine meisje. Iedere morgen, de hele winter lang, keek ze of er al een sprietje te zien was. Maar ze zag alleen zwarte aarde. Toen kwam het voorjaar. De zon scheen echt warm. In de bloempot kwamen twee kleine groene blaadjes te voorschijn. 't Was schattig." 't Was ongeloofelijk!" Jubelde het kleine meisje. "Nu komt de appelboom." Elke dag, elke week schoot hij hoger op. De plant groeide flink en werd een echt boompje. Maar het kleine meisje zag hem niet in bloei. God riep haar weg van de aarde. Het jongetje leefde nog, maar was het appelboompje vergeten. Hij was op school, opdat er iets van hem kon worden. Hij hield zoveel van lezen en rekenen, van leren en weten. Hij vergat al zijn spelletjes. Natuurlijk dacht hij toen niet meer aan de appelpit. De appelboom was een kleine boom geworden en werd overgeplant in de tuin. Ook hij kwam in de wereld, opdat er iets van hem kon worden. Hij stond in de frisse lucht er viel dauw op hem. De zon scheen warm. Dat alles gaf hem kracht om de winter te doorstaan. Het was een moeilijke tijd. Maar toen de lente kwam, was het alszof hij van vreugde knoppen zette en in de herfst had hij waarachtig een paar appels. Jaren kwamen en gingen. Over het graf van het kleine meisje groeide gras. Maar er was een man met trouw in het hart en sterke gedachten in het hoofd. Eens zou hij geplaatst worden tussen de grote denkers van deze wereld. De jongeman dacht niet aan zijn appelboom. Jaren van beproeving hadden het huis bezocht, waar de kinderen hadden gespeeld. De ouders van het meisje verarmden, huis en haven werden verkocht. De nieuwe eigenaar liet bouwen en graven. Een nieuwe landweg werd gelegd, over de hoek van de oude tuin. Daardoor kwam de appelboom buiten de tuin te staan, aan de kant van de weg. Maar de zon bescheen hem als voorheen en de dauw viel op hem als voorheen. Hij droeg heerlijke bloemen en zette rijkelijke vrucht. Zijn takken bogen onder het gewicht van de appels. Menige tak werd afgebroken. Want overmoedige handen kwamen en rukte de vruchten af. De boom stond immers aan de openbare weg. Hij stond er vele jaren achtereen, de boom aan de straatweg. Hij werd bestolen zonder dankzeggingen. Men nam de vruchten, knakten takken op de koop toe. Dat lied was heus niet gezongen aan de wieg van de boom, voor zover men over een boom kan spreken, als over een mens. Was zijn geschiedenis niet mooi begonnen? En wat kwam er van hem terecht? Verlaten en vergeten. Een boom buiten de tuin aan de berm, bij veld en straatweg. Die zonder bescherming stond, geschud geknakt. Hij kwijnde wel niet helemaal weg, maar zijn bloei werd minder rijk en dus waren er ook niet zoveel appels als eerst. Hij kon best gemist worden. Tenslotte kwam er een jaar met niet meer dan 3 vruchten aan de hele boom. Ze zaten vlak bij elkaar bij een tak. Precies zoals in het eerste jaar, toen hij klein was, jong en gelukkig, met zijn eerste rijkdom. Ook toen had hij slechts 3-4 appels. Er viel een appel op de grond, toen een tweede. Nu hing er nog maar 1. Als de allerlaatste appel viel, was de geschiedenis van de boom uit.
Wat dacht de bejaarde man die daar de weg afkwam? Hij stond stil, in gedachten verzonken en liet zijn starende blik rusten op die ene laatste appel aan de boom. Het was de kleine jongen die het appelpitje had geplant. Maar hij had het niet zien groeien, hij had nooit gezien wat er van werd. Iets dat hij niet wist, een openbaring gods voor zijn geest, die op dat ogenblik nadacht, over de samenhang van de schepping. Omdat hij het wereldraadsel wilde oplossen. Natuurkrachten. Een zachte koelte bewoog de blaren van de boom. God's geest zweefde over het heelal. De appel viel van de boom. De wetten van de zwaartekracht losten een probleem op. De naam van de man was Newton. Isaak Newton °1642 - +1727.
