Ik hielp bij het verzorgen van vele begrafenissen
Enkel in onze parochiekerk. En probeerde geen één te missen
Alles klaarzetten voor de pastoor,
En liedjes meezingen in het kerkkoor.

Soms is het triestig om voor te lezen
En komen de emoties naar boven bij dezen
Maar het moeilijkst van al vind ik
Is een collumbariumgebed in zijn schik

Of bij een asuitstrooing met de famillie.
En als ik dan het laatste afscheid zie
Hou ik me sterk, tot ik ergens alleen kan staan,
En dan laat ik vaak mijn tranen gaan.

Maar wat heeft dat met vriendschap te maken?
Die komt van de nabestaande. 'k schreeuw het niet van de daken,
Maar de meeste troost die ik mocht ontvangen,
Is vaak van de famillies die aan mijn lippen hangen,

Om te weten hoe ik met hen heb meegevoeld
en met hen verdrietig was zoals bedoeld
in mijn kaartje dat ik hen liet bezorgen
Kristelijke deelneming en veel moed vandaag en morgen.




Tony

Een bloem bij de urne in een collumbarium,
Een verweesde hond bij een pas gesloten graf.
Het zijn tekens van tederheid in een stadium,
Wanneer het leven terug gaat naar af.

Het doet mijn gemoed steeds zwellen,
Wanneer ik die kleine dingen zie,
Waarmee mensen hun gebaren doen tellen,
Om te tonen hun genegenheid omtrend die,

Uit het leven is weggenomen.
Voor altijd in Gods vaderhuis.
Niemand kan eraan ontkomen,
De herinnering is zacht als een pluis.

Maar als dat moment dan gekomen is
en men definitief afscheid moet nemen,
Na een kerkelijke begrafenis,
Stond ik vaak bij diegene,

Die de doden hun leven lang hebben liefgehad.
Ik kan hen niet troosten, maar nadien
Kreeg ik vaak een inzinking, of ga van mijn pad.
'k Voel  verdriet en smart en misschien,

Is dat een troost voor de nabestaande,
Dat zij niet alleen staan met hun verdriet.
Maar dat ik dienaangaande,
Mee huil ook al ziet men het niet.




Tony