nr 18 In een klooster was een jonge man die Urbanus heette. Hij was vroom en ijverig. Aan hem waren de sleutels van de kloosterboekerij toevertrouwd. Die schat bewaakte hij trouw. Hij schreef vele mooie boeken en studeerde ijverig in andere mooie boeken en in de bijbel. Op een dag vond hij bij de apostel Paulus de spreuk: "Voor God is duizend jaar als 1 dag en 1 nacht." Dat scheen Urbanus onmogelijk toe. Het liet hem niet los. Toen liep de monnik uit het bedompte binnenverblijf naar beneden, de zonnige mooie kloostertuin in, waar een klein bont bosvogeltje naar graankorreltjes zocht. Het diertje vloog op het dak en barste uit in een wonderbaarlijk mooi liedje. Het was ook helemaal niet bang. De monnik kon vlakbij komen. Toch liet het vogeltje zich niet vangen. Het vloog van boom tot boom en steeds zong het zo helder en mooi. De jonge monnik volgde het diertje van de kloostertuin tot diep in het bos. Eindelijk gaf hij het op, hij keerde terug naar het klooster. Maar alles leek veranderd. De tuin en de gebouwen waren groter en mooier geworden. Op de plaats van de lage kleine kloosterkerk, stond nu een geweldige kathedraal met drie torens. Het leek wel toverij. Toen de monnik bij de kloosterpoort was en aarzelend aan het klokkentouw trok, kwam hem een onbekende portier tegemoet. Deze week verschrikt voor hem terug. Nu ging de monnik over het kloosterkerkhof. Daar waren een heleboel grafstenen die hij, voor zover hij wist, nooit eerder had gezien. De kloosterbroeders die daar liepen gingen voor hem opzij. Alleen de abt, maar niet zijn abt, een heel andere jongere man, bleef staan. Hij hield het krusifix afwerend op en riep:" In naam van de gekruisigde, wie zijt gij, onzalige geest verezen uit het graf, en wat zoekt gij onder ons levenden?" Er ging een rilling door de monnik en hij wankelde, zoals een oude man wankeld en sloeg zijn ogen neer. Kijk een zilverwitte baard reikte hem tot over het middel, waar de sleutelbos hing van de gesloten boekenkasten. De monikken die in hem een wonderbaarlijke vreemdeling zagen, leidde hem met schuwe eerbied naar de bibliotheek. Daar gaf hij een jonge monnik de sleutel van de boekenzaal. De monnik opende die en bracht een geschreven kroniek waarin te lezen stond dat 300 jaar geleden de monnik Urbanus, plots spoorloos was verdwenen. Niemand wist of hij was gevlucht of omgekomen door een ongeluk. Eindelijk begreep de vreemdeling wat hem was overkomen. "Ha bosvogel, was dat je lied? Nauwelijks 3 minuten volgde ik je en luisterde ik naar je gezang. Intussen vergingen 3 eeuwen. Je beht voor mij het lied van de eeuwigheid gezongen, dat ik eerder nooit verstond. Nu ken ik het. Ik aanbid God in het stof." Hij boog zijn hoofd en zijn ledmaten vielen neer als stof.
