nr 24 Er was eens een verwaande theepot. Hij was helemaal van porselein gemaakt. Met een tuit van voren en een breedt oor van achteren.Daar praatte hij over. Over zijn deksel had hij het niet, want dat was gebroken. Men had er een kram doorheen geslagen. Niemand praat graag over zijn gebreken. Dat doen anderen wel. In dit geval zouden de kop en het melkkannetje en de suikerpot hem meer herinneren aan zijn zwakheid van zijn deksel dan aan zijn mooie oor en de voortreffelijke tuit. Dat wist de theepot.Ik ken ze. Gebreken hebben we allemaal. Ik kom er rond voor uit. Maar je hebt dan toch ook goeie eigenschappen. De koppen kregen een oor en de suikerpot een deksel. Ik ontving beide. En nog iets dat zij nooit zullen hebben, een tuit. Die maakt mij tot koning van de theetafel. De suikerpot en de melkkan zijn dienaressen van de smaak, maar ik ben de milde schenker. Ik verspreid zegen onder de dorstige mensheid. In mijn binnenste worden Chineese blaadjes verwerkt in het kokende water. De theepot had het hoogste woord. Hij stond op de gedekte tafel en werd opgepakt, maar zo onhandig. De theepot viel, de tuit brak af het oor brak af en het deksel, ha daar is al genoeg over gepraat. De theepot lag in zwijm op de grond. Het kokende water liep er uit. Het was een harde slag voor hem en het hardste was dat ze lachte om hem en niet om die domme hand. "Dat vergeet ik nooit", zei de theepot later. Ik werd een kneus genoemd, in een hoek weggezet en de volgende dag aan een bedelende vrouw gegeven. ik kwam terecht in de armoede, ik stond voor schut, zowel van buiten als vanbinnen. Daar begon mijn beter leven.Men is het één en word iets anders. Er werd aarde in mij gestopt. Voor een theepot staat dat gelijk aan begraven worden. In de aarde werdt een bloembol gelegd. Wie dat allemaal deed weet ik niet, maar het was een mooie vervanging van de Chineese blaadjes en het kokende water. Een vergoeding voor het gebroken oor en de gebroken tuit. De bol lag in de aarde in mij. Hij werdt mijn hart. Dat was een tottaal nieuwe gewaarwording. Er was leven in mij. Mijn pols sloeg, de bol ontkiemde. Hij barste bijna van gedachten en gevoelens, ze braken los in een bloem. Ik zag de bloem en droeg haar. Ik vergat mezelf. Gezegend is het zichzelf te vergeten in anderen. Ze bedankte me niet. Ze dacht niet aan mij. Ze werd bewondert en geprezen. Ik was er zo blij om. Hoe blij moet zij dan wel niet zijn. Op zekere dag zei men dat de bloem een betere pot verdiende, men sloeg mij kapot. Dat deed vreselijk pijn. De bloem werdt verpot en ik werd weggegooid op de binnenplaats. Nu ben ik niet meer dan een oude scherf. Maar de herinnering heb ik. Die neemt niemand van mij af.
