Vorige WOENSDAG hebben wij, vanuit Menton, de trein genomen naar het Italiaanse Sanremo.  Dochter Saroja heeft wel Indische roots, maar ze heeft het voor Italië : verschillende vrienden uit Italië chatten met haar, haar favoriete (voetbal)ploegen zijn, naast de Nationale Wereldkampioen, vooral Ac Milan en Juventus.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als je weet dat Menton op enkele kilometers van Italië ligt, dan kan je wel denken dat een bezoekje over de grens een noodzaak was.  Ik had al geopteerd om het dichtbije Ventimiglia te bezoeken (15 minuten per trein), maar de meerderheid had het voor Sanremo, van het bekende Milan-Sanremo.  Dat was ook maar 30 minuten sporen…

Wegens de warmte hadden we, net voor het vertrek, weer nog een extra glas water gedronken, terwijl wij een extra voorraad drank hadden meegenomen.

Net als in Monaco, de dag voordien, is in Sanremo een nieuw station gebouwd onder de grond, waardoor er een redelijke afstand op een rolband moet afgestapt worden, alvorens de stad in te komen…

Maar wat een stad… en hoeveel gemotoriseerde en gehelmde mensen rijden er rond!  Het was enorm heet, maar toch hebben wij in het stadscentrum een tijdje genoten van de voorbijrijdende Vespa’s, brommers, mobilettes,…  Pas na lang observeren zagen wij er een eerste fietser!

Via de “Toeristische Dienst” en wat verloren straatjes, hebben wij toch het historische Centrum "La Pigna" van deze stad bezocht…Zie de foto hierbij!  Weinig mensen hebben eigenlijk oog voor die smalle stijgende straatjes…  Er zijn ook weinig drankgelegenheden en eethuisjes daarboven, wat erop wijst dat de bezoeker weinig oog heeft voor "La Pigna".   Jammer, zou ik zo zeggen!

Natuurlijk hebben wij ook even genoten van een verkwikkend glas vocht op een van de vele pleintjes van Sanremo : wij hadden het voor Piazza degli Eroi Sanremisi, aan de rand van La Pigna; Natuurlijk moest een wielerminnaar als ik de Via Roma betreden hebben, en mijn twee dames wilden nog eventjes winkelen in die Via Roma en in de Corso Giuseppe Garibaldi!

Zoals ik al schreef ziet dochter Saroja  er wel iets ouder uit dan 17 jaar, zo droeg weer hoge hakken en de (jonge) mannen konden het niet laten om haar langdurig te bekijken, tot jolijt van dochterlief!

Bij het teruggaan naar het station hebben wij nog een uurtje genoten van het drukke bewegen van de inwoners op het centrale plein Rondo Garibladi : een komen en gaan van voetgangers en van gemotoriseerde inwoners, die er een ijsje nuttigen, die er vrienden ontmoeten, die hun geliefde terugzien en elkaar luidruchtig toeroepen…

Maar toch hebben wij onze (gereserveerde) trein niet afgewacht, alvorens terug te sporen naar het franse Menton.  Veel mensen hebben het voor de “rechtstreekse” trein, terwijl overstappen in Ventimiglia geen enkel probleem oplevert!

Morgen komt deel vier van dit verslag!!!