De chaos in het hoofd wordt minder…

Het verloren zelfvertrouwen begint zich te herstellen…

Ik geloof alweer in de toekomst…

De fysiek is nog matig…

Mentaal ben ik steeds minder in de war… soms…

Ik wil al wel zo graag, maar kan nog niet echt… lang...

Emotioneel ben ik nog wisselvallig…

… Maar de pijn begint overal weg te nemen…

Ik moet gewoon mijn hoofdje verder leegmaken…

Echt zelfvertrouwen heb ik eigenlijk nooit gehad… dus…

Het terug geloven in mensen zal van de toekomst afhangen…

Rust roest zegt men… maar het doet mij deugt…

Ik moet me blijven heroriënteren…

Niet absoluut willen wat ik kan, zal nog het moeilijkste zijn…

Dankbaar wil ik zijn… altijd en overal…

… Geloof me, ik begin er terug in te geloven!…

07-11-2014 om 12:21 geschreven door Trick O' Colin

06-11-2014 om 11:51 geschreven door Trick O' Colin

Soms zou ik een hoekje willen kruipen
helemaal alleen
in foetushouding
m'n ogen dichtgknepen
en m'n vingers in m'n oren
 
Weg van alles en iedereen
verstand op nul
gevoelens uit
onvatbaar voor problemen
volledig in het duister
 
In 't verste hoekje van de kamer
waar het stil is
en toch warm
m'n ogen vol van tranen
waar niemand het kan zien

04-11-2014 om 09:57 geschreven door Trick O' Colin

Ben ik dan echt die ‘autist’ die in de war geraakt als z’n planning wordt gedwarsboomd?...

Ben ik dan echt die ongeduldige mens die slecht gezind wordt als anderen hun afspraken niet nakomen?...

Ben ik dan echt dit soort man die dat dan uitwerkt op hen die hij eigenlijk liefheeft?...

Misschien wil ik niets door anderen opgedrongen krijgen?...

Misschien ben ik wel een beetje te autoritair en verdraag ik geen bemoeienissen van anderen?...

Of misschien ben ik alleen maar te moe om gedurig m’n planning aan te moeten passen?...

Ach… ik zou zo graag geduldiger, verdraagzamer en minder een perfectionist willen zijn… bevrijd van alle stress…!

03-11-2014 om 11:43 geschreven door Trick O' Colin