Ik ben Trick O' Colin
Ik ben een man en woon in een geweldig land (Belgie) en mijn beroep is papa, bompa en echtgenoot.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooral 'mens' zijn.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
BURN OUT
Dagboek over de persoonlijke strijd tegen Burn out en het gevecht met mezelf
15-07-2017
Aan mijn Lief (nooit verzonder bericht)
Ik voel me enorm schuldig dat ik je pijn doe om mijn invulling van een 'open' relatie, waar we blijkbaar alle twee een ander mening over hebben.
Het spijt mij en ik vind het verschrikkelijk dat ik je daar zo veel pijn mee doe, maar ik ben op het punt gekomen in mijn leven, dat ik mezelf niet zomaar 'alweer' moet, mag of kan verloochenen.
Ik heb nu éénnmaal mijn behoeftes, die ik al heel mijn leven heb opzij gezet om tegemoet te komen om allen die mij dierbaar zijn, alhoewel ik zal dat waarschijnlijk wel meestal blijven doen (de aard van 't beest zeker?)
En om eerlijk en vrank te zijn, mijn drang naar orde en regelmaat, staat zo loodrecht op uw chaos en onzekerheid. En geef toe dat we op bepaalde punten tegenstijdige prioriteiten stellen.
Ik weet dat je het allemaal goed meent, maar ik besef ook dat jij jezelf niet kan veranderen; net zoals ik mijzelf niet kan veranderen.
Ik hou van u ... echt waar ... maar de afstand die we genomen hebben, is echt het beste wat we onszelf hebben aangedaan.
Ik beloof (als God het wil) dat ik je nooit in de steek zal laten en je steunen waar en hoe ik kan.
Ik vind het zeker net zo spijtig als jij, dat het zo gelopen is, maar we mogen niet blijven geloven in een illusie! Er zijn gelukkig nog meer dan voldoende gemeenschappelijke gevoelens om een 'open relatie' te behouden ... en seks heeft daar niets mee te maken.
Geloof mij maar dat de familie(s) u nog altijd zien als mijn vriendin ... mijn lief ... en mijn kleinkinderen noemen je trouwens echt nog altijd de Mimi en dat zal wel altijd zo blijven, net zoals uw kleinkinderen mij (hopelijk) Bompa zullen blijven noemen.
Ik wil je geen valse hoop geven voor de toekomst. Misschien wordt het ooit weer aders, maar voorlopig is het dit wat ik nodig heb en ik besef maar al te goed dat het een beetje egocentrisch overkomt, maar het is dan maar zo.
Na 63 (bijna 64) jaar heeft ieder mens toch recht op zijn/haar midlifecrisis of tijd nodig om te herbronnen ... of niet?
Wie weet, ben ik misschien veel te lang puber gebleven en ben ik nu pas echt volwassen aan 't worden ... sorry!!!!
