Och, denk ik soms
Wat een ellende... Wat een verdriet... Wat zijn mensen toch broos en kwetsbaar...
Weet je,
Kom even bij me zitten...
Ik kan je problemen misschien niet oplossen Maar ik zal even je haven zijn, je luisterend oor, je troostende schouder...
Even mag je zwak zijn, al je miserie uitschreeuwen, lachen, wenen, kwaad zijn...
Ik leef met je mee, ik begrijp je volledig, ik geef je al mijn liefde...
|