|
Waren wij dan zo moe?
Want
We hebben alle zes geslapen als roosjes.
Het ochtendzonnetje geeft ons een goed gevoel. We kunnen er opnieuw een lap op geven
In sneltempo gebruiken we één na één het sanitair. Ondertussen laat onze gedienstige Jacques de koffiemachine haar werk doen in de keuken.
De grote ontbijttafel staat gedekt en alles is, zoals Angelina beloofd heeft, in overvloed aanwezig. We laten het niet aan ons hart komen.
 
Rond 9h00 maken we ons op om te vertrekken. We rekenen af met onze gastvrouw en worden hartelijk uitgewuifd. Er heerst hier helemaal geen nerveuze sfeer in Bergen op Zoom. We geraken gemakkelijk bij het station en vinden daar onmiddellijk knooppunt 14. We volgen het spoor richting Roosendaal via Heide, Heerle en Wouw. Zoals meestal bij onze Noorderburen kunnen we op een van de weg afgescheiden paden rustig fietsen.
We moeten dwars door Roosendaal, een voor ons onbekende middelgrote stad. We kennen de stad enkel van naam, omdat het een zowel een spoorlijn- als een autosnelwegknooppunt is, op weg naar het noorden. Wanneer we het station voorbij rijden, beseffen we echt dat Nederland het fietsland bij uitstek is. Duizenden tweewielers staan kriskras door elkaar. De politie is zelfs bezig met de fietsen die de normale doorgang versperren op te laden.
We vorderen goed, het is wel nog wat fris maar de zon brengt stilaan meer warmte. We stellen het nog eventjes uit om onze jassen uit te doen.
Na Langenberg komen we door een lang groene dreef in Oudenbosch.
Van heel ver zien we twee enorme koepels, we begrijpen niet wat het ook maar kan zijn. Nieuwsgierig zoals we zijn, zoeken we het dan maar uit.
Plots komen we op een soort kloosterplein, hier staat de kapel Saint-Louis. Nochtans menen we een nog grotere koepel opgemerkt te hebben.
 
En ja enkele honderden meter verder komen we aan een groot plein met een monumentale kerk met de bewuste koepel. In een café, er recht tegenover, willen we koffie drinken. De waard vertelt ons dat deze kerk Basiliek van Agatha & Barbara gebouwd is naar het voorbeeld van de Sint-Pieter basiliek van Rome. Maar dan vele malen kleiner zegt hij lichtjes spottend. We zijn stomverbaasd dat hier in zon klein dorp een dergelijk monumentale kerk opgetrokken is. Blijkbaar is een overmoedige dorpspastoor het bouwen ervan gestart in 1865 en was het heiligdom voltooid in 1895.
Na onze aperitiefpauze doen we onze picknickinkopen en vertrekken richting Zevenbergen. We blijven in de nabijheid van twee drukke autostrades rijden. Aan de Moerdijk moeten we de keuze maken ofwel over de reusachtige boogbrug naar Dordrecht ofwel afbuigen langs het Hollands diep naar Drimmelen.
We kiezen richting Drimmelen, om de omweg langs het natuurgebied van de Biesbosch te kunnen rijden. Maar eerst willen we picknicken.
In Lage Zwaluw vinden we in een park langs het water bankjes met uitzicht op een haventje. Lekker in de zon met zicht op de in en uitvarende boten genieten we van ons middagmaal.
 
Fietsen in de Biesbosch zelf is erg moeilijk, omdat het gebied tussen dijken ligt. Er zijn geen verbindingswegen of bruggen. We blijven langs de buitenranden van het Nationaal Park. Toch is het heel aangenaam rijden door de groene polders en akkers. Langs een rivier en door het lintdorp Drimmelen bereiken we Geertruidenberg. Op het langgerekte dorpsplein zien we gelijktijdig een uitnodigend terras. Zonder afspraak stappen we af. Met een frisse Westmalle genieten we van een half uurtje rust. Terwijl we ons zweet laten drogen hebben we uitzicht op de lompe kerktoren
..Onze maatjes Hugo en Robert zien, als oud Dammenaars, onmiddellijk de sprekende gelijkenis met de spitsloze kerktoren van hun geboortestad Damme.
Enkele kilometer verder moeten we over de Bergse Maas. We kunnen gebruik maken van een pas aangelegde weg naar een nieuwe fietsbrug. Als bouwkundige ben ik natuurlijk erg geïnteresseerd hoe de constructie in elkaar steekt. Maar
.mijn makkers willen verder en ik moet mij haasten om hen in te halen
.
We blijven een tijdje de druk bevaren Bergse Maas, welke nu aan onze rechter kant ligt, volgen. We moeten dwars door een landbouwgebied met hier en daar een laagstam boomgaard, deze staan in volle bloei, prachtig. Het is ons ook opgevallen hoe uitzonderlijk veel klein wild, zoals hazen en fazanten we hier hebben laten schrikken.
 
Na Werkendam belanden we in Sleeuwijk, we moeten de veerhaven zoeken om in Gorinchem te geraken. We worden doorverwezen richting Woudrichem waar we ietsjes voor Slot Loevestein de oversteek van de Waal kunnen maken. We zijn blij met de rustpauze, want we hebben al heel wat kilometers in de kuiten en worden erg moe. Tenslotte staat er bijna 100km op ons tellertje. Het wordt een lange overtocht, de druk gebruikte veerboot doet nog enkele andere haventjes aan alvorens naar Gorinchem te varen.
Gorinchem is een oude vestingstad aan de rivieren: de Merwede en de Linge. Het stadje heeft wallen en erg fraaie oude gebouwen. Het zal in het verleden wel een druk handelscentrum geweest zijn.
 
Op de oeverdijk is het nu nog enkele kilometer en via Dalem komen we aan Fort Vuren. We worden met Hollandse uitbundigheid ontvangen door Ben Spee.
Onze rondborstige, vriendelijke gastheer laat ons onmiddellijk plaats nemen op zijn zonnig terras. Jullie willen Belgisch bier vraagt hij met een knipoog. We laten hem enkele biersoorten opnoemen
.Het lijkt ons een wonder, de man heeft Val Dieu zeg!
Terwijl we genieten van het zonnetje en ons zweet laten drogen, komt onze gezellige vriend met de tripels. Het zijn 75 cl. We laten het ons smaken en bestellen onmiddellijk nog drie flessen. Jullie kunnen de fietsen opbergen in een van de zalen van het Fort roept Ben ons toe. Nadien gaat hij ons voor, naar onze slaapplaats en toont ondertussen het sanitair.
 
Wanneer we in de slaapzaal komen voelen we ons opnieuw in onze legerdienstperiode. We moeten drie per drie slapen in een gemeenschappelijke bedstee met gelukkig elk een matras. Het bunkerachtig gebouw heeft enkel lokalen in een boogvorm. De muren en het plafond bestaan uit metselwerk en zijn 1,20m dik. Het voelt heel klammig en kil aan. Gelukkig hebben we onze dikke slaapzakken bij. We spannen een lijntje en hangen onze bezwete kledij te drogen
..Zullen ze wel drogen in deze vochtige plaats?
 
Ben Spee onze nieuwe vriend, stelt ons gerust. Straks kunnen jullie eten in een warme eetkamer bij het haardvuur
..binnen een half uurtje is alles klaar.
Ik breng alvast jullie favoriete bier, laat hij ons lachend weten. Ondertussen kunnen wij de geschiedenis van het fameuze fort bestuderen.
De Nieuwe Hollandse Waterlinie is in de 19e eeuw ontwikkeld om Holland in tijd van oorlog te verdedigen tegen een vijand. Halverwege de 20e eeuw werd deze functie opgeheven. Een ingenieus systeem, bestaande uit sluizen, kanalen en dijken beschermd door forten zorgde ervoor dat bepaalde gebieden onder 30-50 centimeter water gezet konden worden. Dat is net te laag om over te kunnen varen en te hoog om doorheen te waden. De Nieuwe Hollandse Waterlinie loopt van Muiden tot aan Gorinchem. De linie bestaat uit 46 forten, vijf vestingsteden en tal van kazematten en sluizen. Fort Vuren is één van de versterkingen van deze Waterlinie. Het fort is als tentoonstelling en bezoekerscentrum, café-restaurant en low budget overnachtingsmogelijkheid uitgebaat.
Ben en zijn medewerker brengen ons een heerlijke soep, daarna een stoofpotje, maar tijd voor dessert heeft hij niet. Er is een vergadering in zijn restaurantkantine. Hij brengt voor elk van ons nog een fles Val Dieu als toetje. We blijven nog heel lang napraten bij het gezellige houtvuur met nog enkele extra tripels.
Wanneer de decibellen te hoog beginnen te klinken, vinden we het hoog tijd om onze bedstee op te zoeken
..
Met zes op een kamer, dat zal onvermijdelijk gesnurk worden!
Oordopjes in aub!
Oogjes toe en snaveltje dicht!
Slaapwel.
Start : Bergen op Zoom 8h45
Aankomst: Vuren 18h00
Afstand : 104km Totaal 195km
Weer: Zonnig, weinig wind +/- 20°C
Verblijf: Low budget .
Fort Vuren WFF.NL bij Gorinchem aan de Waal.
Bij gastheer Ben Spee
http://www.wff.nl/contact.php
info@wff.nl
07-01-2010 om 10:33
geschreven door Via de la Plata
|
