Op woensdag heb ik dus een voordracht gehouden samen met een paar vrienden, het publiek was spijtig genoeg niet zo talrijk, maar de sfeer raakte de hoogste toppen van vervoering. Men bleef om meer vragen, zodat we meer dan 2 uur poëzie konden brengen met tussendoor een pauze of twee.
Dit gedicht werd ook gebracht:
Mijn vaderxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Mijn vader is klein
van gestalte
en fel vermagerd
hij hapert af en toe
het grijze haar, dat hem nog rest
bedekt ternauwernood het fronsen
hij wekt de wrevel om hetgeen
hij was, zijn stiltes bij momenten
maar als we samen graven
in oude aarde, dan glanzen
ogenblikken soms en klinkt
zijn stem weer opgewekt
Mijn vader is groot
van hart
ondanks het vele falen
het hapert af en toe
hij heeft de stiltes
aan mij doorgegeven
hij wekt mijn wrevel op
---
|
