In het spiegelbeeld van de maan,
ontrafel ik de wetmatigheden van mijn bestaan.
De letters van de wet,
ik heb ze naar m'n hand gezet.
Plicht en vroom,
ik heb verloren elke schroom.
Als een zwerver spoor ik op eigen kadans,
de liefde danst nimmer in balans.
Ik stap in de voetsporen van vader,
en denk soms te weinig aan later.
Vader, stuk uit één mens,
je blijft gegrift op die ene lens.
Stuk graniet met zovele facetten,
je leven te klein voor honderden gazetten.
Hoe zou het leven zijn,
mocht je nog in ons midden zijn?
Vele dingen zou je hebben afgekeurd,
misschien zelfs verklaart verbeurd.
Maar toch is er dat ene feit,
ik heb je lief, ook al is je afscheid al jaren een onherroepelijk feit.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 3/5 - (6 Stemmen)
|
