Brussels geweld willen we niet

• E-mail bericht
• Bookmarken/Delen

11:43 Vorig jaar is in Antwerpen het aantal criminele feiten met negen procent gestegen. Dat is triest nieuws, want met lichte dalingen in 2007 en 2008 leek het de goede kant op te gaan. Niet dus, want het is niet uitgesloten dat bij het definitief afsluiten van de criminele boekhouding voor 2009 het recordaantal misdrijven - 52.246 in 2002 - zal worden geëvenaard of zelfs overschreden.

De cijfers zijn voortijdig gelekt door VBkopman Filip Dewinter. Hij brengt de stijging weinig verrassend meteen in verband met het toenemend aantal migranten op het grondgebied. Dat is een interpretatie, want de dienst Strategische Misdaadanalyse van de lokale politie maakt de link tussen criminaliteit en afkomst niet publiek. Maar elke Antwerpenaar met enig gezond verstand kan zijn ogen niet sluiten voor de grond van waarheid in de woorden van Dewinter.

Uit de forse toename van het aantal inbraken in woningen en handelszaken blijkt dat in Antwerpen georganiseerde bendes actief zijn. Dat zeggen overigens niet alleen de cijfers, het strookt ook met de ervaringen van de cel Jongerencriminaliteit van de lokale politie. Net toen die club van ervaren politiemensen het gevoel kreeg dat ze vat begon te krijgen op de losgeslagen jongeren van Marokkaanse origine, kwam de golf uit Oost- Europa erbij. En die blijkt nog driester en nog moeilijker te beheersen.

Hoe lossen we dit op en vermijden we toestanden zoals die zich nu in sommige Brusselse gemeenten afspelen? De Antwerpse politie maakte er de jongste jaren een gewoonte van om elk jaar een vijftal soorten misdrijven te bepalen waarop ze zich extra ging concentreren. Die tactiek leek enkele jaren te werken, en daarom zijn de resultaten voor 2009 des te teleurstellender: voor het merendeel van de korpsprioriteiten ligt het aantal misdrijven ruim boven de streefwaarden.

Het stadsbestuur, de politie en het parket zullen zich dus ernstig moeten beraden over de maatregelen die nodig zijn om de Antwerpenaars in een veilige stad te laten leven. Al moet daar meteen aan worden toegevoegd dat de nieuwe cijfers vooral ook een signaal moeten zijn aan de federale regering. Want het is niet de stad die beslist hoe het gerecht met criminelen omgaat, op welke manier jeugddelinquenten worden behandeld en hoeveel gevangenissen en gesloten instellingen er worden gebouwd. Over dus naar de toch al veelgeplaagde minister van Justitie Stefaan De Clerck.

Door Lex Moolenaar

Bron : Gazet Van Antwerpen

Georges Van Tiggelen

O2-Colloquium Brussel, 30/1/10

"Grens en begrenzing als mogelijkheid en morele opdracht"
Noodzaak tot een Vlaamse krachtenbundeling in een performante, open en republikeinse volkspartij

• Ondanks de herhaalde beloften van armoedebeperking die in het laatste decennium van de twintigste eeuw zijn gedaan, zijn volgens Joseph Stiglitz het feitelijk aantal mensen dat wereldwijd in armoede leeft, met bijna honderd miljoen toegenomen. Dit gebeurde in dezelfde periode waarin het totale wereldinkomen met gemiddeld 2,5 procent per jaar toenam. In 1990 leefden 2,7 miljard mensen van minder dan 2 dollar per dag. In 2008 werd het aantal armen dat met minder dan 2 dollar per dag moest rondkomen, op 2,8 miljard geraamd.
  Als we ons even focussen op Vlaanderen, dan zien we dat de internationale tendensen zich uiteraard op regionaal vlak doorzetten. Volgens de Vlaamse Reguleringsinstantie voor de Elektriciteits- en Gasmarkt is het aantal mensen dat de elektriciteitsrekening niet meer kan betalen, het voorbije jaar met 75% gestegen. Onze pensioenen behoren tot de laagste in Europa en werken verarming in de hand. De stijgende gezondheidsfactuur brengt tal van gezinnen in financiële problemen, waardoor ze zich de primaire gezondheidszorg moeten ontzeggen.
  Onze samenleving verpaupert. De toenemende armoede wordt een uitgesproken maatschappelijk probleem. Om de situatie toch een beetje recht te trekken, deelt de overheid de laatste jaren allerlei doekjes voor het bloeden uit: extra kinderbijslag bij het begin van het schooljaar, stookoliecheques, cultuurcheques, een maximumfactuur voor medische zorgen… Het zijn goedbedoelde maatregelen, maar ver kom je er niet mee.
  Er zijn intussen genoeg cijfers beschikbaar, die duidelijk aantonen dat de sociale uitsluiting structurele proporties begint aan te nemen. In Vlaanderen leeft 11,3 procent van de bevolking onder de armoedegrens. In Wallonië loopt dit cijfer op tot 17,7 procent en voor Brussel – hoofdstad van Europa – is dat 20 tot 25 procent. In België leeft gemiddeld 15 procent (1,5 miljoen mensen) onder de armoedegrens, wat indrukwekkend is voor een land dat in een van de rijkste regio’s van de wereld ligt.
  Uit de werkloosheidsstatistieken valt duidelijk af te leiden dat 55 procent van de werkzoekenden in Vlaanderen kansarm en laaggeschoold is, een stijging van meer dan 8 procent. Voor Brussel en Wallonië zijn de cijfers een stuk schrijnender. Ondanks de inspanningen op het veld blijven de resultaten erg mager.
  Niettegenstaande de stijging van het onderwijspeil van de bevolking en de hoge kwaliteit van het Vlaamse onderwijs, wordt de kloof tussen kop en staart groter. Ongelijkheid en uitsluiting dienen zich doorheen het hele onderwijstraject aan en leiden – ondanks de democratisering van het onderwijs – tot een sterke ongekwalificeerde uitstroom. De bepalende factoren zijn sinds heel lang gekend: de zwakke sociaaleconomische positie van de ouders, het verschil tussen waarden en normen thuis en op school, sterke taalachterstand, maatschappelijke en culturele isolatie en de werking van het onderwijsbestel gericht op de middenklasse.
  Bij onze allochtone medemens is de situatie dramatisch: 42 procent van de schoolverlaters is laaggeschoold; 54 procent van de allochtonen spreekt thuis geen Nederlands en loopt zo een cruciale achterstand op; 70 procent brengt het secundair door in het BSO; slechts 9 procent van de allochtone jongeren heeft een diploma hoger onderwijs; de werkloosheidsgraad onder de allochtonen loopt op tot 40 procent. Er is een etnostratificatie van de arbeidsmarkt: terwijl de toplagen haast ‘hagelwit’ zijn, zijn de onderste lagen veelkleurig. We kunnen gewag maken van een opkomst van een multi-etnisch subproletariaat.
  Het is een illusie te denken dat die verpaupering zonder gevolgen blijft. De hoge concentratie werklozen en de vele slecht betaalde en minderwaardige jobs in bepaalde segmenten van de samenleving leiden tot een vernietiging van het sociale weefsel en tot sociaaleconomische en culturele gettovorming. Er ontstaan eilanden van armoede en integrisme in onze samenleving.
  De kloof tussen laaggeschoolden en beter geschoolden wordt aangevuld met die tussen allochtonen en autochtonen. Die breuklijnen vormen de kern van de nieuwe sociale kwestie. Zij tekenen zich reeds af in het onderwijs en zetten zich door in domeinen als tewerkstelling, gezondheid en woningmarkt. Uit tal van studies blijkt dat dit uiteraard ideologische implicaties heeft: mensen die in dergelijke uitputtende en frustrerende omstandigheden leven, zijn veel ontvankelijker voor geestelijk en fysiek geweld, het gebruik van roesmiddelen en vervallen makkelijker in maatschappelijke en sociale lethargie, materialisme en integrisme.
  Ook bij allochtonen zien we dat de polarisering toeneemt. Meer en meer Turkse en Marokkaanse jongeren halen hun huwelijkspartner uit het land van herkomst. Het gaat om een jaarlijkse instroom van duizenden laaggeschoolde allochtonen, die de Nederlandse taal niet machtig zijn, amper kunnen lezen en schrijven en die het leger van multi-etnische subproletariërs komen aanvullen. Ze worden gedreven door een toxische contracultuur, een cultuurpatroon dat ontstaan is door de vele conflictsituaties en de frustrerende sociale omgeving. Dit vertaalt zich in een onwil om zich aan te passen aan de mainstreamcultuur en actief deel te nemen aan het maatschappelijke leven. Deze onwil uit zich soms in een radicale verwerping van onze Westerse waarden en normen.
  Ook bij de autochtonen ontstaat er een contracultuur, gericht tegen het bestuurlijke onvermogen van de leidende klasse om de wezenlijke samenlevingsproblemen aan te pakken. Begrippen als een ‘sterk staatsgezag’, duidelijke ‘normering’, welvaart voor ‘eigen volk’ en een sterk ‘natiegevoel’ staan centraal.
  Daarnaast is er de communautarisering van het debat: in Vlaanderen groeit het besef dat Wallonië en Brussel handenvol geld kosten en dat ze zelf te weinig doen om de situatie te veranderen. Een voorbeeldje maar: hoewel per leerling de uitgaven in het Franstalige onderwijs dertig tot 40 procent hoger liggen dan in Vlaanderen, geraakt 32 procent van de Franstalige jongeren niet verder dan maximaal een diploma van lager middelbaar onderwijs, dat eigenlijk waardeloos is. Uit recent onderzoek blijkt eveneens dat Wallonië en Brussel – samen 40 procent van de bevolking – goed zijn voor 70 procent van het totaal aantal leefloontrekkers in België. Eens over de taalgrens zakt het welvaartsniveau met meer dan 20 procent.
  Wat is eigenlijk het verschil tussen de oude en de nieuwe sociale kwestie? De oude sociale kwestie was er één van uitbuiting van arbeid door kapitaal. Het was de tijd van het fordisme: massaproductie en standaardisatie, grote aantallen arbeiders aan de lopende band, die in min of meer dezelfde omstandigheden en met een zelfde statuut en beloningsvoorwaarden werkten. Daarboven stond een controlerend management. De arbeiders waren louter een instrument en werden onderbetaald. Het verzet werd door de vakbonden georganiseerd. De achtergrond bij dat alles was een cultuur van verzet en confrontatie, gevat in het woord ‘klassenstrijd’. De oude sociale kwestie valt samen met de tweede globaliseringsgolf, gekenmerkt door een veroveringskolonialisme met maximale exploitatie en hard centraal gezag. Binnen de oude sociale kwestie werd gestreefd naar voldoende hoge sociale uitkeringen en pensioenen en naar een aangepaste financiering van de gezondheidszorg. In België heeft dat zijn uitwerking gevonden in de organisatie van de federale overheid met zijn sociale voorzieningen.
  De nieuwe sociale kwestie is er één van het falen van het integreren van nieuwkomers, de nieuwe armen, het multi-etnische subproletariaat, mensen met een fundamenteel gebrek aan arbeidscompetenties, allochtonen die zich brutaal en verbitterd van onze samenleving afkeren... Deze mensen zijn doorgaans niet in staat om voor hun eigen leven verantwoordelijkheid te nemen. Hun leven wordt meestal gedomineerd door geweld, misdaad, antisociaal gedrag, vernedering en een ongezien vlucht in roesmiddelen en zelfbevrediging. De geestelijke, culturele, emotionele en spirituele verarming van de westerse onderklasse is meer dan zorgwekkend en wordt in de hand gewerkt door de immense leegte van de media. De nieuwe armen hangen meestal de ideeën aan van een intellectuele bovenlaag die onder deze mensen een onvoorstelbare ravage hebben aangericht. Dit is het onmiddellijk gevolg van de sociale ontwikkelingen waarbij het gedrag van mensen verklaard worden uit omstandigheden. Daarbij wordt de menselijke vrijheid en verantwoordelijkheid weggeredeneerd. Mensen plegen geen misdrijven omdat ze daarvoor kiezen, maar omdat ze het slachtoffer zijn van een onrechtvaardige maatschappij, verkeerde vrienden of ouders hadden… Volgens Dalrymple is de onderklasse de gevangene geworden van het morele en culturele relativisme van de afgelopen veertig jaar. De co-existentie van het multiculturalisme leidde eerst tot contactvermijding en vervreemding tussen mensen en gemeenschappen en uiteindelijk tot een toxische tegencultuur bij sommige migranten. Zo floreren in Brussel bijzonder gewelddadige Oost-Europese en Afrikaanse bendes, gesopt en gekookt door het geweld in land van herkomst. Indiërs en Pakistani hebben de lucratieve netwerken van mensenhandel in handen genomen. Enzovoort, enzovoort.
  Er is sprake van een nieuwe tweedeling. Mensen met voldoende competenties, mogelijkheden en een stevige sociaaleconomische achtergrond leven in een nieuwe economie, het postfordisme, waar de nadruk ligt op de kwaliteit van het product, op klantvriendelijkheid, creativiteit en inventiviteit. De werknemers leven in comfortabele omstandigheden en genieten heel wat voorrechten. Er is een verregaande individualisering van de arbeidsverhoudingen. Bij de werknemers is er eerder sprake van een coöperatieve cultuur dan van verzet. Er is een veel grotere schandaalgevoeligheid: het imago is kwetsbaar, de consumenten hebben macht. De industrie is van louter producerend naar anticiperend geëvolueerd. De marketing is van veel groter belang en moet – veel meer dan vroeger – anticiperen op de gevoeligheid van problemen. De nieuwe sociale kwestie gaat over de vraag of in de kennissamenleving de kansen gelijk worden gebruikt in het onderwijs en in het stevig aanbod in diverse opleidingen, op de arbeidsmarkt, in de cultuurparticipatie, in de sociale integratie en de inburgering…
  In ons land was de oude sociale kwestie een opdracht van de federale overheid, maar wat de nieuwe sociale kwestie betreft zullen de onmacht en het nakende politieke en economische failliet van de federale overheid de opdracht meer en meer bij de deelstaten leggen. De federale overheid heeft haar onmacht om de sociale problemen op te lossen duidelijk bewezen. De deelstaten staan vanuit sociaaleconomisch en democratisch oogpunt dichter bij de burger. Een staatshervorming is daarom in eerste instantie een sociale opdracht. De deelstaten zijn het best geplaatst om zowel de oude als de nieuwe sociale kwestie aan te pakken.
  Vlaanderen heeft duidelijk te weinig beleidsinstrumenten en centen om de ‘nieuwe sociale kwestie’ – en naar de toekomst toe de ‘oude’ – aan te pakken. Het verpauperde Wallonië leeft met scheidingsangsten en vreest – zodra België ophoudt te bestaan – een derdewereldland te worden. Wallonië klampt zich aan België vast. Vlaanderen vraagt meer beleidsruimte en wordt daardoor egoïsme en etnocentrisme verweten. Het debat gaat over attitudes en gevoeligheden, niet meer over inhoud. Vlaanderen en Wallonië zijn twee zeer verschillende maatschappijen, waarbij de grote sociaaleconomische verschillen nog niet eens de opvallendste zijn.
  Een zelfde beleid voor die twee maatschappijen willen voeren is niet alleen om meningsverschillen en conflicten vragen, maar is vooral onzinnig omdat een halfslachtig beleid de grote problemen van de 21ste eeuw – zoals de brutale globalisering, de internationale migratie, de vergrijzing en ontgroening, het dreigend failliet van onze sociale zekerheid, de mislukking van de integratie – niet aankan.
  ‘De Vlaamse beweging – ooit een sociale beweging – zou het best geplaatst moeten zijn om in Vlaanderen een breed draagvlak te creëren voor een consensus over een verregaande sociale staatshervorming. Maar hoewel het communautaire hoogtijdagen zijn, tanen de uitstraling en impact van de Vlaamse beweging. Ze is niet in staat om brede lagen van de bevolking te mobiliseren voor een wervend project.
  Na de Tweede Wereldoorlog, vooral na de wereldtentoonstelling van 1958 tot het begin van de economische crisis in 1974, ondergingen de economische structuren in Vlaanderen snelle en ingrijpende veranderingen. Als drijvende kracht van de economie moesten de Belgische holdings plaats ruimen voor het Amerikaanse monopoliekapitaal. Er ontwikkelde zich een Vlaams ‘managerskapitalisme’, dat gekenmerkt werd door een uitgebreid netwerk van overheids- en parastatale instellingen, zelfstandige beroepen, kleine en middelgrote ondernemingen… Vlaanderen werd een succesregio die gaandeweg zijn eigen politieke en institutionele structuren ontwikkelde.
  Tegen deze achtergrond evolueerde de Vlaamse beweging tot een spreekbuis van de Vlaamse ondernemers en beter bemiddelde burgerij. Het gros van wat de Vlaamse beweging momenteel nog voorstelt, spreekt de taal van de ‘vrije markt’ en het ‘centenflamingantisme’. Vlaanderen als eiland van welvaart en kmo’s vormt zowat het ideaalbeeld.
  De Vlaamse beweging kampt met een dubbele breuk: enerzijds heeft de brede Vlaamse beweging zich nooit kunnen doorzetten als een sociale beweging. Ze is geëvolueerd van een taalflamingantistische beweging naar een verzameling van organisaties en partijen die streven naar meer soevereiniteit. Het gros van de eisen werd sterk communautair en institutioneel vertaald, maar legitieme sociale eisen bleven veelal uit.
  Anderzijds spreekt de Vlaamse beweging zeker niet de taal van de macht. De weinige keren dat ze aan de macht participeerde, beviel het haar slecht en liep dit steeds op een sisser af. Bij de opeenvolgende staatshervormingen strompelde het Vlaamse volk van vernedering naar uitverkoop. Maar als bijvoorbeeld José Happart in de jaren tachtig van de vorige eeuw zonder stemverheffing ‘non’ zei, dan traden alle Franstalige politici hem bij en werd het ‘non’. Eenvoudigweg omdat Franstalige politici de stem van de macht spreken. Dat kan bezwaarlijk van het eigen Vlaamse volk worden gezegd. We denken zelf ons de luxe te kunnen permitteren ons Vlaams-nationaal streven naar een vergaande autonomie over drie partijen te kunnen verdelen. De Vlaamse Beweging heeft haar rol als voorhoede en klokkenluider perfect gespeeld. Ze heeft al die tijd de vinger op de wonde gelegd en oplossingen aangereikt. We zijn in fase gekomen waarbij het Vlaamse zelfbeschikkingsverhaal in ernstige beleidsdaden moet worden omgezet. Dit is het werk van de Vlaamse partijen. De Vlaamse partijen moeten zich bewust zijn van hun vernieuwende, stichtende rol in de post-Belgische republikeinse en Europese context. Frontvorming van de drie V-partijen is daarom erg essentieel. Het is de ultieme springplank voor de greep naar de macht. Maar niettegenstaande de V-partijen ongeveer 40% van het electoraat vertegenwoordigen, slagen ze er niet in om in de kortste keren een politieke macht van formaat uit te bouwen, erg noodzakelijk om een vergaande staatshervorming te forceren en om Vlaanderen als staat op de wereldkaart te plaatsen.
  Zolang we niet in staat zijn om de Vlaamse macht te concentreren in een frontvorming van alle Vlaamsgezinde partijpolitieke krachten, zullen we niet in staat om het democratische en bestuurlijke vacuüm op federaal niveau in te vullen, of op zijn minst belangrijke bevoegdheidspakketten naar de gemeenschappen over te hevelen. Dit is immers meer dan noodzakelijk, want het is intussen 5 seconden voor twaalf. Het federale niveau bevindt zich in een ernstige crisis en is verworden tot een strijdtoneel tussen groepen en partijen om macht en status. De Belgische democratie is duidelijk een illusie, een onwerkbaar geheel van elkaar bestrijdende clans en ondoorzichtige, ingewikkelde beleidsstructuren, waardoor heel wat kiezers ontgoocheld afhaken.
  De macht in dit land ligt al lang niet meer bij het parlement, maar bij de federale regering, de partijvoorzitters – kijk maar naar de rol van de Waalse partijvoorzitters tijdens de communautaire onderhandelingen van afgelopen jaar – en de sociale partners, zoals ABVV, ACV, VBO… Beslissingen worden genomen door onderhandelingen, geheime agenda’s en overleg, ver weg van de kiezer en het parlement.
  Het democratische deficit wordt verder aangedikt door het onwerkbare kluwen van onze staatstructuren. Daarbovenop komt nog een hele stortvloed aan beslissingen van de Europese Unie, waar het beslissingsproces nog moeilijker om te volgen is, met een duidelijke impact op het dagelijkse leven.
  Zo komen we tot de ‘ultieme’ contradictie. België wordt steeds meer als een ‘failed state’ ervaren, maar hoewel de Belgische constructie in een ernstige crisis zit, weegt de Vlaamse politieke voorwacht te licht op de politiek om haar communautaire programma door te drukken. De V-partijen kunnen hun bonus aanwenden om een meer autonoom en sociaal Vlaanderen te creëren. Een krachtenbundeling is noodzakelijk. Een breed gedragen volkspartij dient een afspiegeling van de maatschappij te zijn, waar diverse strekkingen aanwezig zijn. Enkel door een breed gedragen en uitgesproken Vlaams en sociaal programma kan de rol van de CD&V worden overgenomen. Enkel op die manier kan een antwoord worden geboden op de grote uitdagingen die ons staan te wachten:
  
  In de steeds complexer wordende samenleving groeit het aantal overheidsvoorzieningen en overheidsbemoeienissen zienderogen. De opdracht van de staat is fel toegenomen en vooral pluriform geworden. Toch leeft bij de bevolking sterk het gevoel dat de staat met al haar verzuchtingen de nieuwe uitdagingen van de burger niet aankan. De echte verwachtingen van de burger raken niet ingelost: de gestoorde relatie tussen de bevolkingsgroepen, de verloedering van de leefomgeving, de onveiligheid in onze grote steden en agglomeraties, de gerechtelijke achterstand, de manke werking van het gerecht en het gevangenissysteem, de communautaire en institutionele problemen... Paul Andersson Toussaint berekende dat in Nederland slechts 1,25% van de delicten wordt bestraft. Ik mag er niet aan denken dat het cijfer in België nog lager ligt. We kunnen alleen maar concluderen dat de overheid steeds meer haar regulerende opdracht niet meer aan kan en steeds meer de functie van reddingsboei en vuurtoren verliest.
  Het verlies aan impact van de overheid gaat gepaard met een toenemende agressieve globalisering die wereldwijd zorgt voor een felle dualisering van samenlevingen maar ook voor kortetermijnpolitiek gericht op spectaculaire winsten.
  Er stelt zich een toenemende afhankelijkheid van de internationale instituten en de geglobaliseerde markt, waardoor de interne markt meer en meer een speelbal op de internationale golven wordt.
  We staan voor een spectaculair verval van de verzorgingsstaat, die binnen enkele jaren niet meer in staat zal zijn om bijvoorbeeld de ouderlingen een menswaardig pensioen uit te keren. Dit gaat gepaard met een verarming van de staat en een ongeziene kapitaalsaccumulatie in de dienstensector, wat hand in hand gaat met een sterke liberalisering van de sociale geesten.
  De afname van het belang van de nationale staat, en de crisis die daarmee gepaard gaat, gaat hand in hand met de fundamentele crisis van onze democratie. De erosie van het belang van de nationale staat gaat gepaard met de uitholling van de politieke democratie en de toename van grote ondemocratische organisaties zoals de EU.
  Zoals reeds gezegd: de Belgische democratie is een illusie. In het zog van Dewachter is het belangrijk om de particratie – als struikelblok voor de echte democratie – af te bouwen. Enkele suggesties: afschaffen van de 5 procent-kiesdrempel, afschaffen van de opkomstplicht, invoeren van de rechtstreekse verkiezing van de regering (wat Guy Verhofstadt al voor het jaar 2000 had voorgesteld) en invoeren van het referendum, reeds aangekondigd in het Vlaams Regeerakkoord van de regering-Dewael I in juli 1999. De beslissingsmacht moet veel dichter bij de gewone mensen worden gebracht, naar het niveau van de regio’s, waardoor de betrokkenheid veel groter zal zijn en de afkeer bijgevolg kan worden tegengegaan.
  De verdere ontmanteling van het ouderwetse Belgische kapitalisme is noodzakelijk. Het is een negentiende-eeuws soort kapitalisme, zoals we dat ook kenden bij de Société Générale de Belgique. In dat ouderwetse Belgische kapitalisme treedt nog steeds het oude Brusselse establishment op als referentieaandeelhouder… Dit oude Brusselse establishment, met tentakels in de politiek, de loge, de administratie en zelfs in de vakbonden, probeert zich nog steeds in stand te houden. De ontmanteling van de Belgische staat is daarom niet alleen een democratische strijd, maar tevens een afrekening met de oude belgicistische en kapitalistische machtsstructuren, kortom een Vlaamse en sociale strijd.
  De afwezigheid van een volwaardige Vlaamsnationale volkspartij maakt de crisis compleet. De politieke wanvertoning van de afgelopen maanden heeft duidelijk aangetoond dat Vlaanderen nog lang geen politieke elite heeft die het heft in eigen handen kan en durft te nemen. Het gebrek aan visie over waar Vlaanderen wil staan binnen pakweg tien jaar, is stuitend. Het oeverloze gezwets over halfslachtige compromissen en weinig inspirerende strategieën verraadt een inhoudelijke leegte. De dagjespolitiek werkt een enorme apathie bij de bevolking in de hand. Leterme heeft de afgelopen maanden meer bochten genomen dan Eddy Merkx in al zijn deelnames aan de Ronde van Frankrijk samen. Gezwind heeft hij alle beloftes en principes overboord gegooid.
  
  Tot slot wil ik terugkomen op de werktitel: ‘Grens en begrenzing als mogelijkheid en morele opdracht’. Uit mijn betoog kan ik enkel concluderen dat Vlaanderen op een belangrijk keerpunt staat. Het heeft reeds lang de grens van het aanvaardbare en – vooral – het politiek fatsoen overschreden. Het is dan ook onze morele plicht om de Belgische constructie te verlaten en te streven naar een middelgrote, performante en open natie. Maar zoals iedereen intussen dagelijks aanvoelt, heeft een open natie duidelijk nood aan begrenzing en een duidelijk beleid.
  In een civiele staat gelden duidelijk omschreven burgerplichten en zoals Dominic Schrijer (PvdA-wethouder te Rotterdam) duidelijk poneert: “je moet hard durven optreden tegen mensen die zich niets aantrekken van burgerplichten”. Ook beschikt een performante en open natie best over een duidelijke identiteit en een helder stelsel van waarden en normen. De globalisering heeft in heel de wereld de markten geopend. Vooral kleine landen profiteren ervan, omdat ze zich razendsnel kunnen aanpassen. Kijk maar naar Zwitserland en Singapore. Het zijn twee wereldspelers met een duidelijke identiteit, sterke structuren, duidelijke beleidslijnen, krachtig normen- en waardestelsel, maar met een open geest.
  Ook heeft een open en performante natie nood aan een doordacht migratiebeleid aangevuld met een stevig inburgeringsbeleid. Welk integratiebeleid kan succesvol zijn als je bij elke generatie opnieuw moet beginnen? Uit mijn ervaring met het werken met allochtonen en mensen met achterstand heb ik geleerd dat niet alle culturele waarden kunnen worden verenigd of verzoend door banaliteiten te verkondigen. Het idee dat we allemaal wel met elkaar overweg kunnen, zonder dat de wet onderscheid moet maken ten gunste van een bepaald stelsel van culturele waarden slaat nergens op. Het is wel zo dat een open natie moeilijk haar grenzen kan sluiten of permanent kan bewaken. Wel kan de toegang tot onze sociale zekerheid worden ontzegd voor mensen die zich weigeren in te passen.
  Ook heeft een open en performante natie nood aan een sterke democratie, waarbij de macht in het parlement ligt en waarbij niet de vakbonden en allerlei drukkingsgroepen de lakens uitdelen. Maar vooral hebben we de morele plicht om de Vlaamse krachten te bundelen tot een performante, open en republikeinse volkspartij met een breed gedragen programma om van Vlaanderen een open, sterke en performante natie te maken, dat ook een oplossing biedt voor de vele sociale, maatschappelijke en ecologische problemen. Daarbij dienen persoonlijke grieven en ambities te wijken. Vlaanderen kan zich niet langer meer permitteren om de Vlaamse krachten te versnipperen over drie partijen. Ook daar is reeds de grens van het toelaatbare overschreden.

Vijf jongeren opgepakt voor diefstal met geweld in Gent

De politie van Gent heeft vannacht vijf jongeren opgepakt op verdenking van een diefstal met geweld in het Citadelpark in Gent. De vijf jongeren overvielen rond 1.15 uur een 21-jarige jongeman in het park. Ze sloegen hem in het gezicht en stalen zijn portefeuille. Het slachtoffer raakte lichtgewond maar moest niet naar het ziekenhuis.

De verdachten, allen afkomstig uit het Brusselse, werden later opgepakt in de Overpoortstraat. Vier meerderjarigen worden vandaag voorgeleid bij de onderzoeksrechter. Een minderjarige vijfde verdachte werd overgedragen aan het Brusselse parket. (belga/bdr)

31/01/10 10u50

Bron : Het Laatste Nieuws – dd. 31/01/2010

Terechte enkele reacties van lezers :

Naam en faam graag! Oei ze komen uit het Brusselse, ja dan weten we ondertussen ook genoeg! Enfin,het is dagelijkse kost. Spa en groen beginnen schrik te krijgen omdat hun kiesvolk het de laatste dagen weer heel bont maakt. Maar blijf bepamperen en onze eigen bevolking in de handen van criminelen schuiven en we zullen er zeker op vooruit gaan! Ik heb zelf geen kinderen maar ik zit er echt mee in, in wat voor een maatschappij de toekomstige autochtone generatie moet opgroeien.

Met dank aan Open-VLD, CD&V, Groen en Spallochtoon die wel spreken over zerotolerantie maar niet de ballen hebben om echte werkkampen en zware gevangenisstraffen in te voeren. Farizeeërs en witgekalkte graven!

Mag ik eens gissen? Gisteren was er veel politie aanwezig in Brussel vanwege die overval en schietpartij. Even vlug de trein nemen, zonder betalen natuurlijk, naar Gent en daar even hun ding gaan doen. Vermits Brussel ondertussen voor 90% uit nieuwe Belgen bestaat kan ik mij ook al inbeelden wie de overvallers waren!

't Is inderdaad hoog tijd dat er in Gent ook wat harder opgetreden wordt. Ge moet eens aan 't St Pieters station rondlopen... Zelfs aan de scholen is er niemand die zich veilig voelt voor de groepjes allochtonen. Ja ik weet het, 't is gemakkelijk om de fout daar te zien. Er zijn heel wat uitzonderingen en niet iedereen kan over dezelfde kam geschoren worden. Maar neem gerust aan dat onze kinderen bang zijn opmerkingen te maken omdat er represailles komen zodra ze één individu gekrenkt hebben.

De Vlaamse Volkspartij is het volledig eens met de reacties . Het zijn inderdaad de Socialisten , de CD&V en de Open VLD welke tijdens hun legislatuur de poorten voor Vreemdelingen volledig open gezet hebben , zodat we nu met een jongerengeneratie opgescheept zitten van actuele criminelen en anderen in wording .

Georges Van Tiggelen .

Open Vld pleit voor Brusselse nachtrechtbanken

Open Vld wil dat er een Brusselse veiligheidsconferentie komt waarop gerecht, politie en politiek de koppen bij mekaar steken om op die manier de onveiligheid in de hoofdstad aan te pakken. Dat stellen Vlaams fractieleider en Brusselaar Sven Gatz en Brussels fractieleidster Els Ampe. Opmerkelijk: de Vlaamse liberalen zien onder meer heil in de oprichting van nachtrechtbanken.

"Zwarte piet niet doorschuiven"
"Struisvogelpolitiek of het doorschuiven van zwarte pieten allerhande helpt niemand vooruit", vinden Gatz en Ampe. "Waarop wacht Brussels minister-president Charles Picqué om een veiligheidsconferentie te organiseren?". Zo'n conferentie moet volgens hen zich op drie kernpunten focussen: een betere gerechtelijke opvolging, een efficiënte politiesamenwerking en een politiek verantwoordelijke voor het Brusselse veiligheidsbeleid.

De Vlaamse liberalen merken op dat een gecoördineerd politie -optreden dode letter blijft indien het gerecht niet volgt met de uitvoering van straffen en snelrecht. "Het kan niet langer dat korte vrijheidsstraffen niet meer uitgevoerd worden of jonge boefjes snel weer vrijgelaten worden. Alternatieve straffen worden zelfs nauwelijks uitgevoerd in Brussel", klaagt Ampe aan.

Eén politiezone
Volgens Open Vld kan de invoering van nachtrechtbanken, naar analogie met de night courts in New York, heel wat problemen oplossen. Voorts blijft de partij voorstander van één politiezone in Brussel. "Het wordt tijd dat de Brusselse burgemeesters hun verzet tegen een eengemaakte politiezone opgeven", luidt het.

Tot slot vindt ze dat een gewestelijk politiebeleid ook een politieke verantwoordelijke vereist die daarop kan worden afgerekend, bijvoorbeeld de minister-president. Op die manier zou er gezonde druk op de ketel behouden blijven en behoudt een persoon het overzicht. (belga/sps)

29/01/10 19u26

Bron : Het Laatste Nieuws , dd. 30/01/2010 .

Enkele Reacties door lezers op het artikel in de krant :

Inderdaad, ze hebben het te ver laten komen en kijk, men kan het niet meer aan. het is niet de politie hun schuld maar die van justitie en de regering. Er zijn niet genoeg strenge wetten en de politie heeft een beperkte bevoegdheid. Kijk maar naar die jongeren die leerlingen bedreigden waarvan de school moest verhuizen en een paar weer werden vrijgelaten. Nachtrechtbanken heeft geen zin als je de bron niet aanpakt. en de regering en justitie, die keek ernaar en babbelde rustig verder.

Hypocriet, ongeloofwaardig en inefficiënt. Iedereen die in het echte leven staat weet maar al te goed wat er fout loopt. De overheid is veel te laks, men is de controle volledig kwijt. Het is trouwens bijzonder tragisch en schandalig dat men het zo ver heeft laten komen. Twintig jaar geleden werd hier reeds voor gewaarschuwd. Onder druk van de "progressieven" heeft men maar laten betijen. Om nu de straat terug te winnen van dat gespuis zal men keihard uit de hoek moeten komen.

Het is toch ongelofelijk hoe een partij kan veranderen. Jaren mee verantwoordelijk voor het lakse beleid. Nu ze in de oppositie zitten worden ze wakker en hebben ze plots het warm water uitgevonden! Denken ze nu echt dat de zo gezegde domme burger dit niet door heeft? Mijn stem krijg je nooit OVLD. De slogan van de partij: Grijze mus, zelfbelang, partij van de politieke dynastie: De Croo, De Gucht. De partij is een vuile opneemvod met dictatoriale trekjes binnen en buiten de partij!

En wie gaat dat betalen? en trouwens het is toch al lang te laat, de autochtonen zijn al lang uit Brussel vertrokken naar de rand. Brussel is klein Bagdad en is al lang verloren. en als dit pamperbeleid zo doorgaat zullen nog andere steden vogel voor de kat zijn. gent Antwerpen...

De VLD zou in deze best de mond houden. Ze hebben mede het probleem van de straffeloosheid in het leven geroepen ,door samen te heulen met de progressievelingen in hun onstilbare honger naar stemmenwinst .

De Vlaamse Volkspartij kent het probleem van deze verloochening van het autochtone volk 

De partij schaart zich 100 % achter de bovenstaande reacties van de gewone mensen op het artikel .

76 miljoen voor extra asielopvang al deels weg

'Bij de eerste begrotings-controle van het jaar zal nagegaan worden in welke mate er dient bijgestuurd te worden', geeft het kabinet van staatssecretaris Philippe Courard, bevoegd voor het opvangbeleid, toe. Als staatssecretaris voor Maatschappelijke Integratie Philippe Courard (PS) de oppositie over zich heen krijgt over de opvangcrisis antwoordt hij steevast dat er 76 miljoen euro klaar ligt voor 5.000 extra plaatsen in nieuwe centra. Die plaatsen, zo verzekert hij nog, zijn 'structureel'. De opgeknapte legerkazernes of overheidsgebouwen moeten niet binnen enkele maanden terug worden verlaten, ze kunnen nog jaren dienen voor de opvang van asielzoekers. Alleen blijkt nu al dat het bedrag van 76 miljoen euro ruim onvoldoende zal zijn om vijfduizend vaste opvangplaatsen bij te creëren. Een groot deel van dat budget werd door Fedasil al vastgelegd om de 880 plaatsen, die in 2009 werden geopend, in stand te houden. Fedasil moest ook al ettelijke miljoenen opzijzetten om dit jaar de hotelkosten van de asielzoekers te dekken. Per maand rekent Fedasil op meer dan een miljoen euro om de hoteleigenaars te kunnen vergoeden. (PIM)

Bron : www.belga.be dd. 30/01/2010

Reactie : Was dit niet te voorspellen . “ De Jannen met de Petten “ wisten dit reeds op voorhand Alleen onze intellectuele politiekers konden dit niet inschatten .

8 reacties

28 januari, 22:15

30% van de Belgen heeft het moeilijk om de basisbehoeften van het gezin inzake gezondheid te bekostigen. Dat blijkt uit een enquête van Test Gezondheid, het magazine van Test-Aankoop.

"Bijna 30%, dus zo’n 1,4 miljoen gezinnen, heeft het nu en dan moeilijk om de basisbehoeften van het gezin inzake gezondheid te bekostigen, ondanks ons socialezekerheidsstelsel", klinkt de conclusie.

In het voorbije jaar zette 8 van de gezinnen een lopende behandeling stop wegens geldproblemen, 26 stelde om dezelfde reden een behandeling uit en 9% zag zelfs helemaal af van een behandeling omdat zij geen manier zagen om ze te bekostigen.

Tandverzorging, oogverzorging en medische raadplegingen worden bij problemen het eerst uitgesteld.

Hardst getroffen

Bepaalde bevolkingsgroepen zijn zwaarder getroffen: mensen met een laag inkomen (minder dan € 1.500 netto voor het hele gezin), eenoudergezinnen, gezinnen met een chronisch ziek gezinslid, mensen die al een verhoogde tegemoetkoming van het ziekenfonds ontvangen en Brusselaars.

Bron : www.vandaag.be .

Reactie : ( Geplaatst op het Forum van Vandaag.be

wij mensen die leven meteen sonde en sonde voeding is het heel moe, onkosten per jaar leidingen sonde 1.803.10euro, huur voedingspomp 337,40 euro, patiënt met nood aan 500ml sondevoeding per dag want 500ml = 500cal 3.001.80 euro, patiënt met nood aan 1000ml per dag 1000ml = 1000cal 3.731.90euro, terugbetaling ziekenfonds per jaar 2.065.90euro, dat = 5.66euro per dag, patiënt met 500ml per dag: 935.90euro per jaar op eigen kosten, en patiënt met 1000ml per dag 1666euro per jaar op eigen kosten. verbanden, ontsmetting producten, zalven, en medicijnen die zijn ten laste van de patiënt.

De Vlaamse Volkspartij heeft hier een oplossing voor . Zie ons partijprogramma .

Georges Van Tiggelen

“Antiracismewet wordt vaak ongrondwettig toegepast”

vandaag, 08:26

De antiracismewet wordt veel te ruim en vaak ongrondwettig toegepast en daardoor schiet ze haar doel voorbij. Dat schrijft de Nederlandse rechtsantropoloog Jogchum Vrielink in een monumentale studie over alle Belgische rechtspraak over racisme sinds 1981.

Vrielink ging ook na wat de effecten van de antiracismewet waren op klagers én aangeklaagde. Hij doctoreerde daarmee donderdagavond aan de rechtsfaculteit van de de KULeuven.

Wat leert het doctoraat?

* De antiracismewet wordt nu veel meer toegepast dan vroeger. Van twee veroordelingen per jaar in de jaren negentig steeg het aantal tot 43 in 2005.

* De wet wordt in 80% van de gevallen toegepast op “uitlatingen”, terwijl ze vooral bedoeld was om discriminerende daden te beteugelen. Ze beteugelt woorden, maar veel minder daden.

* De toepassing is vooral vanaf 1994 meestal te ruim, zelfs ongrondwettig. Ze houdt geen rekening met de arresten van het Grondwettelijk Hof. Dat Hof vereist dat bij een racistische uitlating wordt aangetoond dat er een kwaadwillig opzet is. De meeste vonnissen doen dat niet, ze veronderstellen die kwaadwilligheid gewoon en ze plaatsen de uitlatingen ook niet in hun context.

* Voor veel aangeklaagden schrikt de antiracismewet niet af. De meest verstokte racisten worden zelfs in hun mening versterkt. De antiracismewet wijzigt de mentaliteit van de aangeklaagden niet.

* Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding moet duidelijk maken wanneer en waarom het zich burgerlijke partij stelt en wanneer niet. Momenteel volgt het nu eens de strikte criteria van het Grondwettelijk Hof en dan weer niet. Dat kan niet, want zo ontstaat een indruk van willekeur. Volgens Vrielink ondermijnt het CGKR daarmee zelfs het maatschappelijk draagvlak voor de antiracismewet.

Vrielink stelt voor dat het CGKR géén bevoegdheid meer zou hebben om zich burgerlijke partij te stellen. Dat laatste gebeurt best door actiegroepen uit het maatschappelijk middenveld, zoals de Liga voor Mensenrechten of Kif-Kif.

* België heeft één van de meest uitgebreide antiracisme- en antidiscriminatiewetten. De aparte negationismewet, die het ontkennen van de nazi-moord op 6 miljoen joden tijdens de tweede wereldoorlog bestraft, wordt best afgeschaft.

JDW

Bron : www.vandaag.be

Opdoeken het Centrum .

100% correcte analyse door de Rechtsantropoloog .

De Vlaamse Volkspartij ijvert voor de opdoeking of grondige hervorming van het Centrum . Zie de Poll’s op mijn Blog .

Georges Van Tiggelen .

Meer en meer nieuwkomers uit Oostblok

• 0 reacties
• E-mail bericht
• Bookmarken/Delen

16:30 Er komen steeds meer mensen uit het voormalige Oostblok in Vlaanderen wonen. Dat meldt Vlaams minister van Inburgering Geert Bourgeois (N-VA).

Vijf jaar geleden waren het vooral Nederlanders, Marokkanen en Turken die voor een nieuw leven bij ons kozen. In 2009 klommen de Polen plots naar de tweede plaats, na de Nederlanders.

Maar er komen ook steeds meer mensen uit Bulgarije en Roemenië naar Vlaanderen. Zij rukten op naar de vijfde en zesde plaats qua landen van herkomst.

In 2009 verwelkomde Vlaanderen 28.000 nieuwelingen. Gezinshereniging blijft het belangrijkste motief. Twee op de vijf nieuwkomers stappen vrijwillig in een inburgeringstraject. .

Bron : Gazet Van Antwerpen - dd. 30/01/2010

Reactie op het artikel door lezers :

Bron : www.vandaag.be dd. 31/01/2010 - Zelfde artikel als GVA.

Bulgaren en Roemenen,de gevaarlijkste mensen die niks of niemand ontzien,zelf de Siliciaanse maffia heeft er schrik van behalve de Belgische maffiosi(politiekers),de 2 landen waar corruptie en prostitutie weelderig tiert ,maar vooral 2 landen die niet vies zijn van kinderporno ,dit belooft ,Child focus zal werk krijgen ,want wat daar gebeurde daar hoorden we niks van ,maar nu kunnen ze hun nieuw bloed hier komen halen ,de grens is toch open,verschrikkelijk

28.000 Migranten in Vlaanderen in 2009 . Hoeveel zouden dan in 2010 Vlaanderen kiezen als thuisland ?

Laten we met zekerheid voor 2010 het dubbele voorspellen !

Waar blijven onze OCMW’s het geld halen voor hun onderhoud ?

Misschien wordt gespeculeerd op een totale uitwijking van de autochtonen , of deze door de overgrote groep van vreemdelingen geplaatst worden in reservaten zoals de Indianen in Amerika en de Aboriginals in Australië en Nieuw - Zeeland , deze laatste twee waren ook de autochtonen in hun veroverd thuisland .

Georges Van Tiggelen .

• 0 reacties
• E-mail bericht
• Bookmarken/Delen

16:27 32 Leerlingen werden vorig schooljaar in Antwerpen betrapt met een wapen. Twee leerlingen droegen zelfs een vuurwapen.

In 11 gevallen werd het wapen gebruikt of werd er mee gedreigd. Dat blijkt uit de registratie van het Centraal Meldpunt voor Risicoleerlingen in Antwerpen. Het is de eerste maal dat er cijfers zijn voor een heel schooljaar.

De registratie is een onderdeel van het plan van aanpak rond wapenbezit bij leerlingen tussen de scholen, de politie en het jeugdparket.

Bon : Gazet van Antwerpen – dd. 29/01/2010

Hoe zou dit kunnen verklaard worden ???

Dienden niet alle wapens binnengebracht te worden ?????

Hoe komen de minderjarigen dan aan wapens ?????

Antwoord : Een slapende en onbekwame Minister van Justitie droomt alleen om zijn geld en niet om zijn gedoogde pamperwetten .

Georges Van Tiggelen .

Vlaams Belang : Toevloed nieuwkomers naar Antwerpen: inburgeringsbeleid is onmogelijk geworden!

(29/01/2010) Wachtlijsten van minstens 9 maanden voor lessen Nederlands in Antwerpen. Eerste startmoment in september.
Het aantal vreemdelingen op de wachtlijsten van het Huis van het Nederlands neemt alweer fors toe. Op 14 januari stonden 3.705 personen op de wachtlijst. Van die 3.705 moesten er nog 1.315 getest worden naar hun kennisniveau. Er is momenteel een wekelijkse instroom van 430 personen. Slechts 900 kunnen in de loop van het voorjaar nog beginnen met de lessen Nederlands. De anderen zullen moeten wachten tot het eerstvolgende startmoment in september. Maar ook dan zal niet iedereen die nu op de wachtlijst staat kunnen starten. Deze toestand is ronduit dramatisch en brengt het ganse inburgeringsbeleid in onze stad op de helling. Daarom pleit het Vlaams Belang voor een immigratiestop voor Antwerpen.

In onze stad kan met dergelijke instroom geen degelijk sociaal beleid meer gevoerd worden. Nieuwkomers moeten minstens één jaar in de steun vooraleer te kunnen starten met Nederlandse lessen. Tijdens de lessen dienen ze uiteraard ook gesteund te worden. De volgende stap is de zoektocht naar werk. Dit gebeurt veelal via een sociale tewerkstelling van één jaar. Voor elke nieuwkomer is aldus minstens een traject van drie à vier jaar (in het beste geval) nodig om klaargestoomd te worden voor de reguliere arbeidsmarkt. Met de huidige massale instroom is een inburgeringsbeleid onmogelijk geworden, met alle negatieve gevolgen voor onze stedelijke samenleving van dien.

Een voorbeeld uit de OCMW-praktijk:

Een Afrikaanse man biedt zich aan bij het OCMW. Hij is toegekomen op 16 september 2009. Op 5 oktober krijgt meneer een erkenning als OVN-vluchteling. We kunnen er dus van uit gaan dat het hier om een politiek vluchteling gaat. Op 7 oktober wordt de man overgebracht naar het Opvangcentrum van Fedasil in Arendonk. Hoewel de man Frans en Engels spreekt, wordt hij toch naar het Vlaamse land gestuurd! Meneer zoekt met de hulp van de mensen van het asielcentrum naar een woning in Antwerpen. Als hij die gevonden heeft, komt hij aankloppen bij het Antwerps OCMW voor leefloon, huurwaarborg en installatiepremie. De man wordt door het OCMW op 11 januari verwezen naar het Huis van het Nederlands om zich in te schrijven voor Nederlandse lessen. Er wordt hem gezegd dat hij binnen ongeveer twee maanden kan terugkomen voor een test. Dan wordt pas bepaald welk cursusniveau voor de man haalbaar is. Aan het OCMW wordt gemeld dat de man niet voor september van dit jaar in aanmerking komt om te starten! Misschien duurt het zelfs langer, melden ze vanuit het Huis van het Nederlands aan de maatschappelijk assistent.

Enkele OCMW-cijfers (uit maart 2009) om een beeld te geven van de kennis van het Nederlands bij OCMW-klanten

Van de 5.767 klanten die activeerbaar zijn, heeft 71% een andere moedertaal dan het Nederlands. 978 klanten hebben niet de vereiste kennis van het Nederlands om werkervaring op te doen. De taalproblematiek weerhoudt dus al ten minste 17% van de professioneel activeerbare klanten om snel te kunnen worden toegeleid naar een werkervaringstraject. Er zijn 1.533 klanten die lessen Nederlands volgen, dit betekent 27%.

Voorzitter Monica De Coninck heeft gelijk als ze stelt dat de situatie voor het Antwerps OCMW niet langer houdbaar is. Ze is daar met haar partij en burgemeester Janssens mee verantwoordelijk voor, maar ook de huidige federale regering treft schuld. Het gesprek tussen de OCMW-voorzitters van de grote steden en minister Courard van volgende dinsdag mag geen vrijblijvend onderonsje worden, maar moet leiden tot concrete toezeggingen van de federale regering. Volgens het Vlaams Belang moet de federale regering de kosten voor de regularisaties volledig zelf dragen. Tevens dient de federale regering een immigratiestop in te voeren voor de grote steden. Er mogen geen nieuwe vluchtelingen en asielzoekers aan de grote steden worden toegewezen. Asielzoekers die zich in ons land aanmelden en die de Franse taal machtig zijn, dienen naar het Franstalig landsgedeelte te worden toegeleid.



Philippe Van der Sande,

fractievoorzitter Vlaams Belang

Bron : www.politics.be .

De Vlaamse Volkspartij neemt nota en akte van het artikel .

Zij volgt daarin de visie van het Vlaams Belang .

Georges Van Tiggelen – Stichter VVP.

Twee straatboefjes vrij wegens plaatsgebrek

De Industriële hogeschool in de Anderlechtse wijk Kuregem verhuist naar Brussel na tientallen geweldsdelicten door jeugdbendes.

De Industriële Hogeschool van Brussel heeft haar verstiging in Anderlecht gesloten omdat de studenten systematisch aangevallen werden door straatcriminelen. In de zaak zijn al vier verdachten opgepakt, drie van hen mochten meteen weer beschikken: één bij gebrek aan bewijzen, twee minderjarigen wegens plaatsgebrek in jeugdinstellingen.

"Justitie in Brussel wérkt gewoon niet meer, zo wordt onze samenleving onleefbaar", maakt Anderlechts burgemeester Van Goidsenhoven zich boos.

De politie van de zone Brussel-Zuid kreeg de verdachten maandag in het oog aan het metrostation Clemenceau. Ze werden formeel door twee slachtoffers herkend.

De afpersers viseerden studenten van de industriële hogeschool Isib. Door de onveiligheid verhuisde de schooldirectie de lessen naar de campus in de Brusselse Koningsstraat. Volgens de hogeschool waren er tot tien mensen actief bij de criminele activiteiten. (belga/vsv)

29/01/10 06u59

Bron : Het Laatste Nieuws – dd. 29/01/2010 .

De Vlaamse Volkspartij neemt hiervan nota en akte .

Het is de Politieke onwil en het beschermd kiesvee dat het gerechtelijk apparaat geen mogelijkheid geeft strenge en gepaste straffen op te leggen . ( Huidige voorbij gestreefde Pamperwetten en geldhaaien van politiekers ) .

Georges Van Tiggelen – Stichter .

Vlaams Belang diende vandaag voorstel van decreet in dat buitenlanders die sociale woning willen huren verplicht te bewijzen dat zij in thuisland geen onroerende eigendom hebben

(28/01/2010) Wie in Vlaanderen een sociale woning huurt, een sociale lening aangaat of aanklopt hij het OCMW mag geen woning in eigendom hebben. In Vlaanderen wordt dit gecontroleerd via de belastingsadministratie. De controle op het hebben van buitenlandse eigendommen faalt echter volledig. Uit diverse vragen van Vlaamse volksvertegenwoordigers van het Vlaams Belang blijkt dat de Vlaamse overheid bij allochtonen genoegen neemt met een ‘verklaring op eer’ dat zij geen eigendom in het buitenland bezitten. Of deze verklaring met de realiteit overeenstemt wordt echter nooit gecontroleerd.

Vlaanderen beschikt niet over gegevens over buitenlandse eigendommen. Vlaanderen is voor de informatie met betrekking tot eigendommen in het buitenland volledig afhankelijk van de federale overheid die terzake verdragen moet afsluiten betreffende de uitwisseling van gegevens inzake onroerende goederen. België sloot slechts 9 dergelijke verdragen af, uitsluitend met Europese landen. Met de belangrijkste bronlanden van immigratie, waaronder Marokko en Turkije, worden geen gegevens uitgewisseld met betrekking tot onroerende eigendommen. Allochtonen kunnen bijgevolg zonder enig probleem een sociale woning huren, een sociale lening aangaan of van een leefloon genieten, terwijl zij een woning in eigendom hebben in het thuisland.

Uit een deze maand gepubliceerd rapport ‘Belgische Marokkanen: een stap verder’, gebaseerd op onderzoek van de Universiteit van Rabat en uitgegeven door de Koning Boudewijnstichting, blijkt dat maar liefst 60% van de in België levende Marokkanen over een eigendom in Marokko beschikt, veel meer dan er een eigendom in België hebben. Vanzelfsprekend genieten veel van deze honderdduizenden Marokkanen in ons land van onze sociale voorzieningen. Het Vlaams Belang is van oordeel dat deze vorm van sociale fraude door allochtonen onduldbaar is, temeer daar kansarmen van het eigen volk hiervan slachtoffer zijn. Nog steeds staan in Vlaanderen 70.000 personen op de wachtlijst voor een sociale woning.

In afwachting van het afsluiten van verdragen betreffende de automatische uitwisseling van onroerende gegevens met de bronlanden van de immigratie wil het Vlaams Belang dat de in Vlaanderen wonende vreemdelingen en allochtonen met een dubbele nationaliteit zélf het bewijs moeten leveren dat zij in hun thuisland geen onroerende eigendom hebben. Het Vlaams Belang wil dat zij, vooraleer zij een sociale woning kunnen huren, een sociale lening aangaan of een uitkering ontvangen, een uittreksel moeten afleveren, afkomstig van de bevoegde overheid van het land van herkomst, waarin wordt bevestigd dat zij er geen eigendom hebben. Het Vlaams Belang diende vandaag in het Vlaams Parlement een voorstel van decreet in dat een buitenlandse kandidaat-sociale huurder verplicht een uittreksel uit het kadaster van zijn land van herkomst te bezorgen aan de huisvestingsmaatschappij dat bewijst dat betrokkene geen onroerende eigendom in het land van herkomst heeft.

Bron : www.Politics.be . 28/01/2010 .

De Vlaamse Volkspartij sluit zich volledig aan bij het Voorstel van decreet opgesteld door het Vlaams Belang .

Georges Van Tiggelen – Stichter VVP.

Om even over na te denken !!!!

Georges Van Tiggelen .

Straatgeweld verjaagt studenten uit Anderlecht

De directie van het Institut Supérieur Industriel de Bruxelles in de Grondelstraat in Anderlecht heeft de lessen van haar 250 ingenieursstudenten naar de campus in de Koningsstraat in Brussel -centrum verhuisd. In Anderlecht was de onveiligheid te groot. Al sinds begin december worden de studenten lastiggevallen door straatcriminelen.

Racketeering
Ze worden klemgezet, afgeperst en bestolen. De boefjes zetten hen geregeld een mes op de keel, soms met steekwonden als gevolg. Ze maken de studenten gsm's, iPods en geld afhandig. 'Racketeering' heet deze vorm van criminaliteit.

Het begon met één dader, dat werden er drie, de laatste keer werden er acht tot tien geteld, sommigen geen zestien jaar oud. De politie kon een verdachte oppakken maar die werd na verhoor vrijgelaten. Hij zou een alibi hebben gehad. Slachtoffers zagen hem de dagen daarop opnieuw actief als dader. Maandag werden drie verdachten opgepakt, onder wie twee minderjarigen. Bij de minderjarigen werd een mes aangetroffen. De meerderjarige werd formeel herkend door de slachtoffers. Vandaag beslist het parket over zijn lot. (belga/tw)

Bron : Het laatste Nieuws dd. 28/01/10 07u01

Reactie : Dringende maatregelen en politieke moed zijn noodzakelijk om het kwaad in te dijken . Wanneer eindelijk worden onze Politiekers wakker ? .

De Vlaamse Volkspartij heeft hier een oplossing voor .

Georges Van Tiggelen .

De Clerck schaft wet-De Clerck af

• 0 reacties
• E-mail bericht
• Bookmarken/Delen

19:47 Justitieminister Stefaan De Clerck heeft de wet-De Clerck laten afschaffen. Maar dat was eigenlijk tegen zijn zin. De bodes kunnen nu in de politiek gaan zonder hun baan te verliezen.

Door de nu nog bestaande wet-De Clerck kunnen lagere parketmedewerkers, lager griffiepersoneel, gerechtsbodes en koffiemadammen bij het gerecht geen politiek mandaat uitoefenen. Ze mogen wél kandideren voor een politieke functie, maar als ze verkozen zijn, moeten ze ofwel ontslag nemen ofwel hun kersverse politieke functie opgeven.

Justitieminister De Clerck had dat in 1997 uitdrukkelijk zo gewild. Hij vond toen dat Justitie onpartijdig moet schijnen en dat kan niet als je een politiek mandaat hebt. Hij vreesde bovendien dat de betrokkenen wel eens tijdens de werkuren met hun politiek mandaat zouden bezig zijn.

Discriminatie

Senatrice Martine Taelman (Open Vld) vond de wet-De Clerck “een discriminatie” en wilde ze afschaffen. De Senaat volgde haar eerder al en dat deed nu ook de Kamercommissie Justitie. De Clerck zelf beklemtoonde dat de afschaffing van ‘zijn’ wet “een initiatief van het parlement was”.

In de toekomst zullen de verkozen parket- en griffiemedewerkers, bodes en koffiepersoneel een andere job binnen Justitie kunnen krijgen, als ze ergens moeten gaan zetelen. Dan komen ze niet meer met het publiek in contact. Ofwel wordt hun baan bij justitie geschorst tot hun mandaat is afgelopen. Ze zijn hun job dus niet meer kwijt.

Stefaan Van Hecke (Groen!) vond het “schandalig dat wij als politici met de eigen politieke wereld bezig zijn, terwijl er echt wel belangrijker problemen zijn”. Voor hem is dit voorstel duidelijk “à la tête du client, om iemand aan een mandaat bij Open Vld te helpen”, zo zegde hij.

In ieder geval zullen de bodes binnenkort hun eisen zelf in de politiek kunnen afdwingen, maar als politicus moeten ze wel tijdelijk met hun functie stoppen.

JDW :

Bron . Gazet Van Antwerpen – dd. 27/1/2010

Indien dit voor de lagere parketleden wordt toegelaten , moet hetzelfde besluit genomen worden voor Politieagenten ( de huidige deonthologische code en de wet op het Politieambt ) en dit onder dezelfde voorwaarden .

Anders bestaat er een zware vorm van discriminatie .

Georges Van Tiggelen .

door Dennis Naaktgeboren

DEN HAAG- Asielzoekers die zich hier binnen een jaar tot tweemaal toe misdragen, moeten direct worden uitgezet. Dat eist het CDA morgen van staatssecretaris Albayrak (Vreemdelingenzaken).

Van de PvdA-bewindsvrouw hoeven vreemdelingen pas na vijf misdrijven het land uit of als ze in hun eerste jaar al tegen een (totale) gevangenisstraf van minstens een maand aanlopen. Dat gaat het CDA niet ver genoeg.

Zelfs twee keer een kleine winkeldiefstal betekent, wat de partij betreft, biezen pakken. Ongeacht de hoogte van de straf. Op die manier moeten veelplegers uit ons land worden geweerd. "Iemand die in zijn eerste jaar al twee misdrijven pleegt, heeft hier niets te zoeken", stelt CDA-Kamerlid Van Haersma Buma. "Zelfs al gaat het om het stelen van een rolletje drop. Dat is wel winkeldiefstal en daar blijft het vaak niet bij. We moeten voorkomen dat iemand een criminele carrière gaat beginnen in ons land."

De Tweede Kamer spreekt morgen met Albayrak over haar voorstellen om vreemdelingen die zich misdragen, sneller hun verblijfsvergunning te ontnemen en het land uit te zetten. Vooral moordenaars, verkrachters en andere zware criminelen worden eerder weggestuurd nadat ze hun straf hebben uitgezeten. Voor veelplegers is een optelsysteem ontwikkeld, zodat meerdere kleine straffen kunnen leiden tot uitzetting. Het CDA wil dit onderdeel flink aanscherpen. Niet alleen het eerste jaar, ook daarna moeten vreemdelingen zich gedragen om recht te blijven houden op hun verblijfsvergunning. Waar de staatssecretaris een maximum van vijf delicten ontoelaatbaar vindt, wil het CDA na twee misdragingen in een jaar of drie in totaal al ingrijpen. "Mensen krijgen een recht in Nederland en komen hier als gast", aldus Van Haersma Buma. "Ze horen zich dus ook op een bepaalde manier te gedragen. Veelplegers moeten we aanpakken, ik denk dat veel steden daarmee geholpen zijn."

Bron : De Telegraaf ( Nederland ) . dd.26/101/2010 .

Graag Belgische/Vlaamse reacties hierop

Georges Van Tiggelen

Samenvatting

1. de groep criminele jonge Marokkanen moet precies worden afgebakend tegenover de grote groep jonge Marokkanen die geen of weinig overlast veroorzaakt

2. een harde aanpak is nodig, maar moet altijd gecombineerd worden met een educatief programma

3. dit educatief programma moet opgezet worden in de wijk en met mensen uit die wijk

4. deskundigen en vrijwilligers werken samen. De deskundige bemiddelt om in de wijk een netwerk van solidariteit te creëren

Een probleem dat al lang aansleept, maar toch oplosbaar is

In de veertig jaar dat ik voor de kinderbescherming werk is de groep van minderjarige delinquenten drastisch veranderd. Als directeur van het Orthopedagogisch Instituut O.G. Heldring in Zetten heb ik de eerste allochtonen zien binnenkomen. Tegenwoordig zijn Marokkanen oververtegenwoordigd in de jeugdgevangenissen. Veertig jaar geleden was er ook een plaatsgebrek in die gevangenissen en toen waren er nog nauwelijks allochtonen. Ik vraag me af waar de autochtone jonge delinquenten nu verblijven. Zijn Nederlandse jongens ondertussen minder crimineel geworden?

De overheid weet geen raad met Marokkaanse jongens die buurten onveilig maken. De deskundigen bieden ook geen oplossing en de wetenschappers laten ons helemaal in de steek. Er zijn geen Academische Centra waar jonge delinquenten worden opgenomen en waar gezocht wordt naar efficiënte behandelingsmethoden.

Er is nog nooit een sociaal probleem geweest dat onoplosbaar bleek. In feite weten we hoe Marokkaanse jongeren op het rechte pad geholpen kunnen worden. Wat ontbreekt is een doelgerichte aanpak van de kern van de problematiek en de lokale overheid moet de kans krijgen knopen door te hakken. Voor een doelgerichte aanpak is nodig dat we de groep van jonge, recidiverende criminelen duidelijk afbakenen. De meeste Marokkaanse jongens zijn namelijk niet crimineel, sommigen beperken zich tot kleine misdrijven zoals de meeste jongeren van die leeftijd, en slechts een kleine groep staat aan het begin van een criminele carrière. Als echter op 10.000 Marokkaanse jongens er 300 echt crimineel zijn, dan kan elke dag in de krant een bericht staan over criminele Marokkanen of enkele tientallen van hen kunnen een hele wijk terroriseren.Ik doe een poging om de aanpak van die beperkte, maar gevaarlijke groep in het kort te beschrijven.

De harde aanpak is er al

Het goede nieuws is dat de politie recidiverende delinquenten vrijwel altijd weet te snappen. De Marokkaanse jongens die zoveel ellende veroorzaken in probleemwijken van diverse grote en kleine steden zijn bij de politie goed bekend. Zij kunnen misschien een tijdje hun gang gaan, ze zijn even de held in eigen kring, maar als ze niet veranderen zullen ze als volwassenen veel jaren met enkele lotgenoten in een cel verblijven met een wc-pot in de hoek, en verder zullen ze vooral veel armoede kennen.

Populisten kunnen schreeuwen om een harde aanpak, maar die is er al. Als die aanpak niet wordt gecombineerd met een educatief programma, komen de problemen steeds terug. Recidive na een verblijf in de jeugdgevangenis ligt tussen de zestig en negentig procent.

Er is geen simpele remedie

Het minder goede nieuws is dat voor gedragsverandering bij deze jongens er geen simpele remedie is. In een educatief programma moeten heel veel oorzaken tegelijkertijd en gedurende lange tijd worden aangepakt. Deze criminelen en relschoppers behoren tot de laagste sociale klasse, zij zijn mislukt op school, ze hebben niks te doen en vervelen zich op straat, hun toekomstperspectief is somber, in hun omgeving zijn er weinig positieve volwassen rolmodellen, op straat ervaren ze vooral veel misprijzen, de ouders laten het afweten zodat er weinig toezicht is. Vergeten we ook niet dat daders van geweldsdelicten ook vaker dan anderen zelf slachtoffer zijn. Bij hen is vaak sprake van haat tegen de hele wereld.

Als we die negatieve context plaatsen tegenover wat zij willen, wordt meteen duidelijk voor welke moeilijke opgave hulpverleners staan. Zoals iedereen willen deze Marokkaanse jongens status, een baan, geld, waardering, respect en veiligheid. De behandeling kan slechts slagen als hun verwachtingen worden ingelost, als hun toekomstperspectief verbetert en als de baten van sociaal gedrag de baten van hun crimineel gedrag overtreffen.

Mislukte interventies komen al te vaak voor

Vrijwel alle projecten voor jonge criminelen mislukken omdat zij geen realistisch alternatief bieden voor deze jongens. De hulpverleners zijn de representanten van de cultuur die zij haten. Zij zijn moeilijk aanspreekbaar en wat wij goed voor hen vinden interesseert hen niet.

Hulp in de wijk en vanuit de wijk

Om deze barrières te doorbreken moet eerst en vooral gezocht worden naar wat haalbaar is in hun eigen omgeving. Dit lukt het best als volwassenen uit hun eigen omgeving en cultuur daarbij worden betrokken. De gespecialiseerde hulpverleners moeten niet denken dat zij zelf veel invloed kunnen uitoefenen op deze jonge criminelen. De taak van de hulpverlener zie ik als die van een bemiddelaar die in de wijk waar die jongens wonen een appel doet op volwassen rolmodellen. Deze volwassenen helpen als vrijwilliger mee in een educatief programma. Dat kunnen leerkrachten zijn die iets extra willen doen in hun vrije tijd, of succesvolle Marokkanen die als coach willen optreden, of trainers van sportclubs, of werkgevers van lokale bedrijven, of ouders die met veel liefde betrokken zijn bij de jongeren in hun wijk. Al deze vrijwilligers zouden kunnen bijdragen aan een activiteitencentrum dat in een wijkschool wordt opgericht. Schooluitvallers leren daar taken te verrichten die nuttig zijn voor de gemeente. Zij leren er allerlei vaardigheden waarmee ze respect kunnen krijgen. Er worden in het centrum vormen van vrijetijdsbesteding aangeboden die deze jongeren aanspreken. Zij bereiden er bijvoorbeeld een intercultureel festival voor, met als bijkomend voordeel dat zij gemotiveerd kunnen worden voor verbetering van hun taal- en rekenvaardigheden. De mensen zijn creatief genoeg om zelf een educatief programma aan te bieden met een grote kans van slagen binnen hun eigen cultuur.

Hulp in de wijk en vanuit de wijk. Nu biedt de kinderbescherming een verwarrend netwerk van voorzieningen dat niet alleen ineffectief is, maar in feite de solidariteit van de gewone burgers verhindert. Geef integendeel de gewone burgers een kans. Laat betrokken mensen in hun eigen wijk een netwerk van solidariteit creëren. Zo wordt een probleemwijk toch nog een plek waar het goed toeven is en waar de Marokkaanse gemeenschap de solidariteit, die eigen is aan hun islamitisch geloof, tot leven brengt.

Bron : www. Ministrando.org – Auteur Prof.Dr. Juliaan Van Acker

Georges Van Tiggelen

Parket vindt dood Mohamed Bouazza (23) geen moord + reacties .


ANTWERPEN - Het parket wil niemand vervolgen voor de dood van Mohammed Bouazza.
De zaak rond Mohamed Bouazza, de 23-jarige Marokkaanse Belg die in april vorig jaar in de Schelde verdronk nadat hij werd achternagezeten, zorgt opnieuw voor ophef. Bouazza, een jongen zonder strafrechtelijk verleden, ging op 30 april met een aantal vrienden stappen in een discotheek. Het gezelschap waar Mohamed bijhoorde kreeg het in de discotheek aan de stok met een andere groep jongeren. In beide groepen zaten allochtone en autochtone jongeren. Buiten de discotheek ging de ruzie verder. Jongeren uit de groep waar Bouazza bij hoorde, sloegen een raampje stuk van de auto van de blanke, autochtone Y. Die en zijn vrienden zetten de achtervolging in op Mohamed. Die sprong in de Schelde, werd allicht onwel en verdronk.

Volgens zijn familie ging het om een racistische moord. De stille mars die in Antwerpen gehouden werd na de racistische moorden van Hans Van Themsche was ook een mars voor Bouazza.

Twee verdachten in de zaak verschenen gisteren voor de raadkamer maar het Antwerpse parket vroeg hen beiden buiten vervolging te stellen. Voor moeder Radia Bouazza kwam dat behoorlijk hard aan. 'Ik wil dat de daders voor de rechter verschijnen en gestraft worden. Zolang dat niet gebeurt, kan ik er mij niet bij neerleggen', zegt zij.

'Wat er in die laatste minuten van Mohamed gebeurd is, is niet duidelijk en daardoor is het inderdaad moeilijk om iemand te vervolgen voor moord', reageert haar advocaat Jef Vermassen. 'Maar dat het parket de verdachten ook niet wil laten vervolgen voor de bedreigingen die ze geuit hebben, is onbegrijpelijk.' Uitspraak op 19 december. (dhh)

Bron : www.mensenrechten.be : dd . 05/11/2007

Reacties :

Beste,

In verband met de zaak Demoor. Ik ben een student aan de KDG in Hoboken. Ik moet daarom elke dag tram 24 nemen. Wat daar allemaal op gebeurt kan u zich niet voorstellen. Tuffen op de grond, kabaal, vechten, meisjes lastig vallen. Wanneer je soms de pech hebt en je draait je om om te kijken wat er allemaal gebeurt en het wordt gezien dan vragen ze op een arrogante toon of je er problemen mee hebt. Als je op dat moment ja zegt, dan weet ik niet wat er gaat gebeuren maar je komt er niet zonder kleerscheuren vanaf. Mijnheer Demoor had de moed (die ik niet heb) hier tegen op te treden en het gevolg is voor ieder onder u bekend. Dus bespaar mij dat hij er schuld aan heeft. Gelooft u mij niet. Ik raad u aan tram 24 eens te nemen om vervolgens op de tram te zeggen dat het moet stoppen met kabaal, dan denk ik dat er de volgende dag er iets over "een incident" op de tram wordt geschreven in de krant.

ik ben de zus van bouazza mohamed en wat ik hier allemaal lees is dikke zever jullie weten niks van de zaak af jullie lezen maar wat en de media zit vol leugens en parasiet.Mijn broer had niks te maken met de jongeren die het gevecht hebben veroorzaakt in de discotheek
zijn belagers zullen hoe dan ook bekennen mijn broer is niet de gene die de ruit heeft ingestampt dat hebben zijn belagers zelf gezegd
als die klootzak mijn broer met rust had gelaten dan was hij er nog op deze wereld maar nee yanick moest een makkak vermoorden hij was onder invloed van drugs en alcohol dat wisten jullie blijkbaar niet he , wel nu weten jullie het en die klootzak staat bekent bij de politie als een moordenaar hij heeft meerdere moorden op zijn geweten deze klootzak is een gestoorde maar loopt nog vrij rond waarom omdat het een Belg is als je nu de rollen moest omdraaien gegarandeerd dat de allochtoon dan achter de tralies zat en hier mee kunnen we niet mee leven dat wij onterecht worden behandelt. welke kleur je ook hebt iedereen gelijk .

Gepubliceerd naar aanleiding van de reactie door de zus van het slachtoffer . Universeel taalgebruik van sommige Allochtonen ???

Georges Van Tiggelen

Marion van San (criminologe ) brengt Belgische illegalen in kaart

• E-mail bericht
• Bookmarken/Delen

11/03/'08 Drie criminologen van de Erasmusuniversiteit, Masja van Meeteren, Marion van San en Godfried Engbersen brachten in opdracht van de liberale ministers Marino Keulen (Inburgering) en Patrick Dewael (Binnenlandse Zaken) de situatie van illegalen in België in kaart. Het rapport wordt binnenkort besproken in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken. Volgens hun onderzoek hebben illegalen een criminaliteitsgraad die twee keer zo hoog is als die van legale vreemdelingen. De vorsers stellen ook vast dat de diefstallen en de geweldscriminaliteit bij illegalen de jongste jaren sneller stijgen dan bij hun legale collega's. De onderzoekers pleiten voor het herinvoeren van de gastarbeider, maar die mag slechts in fasen en pas na regelmatige bijdragen sociale rechten krijgen. Ze willen ook een rem op het aantal regularisaties zetten.

Marion van San is een Belgische criminologe, die in ons land furore maakte met haar studie over de criminaliteit van migranten, die zij voor het eerst vanuit culturele elementen duidde. Haar onderzoek deed veel stof opwaaien, maar veroorzaakte maar weinig verandering in het beleid. Van San en haar collega's komen nu met een nieuw onderzoek. Dit keer naar de situatie van illegalen, of zoals zij het zeggen: "irreguliere migranten". In die term zitten niet alleen de illegalen, maar ook de mensen die switchen tussen een legaal en een illegaal statuut, bv. doordat ze met een toeristenvisum naar hier komen, langer blijven en illegaal worden, weer vertrekken en dan de cyclus opnieuw starten.

Van San interviewde 120 illegalen: 30 Turken en 30 Bulgaren in Gent; 30 Marokkanen in Antwerpen en 30 Congolezen in Brussel. De illegalen werden gerecruteerd via sleutelfiguren en op café. Er is geen enkele garantie op representativiteit en er is ook geen garantie dat wat de illegalen verklaren ook de waarheid is, zo schrijven de auteurs zelf. Maar ze confronteerden die verklaringen met data uit de politiestatistieken en beweren daarom dat ze toch een vrij goed beeld geven.

Wat bleek uit de interviews?

* Waarom komen illegalen naar België? Doorgaans om economische redenen. Alleen bij de Congolezen is politiek doorslaggevend. De illegalen maakten geen systematische vergelijking tussen de landen waar ze naartoe wilden, ze kwamen meestal naar België omdat ze hier al familie of kennissen hadden. Een vijfde kwam om in een korte periode veel geld te verdienen en dan weer te vertrekken. De helft (vooral Marokkanen en Congolezen) wil hier blijven en streeft een wettig verblijf na. Nog een derde wil liever illegaal in ons land blijven en de helft hiervan denkt als illegaal een fatsoenlijk bestaan te kunnen opbouwen.

* Hoe komen ze? Het grootste deel steekt illegaal de grens over. Een tweede belangrijke groep komt met een toeristenvisum en blijft na afloop van dat visum illegaal hier. Voor acht op de tien was België het geplande einddoel. Bij twee op de drie van de geïnterviewden is al eerder een familielid of een vriend naar België gemigreerd. En één op de drie van deze illegalen ontving van de familie in het herkomstland steun om over te komen, bv. geld om een mensensmokkelaar te betalen.

* Bijna twee van de drie geïnterviewden had inkomsten uit arbeid. Dat gold vooral voor de Turken, minder voor Marokkanen en Congolezen. De meeste informanten werken binnen de eigen etnische gemeenschap. Ze krijgen een lager loon dan hun legale collega's. Marokkanen en Congolezen hebben een veel lager maandinkomen dan Turken en Bulgaren. Bij Marokkanen hangt dit samen met het type werk dat ze verrichten: zonder uitzondering is dat ongeschoolde arbeid. Ze hebben ook het minste vast werk.

Wat leren de officiële statistieken?

* In 2005 klopten in Vlaanderen 2.871 illegalen aan bij het Algemeen Welzijnswerk voor hulp en toen werden ook 568 illegale cliënten in begeleiding genomen. Ook de opvangstructuren van Fedasil worden voor meer dan de helft bevolkt met illegalen (meestal uitgeprocedeerde asielzoekers). De kosten voor dringende medische hulp aan illegalen swingen de pan uit.
(Uit een recent antwoord van minister van Maatschappelijke Integratie Christian Dupont (PS) op een vraag van Sabien Lahaye-Battheu (Open Vld) bleek dat de dringende medische hulp voor illegalen in 2005 30,9 miljoen euro kostte en in 2006 al 38,5 miljoen euro, nvdr).

In sommige gemeenten, zoals Brussel, is men heel laks: illegalen kunnen gewoon naar een huisarts gaan en die eerste consultatie wordt automatisch door het OCMW terugbetaald. Het systeem is te zwaar belast en kan het zeker niet lang meer houden, schrijven de onderzoekers. Ze wijzen bovendien op de problemen van hulpverleners, die geen hulp willen bieden aan mensen die misschien altijd illegaal zullen blijven. Maar de hulpverleners weten door de lange procedures niet meer waar ze aan toe zijn.

* Van San maakte ook een analyse van de politiestatistieken. Tussen 2001 en einde 2005 werden 82.838 aanhoudingen voor illegaal verblijf verricht door de politie en die hadden betrekking op 68.072 personen. Jaarlijks werden gemiddeld 13.000 illegalen aangehouden. Ze komen uit 162 verschillende landen, het zijn voor 80% mannen in de leeftijdsgroep tussen 25 en 44 jaar. Een groot deel van de aangehoudenen komt uit ex-Joegoslavië, Marokko, Roemenië, India, Algerije.
Bijna 43.000 illegalen hebben een woonadres in België. Er werden 532 verschillende postcodes geregistreerd, er zijn 589 gemeentes. Hieruit moet worden besloten dat illegalen overal zitten, tot in de kleinste gemeenten.

Illegalen plegen - volgens de registratie van de politiediensten - twee keer zoveel criminele feiten als legale vreemdelingen: hun criminaliteitsgraad loopt op tot 4,8%, tegen slechts 2,1% voor legale vreemdelingen. (Als de onderzoekers het hier over “aanhoudingen” hebben, dan bedoelen ze dat de politie mensen heeft gevat voor deze feiten; ze doelen niet op gerechtelijke aanhoudingen door een onderzoeksrechter. De criminaliteitsgraad van illegalen is volgens de onderzoekers: het aantal aangehouden illegalen voor criminele feiten gedeeld door het totaal aantal aangehouden illegalen. Deze criminaliteitsgraad kan moeilijk anders berekend worden, omdat men het volledige aantal illegalen natuurlijk niet kent. Deze berekening kan een vertekening geven. De criminaliteitsgraad van een legale groep vreemdelingen wordt berekend door het totaal aantal aanhoudingen voor criminele feiten van de bewuste groep legale vreemdelingen te delen door het aantal legale vreemdelingen in dat jaar, nvdr.)

In de 82.838 politie-aanhoudingen tussen 2001 en einde 2005 zitten 57.967 aanhoudingen voor onwettig verblijf en 24.871 aanhoudingen voor gewone misdrijven (diefstal, zwart werk e.d.). Het aantal aangehouden personen is evenwel anders: er werden 57.967 personen aangehouden voor illegaal verblijf, maar slechts 13.628 voor andere misdrijven. Dat betekent dus dat de illegalen die voor diefstal e.d. werden aangehouden in de bewuste periode van vijf jaar meerdere keren voor die feiten werden aangehouden. Zo waren er 3.269 aanhoudingen voor gewone diefstal, maar toch slechts 1.976 aangehouden illegale dieven. Bij zware diefstal is het verschil nog groter: 2.656 aanhoudingen tegen slechts 1.156 aangehoudenen. Dit betekent in ieder geval dat het uitwijzingsbeleid niet behoorlijk functioneert.

De top-5 van de misdrijven waarvoor illegalen werden aangehouden bestaat uit: gewone diefstal (13%), gebruik van valse stukken (12%), zware diefstal (10,7%), aanmatiging van titels (9,9%), schriftvervalsing (9,4%).
Ruim een derde van alle misdrijven komt voort uit de onwettige verblijfsstatus (schriftvervalsing, gebruik van valse stukken, aanmatiging van titels, weerspannigheid), maar ook een derde heeft hier nauwelijks verband mee.

Over de hele periode van vijf jaar bekeken valt op dat illegalen niet vaker dan legale vreemdelingen worden aangehouden voor vermogensdelicten. Het aantal aanhoudingen voor gewone diefstal is verhoudingsgewijs gelijk voor beide groepen. Illegalen worden wel veel meer aangehouden voor gebruik van valse stukken en zwart werk. Hieruit kan blijken dat illegalen om hun brood te verdienen wel stelselmatig meer naar het zwart werk gaan, maar niet meer dan gewone burgers naar diefstallen.

De onderzoekers gingen ook na of er grote verschillen op het vlak van criminaliteit waren per etnische bevolkingsgroep tussen legale en illegale vreemdelingen. Daaruit bleek dat de illegale Marokkanen en Turken vijf keer zoveel aangehouden worden voor criminele feiten dan de legale, de illegale Congolezen zes keer zoveel, de illegale Algerijnen vier keer zoveel. Over het algemeen volgt de criminaliteit van het illegale deel van een bevolkingsgroep het legale deel van diezelfde groep, vermenigvuldigd met een bepaalde factor. Er is ook een duidelijk verband tussen de nationaliteit en de aard van de criminaliteit.

De evolutie in de tijd is verontrustend. Het aandeel van de verblijfscriminaliteit (die samenhangt met het statuut van illegaal) neemt tussen 2001 en 2006 af en dat van de bestaanscriminaliteit (de gewone misdrijven) neemt toe. Zo is het aantal aanhoudingen voor schriftvervalsing tussen 2001 en einde 2005 gedaald met 59%, maar dat voor gewone diefstallen steeg met 52%, dat voor geweldsmisdrijven met 157% en dat voor drugsmisdrijven zelfs met 173%. En dat is des te verontrustender omdat in dezelfde periode het aantal aanhoudingen van legale vreemdelingen voor gewone diestallen is gedaald met 14%, voor drugsmisdrijven met 10%, terwijl het aantal aanhoudingen voor geweldsmisdrijven 'slechts' steeg met 46%.

Kortom: het illegale deel van de vreemdelingenbevolking wordt geleidelijk aan crimineler. Maar er moet zeker niet gedramatiseerd worden. De illegalen blijven een braaf volkje, want het gaat in al deze gevallen bij de illegalen om erg lage absolute cijfers. Het aantal politieaanhoudingen van illegalen voor geweldsmisdrijven mocht dan al enorm gestegen zijn in vijf jaar tijd, het bedroeg in 2005 nog maar 390, tegen 7.098 voor legale vreemdelingen en 54.719 voor alle legaal verblijvende personen in België.

Hoeveel illegalen zijn er?

Dat is natuurlijk erg moeilijk te zeggen. Van San schat het aantal illegalen in België op 110.000, een minimale schatting, schrijft ze zelf. En ze relativeert ze ook voortdurend. Het lage cijfer verbaast, omdat begin jaren negentig het aantal illegalen al op 150.000 werd geschat door Koninklijk Commissaris voor het Migrantenbeleid Paula D'Hondt.

Ondertussen waren er natuurlijk wel de regularisaties van de binnenlandministers Duquesne en Dewael, maar precies door het aanzuigeffect op België van die voortdurende hoge aantallen regularisaties, verwacht je een veel hoger cijfer.

Hoe komt van San aan haar berekening? Ze heeft twee methoden: ze wéét hoeveel illegalen in een bepaald jaar gevat zijn voor criminele feiten door de politie. Dan gaat ze na hoeveel procent van de 120 illegalen uit haar steekproef zeggen dat ze criminele feiten hebben gepleegd. Ze past dit percentage vervolgens toe op het aantal gearresteerde illegalen. Deze methode vindt ze zelf niet echt betrouwbaar, want te afhankelijk van de acties die de politie onderneemt en het aantal acties rond illegalen is de voorbije jaren gedaald, schrijven de onderzoekers zelf. Bovendien geven ze toe dat de 120 uitgeselecteerde illegalen alles konden vertellen, terwijl de onderzoekers dat niet echt konden verifiëren.

Een tweede berekeningsmethode vertrekt van het aantal illegalen dat in 2004 dringende medische hulp kreeg (7.252). Dan gaat van San opnieuw na hoeveel illegalen in haar steekproef van 120 personen naar eigen zeggen dringende medische hulp kregen, ze berekent dit percentage en past dit toe op het cijfer van 7.252. Omdat de illegalen uit haar steekproef uit 2005 en 2006 gemiddeld drie jaar en 110 dagen in België verblijven, past ze het cijfer aan dit gegeven aan. Het probleem hierbij is dat in de twee jaren van haar steekproef (2005 en 2006) het aantal illegalen dat een beroep deed op dringende medische hulp veel hoger was dan in 2004, nl. 19.541 in 2005 en liefst 23.726 in 2006, waardoor de totale eindsom dus misschien wel eerder 219.076 of nog hoger zal bedragen dan 111.000. De schatting van het aantal illegalen die van San maakt kan dus een indicatie geven, maar in dit geval zeker een veel te lage.

Nederland en België

Van San geeft meerdere goede redenen op waarom Nederland minder illegalen heeft dan België. De informele economie (het zwart werk) bedraagt in België 21,5% van de totale economie, in Nederland slechts 12,8%. Omdat illegalen vooral in het zwarte circuit werken, ligt het voor de hand dat er meer illegalen in België zijn dan in Nederland.

Tweede reden: het huisvestingsbeleid is heel anders in beide landen. In België is het veel meer in handen van de private sector, waardoor het makkelijker is voor illegalen om een verblijfplaats te vinden.

Derde reden: het Belgische beleid is veel illegaalvriendelijker. Er was nog maar pas in 1999 een collectieve regularisatie met groot aanzuigeffect, ook nu (onder minister Dewael) wordt veel meer geregulariseerd dan in Nederland; bovendien vangt de Vlaamse Gemeenschap illegalen uitdrukkelijk op terwijl de Nederlandse regering dat uitdrukelijk verbiedt; en tenslotte kan een illegaal in België veel makkelijker medische hulp terugbetaald krijgen dan in Nederland: België betaalt in principe zelfs invitrofertilisatie terug aan illegalen.

Beleidsaanbevelingen

Van San doet een reeks aanbevelingen voor het Belgische beleid.

1. Werk de contradicties in het federale asielbeleid weg. Mensen van wie de asielaanvraag is afgewezen kunnen in (cassatie)beroep gaan bij de Raad van State. Ondertussen zijn ze wel illegaal in het land en de kans dat de Raad hen gelijk geeft is amper 3%. Maar tegelijkertijd krijgen deze uitgeprocedeerde asielzoekers wel materiële steun en worden ze gestimuleerd om Nederlands te leren en cursussen te volgen. Deze laatste maatregelen zijn gericht op integratie in het land, terwijl de kans dat de illegalen uitgezet worden 97% is. Deze tegenspraak moet worden weggewerkt. Ze bestaat trouwens al helemaal tussen het federale asielbeleid en het Vlaamse beleidsniveau: de federale overheid verbiedt onwettig verblijf, de Vlaamse vangt onwettig verblijvenden op.

2. Maak een snelle asielprocedure. Dit zou in principe al gebeurd moeten zijn door de wet van vorig jaar.

3. Stel knelpuntberoepen tijdelijk open voor migranten uit landen van buiten de Europese Unie. Maar wel zo dat deze arbeidsmigranten na gedaan werk terugkeren. In feite is dit niets anders dan een oproep tot terugkeer van de "gastarbeider" uit de jaren zestig, die nu de modieuze naam "economische migrant" heeft gekregen. Van San wil echter niet dat zo'n nieuwe gastarbeider onmiddellijk alle sociale zekerheidsrechten krijgt. Dat moet in fasen gebeuren, want anders wordt de sociale zekerheid onbetaalbaar. Migranten moeten eerst hebben bijgedragen vooraleer ze recht hebben op uitkeringen.

4. Beperk het aantal regularisatieaanvragen. Nu zijn er veel te veel aanvragen van illegalen die geen schijn van kans hebben. De regularisatie van illegale asielzoekers die te lang op hun resultaat moesten wachten, moet officieel beleid worden en uit het regularisatiedebat worden gelicht. Regularisatie moet daarna enkel nog gelden in buitengewone omstandigheden: men zou een maximum aantal aanvragen kunnen opnemen in de wet of een filter instellen.

Bron: Gazet Van Antwerpen : dd. 11/03/2008 – Auteur : John De Wit .

Groepje vandalen richt vernielingen aan in Anderlecht

Een groep van een vijftiental individuen heeft vrijdagavond vanaf het centrum van Anderlecht tot in de wijk Kuregem, een spoor van vernielingen aangericht. Een winkelruit en de ruiten van verschillende wagens werden stukgegooid.

De feiten gingen van start rond 19.30 uur. De politie van de zone Brussel -Zuid werd door buurtbewoners verwittigd over problemen met een vijftiental vandalen. Volgens de woordvoerster van de zone, werden de ruiten van een 20-tal wagens vernield. Ook verschillende bushokjes werden beschadigd. Aan het Albert -plein werd de etalage van een Renault -garage ingegooid. De vandalen trokken van het centrum van Anderlecht naar de buurt rond de slachthuizen. Omstreeks 21.30 uur was de politie er nog niet in geslaagd om de daders te vatten. (935)

Reactie : op artikel :

zaterdag 23 januari 2010 8:04:05

1.onze grote en goedbetaalde politiemacht, deze keer nochtans verwittigd en toch niet in staat om vijftien individuen in te rekenen?

2. moest dit toch gebeurd zijn, indien er al een proceskomt of zou komen natuurlijk, dat er een veroordeling volgt, dat deze individuen ondertussen niet uit belgie verdwenen zijn?

3. gevangenis? een lachertje.

4.deze individuen, nationaliteit in het midden gelaten, een goedkope vorm van ontspanning?

5. België, politiekers, zonen en dochters van..,belastingen,het land der dwazen ende gewone mens pikt ditnog?

6.begrijp ik iets niet?

Reactie 1 :

zaterdag 23 januari 2010 3:01:51

Als Marokkaan keur ik dit natuurlijk af! En ja, heb t zelf niet gehoord noch gezien, maar ben r zeker van dat t ‘ weeral Marokkanen zijn, geen twijfel. Niet aan mij om te achterhalen wat er in die jongeren hun hoofd afspeelt, "geen werk"? "uitzichtloos toekomst"? Nog steeds geen reden om zoiets te doen. Maar aan de Belgen die stomme Commentaar leveren, niet alle Belgen zijn toch pedofielen? Niet alle Belgen produceren chocolade? Denk na voor jullie een oordeel vellen over die "Marokkanen". Tenslotte maken die Marokkanen ook deel uit van de samenleving en ligt volgens mij t‘probleem in de eerste plaats bij de huisvesting van destijds, "laten we ze samenhokken, dan voelen ze zich rapper thuis" dachten ze toen. Want nog steeds is een Marokkaan een goede werkkracht....als hij aan werk geraakt tenminste..

Bron : www.belga.be 22/01/2012