22 NOVEMBER 1988

Op die datum hoelden wij in Rotterdam en winterfeest. 2 leden uit het hoofdbestuur wilden met mij praten over de spanningen tussen Rotterdam en het hoofdbestuur. Via een plan "Doeleinden en structuur DES ) moest er door de landelijke GON een nieuwe weg ingeslagen worden. Wij worden aan alle kanten tegengewerkt zeiden de twee, er zit geen beweging in! Uiteindelijk trokken deze twee zich terug en het DES-rapport moest uitgevoerd worden door 3 externe adviseurs. Zij kwamen aan mij vragen of ik weer naar de landelijke vergaderingen wilde komen en dan achter de nieuwe aanpak wilde gaan staan.
Ik heb dat gedaan.. maar vraag niet hoe en wat, lees het maar in de middenkolom! 

1995 DEURNE

Elk jaar als de dag-evaluatie plaats vond, diep in de avonduren, werd er altijd aan mij gevraagd; "Theo, vertel die mop van dat theedoekie nog eens een keer. Of ik wilde of niet ik moest hem weer vertellen, dus ik wil hem jullie ook niet onthouden..

Een boer woonde al jaren lang samen met zijn zoon. Zijn zoon had beloofd tot de dood van zijn vader voor hem te zorgen. Ze waren straatarm en de boerderij was verlopen. Op een avond zei de vader; "zoon, ik word al een dagje ouder en ik wil dat jij gaat trouwen". "Geen sprake van," antwoordde de zoon, "ik blijf altijd voor jou zorgen, trouwens met wie zou ik moeten trouwen? ".
"Met dat meisje achterin de polder." zei vader. "Haar vader is een rijke boer, veel vee en ze hebben zelfs een tractor, dan hoef ik me over jou geen zorgen meer te maken!" "Dat lelijke ding met die horrelvoet en hardstikke vergeetachtig ?, nee vader dat doe ik niet. "Ach lelijk, wat is nou lelijk, dan leg je daar toch een theedoekie over". (ik demonstreerde dan hoe mank en slecht dat meisje liep!)
Uiteindelijk trouwde de zoon toch met het meisje, en ging bij het meisje achterin de polder wonen. De zoon had een foto van zijn vader meegenomen en wilde die in de slaapkamer ophangen. Met zijn klomp probeerde hij een spijker in de muur te krijgen maar dat lukte niet! "hé lelijkerd, ga eens een hamer halen"' riep hij naar z'n vrouw. De vrouw strompelde weg en murmelde "hamertje halen, hamertje halen". Toen zij terugkwam had zij geen hamer maar een nijptang meegenomen..". "lelijkerd, kan jij nou niks, je bent alleen maar goed om in bed te n............!  Het vrouwtje strompelde weer weg en murmelde", theedoekie halen, theedoekie halen.

Het hele spul lag dan in een deuk, vooral de nieuwe stafleden. Tijdens het werk liep menigeen te murmelen en te strompelen om een theedoekie te halen! De rest van de opmerkingen zal ik niet herhalen.. het moet hier in het blog netjes blijven, toch....

VRIJWILLIGERSWERK...
(ON)DANKBAAR WERK !!

Het lukt niet altijd....
Dat vrijwilligerswerk velerlei kan zijn en dat je over een behoorlijk incasseringsvermogen moet beschikken blijkt uit de volgende gebeurtenis.

We kregen via maatschappelijk werk van de gemeente Rotterdam het verzoek of wij ons wilde bemoeien met ene mijnheer P. (wegens privicy geen verdere aanduiding). Hij was volkomen geisoleerd geraakt en behoorlijk agressief, zo erg zelfs dat hij bij maatschappelijk werk de deur was uitgezet en niet meer welkom was. Na een afspraak gemaakt te hebben gingen twee van onze sociaal Consulenten medio 1995 er op af. (let op wij zijn onbetaalde vrijwilligers hé..)
Bij het adres van de heer P. was alles potdicht. Het zag er niet uit. De ramen waren met kapotte vuilniszakken geblindeerd, geen naam en geen bel!. Dan maar kloppen..
Na een paar minuten ging er een stukje vuilniszak opzij en keek hij wie er voor de deur stond. Zij vertelde hem, dat zij een afs[raak hadden. Zowaar de deur werd opengemaakt en de dames konden naar binnen.
Zij troffen een totaal verpauperde man aan, zo te zien was alles bij het "grof"vuil weggehaald.  Bij het volgende bezoek werd ook ik betrokken omdat er diversen zaken op de rails gezet moesten worden.
Na het eerste kennismakingsgesprek vonden wij dat er eerst gezorgd moest worden voor een menswaardige leefsituatie en wat geld om in de primaire levensbehoefte te kunnen voorzien. Na ampel beraad besloten mijn vrouw en ik om dat maar even uit eigen zak te betalen!. Verder moesten wij proberen deze man weer wat vertrouwen in de mensheid te geven, hij vertrouwde niemand meer. Na enige bezoeken hadden wij:
inzicht in een volkomen mislukte man die trauma's had van hier tot Tokio.
Hij was op vrijwillige basie opgenomen geweest in een psychiatrische inrichting, niemand had hem verteld dat daar een verplichte eigen bijdrage aan verbonden was. Toen hij daar ontslagen werd had hij er een gigantische schuld erbij gekregen. Hij werd dakloos en ging zwerven in Rotterdam. Telefoon is afgesneden, achterstand bij luister en kijkgelden en door rente over rente een oplopend schulbedrag. Geen sociale contacten en zat finaal aan de grond!  In 1994 heeft hij via zijn huisarts om schuldsanering gevraagd maar dat ging alleen via maatschappelijk werk. Een jaar later bleek hier nog niets aan gedaan te zijn.
 In october dreigde een deurwaarder hem uit zijn huis te zetten en dreigde met beslaglegging op zijn uitkering! Een bezwaarschrift kon hij niet indienen want er was geen geld om de griffierechten te betalen. Op dat moment kwamen wij in beeld!
 > Wij konden de uithuiszetting voorkomen. >De schuldsanering was in gang gezet. >nieuwe glas en overgordijnen waren opgehangen. >in de keuken was nieuw zeil gelegd. Dit alles met geld uit een geprivatiseerd fonds. .>Met kerstmis had hij voldoende geld om zijn eten te kunnen kopen. >We nodigden hem uit om met de GON de kerstviering mee te maken. en tot slot; >begin 1996 stonden wij met twee dozen kleding, op maat, bij hem voor de deur en werden wij er van af gescholden.
Op 18 februari kreeg ik een dreigbrief waarin hij mij "toerekenbare tekortkomingen verweet"- vermoeding van misleiding, dwaling en bedrog en 10 dagen de tijd om met duidelijke oplossingen te komen anders zou hij overgaan tot het aanspannen van een kort geding. (hij bleek een boekje te hebben over "Burgelijke rechten", vandaar die taal!  Resumé; ik ben niet voor eenkort geding uitgenodigd, wel kreeg ik (vlak nadat ik een Koninlijke onderscheiding had gekregen voor 42 jaar vrijwilligerswerk)een secretaris van de Koningon aan de telefoon die mij uitleg vroeg over een brief die hij van mijnheer P. uit Rotterdam ontvangen had.
Na uitleg gaf hij aan dat de brief; "op gepaste wijze zou worden afgehandeld"!
Tot slot; zijn schuldsanering trok hij in - op zijn uitkering werd beslag gelegd - maatschappelijk werk deed niets voor hem - de huisarts gaf niet thuis - en de RIAGG (Regionaal Instituut Ambulante Geestelijke Gezondheidszorg) had een wachtlijst. En wij mochten bij hem niet meer naar binnen. Hij had gedacht dat wij zijn schulden zouden betalen, maar daar hebben wij de middelen niet voor en daar zijn we ook niet voor.
Jammer.. we waren een ervaring rijker en een illusie armer.

VRIJWILLIGER....

Als je, je voor vrijwilliger beschikbaar stelt neem je een verantwoording op je. Op het moment dat je dit aanvaard, is van vrijwilligheid geen sprake meer! Er wordt van je verwacht dat je de taken die je toebedeeld krijft zo goed mogelijk, en in de geest van organisatie uitvoert. Het enig dat "vrijblijvend", blijft is: dat je op elk moment dat je dit wilt er mee kunt stoppen !  Dat je daarmee andere vrijwilligers in de steek laat komt dan voor je eigen verantwoording.
Je wordt als vrijwilliger nimmer betaald, je bent dus in alle opzichten, onbetaalbaar of te wel niet te koop. Je positieve instelling komt voort uit je overtuiging om je aanwezige talenten ook voor anderen te gebruiken. En ik heb er "een fijn gevoel aan overgehouden".

Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

in 1980 organiseerden wij;

6 mei/20 mei vacantie in
Sin Nombre in Spanje
103 personen.

15 juni jaarvergadering;
in Simion en Anna op het
Zuidplein te Rotterdam

6 sept/13 september;
Vakantie Staalberg
met 102 personen

9 november 1980;
reunie voor de Spanje-
en de Staalberg
vakantiegasten

13 december:
gratis winterfeest in
het Feyenoordstadion

Hier wordt de aangepaste touringcar ingeladen. Lijkt een eenvoudig karwei maar is het zeker niet. Mijn ervaring heeft mij geleerd dat je nooit risico's mag lopen. Zo moeten alle rolstoelen met speciale beugels aan de vloer van de touringcar verankerd worden en moet de persoon die in de rolstoel zit met een veiligheidsriem vastgezet worden.. Het is ons gebeurd dat bij een noodstop de rolstoel keurig op zijn plaats bleef staan, maar dat de persoon die er in zat door de touringcar naar voren vloog. n e e m  m e t  d e z e  m e n s e n  n o o i t  r i s i c o 's

In het verslag van Deurne kom ik het volgende tegen.....
*** Er komen enige zusters van het klooster zich aan de vakantiegroep voorstellen dit zijn : Zuster Corpulentia, Zuster Incompetentia, Zuster Inacculata,en zuster Dementia. Twee gasten uit de groep willen ook het klooster in, ja dat krijg je als je in een missiehuis komt! Het zijn mevrouw de Vries en Jopie Lourens. Zij krijgen respectievelijk de namen: Zuster Antiquara en Zuster Menopauze. Wat een zootje.. begint het nu hier ook al? Je kan met die Rotterdammers nergens naar toe gaan of het loopt uit de hand. En dat voor een Katholieke gehandicaptenorganisatie !!

G
E
H
A
N
D
I
C
A
P
T
E
N
 
W
E
L

B
E
K
E
K
E
N

N
I
E
T

G
E
Z
I
E
N

VRIJWILLIGERSWERK LUKT NIET ALTIJD....

Ervaringen met Dhr. A.
De heer A. was een alleenstaande heer van 72 jaar en woonde, zeer tegen de zin van de thuiszorg en andere hulpverleningsinstanties, privé in een aangepast huurhuis te Rotterdam.

Eenzaamheid is proef bij deze bejaarden. Hij had veel contact met een talk-programma van een radiostation en de overtuiging dat hij, juist door zijn ervaringen met zijn gehandicapten vrouw en zijn eenzaamheid na het overlijden van zijn vrouw véél voor anderen kon betekenen.

Om zijn eenzaamheid te doorbreken werd door maatschappelijk werk bij hem een computer neergezet om zijn memoires op te gaan schrijven.  Daarvoor moest hij eerst een cursus WP 5.1 gaan volgen. Hij was ook nog bijziend maar dat lostte we met een grootletterscherm op.

Ik begeleide hem al van de dag van het overlijden van zijn vrouw. Dikwijls huisbezoek en helpen met dingen die hij nauwelijks of helemaal niet meer kon. Gebruikelijk was dat hij mij dagelijks om 18.45 uur belde om te vertellen hoe hij de dag weer doorgekomen was. Hij begon aan zijn memoires en schreef dit in dagboekstijl weg. 'snachts luisterde hij naar de talk-radio en reageerde op alles en iedereen. Ik weet niet meer met hoeveel vrouwen hij zo contact heeft gehad maar telkens dook er weer een op die hij bestookte met brieven waar de honden geen brood van lusten. Soms kwamen ze op bezoek!! Hij dacht dat hij daar dan gelijk zijn arm omheen kon leggen en praten over dingen die hij op z'n achtiende jaar zo goed kon en ook gedaan had. Als de dames niet meer terug kwamen was hij teleurgesteld. Ik hoorde dan zijn verhalen aan en legde uit dat het zo niet werkte!! Hij zat intussen ook in een rolstoel en kon niet meer lopen!
De telfoon ging, ïk bel vanuit een ambulance en breng ene mijnheer A. naar het IJssellandziekenhuis. Hij vraagt of u daar naar toe wilt komen.
Dus op weg naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek hij een hartaanval te hebben. Hij had nog kans gezien om 112 te draaien en daar lag hij dan. Hij werd onderzocht en toen wij moesten wachten op de uitslag, vertelde hij mij nog een stukje van zijn leven dat ik nog niet kon. De uitslag viel mee. "u kunt mijnheer wel weer meenemen." zei men. Ho wacht even, mijnheer is niet met mijn auto hier naar toe gekomen maar met een ambulance, ik kan hem in mijn auto niet vervoeren dus u brengt hem maar weer terug zoals hij gekomen is! Dat is me daar een heisa geweest "weet u wel hoe duur dat is?""nee. en ik wil het niet weten ook, dat is ziekenfonds!" Uiteindelijk gingen zij accoord en zo is hij weer thuis gekomen. Het werd nu wel zo'n beetje tijd dat hij naar een verzorgingshuis toe ging!.

Gefrustreerd was hij ook want hij dacht dat iedereen van hem liep te stelen. De thuiszorg zette op een dag haar fiets in de gang vanwege veel fietsendiefstal op straat. Hij gooide haar met fiets en al gelijk de staat op.. "ja ik ben gek, ze heeft zijtassen aan haar fiets, dan kan zij mooi mijn hele boeltje er in laden en mee pikken!!". En zo tobde je maar voort.
Hij werd ziek en werd voor 'tijdelijk'in een verzorgingshuis opgenomen. Flankerend ouderenbeleid heet dat, duurt maximaal 6 weken!  Zijn woning hield ik natuurlijk nog even aan, kijken hoe dit af zou lopen. Toen ik een keer bij hem op bezoek kwam zij hij "Theo, geef de sleutel van mijn huis terug, ik heb hier een maatschappelijk werker die dit ook voor mij wil doen, en ik wil geen twee mannen aan mijn bed. Ik ben teleurgesteld weggegaan en was kwaad dat ik het op een of andere manier bij hem verloren had.

Naschrift: vlak voor aijn dood belde hij me op, öf ik hem vergeven had, want hij zag wel in dat hij mij niet zo netjes had behandeld. Ik zei ,"geen probleem hoor, ga jij maar op je gemak dood en zit nergens over in, ik vergeef je wel,"Kom je nog een keer langs "vroeg hij? "nee, natuurlijk niet, je hebt toch die maatschappelijk werker ? Of heb je die ook weggestuurd?  Nee. die was er nog, oké, dan is alles in orde, veel sterkte! Ja over is over bij mij, kom nu!

(foto boven)
Tijdens de vakanties in Deurne wordt er natuurlijk elke dag met de gasten gewandeld. Na jaren zijn wij zo bekend in Deurne dat er elke middag een grote groep vrijwilligers uit Deurne komt om ons te helpen met het rijden. Dat is maar goed ook anders moeten er gasten thuisblijven en dat is niet zo leuk. Bovendien moeten er altijd een paar stafleden thuis bij de achterblijvers blijven, al zijn het er maar drie of vier, die kunnen niet alleen blijven. Meestal zijn we met zo'n 35 rolstoelgasten, en die willen wel graag naar buiten, thuis in Rotterdam komt daar niets van.

Therapeutisch zwemmen... ook dat kan in Deurne. op het terrein van de verstandelijk gehandicapten in Deurne is er ook een aangepast zwembad, compleet met een beweegbare bodem. Daar mogen wij, na afspraak ook 'gratis' gebruik van maken. Ook hier wordt de bediening van het zwembad weer uitgevoerd door plaatselijke vrijwilligers. Wat zouden we moeten doen als er geen vrijwilligers waren ????. We zijn 16 jaar in Deurne op vakantie geweest. Altijd een volgeboekte vakantie. Geen wonder.. Als je ziet wat de gasten allemaal krijgen voor hun centjes is dat ook wel logisch. Ook een groot voordeel in Deurne is het feit dat de gasten haast allemaal in een één-persoons kamertje slapen. Dan kan je, je kunstbeen nog wel eens onder de kruk van deur zetten... dan kan er lekker niemand meer in en is jouw privicy 100 %.. (echt gebeurd!)

LEVE DE VRIJWILLIGERS.. ZONDER ZO'N STAF, KUNNEN WIJ NIETS! ! !

(foto boven)
Groepsfoto gemaakt in
Helvoirt 1992

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.