1945 !  !  !
Ik noemde de naam Dina Bosman, dit is ze. Later hoorde ik dat zij met nog drie andere mensen direct na de oorlog het innitiatief genomen hadden om de slachtoffers van het bombardement op Rotterdam uit hun isolement te halen (1940) Er waren veel "verminkten!!" die niet meer naar buiten durfden en zich schaamde voor hun gebrek. Zij hebben toen de bond van "lichamelijk gebrekkigen" opgericht.
Enige jaren later kreeg deze bond de naam NKIB ST. Liduina (Nederlandse Katholieke Invaliden Bond.)
Het toenmalige bestuur heeft deze Rotterdamse invalidenbond uitgebouwd tot een landelijke organisatie. Zij verkregen op voorspraak van Deken Niekel zowel kerkelijke als Koninklijke goedkeuring, een geweldige prestatie. Op de Dovenbond na was dit de eerste bond voor invaliden, het accent lag op dagjes uit en gezelligheid maar vooral om de mensen uit hun isolement te halen.Woningaanpassingen en dergelijke waren toen nog niet actueel, er zit in ons archief wel een brief uit 1949 met het verzoek of de invalidenbond misschien voor een houten voet kon zorgen omdat de voet bij een ongeluk door de tram er af is gereeden (jawel! met 2 e's). Dit was de eerste belangenbehartiging. Terug waar ik gebleven was.....
We zaten in Groot Speyk aan het diner, de organisatie verliep niet helemaal vlekkeloos en eigenlijk jeukte mijn handen om meer te doen dan alleen maar mensen vervoeren. Ik heb dat toen tegen Dhr. Ploeg gezegd (voorzitter) 'dat, als hij nog iemand nodig had, ik bereid was om meer te doen voor de invalidenbond! nou.. daar kwam hij op terug en .... hij deed het nog ook!!

Op een avond belde hij mij op of het goed was dat hij, samen met Dina kwam praten. Zij kwamen en hij vroeg direct op ik het meende? "we zitten hard om bestuursleden verlegen, wil je, je daar voor beschikbaar stellen? Mijn antwoord (na ruggespraak met mijn vrouw!) was, ja dat doe ik. Ik zou voor de eerste bestuursvergadering een uitnodiging krijgen, bij hem thuis op de Statenweg in Blijdorp (oh, zat het zo met die auto's!). Hij was directeur van een grote theaterzaal in Rotterdam "Odeon" in de Gouvernestraat. 's nachts in mijn bed lag ik na te denken of ik dit wel aan kon? Jij altijd met je grote mond! Wat wordt er van mij verwacht? Hoeveel werk is dit? wat voor job krijg ik? veel vragen waar in nog geen antwoord op wist.

Je werd als vrijwilliger in die vereniging niet uitgenodigd voor een gesprek of 'intro' Ik had mij opgegeven en wachtte maar af. Ik kreeg een brief dat de organisatie met hun leden een dagje naar groot en klein Speyk in de buurt van Oisterwijk wilden. Of ik mijn medewerking hieraan wilde verlenen?. Kort en goed, ik kreeg weer drie namen op van mensen die ik moest gaan halen. Tevens kreeg op een kaart een nummer die ik rechts bovenaan de voorruit moest plakken De verzamelplaats was wederom de Statenweg in Blijdorp. Op de rand van het trottoir waren de nummers van de auto's opgeschreven. Het waren er in totaal 85 !! Ook stonden er 4 motoragenten.

Toen wij compleet waren vertrok de stoet. Ik reed ergens middenin, aansluiten werd gezegd anders wordt de optocht te groot! Twee motoragenten voorop en twee achteraan, (kom daar nu eens om !) Ik voelde me geweldig en ook trots dat ik met drie dames in mijn autootje in zo'n grote stoet en onder politiebegeleiding mee reed.. een menselijk trekje niet waar?
Een niet onbelangrijke bijkomstigheid was en is dat je een dag vrij van je werk moest nemen. Voor mij was dat niet zo'n probleem want mijn vrouw waarmee ik samen de kruidenierszaak runde vond ook dat ik dat vrujwilligerswerk moest doen "zij liep dan wel een stapje harder!"
Nog steeds geldt voor iedere vrijwilliger dat de 'tuisblijvers'er voor 100 % achter moeten staan. Voor werknemers kost het immers een vakantiedag en in veel gevallen werkte het bedrijfsleven hier niet aan mee.
Benzine was voor eigen rekening. Dat hoorde er bij. De rit verliep voorspoedig, o ja; de mensen die wij vervoerden waren allemaal mobiel, wel moeilijk lopend of met een stok, maar er waren toen nog geen rolstoelen of iets van die aard. Dat is nu wel even anders!
Toen wij in Oisterwijk aankwamen stond ik toch wel even beduusd te kijken. Ik drie personen in mijn auto en dat maal 85 plus chauffeurs is een totaal van 340 personen. Al had ik verder nog niets met die organisatie te maken stond ik toch gelijk even te rekenen. 340 x een lunch met koffie, 340 x een diner met tussendoor drankjes.. Later bleek dat er voor deze dagtocht jaarlijks een gigantische loterij werd opgezet. maar toch.... 85 chauffers maal een lunch, maal een diner en drankjes... dan kosten 3 touringcars goedkoper en hebben ze nog meer aanspraak ook!!

Gezellig was het wel o ja, dhr. Ploeg was een voorzitter van het kaliber 'dieselmotor' hij bleef gaan en had voor alles een oplossing. een prachtige man. Hij werd geassisteerd door een dame met een gewoon been en een heel dun pootje! Overgehouden van kinderverlamming in haar jeugd, Dit was Dina Bosman.

De voorzitter van de Invalidenbond had voor elkaar gekregen dat wij met onze leden mee mochten doen in het defilé voor het paleis Soestdijk ter gelegenheid van de verjaardag van Hare Majesteit Koningin Juliana. Wij moesten aansluiten bij een stoet bejaarden uit Den Haag.
Ik maakte, met drie dames in mijn auto, deel uit van een konvooi van 120 auto's die 's morgens verzamelden op de Statenweg in Blijdorp. Het zou de eerste keer zijn dat ik aan zo'n geweldige tocht deelnam.

De drie dames bleken geboren te zijn in Nederland maar zij hebben gewerkt in Nederlands Indie. Tijdens de autorit naar Soestdijk vertelde zij mij dat zij alle drie in een Jappenkamp hadden gezeten en de verschrikkelijkste dingen hadden meegemaakt. Zij waren als invaliden uit dat kamp gekomen en waren boos op de Nederlandse regering omdat er niets voor hun gedaan werd, Zij verwachtten van mij dat ik vlak voor de koningin zou stoppen. De dame die naast mij zat liet zich dan uit de auto vallen om zodoende de aandacht te vestigen op het vele leed en de mishandelingen die de mensen in de Jappenkampen  hadden meegemaakt. Ik beloofde niets maar zei dat we moesten afwachten hoe dit defile zou verlopen.
Aangekomen in Soestdijk werd ons per brief door de mareschausse medegedeeld dat het verboden was te stoppen, de ramen van de auto moesten gesl;oten blijven en men moest aaneengesloten en langzaam blijven rijden.

Toen ik de koningin, die boven aan de trap stond passeerde stopte ik uiteraard niet, wel gingen de drie dames in de auto wild te keer ze schreeuwde; "we zijn kapot geslagen !"Ze gilden en het was een oorverdovend lawaai in de auto. Er stonden gelijk twee mareschausses bij mijn auto die mij sommeerden om door te rijden, zij bleven naast mijn auto lopen totdat ik de tuin van het paleis uit was. De dames waren helemaal overstuur en scholden op alles waar een rood-wit-blauw lintje aan zat. Het was een hele ervaring!

Over de route van de zeven heuvelen zijn we naar een hotel gegaan waar wij gedineerd hebben. Om negen uur waren wij terug in Rotterdam waar ik de drie dames weer keurig netje thuisgebracht heb. Dat was dus mijn eerste grote rit voor de Nederlandse Katholieke invalidenbond Snt. Liduina

Ik ben geboren in 1932, als een na de oudste in een gezin dat uit zou groeien tot 12 kinderen. We woonden in Rotterdam en we hadden thuis een eigen bakkerij. In het gezin van 12 merkte ik snel dat je niet alleen op de wereld bent en dat je veel met anderen moest delen.
Wij hadden een zeer toegewijde moeder, ik herinner mij dat zij met elk nieuw kindje heel erg blij was. Er werd niet veel verdiend in de bakkerij, het was eigenlijk "armoe 'troef. Moeder maakte van linnen meelzakken veel van onze kleding, dat kon zij heel goed, Het kon dan wel eens voorkomen dat er op je rug U.S.A. stond maar dat gaf niet want niemand had in die tijd iets nieuws. dat kwam door de oorlog die wij net achter de rug hadden.
Ik was, wat men noemt een "boeffie" , de helft van de grijze haren van mijn moeder was mijn schuld (vind ik nu). Ik verdiende bij mijn opa in de bakkerij F. 2,50 in de week en was bere-trots dat ik dat elke vrijdag aan mijn moeder kon geven. Je hebt nu een sumiere indruk van mijn jeugd en de moeilijke omstandigheden waarin wij groot moesten zien te worden. Men noemde ons de "oorlogsjeugd"".
Ik trouwde in 1956 met een dochter van een waterstoker, ook een klein winkeltje. Op innitiatief van mijn vrouw gingen wij samen de levensmiddelen in want mijn vader kon mij geen normaal loon betalen waar ik zelfstandig van zou kunnen leven.
Mijn moeder was toen al aan het sukkelen, in het ziekenhuis werd kanker aan de lever geconstateerd en zij konden niets voor haar doen, zij werd door de dokters naar huis gestuurd. Ik kocht in die tijd net mijn eerste auto'tje. Wat was ik trots toen mijn moeder vroeg of ik haar uit het ziekenhuis wilde halen en naar huis wilde brengen. Samen reden wij naar huis en zij genoot volop: "bij Theo in zijn eigen auto rijden, dat had zij nooit durven dromen !"
Zomer 1958 stierf zij op 51-jarige leeftijd en bleef mijn vader met dat grote gezin alleen achter.
Wat jammer dat ik haar niet meer mee kon nemen voor een ritje!!
Ik las toen net in de krant: "automobilisten gevraagd "om invaliden met kerstmis naar de kerk te brengen. Omdat ik voor mijn moeder niets meer kon betekenen heb ik daarop gereageerd en zo werd ik op vrijwillige basis automobilist in de Nederlandse Katholieke Invalidenbond, de NKIB snt. Liduina. te Rotterdam. Het betekende dat ik elke zondag in Rotterdam-zuid zieke mensen die niet meer konden lopen naar de kerk vervoerde. Ophalen en thuisbrengen.. het betekende ook sjouwen, dragen, samen met anderen, soms van drie hoog naar beneden en terug. Van aangepast vervoer was uiteraard geen sprake, en van het een kwam het ander.....

14 MEI 2005
Het is niet zulk mooi weer, een typisch Nederlands buitje van een week of zo. Ik ben helemaal bij met mijn werk en heb op het seniorennet de mogelijkheid gevonden om weer iets te gaan doen.

Vrienden in het vrijwilligerswerk hebben ooit eens tegen mij gezegd; Theo, jij moet je memoires over je vrijwilligerswerk eens op gaan schrijven!"/ Je staat er dan niet bij stil dat dit interessant zou zijn of leuk om dit te gaan doen!! Maar ja, ik ben geen jongen die stil kan zitten, ik moet wat te doen hebben. En omdat er nu op 72-jarige leeftijd veel tijd is vrijgekomen ben ik op deze druilige dag achter de computer gaan zitten en zit nu na te denken over ' vroeger ' hoe het allemaal begonnen is en waarom ik nu kan terug zien op 42 jaar vrijwilligerswerk.

Het geval moest natuurlijk ook een naam hebben, ik heb gekozen voor de titel "zo maar een vrijwilliger!". Waarom zomaar ? Wel, omdat ik niet de enige vrijwilliger ben die, zonder dat er enige vergoeding tegenover staat, zijn talenten, zijn, soms drammige karaktertrekken, zijn onvoorwaardelijk geloof  in de dingen die hij meent te moeten doen, ter beschiiking stelt aan een bepaald doel.
Dit kan velerlei zijn. De een kiest voor trainer. de ander voor 'derde wereld'- landen, en zo kan je nog wel even door gaan. Ik heb gekozen voor het vrijwilligerswerk in de wereld van lichamelijk gehandicapten. Althans zo noemen wij die groep nu! Toen ik er aan begon praatte wij over lichamelijk gebrekkigen of zelfs 'onvolwaardigen! 'In de loop der jaren is dit steeds veranderd en aangepast aan de trent van deze tijd. Na de 'gebrekkigen ' praatte wij vervolgens over 'invaliden' daarna over 'minder validen'  toen  'gehandicapten ' en de laatste verzamelnaam voor de doelgroep is  "mensen met een functiebeperking".
Het heeft dus erg lang geduurd voor dat men er achter kwam dat het 'gewone' mensen zijn! . net als u en ik, en wie van jullie is er zonder mankement ? ..... juist ja, we mankeren allemaal wel wat. Maar gelukkig zij er vaak ' valide '  mensen die inzien en vinden dat er ook mensen zijn die niet alles alleen kunnen doen.   Mijn slogan voor mijn werk was.....

vrijwillig maar niet vrijblijvend
ver-bonden maar niet ge-bonden
onbetaalbaar en niet te koop
positief denken, positief doen
met als enig doel.....
voor jezelf en voor de ander een fijn gevoel !

Als je zin hebt lees je mijn memoires, anders doe je het toch lekker niet. Uiteindelijk doe jij dit dan ook vrijwillig,,,, Misschien werkt het aanstekelijk.... Stil zitten is voor niemand gezond. Het heeft mij veel voldoening gegeven         Veel plezier er mee

Theo Peters