LOURDES IN HET
HOTEL ESPLANADA

Op een avond toen alle gasten op bed lagen, zat de staf in de hal van het hotel nog even bij elkaar te praten en wat te drinken. Het was vrij rustig in het hotel. Opeens hoorde ik in de verte; "oehoe..oehoe... oehoe, roepen'. "Stil even allemaal, ik hoor wat !" En ja hoor: "oehoe...oehoe...oehoe.... Ik ben met twee anderen gaan kijken waar dat geluid van kwam. Het kwam uit de richting van een van de toiletten! Toen we de deur open maakten zat daar een lachende mevrouw Huurdeman op...., ze kon alleen niet omhoog komen zei ze! Ze vertelde: "ik ben door een hulp naar het toilet gebracht, toen heb ik gezegd dat ik het verder wel alleen af kon. Thuis heb ik een verhoogd toilet en als ik daarop drie keer 'wip' kan ik thuis precies gaan staan! Ik had er geen erg in dat dit hier niet kon en nu zit ik al anderhalf uur te wippen en te roepen, maar ik val steeds terug!" Wat hebben we daar staan lachen. bij mevrouw Huurdeman rolde de tranen van het lachen over haar wangen.. Eigen schuld, dikke bult, zei ze !!

(foto boven)
Met 42 gasten en 23 stafleden naar onze vakantielokatie in Deurne (bij Eindhoven). Hier de groepsfoto die wij elk jaar maken en gratis aan de deelnemers als herinnering meegeven. Dit blijkt een goede P.R. aktie te zijn!

(foto boven)
Met twee huifkarren rijden we dikwijls door de mooie natuur in de kempen. Hier zijn we bezig met het instappen van de rolstoelbewoners.

(foto boven)
Er kunnen 8 rolstoelers tegelijk in de huifkar vervoerd worden plus nog een paar mobiele gasten. We rijden naar een groot gebied waar verstandelijk gehandicapten wonen. Daar wordt het middagmaal uitgeserveerd. Als de eerste rolstoelers er zijn rijd de huifkar terug voor de tweede rit. En daarna de gasten van de eerste rit weer met een omweg terug naar ons onderkomen, totdat we allemaal weer thuis zijn.

Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

Mijn mooiste belevenis
was...

Op een dag,na het werk gingen wij om een uur of twaalf naar bed. Het was de gewoonte dat ik, met nog een stuk of tien anderen nog even bij iemand op de kamer wat aten en dronken. Dan bij de een en dan weer bij de ander. Wie op het idee kwaam weet ik niet meer, maar opeens wilden wij allemaal naar de grot! We zijn daar naar toe gelopen. Eerst bij de grot je eigen indrukken verwerken en een paar die dit niet deden zaten op de rand van een stenen muurtje, dat stond langs de Gave vlak voor de grot. We zaten daar allemaal bij elkaar. De harmonie in deze groep was zo groot dat we dit eigenlijk niet meer los konden laten.. De een begon 'zijn' verhaal te vertellen terwijl de anderen luisterden. Daarna volgde een ander "over wat wel en niet belangrijk was en is in het leven!" Wij waren daar op dat muurtje zo 'closed' met elkaar, dat ik mij heden ten dage nog afvraag en verbaasd ben over hoe dit mogelijk was. Op zulke momenten voel je hoe belangrijk mensen voor elkaar kunnen zijn en hoe anderen je dikwijls nodig hebben! Als het moet.. - alleen maar luisteren - naar iemand, zelfs dat heeft een enorme invloed. Wonderen hoef je en mag je in Lourdes niet verwachten. Maar de indrukken die ik daar beleefd heb, zullen mij altijd bij blijven en hebben mij gesterkt om met dit vrijwilligerswerk  door te blijven gaan. Niets geeft zoveel voldoening, als je merkt dat je anderen soms wat een beetje gelukkiger kan maken.
Ik heb ook geleerd dat je deze gevoelens niet altijd kunt uitstralen of waarmaken en dat je in omstandigheden kunt komen waar het helemaal fout gaat! Ook daar moet je mee kunnen verder leven !

(foto boven) Bij elke activiteit van de GON wordt er voor de gasten een groepsfoto gemaakt. Deze krijgen zij 'gratis' mee naar huis, met als onderschrift; "LOURDES" en het jaar waarin de reis werd gemaakt.

(Foto boven)
Groepsfoto LOURDES 1978

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.