Eenzaamheid onder senioren?

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Senioren zijn de laatste tijd zo vaak in het nieuws dat het bijna onmogelijk lijkt dat ze eenzaam zijn. Of het zou zo moeten zijn dat het komt omdat iedereen over ze praat en schrijft en beslissingen neemt zonder dat ze er zelf in gemengd worden.

Natuurlijk kun je je afvragen of er een bepaald leeftijd is waarop een senior tot de groep vereenzaamden gaat horen, of dat er in ieder geval een verhoogd risico is op vereenzaming. Het lijkt op de risicoberekening voor het krijgen van een enge ziekte. En misschien is dat ook zo. Een soort volksziekte dus.

Als je geboren wordt volgt er een hele lange preiode waarin je niets zelf kan of mag en waarin alles voor je gedaan moet worden omdat je het nog niet kan. Hoewel je in je eigen wereldje zit is er geen sprake van eenzaamheid omdat je ouders, je familie, hun kennissen en vrienden en allerlei andere vreemden zich om je bekommeren en gekke bekken trekken of vreemde geluiden tegen je maken. Hoewel je al die mensen niet kent ben je toch niet eenzaam want je hebt aandacht genoeg.

Daarna volgt er een tijd dat je van alles zelf wil doen, zelfs moet doen en dat je vrienden maakt (soms ook slechte vrienden) en vijanden. Zoveel contacten dat je soms wel eens alleen wil zijn. Maar je bent niet eenzaam.

Daarna komt er een tijd waarin je zelf kinderen krijgt en later zelfs kleinkinderen.

Als (in menig oog) rijke senior vertoef je veel in het buitenland, maar je past ook op de kleinkinderen en soms zelfs een aantal dagen per week.

Je bent met pensioen maar komt nog tijd te kort. Je moet je aandacht verdelen tussen de kinderen, de kleinkinderen, je vrienden en kennissen, je vrijwilligerswerk en je partner maar je wilt eigenlijk ook wel eens wat tijd voor jezelf. Maar je bent nog niet eenzaam.

Ondertussen begin je wel te merken dat je ouder wordt. Steeds meer dingen beginnen je zwaar te vallen. De kleinkinderen zijn gelukkig al zo groot dat er al lang niet meer op ze gepast hoeft te worden. Het vrijwilligerswerk heb je maar alvast opgezegd. Het verre reizen maken valt je ook te zwaar en bovendien hebben ze ( wie zijn ze eigenlijk) je inkomen ook al naar beneden gebracht zodat je een aantal dingen toch al niet meer deed.

Ik weet niet welke leeftijd je nu hebt, maar het risico voor vereenzaming is nu wel al aanwezig denk ik.

Je merkt dat steeds meer familieleden en bekenden dood gaan. Sommige begrafenissen bezoek je niet omdat het te ver is en je dat niet meer kan opbrengen. De jongere generatie (je kinderen en hun leetijdgenoten) begint over je te praten. Je kan niet meer zoveel als vroeger, je hoort niet meer zo goed, je ziet niet meer zo goed, je bent niet meer zo goed ter been, je begint dingen te  vergeten. Ze beginnen langer bij je weg te blijven. Je partner overlijdt.

Zware klap, iedereen is heel even goed voor je. Je wordt even wat meer bezocht. Maar dan is ook dat weer voorbij en wil je eigenlijk liever niet meer alleen zijn.

Er komt iemand langs die je niet kent om met je te praten, maar ja waarover eigenlijk.

Ik weet niet hoe oud je bent, maar nu ben je denk ik wel aan het vereenzamen.

Maar ja wat doe je eraan.

Als je nog niet zover bent, maar je ouders wel, of je buren, of je ooms en tantes, of iemand van je kennissen, ga dan even langs.

Groet

Ulrich