Opmerkelijk hoe snel een mens een taal kan vergeten. Het was amper dertig jaar geleden dat ik Jos nog was tegengekomen. Jos was doof geboren en als kind ging hij naar een speciale school. Maar in de vrije tijd maakte hij wel deel uit van ons groepje vrienden. En als kind maakten we daar geen probleem van. Met handen, en desnoods voeten, begrepen we elkaar. Gaandeweg leerde ons hele groepje de gebarentaal. Dat ging zo goed dat we samen, ook tijdens onze jeugdjaren, veel plezier gemaakt hebben. Eigenlijk was zijn handicap geen enkele belemmering om de nodige pinten te verzetten. En achter de meisjes aan te zitten. Al dienden we soms wel tussen te komen als tolk bij een knappe meid. Dat liet Jos echter niet aan zijn hart komen. Hij bleef maar achter de meisjes aan zitten. Spijtig genoeg voor hem zagen de bakvissen het niet zitten om een langdurige relatie met hem aan te gaan. Tot hij iemand leerde kennen met dezelfde handicap. Ze trouwden en leefden veel en gelukkig en kregen lange kindertjes. Dacht ik. Want Jos was verhuisd naar de stille kempen nadat hij gehuwd was. En zodoende uit het zicht verdwenen. Tot ik hem verleden week toevallig tegenkwam. Hij was terug in ons dorpje komen wonen zo bleek. Eerst herkende ik hem amper. Het was dan ook dertig jaar en dertig kilo geleden dat ik hem nog gezien had. Voor de rest was hij nog altijd dezelfde spraakwaterval als weleer. Al is gebarenwaterval een beter woord. En daar waar ik vroeger geen enkel probleem had om hem te verstaan was dat nu veel minder. Veel van zijn gebaren begreep ik niet meer en zelf was ik ook het grootste deel van mijn gebaren vocabulaire kwijt. Maar toch begrepen we elkaar op één of andere wijze. Al duurde het wel iets langer dan in onze jeugdjaren. Hij 'vertelde' over zijn jaren als trouwe echtgenoot. Over zijn aangepast huis waarin hij jaren gelukkig was met vrouw en kind. Helaas was er een einde gekomen aan het huwelijk. Hij was terug alleen. Dat kan bij de beste huwelijken gebeuren. Maar toch vond ik het raar als hij het had over de reden van de scheiding. Nu ga ik niet beweren dat die reden enkel bij valide personen voorkomt. Want de reden voor de scheiding was gewoon het feit dat zijn vrouw teveel kon 'zagen'. En daar kwamen dan steevast hevige 'woordenwisselingen' van. Dat zag hij niet meer zitten en ze zijn dan maar uit elkaar gegaan. Een begrijpelijke reden. Maar toch had ik er graag bij geweest als die twee ruzie maakten. Mijn gebaren vocabulaire zou er waarschijnlijk op voorruit gegaan zijn.

11-04-2012 om 12:29 geschreven door Willy