De massale opkomst te Parijs en in andere steden gisteren raakte me wel ergens. De hoop op een keerpunt begon toch wat terug te komen, ondanks de negatieve elementen die ik zag. Met name het feit dat politici en religieuze leiders van over de hele wereld elkaar verdrongen om zich vooraan in de betoging te laten zien. Een gebaar van toenadering tot de moegetergde autochtone bevolking? Helemaal niet! Het was eerder een wedloop naar een vrijgeleide:
"Zie je wel dat wij niet de schuldigen zijn? Want hier lopen we toch maar, aan de kop van de massa!" Tja, Pontius Pilatus waste zich de handen om zijn onschuld te bewijzen, andere vogeltjes zingen dan weer zoals ze gebekt zijn. Maar achter hun ruggen, diep verscholen in stofferige burelen, bevinden zich de door hen geschapen wangedrochten die dergelijke toestanden mogelijk gemaakt hebben. De 'Anti onszelf ' wetten, en instellingen zoals het CGKR bevoorbeeld. Centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding. Laat me niet lachen! Wordt daar het racisme bestreden? Toch wel, maar het is eenrichtingsverkeer! Ze rijden de ene kant op terwijl de echte racisten net aan de andere kant zitten. De kant die niét wordt geviseerd, maar eerder overbeschermd. Niét de vreemde (en racistische) indringers worden op de vingers getikt, maar wél de eigen bevolking. Het wordt trouwens hoogtijd dat het CGKR even het vizier in de juiste richting draait en ziet wat er écht gebeurt in ons eens zo leuke landje!
Maar ik dwaal af. Feit is dat de opkomst te Parijs gisteren massaal was. En wat ook de waarschijnlijk sterk verschillende bedoelingen waren van die betogers, het was in elk geval een stap in de goede richting.
Maar anderzijds... laten we even de commotie na de aanslagen op de WTC torens bekijken en vergelijken:
- Daar werden 3.000 onschuldige mensen gedood door Moslimterroristen. Zonder reden. Terwijl je bij Charlie nog een zij het ziekelijke reden kunt bedenken. Hebben de wereldleiders door de dood van die drieduizend iets doen veranderen in het multiculturele landschap? Neen hé? Wel integendeel. Is de massa er wijzer door geworden? Al evenmin! - Zou er dan wél iets veranderen door de dood van (ocharme) tien cartoonisten van Charlie Hebdo? Ik hoop van wél, maar vrees van niét. Het zou een enorme contradictie zijn als die 10 doden méér zouden bereiken dan de 3.000 in New York.
Multicultuur blijkt meer en meer een onmogelijke opdracht te worden. Wanneer zullen zowel de wereldleiders als de argeloze westerse bevolking dat eindelijk eens gaan beseffen?
Natuurlijk moeten we respect hebben voor elkaars cultuur! Ik zou de eerste zijn om dat toe te juichen. Tenminste, als elke cultuur binnen zijn eigen grenzen blijft en niet van andere en betere culturen komt profiteren zonder ook maar enige bereidheid om zich op een waardige manier aan te passen en zijn steentje bij te dragen aan het in stand houden van de welvaart die deze cultuur heeft geschapen.
En ja, ook Moslims stapten gretig mee in de betogingen. Ook alweer om het 'Pontius Pilatus effect' te bereiken?
Terwijl ik naar die betogingen keek wenste ik dat ik in al die hoofden kon kijken en zien hoeveel verschillende emoties en strekkingen daar doorheen spookten. Hoeveel bedoelingen? Hoeveel hoofden dachten aan het échte gevaar in plaats van alleen maar aan de persvrijheid? Hoeveel verschillen waren er tussen al die hoofden? Hoeveel besef van wat de westerse regeringen uit laksheid aan het bekokstoven zijn?
Als er één zaak is waar politici sterk in zijn, dan is het wel in het afwenden van gevaar voor zichzelf!
En zo hebben ze ook weer in het 'Charlie disaster' een ideale bliksemafleider gevonden: de persvrijheid. Alsof het alleen maar daarom gaat! Het gaat de massa echter om veel meer dan dat. Maar soms moet je vrijwillig een vinger afgeven om te vermijden dat je hele hand wordt afgehakt!
Met de slogan 'Je suis Charlie' viseerde de massa aanvankelijk immers alles en iedereen die deze moordpartij mogelijk had gemaakt, en daaronder valt niet in het minst de overheid. Maar zowel de overheid als de media vonden in een potloodje de geschikte bliksemafleider om de woede van de massa in een andere richting te sturen en vooral af te wenden van de overheid zélf. En dat potloodje, hoe goed ook bedoeld door de bedenker ervan, bleek zich daar prima toe te leiden: vrijheid van meningsuiting! Niet echt ideaal, maar beter alles naar een detail af te leiden dan het échte gevaar te moeten bestrijden. Want dat echte gevaar, dat zijn zijzelf! Maar ze gaan voor de TV camera bloedserieus hameren op het belang van de persvrijheid. Sturen op die manier de massa op een detail af en blijven zelf buiten schot.
Niet dat vrijheid van mening onbelangrijk is. Verre vandaar. Maar het is een detail. En het is niet zomaar dat detail dat aangevallen wordt, het is onze hele cultuur met al zijn waarden en rechten.
Ja, het was te verwachten dat de autochtone bevolking in opstand zou komen na dergelijke niet mis te verstane aanval. In opstand vooral tegen het pamperbeleid en de laksheid die dergelijke toestanden mogelijk maken.
Maar dit werd handig afgeleid naar... een potloodje! Geniaal! Voor één keer moet ik de overheid bewonderen.
En nu zullen duizenden mensen de straat opgaan met een potloodje! De volksmennerij heeft nog maar eens gewerkt. De bevolking heeft zich laten strikken. De media spelen handig mee om de aandacht vooral af te wenden van het echte gevaar en van waar het schoentje echt wringt.
Ach... in mijn vorig stukje was ik nog zo naïef om te vinden dat die extremisten hun ware gelaat eigenlijk te vroeg tonen en dat ze beter hadden kunnen wachten tot ze hier in de meerderheid zijn en het te laat is voor ons om in te grijpen.
Maar zo'n domme jongens als ik dacht zijn ze eigenlijk niet. Want ze hebben al lang begrepen hoe laks onze overheid is als het er om gaat effectieve maatregelen te nemen. Ze weten best dat ze, minderheid of niet, ongestoord hun gang kunnen gaan en er toch niets zal worden ondernomen om de instroom van hun soort aan banden te leggen.
Vrijheid van meningsuiting? Aangemoedigd door de overheid? Komaan zeg... diezelfde overheid heeft de laatste jaren niks anders gedaan dan die vrijheid stukje bij beetje af te breken. Denk maar aan de antiracismewet! Als dàt vrijheid van meningsuiting is dan is mijn tante een treintje!
Toen ik gisteren van de moordpartij bij Charly Hebdo hoorde, was mijn eerste, onbewuste reactie: "Nu zal de beschaafde wereld toch eindelijk eens wakker worden toch?". Maar geen seconde later realiseerde ik me alweer dat dit ijdele hoop was vermits we tot het mensDOM behoren. Eventjes is er verontwaardiging, maar morgen vergaat er ergens een schip, overmorgen breekt een bosbrand uit, en Charly is alweer vergeten. Sterker nog: bij de volgende verkiezingen gaan we weer met zijn allen voor hetzelfde soort idioten stemmen dat dergelijk achterlijk gespuis binnenhaalt.
De volgende stap van onze intelligente politici in dit wraakroepend verhaal is al voorspelbaar: ze zullen ons sterk op het hart drukken dat we niet de hele Moslimgemeenschap mogen veroordelen voor de wandaden van een extremistische minderheid.
Klopt! Maar de nazi's zijn ook begonnen als extremistische minderheid, maar zodra de meerderheid der Duitsers begon te beseffen dat ze zich konden verrijken door aanhangers van de nazi's te worden, werd zowat heel Duitsland lid van de partij!
Zo zal het ook de Moslimgemeenschap wel vergaan. Heel voorspelbaar voor wie meer dan één hersencel heeft. Maar de mens leert niet van zijn foute inschattingen en nog minder van de geschiedenis die het allemaal al honderden keren bewezen heeft.
Het ontgaat de meerderheid ook dat de westerse samenleving precies reageert zoals ze destijds reageerde op de opkomst van het Hitler-Duitsland: "... het zal allemaal wel zo'n vaart niet lopen!" Maar helaas blijkt het telkens weer wél zo'n vaart te lopen. Maar ja, we willen nu eenmaal niet leren van onze fouten hé? En mede daardoor zijn Charly's cartoonisten Charly's angels geworden. Met dank aan de Westerse politici.
Mijn (waarschijnlijk ijdele) hoop steekt nog altijd in het feit dat ik denk dat de Islam hier te vroeg zijn waar gelaat toont. Ze zijn nog in de minderheid en kunnen nog een halt worden toegeroepen. Maar lakse politici laten die kans voorbijgaan. Blijven ze binnenhalen tot ze een meerderheid vormen, en dan zal het te laat zijn.
Het voorval van gisteren kan hier een barometer voor zijn: hoe lang zal de verontwaardiging van de hele wereld duren, en welke maatregelen zullen worden genomen? En met maatregelen bedoel ik niét 'achteraf-maatregelen' zoals het beschermen van personen of gebouwen, maar maatregelen die het kwaad bij de bron bestrijden: stoppen met het binnenhalen en bepamperen van dergelijk tuig.
Wedden dat er geen maatregelen in die richting zullen volgen, en dat Charly binnen hoogstens een paar weken vergeten is? Zélfs in Frankrijk! Eventjes nog zullen de begrafenissen voor wat emotie zorgen, en dan zal het alweer zijn plaatsje vinden in het Grote Vergeetboek.
Ja... Zó stekeblind voor de moordende realiteit zijn wij! Eventjes de Place de la république op, eventjes een traantje plengen, en tomorrow is another day.
Eerst de TV, vervolgens de PC en alle aanverwante digitale middelen, hebben de dorpscafeetjes sterk doen slinken. En toen vond de regering dat ze hen maar de genadeklap moest geven door het rookverbod in te voeren. Zoals gewoonlijk niet verder kijkend dan de neus lang is en geen verantwoordelijkheid op te nemen voor de gevolgen. Want wat is het resultaat van dit alles?
Wel, diegenen die het hardste schreeuwden om rookverbod in alle horecazaken, bleken, zoals te verwachten was, mensen die zelden of nooit op café kwamen en dat dan maar toeschreven aan de rook. Nu de rook om hun hoofd is verdwenen komen ze nog minder op café want daar is nu ook de gezelligheid weg. Maar daar was het hen niet om te doen. Het was er hen alleen om te doen gelijk te krijgen. Dat kregen ze nu met als gevolg dat de ene zaak na de andere over de kop gaat.
Een neveneffect daarvan is dan weer een ware verschuiving in het horecacliënteel. Omdat de kleine 'bruine' cafeetjes de eerste slachtoffers werden, was hun cliënteel, grotendeels bestaande uit hele en halve marginalen, verplicht haar toevluchtsoord te verleggen en moest dit noodgedwongen in fatsoenlijkere zaken gaan zoeken. Daardoor werd het fatsoenlijk cliënteel echter weer afgeschrikt en bleef weg. En toen meer en meer zaken over de kop gingen, bleek die verschuiving steeds duidelijker.
Het gevolg van een en ander is dat, nu de laatste fatsoenlijke zaken meer en meer een toevluchtsoord geworden zijn voor marginalen, enkel de duurdere instellingen nog op een fatsoenlijk publiek kunnen rekenen. Al is dat dan weer een publiek dat niet op een eurootje moet kijken, en waar de gewone mens zich dus noch welkom, noch op zijn gemak voelt.
Vroeger had je keuze te over: de marginalen hadden hun vaste stekjes, het gewone volk koos dan weer voor iets deftigers maar niet al te duur, en naarmate je beurs en je smaak kon je altijd wel ergens terecht. Dat is nu voorbij. Waar de prijzen redelijk zijn stikt het van de marginalen, en waar het duur is zitten dan weer de snobs. Daar tussenin is er bedroevend weinig.
Niet dat ik zelf een regelmatige caféganger ben, maar ik observeer wel wat er gebeurt. Ik gun de mensen die nood hebben aan sociaal contact, aan een voetbalpraatje of aan de opinie van anderen over de politiek, wel van harte hun verzetje. En ik heb medelijden met hen. Want meer en meer moeten ze hun plekje aan de toog delen met allerlei... tja... hoe moet ik het noemen? Marginalen klinkt zo denigrerend, maar een ander woord vind ik er niet voor. En wees gerust: de trend is ingezet en het kan alleen maar erger worden.
En ik kan me gerust inleven in hoe dat aanvoelt voor de gewone mens. Net alsof je met de familie gezellig voor het diner aan tafel zit, en daar dan enkele van die spelbrekers mee aanzitten. Stemming naar de vaantjes natuurlijk.
Zelfs hier te Knokke vind je ook wel dat soort marginalen, al zijn ze veel minder in aantal. De beste daarvan hebben zich al, met alle gevolgen vandien, naar fatsoenlijkere cafés moeten verplaatsen toen hun bruine cafeetje sloot, maar voor de ergsten zijn er nog wel een paar cafeetjes waar ze kunnen komen samenhokken. Ik vraag me af wat er zal gebeuren als ook dié van de kaart zullen verdwenen zijn.
Tja, dat komt er nu eenmaal van als leidinggevenden geen verstand hebben van wat leiding geven écht inhoudt: dat is vooral vooruitzien en de gevolgen van maatregelen tot in de details onderzoeken alvorens die maatregelen door te drukken! Met andere woorden: eerst denken, dan doen, en niet omgekeerd. When will they ever learn?... NEVER?
... en in zowat alle media duiken jaaroverzichten op. Mooie traditie eigenlijk, en wie die overzichten jaar na jaar zou sparen kan op de duur een prachtige kroniek van de eeuw samenstellen.
Maar zelf besloot ik het eventjes anders te doen en in plaats van een jaaroverzicht, een 'leefoverzicht' samen te stellen. En geloof me, ik kwam tot toch wel vreemde conclusies! Conclusies die me zodanig met mezelf confronteerden dat ik me begon af te vragen of ik eigenlijk wel tot deze compleet doorgedraaide mensheid behoorde, of dat mijn 'bewust zijn' eerder op een of andere verre planeet thuishoorde.
- In mijn jeugd was ik een individu. Een individu dat dacht zoals hij dat wilde en handelde zoals hij dat wilde. Een individu dat nog wel veel had te leren maar daar ook helemaal wou voor gaan. Vooral ook een individu dat snel leerde van zijn fouten en die zelden herhaalde.
En later ging ik me, zoals nu eenmaal in deze maatschappij hoort en zoals onze instincten dat eisen, binden aan vrouwen. Je vormt dan immers een twee-eenheid en denkt dat dit je persoonlijkheid zal verdubbelen. Niks is echter minder waar, want in het beste geval word je in die twee-eenheid gehalveerd, en in het ergste geval blijft er van je eigen persoonlijkheid nog maar weinig over.
Maar nu, na drieënzeventig slagen van de klok, ervaar ik mezelf weer helemaal als het individu dat ik altijd al was maar zich enkel in zijn jeugd kon manifesteren. En kan daar maar één conclusie uit trekken: een mens is grotendeels het product van zijn omgeving. Jezelf kun je alleen maar zijn als alle bindingen zijn weggevallen. En voor de een is dat een zegen, voor de ander een ramp. Zéker als je nooit hebt willen leren hoe je voor jezelf zorgt en alles altijd maar uit gemakzucht aan anderen hebt overgelaten.
Van de vrouwen in mijn leven heb ik veel geleerd. En, gelukkig voor mij, ze waren er op de ogenblikken dat ik ze ook wel nodig had. Of... dàcht ze nodig te hebben!
De voornaamste les die ik daar heb uit getrokken is hoe het niét moet. Maar (misschien net dààrdoor) ook geleerd hoe het wél moet.
Ik begrijp nu ook veel dingen die ik vroeger helemaal niét begreep:
- Hoé in 's hemelsnaam kon, in wereldoorlog 2, een brave boer een sadistische bewaker worden in een concentratiekamp? Antwoord: doctrine van de omgeving!
- Hoe is het mogelijk dat extreme Moslims de wereld naar de knoppen aan het helpen zijn? Antwoord: doctrine van de omgeving!
- Hoé is het mogelijk dat ooit zogenaamde heksen werden verbrand onder het goedkeurend oog van de bevolking? Antwoord: doctrine van de omgeving!
- Hoé kon men in de middeleeuwen de bevolking land en gezin laten verlaten en aanzetten tot moordende kruistochten? Antwoord: doctrine van de omgeving.
- Hoé is het mogelijk dat de nochtans 'intelligent' geworden wereldbevolking telkens weer de verkeerde leiders weet te kiezen? Antwoord: doctrine van de omgeving!
- Hoe is het mogelijk dat moeizaam tot stand gekomen beschavingen nu de landsgrenzen gaan openstellen voor wie dan ook maar wil komen profiteren? Antwoord: doctrine van de omgeving.
- Hoe is het mogelijk hoe in deze intelligente samenleving nog kan worden geloofd in totaal achterhaalde en ontkrachte sprookjes? Antwoord: doctrine van de omgeving.
Het sleutelwoord is hier toch telkens weer doctrine. En dan stelt zich de volgende en laatste vraag:
- Hoé is het mogelijk dat het mensdom zich, na duizenden malen met de kop tegen de muur te zijn gelopen, toch telkens weer laat indoctrineren? Antwoord: het mensdom moet toch wel pakken dommer dan je zo op het eerste gezicht zou denken! Dat moét wel, want een ander antwoord op die vragen kan ik echt niet vinden!
En ja... ootmoedig moet ik besluiten met datgene waarmee ik begon: de mens is grotendeels het product van zijn omgeving. De zogenaamde eigenheid of persoonlijkheid van het individu gaat volledig verloren in ten eerste de dichtste omgeving en ten tweede in de massa. Spijtig. Als dat niét zo was zouden we waarschijnlijk in een veel betere wereld leven. Want het is niet omdat de massa massaal is dat ze gelijk heeft! Wel integendeel, want de massa volgt altijd weer de weg van de minste weerstand. Die weg die helaas ook gedoemd is om telkens weer op een catastrofe uit te lopen.
... En na die lange, donkere nachten van de kerstperiode gaat weer het zonnetje schijnen over een nieuw jaar. Laat ons hopen dat 2015 een goed jaar wordt.
Gelukkig zijn steekt tussen de oortjes! En als het er zich nestelt, koester het dan en ga niet op zoek naar herinneringen of feiten die je weer ongelukkig kunnen maken. Want dan jaag je het weg en het terugkrijgen is geen sinecure! We hebben de plicht gelukkig te zijn! Al was het maar uit dankbaarheid voor onze voorouders die ons letterlijk àlles hebben nagelaten om van dat geluk te kunnen genieten. Donkere dagen? Ach kom nou... straks is daar weer de zomer toch? En dan nog... wat is er mis met donkere dagen? Hoe gezellig kunnen we het thuis niet maken om de kille buitenwereld enigszins te compenseren?
Het mag dan al wreed klinken, maar de beste manier om gelukkig te zijn is het kijken naar mensen die het met veel minder moeten doen! Maar helaas wordt meestal net het omgekeerde gedaan en kijken we jaloers op naar mensen die het beter hebben! En dit laatste is dan weer hét recept bij uitstek om je ongelukkig te gaan voelen! En eenmaal dat dit ongeluksgevoel zich tussen je oortjes heeft weten te nestelen krijg je het maar heel moeilijk weg! Dus: GEEF HET GEEN KANS!!!
Bedenk toch even, mensen, hoe goed we het hebben in ons welvaartstaatje. Dagelijks zie je op TV hoe de rest van de wereld leeft: in armoede, hongerig, onderdrukt... Man man, wat hebben wij het toch goed! En ik hoef niet eens naar de TV te kijken. Om me heen kijken is al voldoende, want wat zie ik onder de generatie die zo ongeveer mijn leeftijd heeft? Grijze mensen met een troosteloze blik in de ogen. Mensen die er dagelijks bij stilstaan hoeveel dichter de dood alweer is genaderd! Echtgenoten die hun partner in een rolstoel voor zich uitduwen. Sukkeltjes die nog nauwelijks kunnen stappen. Mensjes die geen toekomst meer kunnen of willen zien.
En dan heb ik het nog niet over de daklozen van alle leeftijden. Die zie je hier te Knokke wel minder, maar ze zijn er wel hoor! Van sommigen zou je kunnen zeggen: "eigen schuld, dikke bult". Maar dat kun je niet van allemaal. Weinigen kiezen er écht voor om dakloos te zijn, en soms is er maar weinig voor nodig om het te worden. En stel je dan maar maar eens voor: niet weten waar de nacht door te brengen... geen financiële middelen om je een fatsoenlijk dak boven je hoofd te kunnen veroorloven. Niets om naar uit te kijken. Niets om naar terug te keren. Geen knus bedje waarin je heerlijk kunt dromen. Alleen de koude, kille werkelijkheid van de straat... Ik mag er gewoon niet aan denken.
En al zitten we midden in de 'donkere' dagen... meestal beseffen we totaal niet hoeveel geluk we hebben hier en nu te leven. Het is ooit anders geweest en het kan ook ooit anders worden. Reden te meer om conservatief te zijn en proberen te behouden en te verdedigen wat we hebben bereikt. Het is ons in de schoot gevallen als geschenk van onze voorouders en, laten we eerlijk zijn, onze generatie kreeg het niet voor niks en heeft er hard moeten voor zwoegen om het te behouden en zelfs nog te verbeteren. Maar niks is gratis in deze wereld. Er waren generaties die er hun bloed moesten voor geven, er zijn generaties die er moesten voor zwoegen, en er zijn generaties die het moeten zien te behouden en dus te verdedigen. Als één van die categorie er de voeten aan veegt dan gaat het grondig mis lopen.
Ik zit nu in een stad waarin ik niets anders kàn dan geloven in de jeugd, en dat doet me enorm veel plezier. Maar helaas, of misschien net gelukkig, heb ik dertien jaar in een stad gewoond waar het totaal anders is gesteld met de veiligheid en met het geloof in de jongere generatie. Ik heb dus de twee uitersten gekend, en probeer de kerk in het midden te plaatsen. Maar zelfs met die kerk in het midden lijkt de toekomst me niet echt hoopgevend. Zullen de kindjes die Vlaams zijn gebleven het in de toekomst nog kunnen rooien tegen de snel oprukkende en verachterende multicultuur? Zal er ooit een generatie politici komen die meer aan het belang van het land denkt dan aan eigenbelang? Ik zou het niet weten. WIL ik het eigenlijk wel weten? En zelfs dàt weet ik niet.
Feit is dat we hier en nu nog altijd gelukkig leven.
Feit is ook dat we onze waakzaamheid niet mogen laten verslappen.
Feit is... helaas... dat die waakzaamheid steeds meer verslapt!
Feit is tenslotte dat onze politici blijkbaar op een andere leest zijn geschoeid en liever meehuilen met de wolven in het bos. Wolven die ze notabene zélf op die manier hebben leren huilen. Om meer stemmen te kunnen binnenrijven. Om aan de macht te kunnen blijven. Om uit eigenbelang het land te verraden en over te leveren aan toch wel héél vreemde rassen en achterlijke culturen.
Ach wat... ik ben en blijf een gelukkige mens. En gelukkig is geluk een van de weinige zaken waar niet voor moet betaald worden! Dat zelfs niet voor al het geld van de wereld te koop is! En bijgevolg ben ik toch wel de rijkste mens van het land?
De dagen worden nu toch echt wel kort, Maar er ligt Vlaamse hutsepot op mijn bord. De avonden worden lekker lang. De winter komt er nu echt wel aan.
Gezellig cocoonen wordt weer troef, Met de voeten warmpjes op de poef. Hoeven we te klagen over het weer? Ach wat, straks is de zomer daar weer!
En zo heeft elk seizoen zijn charme. Voor wie dat niet beseft: ocharme! Besef dat we zonder die winterse koude Ook niet zo van de zomer zouden houden.
Bedenk: moest het altijd zomer zijn Was zomerse warmte geen festijn. Het zou maar een saaie bedoening worden, Zo zonder die rillende kille wintermorgens.
Dus mensen, voel toch geen gemis Als je opkijkt naar een grijs gewelf. Want als de dag niet zonnig is, Wees het dan maar lekker zelf!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
