Ik ben Journée Wilfried , en gebruik soms ook wel de schuilnaam PAPOUM.
Ik ben een man en woon in LANDEN (België) en mijn beroep is gepensioneerde , slapen, goed eten en drinken..
Ik ben geboren op 04/06/1944 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielersport en tafeltennis, geschiedenis, reisverhalen, chansons, humor..
C'est plein d'Uylenspiegel Et de ses cousins Et d'arrière-cousins De Breughel l'Ancien
Le plat pays qui est le mien.
Tous les chemins qui mènent à Rome Portent les amours des amants déçus et les mensonges des anges déchus.
Pelgrim
Wat zich gaande voltrekt in de ziel van de pelgrim is niet een toenemend verlangen naar het bereiken van zijn reisdoel, niet het vinden van het heilige aan het einde van zijn bedevaart, maar zijn overgave aan de ruimte, aan de kiezels op zijn pad, zijn besef van niet-weten, zijn afdalen in de leegte.
Zijn benen worden zijn vrienden, de regen zijn lijden, zijn angst wordt gericht naar de honden langs de weg, het vele legt hij af en hij rust in het Ene. Al trekkend komt hij nergens, voortgaande bereikt hij niets, maar zijn vreugde neemt toe om een bloem en een krekel, om een groet en een onderdak.
Zijn reisdoel en zijn thuis vloeien samen aan de horizon, hemel en aarde vinden elkaar op het kruispunt van zijn hart. Het heilige verdicht zich in de dieren en de dingen. Zijn aankomst ligt verborgen in de wijsheid van het Zijn.
Catharina Visser
De Weg.
In de verte gaat een pelgrim, eenzaam over het pad. Met een blik voorwaarts, eindeloos turen naar het pad. Het pad dat hem leidt, de wind die hem begeleidt. Samen èèn met de natuur, de geur,het geluid en omgeving. Daar toont de schepping hem, nederig dat het pad van zand zo hard als steen is. Soms ook warm,koud en nat. De pelgrim stapt over het harde pad, met als enige vriend zijn schaduw. Samen op hun weg.
When we got to the sea at the end of the world We sat down on the beach at sunset We knew why we had done it To know our lives less important than just one grain of sand.
En camino de Santiago Sur le chemin de St Jacques Iba una alma peregrina Allait une âme pérégrine Una noca tan obscura Une nuit si obscure Que ni una estrella lucia ; Que ne brillait aucune étoile ;
Le patron de toutes les filles C'est le saint Jacques des Bourdons; Le patron de tous les garçons C'est le saint Jacques des Coquilles. Nous pouvons tous les deux nous donner un bouquet, Coquilles et bourdons exigent que l'on troque; Cet échange affermit l'amitié réciproque, Et cela vaut mieux qu'un œillet.
Dat een pelgrim bij terugkomst niet wordt herkend door de mensen thuis, is een geliefd thema in middeleeuwse pelgrimsverhalen. Waarschijnlijk wil de legende daarmee aanduiden, dat de pelgrim door zijn bedevaart een ander mens is geworden; hij is op Christus gaan lijken. Dat wordt uitgedrukt door de omstandigheid dat de mensen van vroeger de teruggekeerde pelgrim niet meer herkennen: hij beantwoordt niet meer aan het oude beeld, dat zijn nog hebben; de pelgrim is een nieuwe mens geworden.
Betrouw geen pelgrim met een baard Die met een schooikroes geld vergaart Al beed'lend langs de wegen sjokt En met een deerne samenhokt.
Priez pour nous à Compostelle - Barret et Gurgand - 1977.
Par milliers, par millions, le besace à l'épaule et le bourdon au poing, ils quittaient les cités, les chateaux, les villages, et prenaient le chemin de Compostelle. Gens de toutes sortes et tous pays, ils partaient, le coeur brulant, faire leur salut au bout des terres d'Occident, là où la mer un jour avait livré de corps de l'apotre Jacques.
Ik had het eerst niet in de gaten, en opeens zàg ik het spoor dat jij voor mij hebt nagelaten.
Mon père .
Assis dans un vieux fauteuil Recouvert d'un plaid usé, Il rêve de son passé, En attendant le sommeil.
La fumée d'un cigare Flottant au-dessus de lui, D'une auréole, pare, Sa tête grise, de nuit.
Vêtu d'un pantalon gris, Chemise de flanelle Sous le tablier bleu sali. Sa casquette est belle.
Il sait déjà que demain, Sera le grand jour pour lui. Mais il ne regrette rien, Et partira seul sans bruit .
***
La mort .
Le jour où tu viendras, A l'aube d'un matin, Me tendre les bras Me chercher par la main, Entre comme moi Par le fond du jardin.
Tu essuyeras tes pieds Sur le grand paillasson, Pour ne pas marquer Tes pas dans le salon, Et n'oublie pas d'ôter Ton noir capuchon.
La table sera mise Et le vin bien chambré, Quand tu sera assise Nous pourrons le goûter, Avant que je ne suive Ton ombre décharnée .
Mais si tu préfères Par surprise me faucher, Au début de l'hiver Ou au soir d'un été, Pousse la barrière Elle n'est jamais fermée.
Avant de m'emporter, De rendre ma valise, Laisse-moi griffonner Une dernière poésie Où je ferai chanter La beauté de la vie.
Ce n'est pas ce matin Que je quitterai le port, Puisque de mes mains J'ai caressé si fort Ses lèvres de satin Que je t'oublie, la mort.
+++
SEUL SUR LE CHEMIN .
J'ai traversé des villes, J'ai longé des cours d'eau J'ai rencontré des îles J'ai cotoyé le beau !
Tout au long du voyage Rien ne m'a retenu Même pas un signe de croix Tracé d'une main tremblante.
Le vent, la mer, la pluie M'ont façonné le coeur. Je suis leur propre image, Immuable douleur.
Je fais signe aux oiseaux, Seuls amis de ce monde, Qui m'entraînent dans une ronde A m'en crever la peau.
J'ai traversé des coeurs, J'ai rencontré des bras, J'ai caressé des fleurs, J'en ai ceuilli pour toi.
TENNIS DE TABLE MESATENISTA PING PANG QIU TISCHTENNIS TABLE TENNIS
photos courtesy ITTF
乒乓球 Stolni tenis Tenis Stolowy
ITTF TABLE TENNIS Classement mondial 26 - 08 - 2012 World Ranking Weltrangliste Ranking Mundial Värlen Rangordning Classifica Mondiale MESSIEURS : 1. ZHANG Jike - CHN 2. MA Long - CHN 3. XU Xin - CHN 4. WANG Hao - CHN 5. MIZUTANI Jun - JPN 6. MA Lin - CHN 7. BOLL Timo - GER 8. CHUANG Chih-Yuan - TPE 9. OVTCHAROV Dim - GER 10. WANG Liqin - CHN 11. JOO Se Hyuk - KOR 12. OH Sang Eun - KOR
-- DAMES : 1. DING Ning - CHN 2. LI Xiaoxia - CHN 3. LIU Shiwen - CHN 4. GUO Yan - CHN 5. ISHIKAWA Kasu - JPN 6. FUKUHARA Ai - JPN 7. FENG Tianwei - SIN 8. KIM Kyung - KOR 9. GUO Yue - CHN 10. WANG Yuegu - SIN 11. WU Yang - CHN 12. TIE Yana - HKG
De noodklok belt slechts éénmaal Komt weldra de ultieme speeltijd Ademen voor de laatste maal Gelukkig geen haat noch nijd Toch af en toe een flater Een zorg is dit voor later Lopen van os naar ezel Toch af en toe een flater Niet knikkers tellen, wel het spel Lopen van os naar ezel Dagelijks goed aan de kost Niet knikkers tellen, wel het spel Verwachtingen zelden ingelost Dagelijks goed aan de kost De beste blijft mijn moeder Verwachtingen zelden ingelost Water is het kostelijkste voeder De beste blijft mijn moeder Om bestwil een toontje lager zingen Water is het kostelijkste voeder Op zoek naar de diepte der dingen Om bestwil een toontje lager zingen Komt het varksken met de lange snuit Op zoek naar de diepte der dingen Nu is dit pantoumeke bijna uit Komt het varksken met de lange snuit Ademen voor de laatste maal Nu is dit pantoumeke bijna uit De noodklok belt slechts éénmaal.
Tibertyn. ***
Kleine mensenhand strooit op winterse dag kruimels voor de mus.
Schelpen op het strand die worden door de branding voor ons kind gebracht.
Molens in de wind draaien, draaien, en draaien in het vlakke land.
Kerstman in de straat borstelt met grote bezem sneeuw weg van de stoep.
De dode takken breken af bij felle wind van de avondstorm.
Kreten in de nacht van kikkers in de vijver lokken de reiger.
Hulpeloos jong lam verloren tussen struiken waar de wolf vertoeft.
De werkzame bij zoekt in de roze bloesems lekker naar honing.
The country with the biggest population in the world, the People's Republic of China, regards this sport as the most important.”
De pelgrim.
Hij is op de weg alleen al weet hij nog niet waarheen maar ergens stond geschreven dat hij die richting moest gaan en aarzelt hij soms even langs de eindeloze baan terwijl hij in zijn hart voelt dat velen eerder gingen mijmerend over dingen terwijl een windje afkoelt .
Verder dan Rome loopt de weg.
Ervaringen van een pelgrim.
08-06-2009
Rome 1996 - Mijn dagen in Firenze .
De jeugdherberg van Fiesole is een bijenkorf met zeer bonte bevolking. Ik schuif aan in een lange rij om in te boeken, maar omdat ik niet had voorbehouden kan ik geen bed bekomen. Er zijn echter ook twee campings, één voor automobilisten en één voor voetgangers en fietsers. Ik moet mijn identiteitskaart afgeven voor twee dagen. Ik klop even op mijn kop en beloof aan mezelf van dit document niet te vergeten. Aan dezelfde receptie koop ik een ticket voor avondeten en een telefoonkaart. Mijn tentje is vlug opgesteld. Ik sleep het al dagen mee over berg en dal, en zou het meer moeten gebruiken in plaats van onder de blote hemel of op een kamer te slapen.
Het is verschrikkelijk druk in de eetzalen. Dat stoort mij. Bovendien krijg ik een erg dunne brochette, en dat maakt mij ook niet gelukkig. Met mijn telloor in de hand wring ik me ergens tussen twintigers die mijn kinderen zouden kunnen zijn. " Haaai ... ! " zegt de jongedame met bruine krullen die tegenover me zit. Ik reageer zwak want ik ben moe en de kleine portie die ik kreeg heeft al mijn aandacht nodig. Wanneer ik halfweg mijn macaroni ben gekomen, geraak ik toch met haar in gesprek. Zij heet Tracy en komt uit Nieuw-Zeeland. Twee andere tafelgenoten zijn ook van die nationaliteit. De man die naast mij zit komt uit Minnesota. Ik word uitgenodigd om met hen te kaarten en allen drinken wij Tuborg uit grote flessen. Wij zullen ' black witch" spelen. Ik meende dat het " zwarte Piet" zou zijn , maar dan blijkt het een soort "Hartenjagen " te worden waar eerst drie kaarten moeten worden weggegeven aan de tegenspeler die op je linkerhand zit. Belangrijk is van nooit schoppen dame te moeten innen want dat betekent dertien strafpunten. Wij spelen met vijf en daarom worden schoppen en klaveren twee uit het spel gehouden. Eén van de Nieuw-Zeelanders , met liefde voor rekenkunde, zal de punten netjes opschrijven. Er wordt noch voor geld, noch voor bier, noch voor wat anders gespeeld. Ik vraag of de winnaar dan misschien zal mogen uitgaan met Tracy die niet meespeelt en alleen zal toekijken. Mijn voorstel wordt nogal puriteins afgewezen en Tracy wordt ingeschakeld en zal de punten op het papier bijhouden, zo is zij de scheidsrechter en niet de inzet van onze kaartwedstrijd. Tracy is immers een fatsoenlijke nanny uit de hogere burgerij. Zij draagt individueel zorg voor baby's van VIP's en woont in bij dat soort ouders . Au pair ... neen, zeer goed betaald en discreet geplaatst door een firma voor bodyguards. Het vrouwtje met bril naast mij, een vlieggewicht onopvallend van figuur, blijkt een Hollandse te zijn die tijdens haar jeugd in Nieuw-Zeeland verbleef. Zij werkt op de Dienst Human Ressources van Unilever. Een plaats verder zit een jongen van bijna zeven voet hoog en tweehonderdzestig pounds die door een knieblessure zijn plaats verloor in een profrugbyteam , depressief werd en dan maar op wereldreis vertrok. Hij reisde met het openbaar vervoer van uit Kaapstad. Na zeven maanden zit hij samen met zijn landgenoten, een Amerikaan, een Zeelandse en een Landenaar aan dezelfde tafel te blackwishen. Een derde jonge dame verschijnt uit het niets, uit het geroezemoes van de volle eetzaal, en zij gaat tegen de mislukte All Black postvatten als een huiskat. Zij is een ' neighbourgh ' van de reus en nog geen 'girlfriend' maar zij kwam toch van Wellington naar Rome overgevlogen, gaf haar job op, om met die kerel verder te reizen. Zij heeft reeds gepland om met hem te Brussel in de Sleepwell te verblijven. Ik meen dat zij het hart van de reus wil veroveren. Hopelijk vindt zij haar geluk bij die goede loebas .
Ik verdedig mij goed tijdens het kaartspel en kwam dicht bij de winst , doch in een "alles of niets" poging om de anderen slechte punten aan te smeren, word ik onverwachts gekelderd door de kleine Unilevergirl. Er begint een discussie over goed en slecht spelen tussen de man uit Minnesota en de wiskundige eilandbewoner. Om dit te stoppen besluit ons zevental van het lokaal te verlaten. Wij wandelen in de avondlucht door de tuinen van Fiesole tot wanneer wij komen aan een herberg-restaurant waar wij drie flessen chianti bestellen en opdrinken. Ik probeer wat te vertellen over Brussel en over Waterloo, over Brugge en over het Vlaamse land waar in de Eerste Wereldoorlog nabij Ieper zovele Nieuw-Zeelanders stierven voor het Commonwealth. Nadat haar tweede glas chianti leeg was, stond Tracy plots recht en zij sprak ' voor onze vriend uit de Flanders wil ik dit gedicht opdragen, want ik heb het vroeger moeten kennen en onlangs leerde ik deze verzen ook aan de kinderen die ik onderwijs ' . Tracy begint met ' In Flanders where the blossom grows ...' en zegt dit gedicht foutloos op. De kosten voor de wijn werden gedeeld. Het was al voorbij middernacht toen wij gingen slapen. De zes anderen hadden een bed op een slaapzaal, en ik kroop in mijn igloo waar Olive Green reeds aan het snurken was.
Zeven uren later. Regenwolken over Toscane. Natte bruine daken en torens van Firenze. Tijdens de nacht op de camping verplichtte bier en wijn me om uit mijn slaapzak te kruipen voor een natuurlijke behoefte. Vermits het regende ben ik niet buiten mijn tentje gekomen, heb ik de ritssluiting van de ingang niet open getrokken. Mijn derde bidon die helemaal onderaan bij de trapas op mijn fiets staat , heb ik als plasbidon gebruikt. Hij is helemaal vol met vocht dat uit mijn blaas kwam. Regenweer heeft ook voordelen, zoals geen vliegen, geen mieren en geen muggen. Een koude douche in de tuin van de jeugdherberg maakt mij pittig wakker. Ik was mijn vuile kledij van de vorige dag. In de ochtendzon hang ik een koord tussen een boom en mijn Alpinotent. Met de klassieke houten wasspelden die ik bij heb, hang ik T-shirts, koersbroek,onderbroek, sokken, petje, te drogen aan de waskoord en ik hoop dat alle water nu reeds tijdens de natte nacht uit de hemel is gevallen, anders gaat de Arno deze namiddag overstromen. De zon komt opzetten en geeft de hoop dat het vandaag een zonnige dag zal worden. Mijn tentje is van de hoogste kwaliteit om in slecht weer te overnachten, zowel op een vlot op de oceaan, als op de Everest of op de Zuidpool. Twee jonge mensen komen met mij praten. In een supermarkt hadden zij een tent gekocht om ook te kamperen met hun tweetjes. Maar, het werd in de regen niet plezant. Zij zijn ontgoocheld en zij willen al hun materiaal achterlaten. Om uit de nattigheid te geraken, zijn zij van miserie in de gang van de jeugdherberg gaan liggen, samen met anderen die noch bed noch tent hadden om de nacht door te brengen. Ik sta verstomd. Zij komen uit de USA en aan de onbekende die ik ben schenken zij hun tent, onderzeil, matjes, haringen, touwen. Zij dumpen dat allemaal. Die natte boel laten zij achter. Als ik iets kan gebruiken mag ik het hebben. De rest mag de vuilbak in of kan toegevoegd worden aan de rommel die in een container naast het tuinhuisje ligt. Thank you. O.K.. Twee minuten later zijn die twee verdwenen.
Ik trek mijn jeans aan.Wandelschoenen. Propere sokken. Modieus wit-zwart hemdje. Opgerold regenjasje rond mijn heupen. Papieren en geld op mijn borst. Optimaal ben ik nu in conditie om de oude stadskern , de leeuwen en de lelies van Firenze te ontdekken. Geen spoor meer van mijn toevallige vrienden van vorige avond. Zoals Tracy me heeft aangeraden, koop ik voor héén en voor terugreis in een café-tabacco twee buskaartjes. Via lijn 17 kan ik het centrum bereiken. Tijdens de busrit moet ik blijven rechtstaan , want ik bevind me in een overvolle harington. Ik ga dus vandaag ook weer op zoek naar vier hoofdelementen. Dit zijn de zon, de mens, de natuur, en de kunst. In deze stad zal dit laatste element toonaangevend zijn. Te Florence kan men maanden verblijven, maar ik heb slechts één volle dag en dat is vandaag, om met mijn zintuigen fascinerende schoonheid te ontmoeten. Het zal een schok zijn. Ik mag niet suf worden geslagen of niet gek worden door wat op mij zal afkomen. Hoofd koel houden, dus ouwe Willie, en rustig blijven. We zullen wel zien wat het wordt !
De stadsbus rijdt door de Via Ricasoli en ik vermoed dat het centrum nadert, vermits ik meer en meer Japanners met fototoestellen kan zien. Wanneer een hele zwerm mensen de bus verlaat, meen ik dat het ook voor mij het moment is. Ik stap precies uit nabij de Duomo, een van de beroemdste gebouwen die op deze wereld werden gemaakt. De kolossale koepel doet iedere mens ineenkrimpen van ontzag. Om de dag te beginnen is het toch goed om iets te eten. Pas om 10.00u mag ik met de meute toeristen de Duomo mee binnen. Ik gebruik de tijd die ik moet wachten om een expresso te drinken en om een hapje te eten. Santa Maria del Fiore , gebouwd door Brunelleschi, is als een enorme paraplu die het hart van Florence voor onheil beschermt. Binnen in deze heilige plaats zijn er fresco's, witte, zwarte, groene, en roze marmers van onschatbare waarde. Mijn programma van de dag is zwaar, met een lange lijst bezienswaardigheden om te bewonderen. Wat verder stop ik omdat een kokette gids uitleg aan het geven is nabij een grote deur die zo mooi is en zo kostbaar dat zij ongetwijfeld zou kunnen dienen als ingangsdeur van het Rijk der Hemelen. Ook de gidse is hemels mooi.
Van de Piazza di San Giovanni start ik met mijn wandeling door het autovrije centrum. Ook vandaag, zoals gisteren en morgen, slenteren hier honderdduizend bezoekers rond. De straatstenen zijn door de schoenen van miljoenen bezoekers gepolijst. Als ik in de Via dei Calzaturi ben, zie ik schoenen voor mooie voeten terwijl ik met mijn olifantenpoten van maat 46 ... . Maar mijn glimlach komt weldra terug want in de Via dei Tavoli vind ik een lekker ijsje. De open ruimte van de Piazza della Signora doet mij stoppen. Bij dag en bij nacht heb ik vele steden, kruispunten en plaatsen bezocht. Ik meen zelfs te mogen zeggen dat binnen in mijn brein er een fijn zintuigje is dat iets van de vierde dimensie kan waarnemen, want soms, wanneer een omgeving, een plaats, een muur, een vloer, bijzondere eigenschappen heeft begint mijn zintuigje zacht te zoemen. Hetgeen nu gebeurt. Ik adem langzaam en diep. Ik sta op de Piazza della Signoria te Firenze. De mensenstroom splitst zich naar links en naar rechts. Ik loop rechtdoor en volg een paard met koets tot bij de fontein van Neptunus, en tot bij de grote blote man, bekend als de David van Michelangelo. Maar dit is het echte meesterwerk niet, doch slechts een copie. De echte David van Michelangelo is te kostbaar om onbewaakt in alle weer en wind de duivenpoep te trotseren. Mijn ogen dwalen rond het plein. Ja, over dit plein hebben zij gelopen of op dit plein bleven zij staan, de beroemde mannen van Firenze, zij die rijkdom, macht en kunst verzamelden. Zij droegen de welluidende namen van Ridolfi Ghirlandajo, Lorenzo Ghiberti, Giovanni Boccacio, Amerigo Vespucci, Sandro Botticelli, Nicola Macchiavelli, Leonardo da Vinci, Cosimo di Medici, Rosso Fiorentina, Franco Ballerini, Francesco Giuccardini, Girolamo Savonorola... en tutti quanti... en nog een onvoorstelbaar aantal anderen, die seigneurs, landlopers, artiesten, huurlingen, goochelaars, kardinalen, calciospelers, of iets anders waren, en dan ook nog Dante Alligheri en Pieter Breugel de Oude, ja, al die belangrijke heren waren eens op dit plein en hun geesten komen hier nog wel eens terug.
Op een dag reeds voorbij het midden van mijn leven heb ook ik op de Piazza gestaan, en kijkend naar de blauwe hemel heb ik aan mezelf gezegd ' Wees nu vrolijk, want van de dag van morgen zijn we niet zeker. Aanvaard het verderf van vroeger en van vandaag, want morgen kunnen er nog veel ergere dingen gebeuren. ' Niet dromen. Niet dichten. Binnen is het te doen.
Te Florence waar door de hoge kwaliteit van wollen stoffen welvaart ontstond, die werd vermenigvuldigd door handelaars, bankiers en politiekers, ontstond vanaf 1300 de grote heropbloei die RENAISSANCE werd genoemd en die gedurende drie eeuwen veranderingen zou brengen in het bestaan, het denken en het doen van de mensen.
Palazzo Vecchio. Het zware en toch elegante gebouw met de slanke Campanille toren. Met sneller kloppend hart stap ik tussen de oude muren naar binnen. Dit was het oord van de overheid waar de regering van de Republiek Firenze was gevestigd in die rijke dagen van toen. Democratisch werd hier bestuurd . De opdrachten van belangrijke handelstransacties en de planning voor unieke gebouwen en kunstwerken vertrokken van hier. Even belangrijk is geweest dat ook voor venijnige twisten en conflicten hier oplossingen werden gevonden. Het biglietto d'ingresso kost 15.000 lires. Waar is de tijd dat voor één gouden florijn zoveel kon worden bekomen.
Ik kom in een hofje waar alle jonge mensen die te Firenze trouwen komen huwelijksfoto's maken. Want volgens de traditie kan alléén na bezoek aan de "Fontein met de Porfieren Schaal" en " Het Knaapje met de Vis" een bruid gelukkig zwanger worden. In het enorme Salone dei Cinquecento weet ik al dat het entreegeld niet overdreven was. Dit salon werd geschilderd en gedecoreerd door toemalige aannemers uit de XVIe eeuw die zeker niet in het zwart tegen laag uurloon hebben geverfd. Zij zijn nu gekend als Michelangelo en Leonardo da Vinci. Deze ongelooflijk prachtige zaal is opgesmukt met enkele beelden. Ik zie de worstelaars Hercules en Diomedes, die in hun tijd nog grepen onder de gordel mochten uitvoeren. Ik bezoek daarna enkele kamers die van Eleonora van Toledo waren. Deze verfijnde vrouw was de echtgenote van Cosimo de Eerste.
Daarna dobber ik naar buiten op de bezoekersstroom en ik kom aan de ingang van het Uffizi Museum. Zeshonderdvijfenvijftig toeristen staan er in de file om binnen te mogen. Zo lang wachten wil ik echt niet. Geen Uffizi dus. Ik koop echter een aantal kunstkaarten met de voornaamste meesterwerken uit dit wereldberoemde museum van Firenze. Al vlug ben ik zo weer 20.000 lires kwijt. Met Vlaamse fierheid stel ik vast dat er toch ook meerdere schilders van bij ons een plaats vonden in de hoogste divisie van de Italiaanse schilderkunst. Mijn kennis van de kunst is wat verbeterd en ik stap weer de straat op met in mijn broekzak een omslag met ondermeer " De geboorte van Venus" en " Lente" van Botticelli.
Drie drie foto's uit de mooie stad in Toscane.
Reacties op bericht (0)
EINDE VAN DEZE BLOG 26 08 2012
Hoe sterk is de eenzame fietser Die krom gebogen over z'n stuur tegen de wind Zichzelf een weg baant
Zoeken in blog
Een bescheiden blik in de geschiedenis van de wielersport is vaak al voldoende om de fascinatie te proeven.
Quand on partait de bon matin Quand on partait sur les chemins A bicyclette Nous étions quelques bons copains Y avait Fernand y avait Firmin Y avait Francis et Sébastien Et puis Paulette
On était tous amoureux d'elle On se sentait pousser des ailes A bicyclette Sur les petits chemins de terre On a souvent vécu l'enfer Pour ne pas mettre pied à terre Devant Paulette Faut dire qu'elle y mettait du cœur C'était la fille du facteur A bicyclette Et depuis qu'elle avait huit ans Elle avait fait en le suivant Tous les chemins environnants A bicyclette
NATHALIE.
La place Rouge était vide Devant moi marchait Nathalie Il avait un joli nom, mon guide Nathalie... La place Rouge était blanche La neige faisait un tapis Et je suivais par ce froid dimanche Nathalie... Elle parlait en phrases sobres De la révolution d'octobre Je pensais déjà Qu'après le tombeau de Lénine On irait au café Pouchkine Boire un chocolat... La place Rouge était vide Je lui pris son bras, elle a souri Il avait des cheveux blonds, mon guide Nathalie... Nathalie Dans sa chambre à l'université Une bande d'étudiants L'attendait impatiemment On a ri, on a beaucoup parlé Ils voulaient tout savoir, Nathalie traduisait Moscou, les plaines d'Ukraine Et les Champs-Élysées On a tout mélangé et on a chanté Et puis ils ont débouché En riant à l'avance Du champagne de France Et on a dansé... La, la la... Et quand la chambre fut vide Tous les amis étaient partis Je suis resté seul avec mon guide Nathalie... Plus question de phrases sobres Ni de révolution d'octobre On n'en était plus là Fini le tombeau de Lénine Le chocolat de chez Pouchkine C'était loin déjà... Que ma vie me semble vide Mais je sais qu'un jour à Paris C'est moi qui lui servirai de guide Nathalie... Nathalie
Marianne de ma jeunesse Ton manoir se dressait Sur la pauvre richesses De mon rêve enchanté
Les sapins sous le vent Sifflent un air étrange Où les voix se mélangent De nains et de géants
Marianne de ma jeunesse Tu as ressuscité Des démons des princesses Qui dans moi sommeillaient
Car ton nom fait partie Marianne de ma jeunesse Du dérisoire livre Où tout enfant voudrait vivre
Marianne de ma jeunesse Nos deux ombres enfuies Se donnèrent promesse Par-delà leurs joies et leur vie
Marianne de ma jeunesse J'ai serré sur mon cœur Presque avec maladresse Ton mouchoir de pluie et de pleurs
Il avait poussé par hasard Dans notre cour sans le savoir Comme un aveugle dans le noir Mon arbre Il était si petit Que c'était mon ami Car j'étais tout petit Comme lui J'attendais de lui le printemps Avec deux ou trois fleurs d'argent Un peu de vert, un peu de blanc Mon arbre Et ma vie s'accrochait A cet arbre léger Qui grandissait Comme je grandissais
Chanson de GILBERT BECAUD
Quand tu n'es pas là Tous les oiseaux du monde Quand tu n'es pas là S'arrètent de chanter Et se mettent à pleurer Larmes de pluie au ciel d'été Quand tu n'es pas là Le silence qui gronde Me donne si froid Qu'un jour ensolleillé Me fait presque pleurer Larmes d'ennui malgré l'été La ville fait de grâces La lune des grimaces Qui me laissent sans joie Les cantiques d'églises Malgré tout ce qu'ils disent Me font perdre la foi Quand tu n'es pas là Tous les oiseaux du monde La nuit sur mon toit Viennent se rassembler Et pour me consoler Chantent tout bas ' Elle reviendra ' Quand tu reviendras De l'autre bout du monde Quand tu reviendras Les oiseaux dans le ciel Pourront battre des ailes Chanter de joie Lorsque tu reviendras !
Le Pianiste de Varsovie Gilbert Bécaud
Je ne sais pas pourquoi Cette mélodie me fait penser à Chopin Je l`aime bien, Chopin Je jouais bien Chopin Chez moi à Varsovie Où j`ai grandi à l`ombre A l`ombre de la gloire de Chopin Je ne sais pas pourquoi Cette mélodie me fait penser à Varsovie Une place peuplée de pigeons Une vieille demeure avec pignon Un escalier en colimaçon Et tout en haut mon professeur Plus de sentiment Plus de mouvement Plus d`envolée Bien bien plus léger Joue mon garçon avec ton coeur Me disait-il pendant des heures Premier concert devant le noir Je suis seul avec mon piano Et ça finit par des bravos Des bravos, j`en cueille par millions A tous les coins de l`horizon Des pas qui claquent Des murs qui craquent Des pas qui foulent Des murs qui croulent Pourquoi? Des yeux qui pleurent Des mains qui meurent Des pas qui chassent Des pas qui glacent Pourquoi Le ciel est-il si loin de nous? Je ne sais pas pourquoi Mais tout cela me fait penser à Varsovie Une place peuplée de pigeons Une vieille demeure avec pignon Un escalier en colimaçon Et tout en haut mon professeur
What does not destroy us makes us stronger.
Rondvraag / Poll
Wie wordt wereldkampioen 2012 bij de profs ?
À la claire fontaine
M'en allant promener, J'ai trouvé l'eau si belle, Que je m'y suis baignée.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Sous les feuilles d'un chêne Je me suis fait sécher, Sur la plus haute branche, Un rossignol chantait.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Chante, rossignol, chante, Toi qui as le coeur gai, Tu as le coeur a rire, Moi, je l'ai à pleurer.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
J'ai perdu mon ami Sans l'avoir mérité, Pour un bouquet de roses, Que je lui refusai.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Je voudrais que la rose Fût encore au rosier, Et que mon doux ami Fût encore à m'aimer
Turning and turning, the world goes on We can't change it, my friend Let us go riding now through the days Together to the end Till the end
Les bicyclettes de Belsize Carry us side by side And hand in hand, we will ride Over Belsize Turn your magical eyes Round and around Looking at all we found Carry us through the skies Les bicyclettes de Belsize
Spinning and spinning, the dreams I know Rolling on through my head Let us enjoy them before they go Come the dawn, they all are dead Yes, they're dead
Les bicyclettes de Belsize Carry us side by side And hand in hand, we will ride Over Belsize Turn your magical eyes Round and around Looking at all we found Carry us through the skies Les bicyclettes de Belsize
Julia Tulkens .
Hebben wij elkaar gevonden in dit land van klei en mist waar tussen hemel en aarde ons leven wordt uitgewist ?
Ben ik nog schaduw, ben ik al licht, of is d'oneindigheid mijn aangezicht ?
Treed ik in wolken of in hemelgrond ? Er ruist een hooglied aan mijn lichte mond. In uw omarming hoe ik rijzend ril ... Mijn haren wuiven en de tijd valt stil .
Julia Tulkens.
SONNET POUR HELENE
Quand vous serez bien vieille, au soir, à la chandelle, Assise auprès du feu, dévidant et filant, Direz, chantant mes vers, en vous émerveillant : Papoum me célébrait du temps que j’étais belle.
Lors, vous n’aurez servante oyant telle nouvelle, Déjà sous le labeur à demi sommeillant, Qui au bruit de mon nom ne s’aille réveillant, Bénissant votre nom de louange immortelle.
Je serai sous la terre et fantôme sans os : Par les ombres myrteux je prendrai mon repos : Vous serez au foyer une vieille accroupie,
Regrettant mon amour et votre fier dédain. Vivez, si m’en croyez, n’attendez à demain : Cueillez dès aujourd’hui les roses de la vie.
Regretting my love, and regretting your disdain. Heed me, and live for now: this time won’t come again. Come, pluck now — today — life’s so quickly-fading rose.
Ik ben Journée Wilfried , en gebruik soms ook wel de schuilnaam PAPOUM.
