Indonesië is een republiek, bestaande uit een groot eilandengebied in Zuioost - Azië. De 13.677 eilanden vormen samen de Indonesische Archipel die in de Indische oceaan ligt. De eilanden zijn omzoomd met palmen en hebben nogal wat actieve vulkanen. In Indonesië wonen ruim 200 miljoen mensen. De bevolkingsdichtheid is erg groot. De overbevolking concentreert zich op Java en Bali. Hier vindt men industrie en daardoor werkgelegenheid. Het land telt 300 verschillende etnische groepen. Elke groep heeft zijn eigen ongeschreven vaste gewoontes. De meesten zijn van Maleise oorsprong, waarvan de Javanen, de Sundanezen, de Baliërs, de Daykan (Kalimantan) en de Acehers (Sumatra) de grootste etnische groepen zijn. Minderheidsgroepen zijn de Euraziaten, Arabieren, Indiërs en Chinezen. De Chinezen vormen met vijf miljoen inwoners een grote groep en zijn sterk met elkaar verbonden.
Indonesië ligt rond de evenaar en kent dus een tropisch klimaat met een droog seizoen van juni tot oktober en een regenseizoen (natte moesson) van november tot maart. De grootste variabele in het weer is dan ook niet de temperatuur of de luchtdruk, maar de regenval. De gemiddelde temperatuur is aan zee 28°C, in de bergen 26°C en in de hogere bergstreken 28°C en de gemiddelde luchtvochtigheid is 80%. De wind is meestal vrij rustig en voorspelbaar. Tijdens de droge moesson komt hij uit het zuiden en oosten (vanaf het Australische continent) en tijdens de natte moesson staat er een noordwestenwind.
Net als in de rest van de wereld, en met name in Z.O.Azië, veranderen de gegevens op het gebied van de communicatie razendsnel. Het aantal mobieltjes en internetaansluitingen groeit met de dag! Voor de aardigheid toch een momentopname (2004):
telefoonaansluitingen: 5.588.310(vast) en 1.070.000 (mobiel)
radiostations: AM: 678, FM: 43, korte golf: 82
radio's: 31.500.000
tv stations: 41
televisies: 13.750.000
Internet Service Providers (ISPs): 24
internet gebruikers: 4.400.000
Er ligt 6.500 km aan spoorwegen en 342.700 km aan wegen, waarvan er 158.670 km verhard is. Aan waterwegen ligt er 21.579 km, verdeeld over de eilanden: Sumatra 5.471 km, Java and Madura 820 km, Kalimantan 10.460 km, Sulawesi (Celebes) 241 km, Irian Jaya 4.587 km.
Er zijn veel zee-en binnenlandse havens. De belangrijkste liggen in: Cilacap, Cirebon, Jakarta, Kupang, Makassar, Palembang, Semarang en Surabaya. Indonesië telde in 2002 631 vliegvelden.
Wat cijfertjes:
BNP: $758.1 miljard
economische groei: 4%
inflatie: 6.9%
werkloosheid:10.5%
arbeidskrachten: 100.5 miljoen
export: 63.89 miljard
10% van het land wordt gebruikt als landbouwgrond. Er wordt rijst, cassave (tapioca), pinda's, rubber, cacao, koffie en palmolie verbouwd.
Van de Indonesische arbeidskrachten werkt 45% in de landbouw, 16% in de industrie en zit 39% in de dienstensector.
De belangrijkste industriëen zijn olie en aardgas, textiel en schoeisel, mijnbouw, cement, chemie, multiplex, rubber, voedsel en toerisme. Aan grondstoffen heeft Indonesië naast olie en gas ook tin, nikkel, bauxiet, hardhout, koper, steenkool, goud en zilver.
Hieronder zie je een kaart van Java, het hoofdeiland, waarop de hoofdstad 'Jakarta' gelegen is. De gele vierkantjes op de kaart duiden het aardbevingsgebied van 27 mei aan. Een honderdtal km daarboven ligt Semarang, de stad waarin Janti woont. Janti is mijn Indonesische vriendin die me onlangs een vraag tot hulp zond.
Hier nu de eerste mail die ik van Janti kreeg over Yogya en de aardbeving.
Lieve vrienden,
Ik hoop dat jullie deze mail in goede gezondheid lezen. Vandaag kon ik eindelijk spreken met een goede vriendin en collega, Anggi Minarni, in Yogya. Zij is directeur van Karta Pustaka, het Indonesisch-Nederlands cultureel centrum in Yogyakarta. Toen ik haar belde op haar mobieltje zei ze heel vlug dat ik haar thuis moest bellen. Later werd duidelijk waarom: er was nog geen electriciteit na de aardbeving en ze had haar mobieltje dus niet kunnen opladen. Ze vertelde me dat haar huis het enige huis in het wooncomplex was dat nog rechtop stond, want het was net gerenoveerd. Nagenoeg alle huizen in het wooncomplex zijn ingestort. Haar huis fungeert als een 'Posko' (Pos Komando) voor vier grote families. Alle buren overnachten in dat huis want hun eigen huizen zijn ofwel helemaal weg of veel te gevaarlijk om nog in te slapen, en er zijn geen tenten, terwijl het iedere avond regent. Een buurvrouw van Anggi die ik vanavond aan de telefoon kreeg, echtgenote van een docent bij de ISI (Kunstacademie), vertelde dat toen haar zoon uit Jakarta kwam, hij met veel moeite een tent kon bemachtigen voor zijn familie. Er wordt ook gekookt en gegeten. Mandiën (zich wassen) moet in een naburige kampong gebeuren want er is geen water in hun eigen complex. Overdag bewaakt iedereen zijn eigen huis, want dieven zijn in actie gekomen. Dat is de reden waarom de mensen daar nog blijven. Ik denk dat de dieven, net als in Atjeh het geval was, niet uit de streek zelf komen maar van ergens anders. Niet ver van Anggi's huis, maar ook nog in hetzelfde complex, zijn twee andere Posko's opgericht waar samen voor zo'n 200 mensen gezorgd wordt.
Anggi vertelde me dat de gemeente zeer traag is met de hulpverlening en dat die hulp in ieder geval nog aan hen is voorbijgegaan. Ze zijn dus afhankelijk van hulp van individuën. De mensen hebben vooral eten nodig dat eenvoudig klaar te maken is, droge bami die alleen even gaargekookt moet worden is ideaal, medicijnen zoals aspirine en jodium enz. voor verzorging van wonden (niemand die nog in het complex is is ernstig gewond) en drinkwater. Geld kunnen ze ook gebruiken, maar dan misschien later. Nu zijn de meeste winkels en supermarkten nog niet open en hebben ze dus meer aan gebruiksklare producten.
Ik ben gaan kijken bij (Indonesische) Makro naar de prijzen van deze dingen (behalve medicijnen, daar kan Teguh beter mee helpen) en andere zaken die waarschijnlijk nodig zijn. Een doos met 40 pakjes bami kost ongeveer rp 25.000, een doos met 6 flessen water van 1,5 l kost bij de Rp 11.000. 48 blikjes gecondenseerde melk is Rp 268.000. Een euro is Rp 11.000 tot Rp 11.700. Voor 2,2 Euro kun je 40 mensen een lunch bezorgen, voor 23 Euro kunnen 960 mensen hun haar wassen (de shampoo zit in kleine sachets van 6 ml). Ik heb ook al gevraagd hoeveel het transport kost van Semarang naar Yogya, en dan bepaald het complex waar Anggi woont. Dat is Rp 27.500 per pak (er wordt niet naar het gewicht gekeken).
Doen jullie mee? Alles wat teveel is voor Anggi's complex wordt aan andere woonwijken uitgedeeld. Anggi is gewend dingen te organiseren, en ik heb er alle vertrouwen in dat alles wat wij geven bij de mensen terechtkomen die het het meest nodig hebben. Ik bel Anggi nu vaak op om te vragen wat ze nodig hebben, zodat we geen dingen geven waar geen nood aan is. Als er nog geld over is, kan het later gebruikt worden voor de reparatie van de huizen. Ik hoop dat jullie ook mij vertrouwen. Ik zal verslag uitbrengen van alle ontvangsten en alle uitgaven die ik gemaakt heb.
Voel je niet gedwongen iets te geven, maar: alle beetjes helpen! Trouwens, liever eerst kleinere bedragen! Anders word ik nog bingung. Als jullie meedoen: ik heb een Nederlandse rekening bij ABN-Amro, dat is het gemakkelijkst voor jullie geloof ik, en voor mij ook want ik kan via het internet nagaan wie hoeveel geld heeft geschonken en ik kan het geld hier afhalen.
Het officiële dodental nam de eerste dagen hand over hand toe, en had op 1 juni de 6200 overschreden. Het Rode Kruis verwacht dat er nog honderden, misschien zelfs duizenden doden onder het puin liggen. Verder zijn er duizenden mensen, waaronder veel kinderen, gewond geraakt.
De meeste slachtoffers, mogelijk rond de 90 procent ervan, zijn gevallen in de regio Bantul, die ten zuiden van Jogjakarta ligt; daar zijn bijna alle huizen ingestort. Verder is
Klaten, ten oosten van Jogjakarta, zwaar getroffen. De ziekenhuizen in en rond Jogjakarta kunnen de grote hoeveelheid slachtoffers niet verwerken. Het ziekenhuis dat zich het dichtst bij het epicentrum van de beving bevindt, is het Muhammadiyah-Ziekenhuis van Bantul.
Ook Jogjakarta kent een aantal ziekenhuizen, waarvan enkele voor Indonesische begrippen goed zijn geoutilleerd. De toestroom van slachtoffers was de eerste dagen echter zo groot dat verpleging tot op de parkeerplaatsen moest plaatsvinden. Sommigen werden zelfs afgewezen, omdat hun letsel niet zwaar genoeg was.
De overlevenden ontbreekt het aan bijna alles. Zij moeten vaak de wacht houden bij hun (deels) ingestorte huizen, omdat anders dieven zich van de achtergebleven eigendommen meester kunnen maken. Overnachten is echter niet mogelijk in die huizen, maar moet in de buitenlucht gebeuren.
Daar is het onaagenaam toeven doordat er vrij zware regens zijn losgebarsten. Sommigen hebben tenten weten te bemachtigen, velen doen het met plastic of minder.
In Bantul hebben overvallers zich van ambulancemateriaal meester gemaakt, en zij beroven huizen onder het mom van hulpverlening.
In de stad Jogjakarta zelf ontstaat gebrek aan voedsel; vele winkels zijn gesloten of bestaan niet meer, en lange tochten worden ondernomen om aan het noodzakelijkste te komen.
Wachten op benzine...
Een complicatie is dat de prijzen van benzine, van voedingsmiddelen en van andere waren exponentieel zijn gestegen: naar verluidt, is benzine tien maal zo duur geworden als gewoonlijk, voedsel vier tot vijf maal.
Tijdstip: onze tijd: vrijdag, 26 mei 2006 om 22u 54 Plaatselijke tijd: zaterdag, 27 mei 2006 om 6u 54
Diepte: 17,1km onder de zeebodem
Plaats op wereld: 7.962°S, 110.458°E Op Java, dicht bij de kust, 30 km van Yogyakarta & 110 km van Semarang, de stad waar Janti woont. Een sterkte van 6,3 op schaal van Richter
In de chaos die volgde verspreidde zich het gerucht dat een nieuwe tsunami op komst was. Duizende mensen vluchtten op bromfietsen en in auto's naar hoger gelegen oorden met het spookbeeld van het verwoeste Aceh voor ogen. Gelukkig kwam het verlossende bericht van het Japanse metereologisch instituut, zeggende dat er geen tsunami zou komen.
Vanaf 8 mei was de vulkaan Merapi die dichtbij het epicentrum van de aardbeving ligt al actiever aan het worden.
De aardbeving van 27 mei verhoogde de activiteit van de Merapi die toen al lava liet vloeien en aswolken en gas spuwde.
Vijf uren na de beving telde men in de regionale ziekhuizen al meer dan 200 lijken en stroomden nog veel meer gekwetsten toe. Veel mensen hadden gebroken beenderen en snijwonden. De omgeving van Yogyakarta was in één ogenblik herschapen tot een grote puinhoop: beschadigde hotels en regeringsgebouwen, ingestorte buildings en duizende verwoeste huizen...
De beving scheurde het wegdek van start- en landingsbanen op het vliegveld dat zeker tot zondag zou gesloten worden. De electriciteit en het telefoonverkeer lag plat in grote delen van Yogyakarta. Er was plots gebrek aan drinkwater, kleding, voeding, medicijnen, verzorgingsprodukten, tenten en dekens.
Er werd niet zo veel aandacht in onze media besteed aan deze ramp en toch... meer dan 5000 doden, 20 000 gekwetsten en 200 000 daklozen.
1 23 1. Mattia en Indrawati, onze kinderen, hebben hun roots op Java 2. Ikzelf, Linda 3. Janti, mijn Indonesische vriendin, die in Semarang (op Java) woont. Haar echtgenoot is algemeen chirurg. Beiden studeerden aan de K.U.Leuven af.
Via deze blog willen we steun vragen om de overlevenden van de aardbeving in de streek van Yogyakarta (Java - Indonesië) 'rechtstreeks' te helpen.
Deze blog verschaft info over Java en de ramp van 27 mei 2006.
Mocht je liever onmiddellijk naar de brieven die Janti schreef gaan, deze vind je op een witte achtergrond.
