“Er wordt gezegd dat Maria Magdalena lange dagen, nachten en uren in de grot zou hebben doorgebracht. Zoals de Katharen ook zouden hebben gedaan. Zoals de Essenen hadden gedaan, zoals ze nog steeds doen in de Himalaya en elders.
Want als je echt stilte en afzondering zoekt, zul je geconfronteerd worden met je grootste angsten, je grootste onzekerheden, alles waarvan je ooit dacht dat het waar was en bovendien je eigen schaduwkant; alles waarvan je nooit hebt gehouden of hebt toegeëigend van jezelf, noch hebt vergeven in jezelf en anderen. Voeg hier alle schaamte en schuld bij.
Als je geen plek meer hebt om je te verstoppen en je staat daar volledig bloot in de schijnwerpers van de Goddelijke Alomtegenwoordigheid, waar ren je dan naartoe? Je kunt nooit van jezelf weglopen, hoezeer je het ook probeert.
Maar tegelijkertijd wordt de grot de heilige verzorgende plaats, de plaats waar men zich gedragen voelt in de baarmoeder van Moeder Aarde, de plaats van zwangerschap, de plaats waar de zaden gedragen worden en tot leven uitbarsten.
Het is een plek waar men in de diepste contemplatie de grootste vreugde vindt, de grootste onvoorwaardelijke liefde. Hier begint men de Goddelijke Liefde in haar hoogste en puurste vorm te ervaren.
Op zulke momenten is er alleen Liefde. Men smelt samen met de Almachtige Liefde en zo lost alles op. Er is slechts ÉÉN HART, ÉÉN ZIEL, ÉÉN LIEFDE.
De geest is tot rust gekomen. De woorden houden op te bestaan. Men is in de ruimte voorbij alles. Die ene is inderdaad de ENE. Geen einde en geen begin. Slechts Een.
Op zulke momenten daalt de Heilige Geest neer en zo smelten de gaven van de ziel en de geest samen.
Plots komen de visioenen, de heilige tonen barsten uit, de heilige teksten komen tevoorschijn, de Lichttaal breekt in crescendo uit.
Het hele wezen wordt een Lied van Liefde.
De grot verandert in tempels van licht, liefde en wijsheid, inderdaad het heiligste van het heilige.
Men ervaart nu het gezelschap van de hemelen en de Alomtegenwoordigheid in subliem verheven vormen, die de menselijke kennis of expressie te boven gaan, en dus de menselijke woorden en begrenzingen te boven gaan.
De grot wordt inderdaad een plaats van transfiguratie!
Maar om naar deze plek te komen, moest men eerst op het heilige altaar gaan liggen, alles wat daar blokkeerde of belemmerde - al het oude ego ontkende alles, de oude angsten, de oude Adam en de oude Eva en al het voorouderlijke programmering, de aardse geloofssystemen en onjuist idealen en onjuiste kennis.
Want wanneer men het hoogste gejubel ervaart, wordt men ook nederig, want men realiseert zich dat er een enorme hoeveelheid ervaringen, kennis, pure Aanwezigheid is, waarvan men inderdaad geen flauw vermoeden heeft, maar toch kan de ziel zich hierin uitstrekken, via Alomtegenwoordigheid zelf.
In feite ervaart men de geëxpandeerde goddelijke liefde die alle begrip, elk gevoel, elk denken en al het andere te boven gaat.
Men kan alleen Onvoorwaardelijke Liefde worden als men eindelijk alle afscheiding in zichzelf neerlegt, alles wat het zelf van het zelf scheidt, en inderdaad, alles wat daar is en de ziel op een angstaanjagende manier gevangen houdt als het hart verhard is.
Wanneer het hart wordt open gekliefd en zelfs nog meer open en de goddelijke liefde stroomt binnen, zijn er tranen: niet van ach en wee, maar tranen van vreugde! Vreugde voorbij vreugde, liefde voorbij liefde.
Extase.
Gelukzaligheid.
Heilig.
Gewijd.
De grot wordt inderdaad de Tempel van Licht, De Tempel van Liefde en De Tempel van Wijsheid, want alle ware Wijsheid is de Eeuwige Kennis van het Goddelijke en Goddelijkheid, die de eeuwige Boom van Leven en de Levende Wateren van Leven omarmt.
Dat is het sublieme geschenk van de grot."
Met toestemming van: Judith Kusel
Vertaling: Yvonne Bakker - The Essence of Life
