Een rondreid van drie weken in Toshkent, Xiva, Buxoro en Samarqand
24-09-2023
Van Buchara naar Samarkand
Vandaag namen we de hogesnelheidstrein (laatste foto) naar Samarkand, waar we pas in de vooravond aankwamen. Op vraag van onze volgers voegen we nog enkele foto's toe van Georges met een Oezbeekse schone, en van de vette emir van Buchara met zijn burcht en vooral zijn infame kerkers waar de gevangenen op zweepslagen, stokslagen en schorpioenen getracteerd werden ... tot loontje in 1920 om zijn boontje kwam.
Chor Bakr is een necropool op enkele kilometer van de stad, en daar liggen enkele nakomelingen begraven van metgezellen van de Profeet. We bezochten het complex, en daarna kuierden we wat in de bazaar. Na de noen wandelden we in de hitte naar het rijke huis van een revolutionair (!), waar net een fotoshoot van trouwkleren bezig was, om te eindigen bij het populaire meertje in het midden van de stad.
Tot 1920 was de almachtige en wrede, vette emir de heerser van het khanaat Buchara, dat wel deel was gaan uitmaken van het Russische tsarenrijk. We bezochten zijn zomerpaleis, dan de bron waar de wijze man Job van de Bijbel zijn ongeluksperiode in afsloot en het aloude Samanidenmausoleum, en dan weer de stadsburcht van de emir en tenslotte zijn afschuwelijke gevangenis (laatste foto). Met de Sovjetrevolutie kwam aan zijn wrede almacht (en aan hemzelf) een einde.
Buchara is een levende stad met tal van oude medrese's (islamscholen), moskeeën en minaretten, en ook met tal van souvenirkraampjes en ambachtslieden die hier de vruchten van hun werk maken en verkopen. We woonden zelfs een zang- en dansshow bij, waar de vrouwen dansen (mannen dansen hier blijkbaar zelden of niet).
Vandaag zaten we zeven uur in de trein door de woestijn van Chiva naae Buchara. Daarom nog wat beelden uit Chiva. De laatste twee foto's zijn van op het terras van ons hotel in Buchara.
In de eeuwen van de oude Zijderoute ging het hoofdtraject voor de karavanen vanuit China via Samarkand en Buchara naar het Zuiden, om via Merv (nu in Turkmenistan) en Mashad en Teheran en Tabriz (nu Iran) het Midden-Oosten te bereiken. Een afsplitsing naar het Noordwesten leidde via Chiva naar het huidige Rusland.
Een halvedaguitstap naar een zomerpaleis van een khan uit de 19de eeuw, naar een zoutmeer waar we konden pootjebaden naast een woestijnburcht van voor onze tijdrekening en een eeuwenoude woongemeenschap van Turkmeense immigranten, waar hun leefwijze verduidelijkt werd. 's Namiddags stapten we nog wat rond in de periferie van de oude stad, met een reuzevlag en een oorlogsmonument en de "Schapenpoort" in de buitenstadsmuur. Tenslotte zien we koekjes die "en vrac" in de supermarkt verkocht worden, wat bij ons al lang niet meer kan.
De binnenstad van Chiva is als iets uit duizend-en-één nacht, en we zullen onze volgers meer dan ééns beelden ervan tonen.
Voor de leken in geschiedenis: Chiva was vele eeuwen lang een onafhankelijk khanaat (een staat die dooor een khan ofte koning geregeerd werd) tot het in de 19de eeuw door de Russische tsaren ingelijfd werd.