Ik was een klein hummeltje. Ik mocht mee naar de kerk !  Moeke kon niet anders dan mij meenemen. Ik werd goed verpakt in mijn duffelcoat.  Het was niet van belang eigenlijk waar ik zat in de kerk. Toen ik binnenkwam werd ik gefascineerd door de grootsheid van dat gebouw.  En zooo mooi ... al die kaarsen ... de geur ... ik had moeite alles te bevatten.  Met mijn mondje open keek ik rond tot moeke fleuisterde : "mondje dicht ! Niks zeggen hé, dit is het huis van God. Hier moet je stilletjes zijn."
Ik had er echt geen moeite mee om stilletjes te zijn.  Ik zat juist aan de preekstoel. Naast mij waren het prachtige, in hout  uitgesneden engelen. Ze glimlachten vrolijk en minzaam.  Ik volgde hun lijnen en het was of ze tegen mij babbelden.  Ik legde mijn vingertje tegen mijn lippen om aan te wijzen dat ze moesten zwijgen.  Maar neen, ze zwegen niet.  Ik hoorde de orgelmuziek, zo feestelijk en stemmig.  Ja ik keek graag in sprookjesboeken. Maar dit was anders...  ik kwam in een andere wereld.  Ik zag mezelf opeens zitten : grote donkere ogen die verbaasd keken in het hoofdje met de lange vlechtjes dat opzij gebogen was in aandachtig luisteren.

11-03-2007, 23:21 geschreven door Ingrid