Guus Meeuwis (Mariahout, 23 maart 1972) is een Nederlands zanger, die samen met zijn begeleidingsband Vagant in de jaren negentig van de 20e eeuw en het eerste decennium van de 21ste eeuw enkele grote hits scoorde in Nederland en Vlaanderen. Hij is getrouwd met Valérie Gregoire en samen hebben ze drie kinderen.
Meeuwis gaat na de middelbare school (die hij deels in het Zuid-Limburgse Meerssen heeft doorlopen) studeren in Tilburg. Na een romantisch weekend in Brugge met zijn vriendin Valerie schrijft hij het nummer Het Is Een Nacht. Nadat de vriendengroep in 1994 het AHC-Studentensongfestival in Leiden wint met dit nummer krijgen zij een platencontract aangeboden van Willem van Schijndel, talentscout en helft van het duo De Deurzakkers. De groep Guus Meeuwis & Vagant (vernoemd naar het café waar Guus vaak optrad) ontstaat als resultante.
In augustus 1995 verschijnt het nummer Het Is Een Nacht op single. Deze wordt Alarmschijf op Radio 538 en komt binnen enkele weken op de eerste plaats van de Nederlandse Top 40, waar het zeven weken blijft staan. Uiteindelijk worden er meer dan een kwart miljoen exemplaren van verkocht. Opvolger Per Spoor behaalt ook de eerste plaats van de Nederlandse hitlijsten en staat drie weken op de ereplaats van de Top 40. Wanneer in mei 1996 het debuutalbum Verbazing uitgebracht wordt komt dit direct binnen op de eerste plaats van de Album Top 100 en behaalt uiteindelijk een dubbelplatina plaat, wat inhoudt dat er minstens 140.000 exemplaren van verkocht zijn.
Schilderij is het tweede album van Guus Meeuwis & Vagant. Mede dankzij het succes van de eerste single van het album, Ik Tel Tot 3, is de CD al goud bij uitkomen. Tegelijkertijd scoort Antonie Kamerling als Hero, een karakter uit de film All Stars, een nummer 1-hit met het nummer Toen Ik Je Zag, dat geschreven is door Meeuwis. De single 'T Dondert En 'T Bliksemt is eigenlijk het lustrumlied van de studentenvereniging waar de bandleden van Vagant tot dan toe lid van zijn, maar wordt een veelgedraaid feestnummer. Schilderij wordt bekroond met een platina plaat, wat inhoudt dat er minstens 70.000 exemplaren van verkocht zijn.
1 Voor Allen is het derde en tevens laatste album van Guus Meeuwis & Vagant. De eerste single Ze Houdt Gewoon Van Mij verschijnt al in 1999 maar blijft steken in de Tipparade. Toch ontvangt Meeuwis voor de single een Gulden Vedel van De Nederlandse Vereniging van Dansleraren, omdat het nummer dat jaar het meest gedraaid wordt door dansscholen. Het album laat wat langer op zich wachten. Door een cyste op de stembanden bij Meeuwis worden de opnames van het album met ruim een half jaar vertraagd. In maart van 2001 verschijnt het uiteindelijk. Het album wordt geen groot succes en eind 2001 komt er een eind aan het bestaan van de band Guus Meeuwis & Vagant. Meeuwis gaat alleen verder met een nieuw management en een nieuwe platenmaatschappij.

Nadat Guus Meeuwis & Vagant ophoudt te bestaan, maakt Meeuwis in 2004 een nieuw album samen met enkele oude bandgenoten als zijn broer Marc Meeuwis en schrijver/pianist Jan-Willem Rozenboom. Laatstgenoemde schrijft met Meeuwis een geheel nieuw album, simpelweg Guus Meeuwis genaamd. De single Brabant doet het vooral goed in de gelijknamige provincie. In 2007 ontstaat er een idee om het nummer om te dopen tot het officiële volkslied van de provincie Brabant. Er wordt op internet een site geplaatst waar men een petitie kan tekenen. Deze zal aangeboden worden aan de commissaris van de koningin in Noord-Brabant, Hanja Maij-Weggen.

In 2004 brengt Meeuwis de single Hé Zon uit, speciaal geschreven voor de Bart Foundation, waar Meeuwis ambassadeur van is. De stichting is opgericht door familie van de overleden televisiepresentator en BNN-voorzitter Bart de Graaff. Ook toert hij dat jaar met cabaretier Bavo Galama door Nederland met zijn eerste theatertour In Concert 2004, die later op DVD uitgebracht wordt.

In 2004 brengt Meeuwis zijn eerste "Best Of"-album, getiteld 10 Jaar Levensecht. Het album omvat zijn grootste hits, aangevuld met enkele persoonlijke favorieten en twee nieuwe singles. Het succes van het album heeft Meeuwis ironisch genoeg te danken aan de dood van volkszanger André Hazes. Al eerder nam hij een cover van het nummer Geef Mij Je Angst van Hazes op ter gelegenheid van het zilveren jubileumconcert van Hazes. Na het overlijden van Hazes vraagt zijn vrouw Rachel of Guus het nummer ten gehore wil brengen tijdens de afscheidsplechtigheid in de Amsterdam ArenA. Vlak na de begrafenis van Hazes stijgt het nummer al snel naar de hoogste positie van de Top 40 en daar wordt slim op ingespeeld, 10 Jaar Levensecht volgt spoedig. Het komt Meeuwis op een beschuldiging van lijkenpikkerij te staan, middels een vlijmscherpe persiflage in het satirische TV-programa Kopspijkers. Het album wordt desalniettemin bekroond met een dubbelplatina plaat, wat inhoudt dat er minstens 140.000 exemplaren van verkocht zijn.

Het tweede solo-album van Meeuwis verschijnt in 2005. Op 23, 26 en 27 september staat hij drie keer in een uitverkochte Heineken Music Hall in Amsterdam terwijl hij een maand later begint aan zijn tweede theatertour, Levensecht. Tegelijkertijd komt zijn album Wijzer uit. Eerste single De Weg is een vertaling van het nummer van de Duitse zanger en acteur Herbert Grönemeyer. Het wordt een hit en komt tot nummer zeven in de Top 40. Op 6 februari 2006 krijgt Meeuwis tijdens het Harpen Gala in Bussum een Gouden Harp uitgereikt. Slechts een maand later, op 15 maart van dat jaar, wint zijn single Geef Mij Je Angst een Edison Award. De drie uitverkochte concerten die Meeuwis dat jaar geeft (op 9 t/m 11 juni), zijn verplaatst van de HMH in Amsterdam naar het Philips Stadion in Eindhoven. Tijdens zijn concerten promoot hij zijn nieuwe single Ik Wil Dat Ons Land Juicht, dat hij samen met voetballer Ruud van Nistelrooij speciaal schreef voor het WK Voetbal in Duitsland. Speciale gasten tijdens zijn optredens zijn de Limburgse band Rowwen Hèze en de dan nog onbekende zangeres Dennis. Slechts één dag na het laatste concert zendt SBS 6 het in zijn geheel uit.

Het album wordt bekroond met een platina plaat, wat inhoudt dat er minstens 70.000 exemplaren van verkocht zijn. Deze krijgt hij uitgerekend tegelijkertijd met het nieuws dat zijn DVD In Concert goud is, en zijn CD's Schilderij en 10 Jaar Levensecht platina.

In oktober 2006, vier maanden na zijn concertreeks in het Philips Stadion, maakt het management van Meeuwis bekend dat er een poliep ontdekt is op zijn linkerstemband. De laatste maanden van het jaar moet hij rust houden en worden alle optredens en promotionele activiteiten afgelast. Dat betekent ook een flinke vertraging voor de voorbereidingen van zijn nieuwe album. Begin 2007 wordt hij vast panellid van het programma 'Stenders Late Vermaak', een muziekquiz van Rob Stenders op de later dat jaar opgeheven TV-zender Talpa. In april komt zijn single Tranen gelachen op één binnen in de Top 40, waar het twee weken blijft staan. In juni 2007 volgt opnieuw een reeks van drie concerten in het eerdergenoemde stadion in Eindhoven, genaamd Groots Met Een Zachte G. Eind augustus lanceert hij zijn single Proosten, die de derde plaats in de Top 40 bereikt. In februari 2008 start zijn derde theatertour en in juni 2008 gaf Guus voor de derde maal een reeks van concerten in het Philips Stadion, ditmaal 4 avonden.

Karoline Kamosi alias Leki (Kinshasa, 28 januari 1978) is een hiphop-artieste met Congolese roots die nu in België leeft. Ze is de zus van Manuela 'Ya Kid K' Kamosi. 'Leki' is Lingala en betekent 'kleintje' of 'kleine zus/broer'.

Door haar oudere zus mag Karoline op twaalfjarige leeftijd samen met Technotronic (de groep van Ya Kid K) de studio induiken. Als artiestennaam doopt Manuela haar jongere zusje als Leki K. De K staat voor Kamosi, maar wordt later weggelaten omdat Karoline het te moeilijk vindt om uit te spreken. Uiteindelijk wordt het project niets omdat Karoline eigenlijk nog te jong is voor een internationale carrière. Karoline gaat dansen in hip hop groepjes, begint haar eigen groep en schrijft songteksten.

Wanneer ze zestien is krijgt ze een platencontract en neemt ze haar debuutalbum op. Hoewel ze in heel Europa promo optredens mag geven, wordt het album nooit uitgebracht.

Begin 2004 tekent Karoline een contract met platenmaatschappij Mostiko. Onder de naam Leki brengt ze haar eerste single Breakin' out uit, een nummer dat gaat over feesten en uitgaan. Het nummer wordt goed ontvangen in België en in Nederland. De videoclip van het nummer wordt in Los Angeles opgenomen door Abdullah Malik, die eerder al samenwerkte met Jay Z, en geproduceerd door Blueyedpictures, die eerder al video's produceerden voor Red Hot Chilli Peppers en Prince. Op 12 juli 2004 wordt de tweede single Crazy gereleased, waarvan de videoclip opnieuw werd opgenomen in LA. Deze keer wordt hij geregisseerd door Michael Rooney die de awardwinnende videoclip Weapon of choice voor Fatboy Slim met Christopher Walken draaide. Op 26 juli komt Leki's debuutalbum Breakin' out uit. Op de TMF Awards 2004, die ze zelf opent en presenteert, krijgt ze twee awards: die voor Meest Belovend Nationaal en die voor Beste R&B/Rap Nationaal.

Op 28 november 2005 komt Leki's tweede album Warrior girl uit. Hierop werkt ze onder meer samen met de Amerikaanse rapper Coolio. Singles Spread my wings, Trouble en Sitting in my car komen uit dit album.

In 2006 is Leki één van de artiesten die optreden tijdens het 0110-concert.

In 2007 brengt Leki in eigen beheer de single U&I uit. Ze heeft ook een nieuwe podiumact klaar voor het festivalseizoen. In oktober staat ze op het podium van de TMF Awards.

In 2008 kwam de nieuwe single Over the rainbow uit. In juni 2008 kwam haar nieuw album Multiplicity uit.

Soul Asylum is een rockband uit Minneapolis, Minnesota. De band werd opgericht in 1983 en scoorde een grote hit met het nummer Runaway Train. Daarnaast ontvingen ze voor deze single ook een Grammy.

Soul Asylum kwam voort uit Loud Fast Rules, een band die in 1981 was opgericht door David Pirner (zanger/gitarist), Dan Murphy (gitarist), Karl Mueller (bassist) en Pat Morley (drummer). De band begon al snel op te treden in Minneapolis-St. Paul en kreeg onmiddellijk een goeie livereputatie dankzij de energieke optredens.

In 1984 bracht de band hun debuutalbum Say What You Will... Everything Can Happen op cassette en vinyl. In 1988 werd het op CD uitgebracht onder de naam Say What You Will, Clarence...Karl Sold the Truck. Na de release van de plaat werd Pat Morley vervangen door Grant Young.

In 1986 bracht de band drie albums uit: Made To Be Broken, Time's Incinerator dat voornamelijk b-sides, demo's en nummers van Loud Fast Rules bevatte en While You Were Out. De band bleef echter tamelijk onbekend bij het grote publiek.

De band in 1988 werd wel getekend door A&M Records. Hier brachten ze twee albums op uit: Hang Time (1988) en And the Horse They Rode In On (1990). Ook deze albums verkopen maar magertjes en door de gehoorproblemen van David wilde de groep er de brui aan geven.

Columbia Records bood hen begin jaren '90 echter een contract aan en de band bracht in 1992 hun succesalbum Grave Dancers Union uit. Hieruit kwam de single "Runaway Train" met bijhorende videoclip die bijzonder veel gespeeld werd op muziekzender MTV. De video toonde foto's en namen van verdwenen kinderen en aan het eind van de clip werd een nummer getoond dat gebeld moest worden als de kijker één van deze kinderen gezien zou hebben. De clip werd aangepast per regio waarin ze afgespeeld werd.

Voor de opnames van het volgende album Let Your Dim Light Shine werd drummer Grant Young ontslagen en vervangen door Sterling Campbell die ook al de helft van Grave Dancers Union had ingedrumd. Het nummer "Misery" vanop de nieuwe plaat haalde nog wel de hitlijsten maar in het algemeen was deze plaat minder succesvol dan Grave Dancers Union. In 1998 werd het laatste album voor Columbia Records uitgebracht, getiteld Let Your Dim Light Shine.

Hierna volgde een lange stilte, onderbroken door een solo-album van David Pirner in 2002.

In 2004 werd een live-plaat uitgebracht die in 1997 opgenomen was op een benefiet ten voordele van slachtoffers van een overstroming, getiteld After the Flood: Live from the Grand Forks Prom, June 28, 1997. Ook nog dat jaar speelde de band een benefietoptreden ten voordele van bassist Karl Mueller die keelkanker had. Op het moment van het optreden speelde Mueller nog wel mee maar op 17 juni 2005 overleed hij aan de gevolgen van de kanker. Hij had ook nog de baspartijen voor een nieuw album opgenomen.

In juni 2006 werd dat album, getiteld The Silver Lining uitgebracht op Legacy Recordings. Bassist Tommy Stinson en drummer Michael Bland waren nieuwe leden in de line-up van de band. In november en december 2006 tourden ze met Cheap Trick doorheen Amerika.

The Hollies is te herkennen aan de meerstemmige, harmonieuze zang. De groep was hierin duidelijk geïnspireerd door The Everly Brothers. Veel liedjes uit de begintijd zijn covers van rock-'n-rollhits, maar in de loop der jaren schreven ze vaker hun eigen teksten of werden tekstschrijvers van buitenaf (vooral Graham Gouldman, bekend van 10CC) aangetrokken

In 1962 werd de groep opgericht door zanger Allan Clarke en gitarist Graham Nash. Andere belangrijke leden uit de beginperiode van de band zijn onder andere Tony Hicks (gitaar), Eric Haydock (basgitaar) en Bobby Elliott (drums). Elliott wordt beschouwd als één van de beste Britse drummers. In 1966 werd Haydock vervangen door Bernie Calvert.

In het midden van de jaren zestig scoorde de band een hele reeks aan hits, waaronder "I'm Alive", "Look Through Any Window", "I can't let go", "Bus Stop", "Stop Stop Stop", "Dear Eloise" en "Carrie Anne".

In 1968 verliet Graham Nash de groep om samen met David Crosby (uit the Byrds) en Stephen Stills (uit Buffalo Springfield) Crosby, Stills & Nash op te richten. Nash werd vervangen door Terry Sylvester (ex-Swinging Blue Jeans) en The Hollies scoorde met de nieuwe line-up een grote hit met "Sorry Suzanne".

Na een album gevuld met Bob Dylan-covers bracht the Hollies "He Ain't Heavy... He's my Brother" uit, één van de grootste internationale hits van de groep. In 1971 verliet Clarke tijdelijk de groep. Hij werd vervangen door de Zweedse zanger Mikael Rickfors afkomstig uit de Zweedse groep Bamboo, met wie de groep het album Romany en onder andere de hit "The Baby" opnam.

In 1972 keerde Clarke weer terug met "Long Cool Woman (In a Black Dress)", een Creedence Clearwater Revivalachtig rocknummer, waarin nu juist het handelsmerk van de groep, de driestemmige samenzang, ontbreekt. In 1973 kwamen de laatste twee grote hits van de groep uit, "The Day that Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee" (nummer één in Nederland) en "The Air That I Breathe".

The Hollies brengt sindsdien sporadisch een album uit en geeft nog steeds concerten, met twee leden uit de originele bezetting: gitarist Tony Hicks en drummer Bobby Elliott (tevens elkaars zwager). In 1983 keerde Graham Nash voor één album terug. Allan Clarke stopte in 2000 met zingen, waarna zijn plaats werd overgenomen door Carl Wayne, leadzanger van The Move. In 2004 overleed Wayne echter aan kanker.

Nadat in 2005 vanwege zijn succes voor een BBC-tv-productie ook gitarist/high harmonyvocalist Alan Coates de groep verlaat (1983-2005) treden twee nieuwelingen tot de groep toe: Steve Lauri (gitaar/vocals) en Peter Howarth (vocals/gitaar). Laatstgenoemde was voor die tijd een bekend musicalzanger.

Onder invloed van beide jongelingen wordt in de loop van 2005 een volledig nieuwe cd opgenomen met de titel "Staying Power". Dit is het 25e album in de carrière van de groep. De groep treedt gemiddeld 3 avonden per week op, tot ver over de grenzen van Groot-Brittannië.