De Commodores waren een succesvolle Amerikaanse soul- en funkgroep uit de jaren zeventig. Later zou de groep wat meer opschuiven in de richting van commerciële disco.
De groep kreeg een contract bij Motown nadat ze op tournee waren geweest met The Jackson 5. Ze zijn het bekendst van hun ballads Easy, Sail on en Three times a lady en het funkyBrick House. In 1985 scoorden ze in Nederland nog een nummer 1-hit met Nightshift. In Nederland is Nightshift hun grootste hit, Lionel Richie maakt op dat moment echter al geen deel meer uit van de band.
Sandrine Van Handenhoven (3 juli1984) is een Belgischezangeres en omroepster bij televisiezender één. Ze is de zus van de voetballer Gunther Van Handenhoven. Sandrine nam in 2004 deel aan de Vlaamse talentenjacht Idool.
Ze werd door velen beschouwd als de winnares, maar uiteindelijk werd ze
derde. Aanvankelijk zou platenfirma Sony-BMG maar één contract
uitreiken, aan de winnaar, maar besloot Sandrine ook een contract aan
te bieden. In juli2005 kwam haar eerste single uit, Goosebumps. De single, geschreven door de Britse zangeres Beverly Knight, behaalde de vierde plaats in de Vlaamse hitlijst. Hierna kreeg zij een een TMF-award en een Zamu-award. In het najaar van 2005 verscheen haar eerste CD, That's Me .Haar single uit 2006, Story of Us, was de soundtrack van de film Windkracht 10- Koksijde Rescue. In 2007 vormde Van Handenhoven een eigen band, met muzikanten als Patrick Dorcean (Zap Mama), Nina Babet (Ozark Henry), Daniel Romeo (Axelle Red) en Hans Francken (Clouseau). Sandrine nam in 2007 deel aan het tweede seizoen van de televisiedanswedstrijd Sterren op de Dansvloer op VTM waarin zij als eerste werd weggestemd. In februari en maart 2008
nam Van Handenhoven deel aan de Vlaamse voorrondes van Eurosong. Ze won
de vierde voorronde en werd uiteindelijk tweede in de finale met het
nummer I Feel The Same Way. Vanaf mei2008 zal Sandrine ook te zien zijn als omroepster bij één.
Sienna Miller moest voor haar rol in de actiefilm 'G.I. Joe' "dingen
die op kipfilets leken" in haar beha stoppen om een imposantere
voorgevel te krijgen dan haar door moeder natuur is toebedeeld.
Regisseur Stephen Sommers wond er geen doekjes om: hij vond de boezem
van Sienna ontoereikend en liet de hulpstukken aanrukken.
Sienna
Miller speelt femme fatale The Baroness, naast Dennis Quaid en Brendan
Fraser. Ze geeft toe dat ze stomverbaasd was en zich een tikkeltje in
haar kruist getast voelde toen haar borsten werden afgekeurd. "Ik moest
een zwartlederen outfit dragen, en veel grotere borsten. Ze gaven me
dingen die op kipfilets leken. De regisseur zei: 'ik zal eerlijk zijn.
Ik hou van vrouwen met grote borsten'. Eerlijk was hij wel, maar ik
voelde me toch lichtjes beledigd".
Pukkelpop heeft weer een pak nieuwe namen toegevoegd aan zijn affiche.
Onder meer Sigur Rós, Editors, Manic Street Preachers, Arsenal en De
Jeugd van Tegenwoordig zakken op 15, 16 en 17 af naar de wei van Kiewit
in Hasselt. Organisator Chokri Mahassine maakte de nieuwe namen
gisteren bekend.
Sigur
Rós was in 2000 nog een van de ontdekkingen in onze kleine Club tent,
maar groeide in de tussentijd uit tot een van de spannendste live acts
van haar generatie en staat dus terecht hoog op de affiche van
Pukkelpop 2008".
Andere topper die aan de affiche is toegevoegd
is Editors, die in 2005 en vorig jaar nog op het podium van Pukkelpop
stonden. Ook Cold War Kids, DeadMau5, het Zweedse Meshuggah, de Noren
van Animal Alpha, De Jeugd Van Tegenwoordig, Le Le en aka The Junkies
zijn nieuw, net als Those Dancing Days The Like MaxNormal.TV en Moveis
Coloniais de Acaju.
Het festival verwelkomt daarnaast "de
crème de la crème van de Belgische scene": Das Pop, Monza, Girls in
Hawaii, Arsenal, Tim Vanhamel, The Black Box Revelation, A Brand,
Creature With The Atom Brain, The Germans, Headphone, Freaky Age,
Motek, The Hickey Underworld, COEM, Amenra, Lemon en Roadburg zijn
samen met Soulwax, 2manydj's en Dr. Lektroluv (eerder al bekend) "de
tricolore trots van de affiche".
Tommy Lee werd vegetariër om Pamela terug te winnen
Tommy Lee werd vegetariër om Pamela terug te winnen
Enfant terrible Tommy Lee (45) heeft wel degelijk een inspanning moeten
leveren voordat zijn ex Pamela Anderson (40) ermee instemde terug bij
hem in te trekken. Moest hij stoppen met roken, snuiven en zuipen? Nee.
Moest hij zijn pornocollectie naar het containerpark dragen? Neen. Moet
hij voortaan zelf zijn sokken oprapen en zijn hemden strijken? Driewerf
neen, maar Tommy zal voortaan geen sappige biefstukken meer verorberen.
Hij is ervan overtuigd dat zijn overstap naar een vegetarisch dieet de
doorslaggevende factor is geweest om dierenvriendin Pamela weer in huis
te krijgen.
"Sinds vier weken ben ik vegetariër. Ik was bereid om eender wat te proberen", verklaart Tommy.
Voor
het welzijn van hun twee zonen, de 12-jarige Brandon en de 10-jarige
Dylan, zijn Pamela en Tommy altijd close gebleven. Ze is in tussentijd
wel twee keer getrouwd geweest: met Kid Rock en met Rick Salomon. Beide
huwelijken duurden slechts enkele maanden.
Pamela bereidt zich
voor op haar nieuwe docu-serie 'Pam - Girl on the Edge', dat ze zelf
omschrijft als "een kunstproject en een zelfportret", niet zomaar een
reality show. Ze zal de reeks ook zelf regisseren en monteren.
Matthew McConaughey hangt het varken uit in Nicaragua
Matthew McConaughey hangt het varken uit in Nicaragua
Zijn zwangere vriendin, het Braziliaanse model Camila Alvez, zal het
niet graag horen en vermoedelijk zal Matthew McConaughey een woordje
uitleg mogen geven aan het meisje. Website starpulse.com heeft immers
details over het surftripje dat de aanstaande papa vorige week maakte
naar Nicaragua. Daar raakte hij zo aan de zuip dat hij de bar moest
buitengedragen worden nadat hij elke vrouw die hem onder ogen kwam
probeerde te versieren. De nacht voordien was hij zo dronken dat hij in
een gracht sukkelde.
"Hij leek wel achttien" De
locals in 'The Iguana Bar' in San Juan Del Sur waren geschokt door het
gedrag van de acteur. "Hij klampte elke knappe vrouw aan. Hij was zo
dronken dat hij wel een kerel van achttien leek. Vrijdag viel hij flauw
in een gracht, de volgende nacht was hij zo dronken dat hij de bar
moest uitgedragen worden", aldus een ooggetuige.
Te dronken om te scoren Amber,
een Nicaraguaanse, beweert dat McConaughey haar en haar vriendin
probeerde te versieren. Hij werd echter lastig toen hij zijn flipflops
kwijtraakte. "Hij stond op een tafel, en schreeuwde in dronken,
gebroken Spaans: 'ik ben mijn flipflops kwijt'. Toen hij merkte dat hij
gefilmd werd, rukte hij een meisje de camera uit haar hand en probeerde
die stuk te slaan. Toen dat niet lukte, greep hij het meisje vast en
begon hij met haar te dansen. Hij danste met een heleboel vrouwen, maar
hij was te dronken om te scoren".
Respect kwijt Een
andere local: "Hij was in zijn eentje, wat iedereen verbaasde. Die
kerel dronk alles door elkaar en tegen de tijd dat hij zaterdagavond
moest buitengedragen worden, had hij iedereens respect kwijtgespeeld".
Anita brak in Nederland en België alleen door met het nummer "Ring My Bell"
in 1979. In eerste instantie vond ze het nummer zelf niets aan, maar
het bleek echter een gouden greep uit haar carriére want dit was haar
enige echte grote hit. Het wordt op de dag van vandaag nog vaak in
disco's gedraait.
Verder treed ze nog regelmatig op met grote evenementen zoals:
Op oudjaarsavond in 2002 zong ze "Ring My Bell" bij het Times Square in New York.
Op oudjaarsavond in 2005 zong ze in haar geboortestad Memphis in the Bealstreet. Daar zong ze haar grootste hit "Ring My Bell" en andere discosongs.
Het botert even niet zo tussen de beroemde tweelingzusjes Mary-Kate en
Ashley Olsen. Dat vertelt een bron aan de New York Post. Geruchten over
de onenigheid staken vorige week de kop op toen de actrices apart van
elkaar een interview gaven aan de Amerikaanse modekrant 'Womens Wear
Daily' over hun nieuwste modelijn Elizabeth and James.
Volgens
de bron houden de 22-jarige zusjes, die nog twee andere kledinglijnen
hebben, ook gescheiden werkbesprekingen. "Er is iets tussen hen gebeurd
en ze hebben het nog niet uitgepraat." Over de oorzaak van de ruzie is
niets bekend.
De Canadese zangeres Celine Dion en haar Amerikaanse collega Anastacia
hebben de slechtste cover van een nummer aller tijden op hun geweten.
Dat blijkt uit een peiling van het Britse tijdschrift Total Guitar die
gisteren is gepubliceerd.
Tijdens
een optreden in Las Vegas zes jaar geleden zongen de twee het nummer
'You Shook Me All Night Long' van AC/DC. Volgens het tijdschrift deden
ze dat zo tenenkrommend slecht dat het neerkwam op 'heiligschennis'.
Op
de tweede plaats eindigden de Sugababes en Girls Aloud met Walk This
Way, naar het nummer van Aerosmith en Run DMC. De Ierse jongensgroep
Westlife werd derde met een cover van More Than Words van Extreme.
De beste cover daarentegen was All Along The Watchtower van Jimi Hendrix. Dit nummer was oorspronkelijk van Bob Dylan.
Een groepje surfers is slaags geraakt met een dozijn paparazzi die
Matthew McConaughey wilden fotograferen. De Amerikaanse acteur werd
lastiggevallen door de fotografen terwijl hij probeerde te surfen, zo
is te zien op een video op entertainmentwebsite TMZ.
Bij het
opstootje zou een paparazzo een gebroken neus hebben opgelopen, terwijl
de camera van een ander sneuvelde toen hij tegen de rotsen werd geduwd.
De 38-jarige McConaughey was niet betrokken bij de vechtpartij. Volgens
de politie heeft een fotograaf aangifte gedaan wegens mishandeling. Er
zijn geen arrestaties gepleegd.
Robert (Bobby) McFerrin Jr. (11 maart1950) is een in New York geboren Amerikaanse a capella-zanger, die beïnvloed is door de jazzmuziek. Hij is vooral bekend van zijn wereldwijde hit Don't Worry, Be Happy uit 1988. Dit lied, uit de film Cocktail met Tom Cruise, voerde internationaal de hitlijsten aan. Het lied werd door George H.W. Bush gebruikt in zijn verkiezingscampagne voor het presidentschap in 1988, totdat Bobby McFerrin bezwaar maakte. Het lied werd in Nederland gecoverd door Alfred Lagarde, alias Johnny Camaro.
Zijn vader, Robert McFerrin sr., was de eerste zwarte solo-zanger in de Metropolitan Opera. In 1958 verhuisde de familie McFerrin naar Hollywood, toen Robert McFerrin gevraagd werd de zangpartij van Sidney Poitier te verzorgen in de film Porgy and Bess. De jonge Bobby McFerrin begon in deze periode met muziekles. Aanvankelijk speelde hij klarinet, maar hij stapte al snel over naar de piano. Even overwoog Bobby McFerrin priester te worden, tot hij als tiener definitief voor een carrière in de muziek koos.
In 1977 begon Bobby McFerrin, die tot dan toe als pianist in een band getourd had door de Verenigde Staten, met zingen. Hij werd zanger van de groep Astral Project uit New Orleans. Daarna tourde hij met de jazz-zanger Jon Hendricks. Zijn ster als zanger rees gestaag in de volgende jaren. In 1980 kon hij optreden op het The Playboy Jazz Festival, een jaar later op het Kool Jazz Festival in New York. Kort hierna bracht hij zijn eerste album uit. In 1983 maakte hij zijn eerste tournee door Europa. Hij specialiseerde zich in optredens zonder voorbereid materiaal en waarbij geen begeleiding gebruikt werd. Hoewel het Europese publiek in eerste instantie enigszins terughoudend reageerde, werd hij al snel een gevierd zanger. De Duitse pers noemde hem een Stimmwunder. Opnames van deze optredens werden uitgebracht op het album The Voice.
Op zijn derde album Simple Pleasures uit 1988 stond Don't Worry, be Happy. Voor dit lied ontving hij twee Grammy's. Het album en vooral het lied brachten Bobby McFerrin in het middelpunt van de popmuziek. In plaats van zijn populariteit uit te buiten, nam Bobby McFerrin een sabbatical op. In deze periode begon hij zich toe te leggen op het dirigeren. Hij volge lessen bij onder andere Leonard Bernstein, Gustav Meier and Seiji Ozawa. Op zijn veertigste verjaardag mocht hij het San Francisco Symphony Orchestra dirigeren.
Hierna nam hij het klassieke album Hush op met de cellist Yo-Yo Ma. In 1994 werd McFerrin benoemd tot creative director van het St. Paul Chamber Orchestra en bracht hij het album Paper Music uit, een verzameling opnames van McFerrin als dirigent.
Sindsdien heeft Bobby McFerrin opgetreden met vermaarde orkesten. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen.
Nog geen jaar geleden leerde ik het werk van Charlie Wood kennen, en dadelijk behoorde ik tot zijn fans, want Charlie is een keyboardspeler en zanger van grote klasse. Die cd "Lucky" liet mij kennismaken met de uitstekende zangkwaliteiten van Charlie en zijn funky toetsenwerk op hammond B3 en piano, en niet alleen dat, want Charlie speelt ook nog de drum- bas en gitaartracks op deze cd. Als vaste huismuzikant in de "King's Palace", een bekende club op Beale street in Memphis, kent hij na vele jaren optreden natuurlijk het klappen van de zweep. Met die soepele prachtstem van hem brengt hij songs die varieren van pure blues tot Jazz, maar meestal met een portie New Orleans invloed. Die stem van hem heeft wat van Ray Charles feeling, en de klankkleur van zowel Georgie Fame als James Taylor, een ideale combinatie dus om jazzy bluessongs te brengen, hetgeen de songs op deze cd dan ook zijn. Pure clubmuziek, je kan je zo inbeelden dat je in die bluesclub op Beale Street zit en geniet van die lekkere muziek van Charlie Wood en zijn band The New Memphis Underground, een achtkoppige formatie van uitstekende muzikanten, stuk voor stuk vakmensenwaaronder de bekende harpspeler Billy Gibson, die ook op hetzelfde platenlabel Daddy-O records zijn releases uitbrengt. Let It Rip het eerste nummer is een knap gezongen shuffle, met uitstekende boogie woogie piano-interventies van Charlie. Die uiterst wendbare stem van hem maakt van alle songs iets bijzonders. Brand New Feeling is een van die songs waarin wat Ray Charles bovenkomt. In Too much Is Not Enough, een snel gezongen boogie met uitstekend pianowerk, zijn ook de blazers van de band, saxofonist Kirk Smothers en trompetist Marc Franklin, uiterst actief. Enkele bekende bluescovers, waaronder Send me Someone To Love van Percy Mayfield en Drown In My Own Tears van Henry Glover, in een versie die in niets moet onderdoen voor de versie van Ray Charles, maar het merendeel is eigen werk (10 van de 14 songs). Het grappige, hoekig gezongen Dont Let The Money Get Funny, Honey is een van die eigen songs, net als Almost Forgot About The Blues, een slowblues waar Charlie weer eens zijn uiterst soepele stem kan tonen, die dat bluesgevoel uistekend kan overbrengen. Coffee is for me draagt de geest van Rocket 88 in zich, de song waarvan beweerd wordt dat het de eerste rock n roll song was. Dit rockt in alle geval als de swingende neten. Maar in de bluesy, langzamere songs is Charlie op zijn best, die stem met al zijn wendingen en intonaties is zo n genot om naar te luisteren, en als daarachter dan die romige klank van de Hammond B3 opduikt krijg je dat echte Muscle Shoals of Stax geluid. Zo een nummer is You Dont Really Want To Know, zonder meer de beste song op deze cd, die het predikaat All Killers,No Fillers van mij al lang verdiend had. Deze song zit vanaf nu int speciale mapje van mijn MP3 speler met de kippevel momenten. Moet ik nog meer zeggen?
Zijn bekendste hit is waarschijnlijk: "The Thrill Is Gone" uit 1970.
King werd geboren op een plantage en spendeerde een groot deel van
zijn jeugd samen met zijn moeder en grootmoeder werkend als een sharecropper. Hij zegt dat hij, voor hij van zijn andere talenten weet had, 35 cent voor elke 45 kg katoen betaald kreeg. Reeds vroeg raakte King in de ban van zwarte muzikanten als T-Bone Walker en Lonnie Johnson, en jazzartiesten zoals Charlie Christian en Django Reinhardt. Snel ontwikkelde King zijn eigen muzikale vaardigheden in de kerk bij het zingen van gospel.
In 1943 verhuisde B.B. King naar Indianola, Mississippi. Drie jaar later verhuisde hij weer naar Memphis, Tennessee, waar hij zijn gitaartechnieken verfijnde, met de hulp van zijn neef, country bluesgitaristBukka White.
Uiteindelijk begon King zijn muziek live op het radiostation van
Memphis WDIA te brengen, een station dat juist een draai had gemaakt
door enkel zwarte muziek te spelen, iets wat zeer opmerkelijk was toen.
On air begon King The Pepticon Boy te gebruiken, wat later Beale Street Blues Boy werd. Die naam werd afgekort tot gewoonweg Blues Boy, wat uiteindelijk B.B. werd.
In 1949 begon King songs op te nemen onder contract met RPM Records. Veel van zijn vroege opnames werden geproduceerd door Sam Phillips, die later het legendarische Sun Records zou stichten.
In de jaren 1950 werd B.B. een van de belangrijkste namen in R&B
muziek, met een imposante lijst van hits zoals "You Know I Love You",
"Woke Up This Morning", "Please Love Me", "When My Heart Beats Like a
Hammer", "Whole Lotta' Love", "You Upset Me Baby", "Every Day I Have
The Blues", "Sneakin' Around", "Ten Long Years", "Bad Luck", "Sweet
Little Angel", "On My Word of Honor" en "Please Accept My Love". In 1962 begon King bij ABC-Paramount Records.
In November1964 nam B.B. King het legendarische album Live at the Regal op in het Regal Theater te Chicago.
King vond zijn eerste succes buiten de bluesmarkt in 1969 met zijn remake van Roy Hawkins'
melodie, "The Thrill Is Gone", dat een hit werd in zowel de pop- als de
R&B-hitlijsten, een zeldzame gebeurtenis, zeker in die tijden.
Kings succes bleef duren in de jaren 1970 met liedjes als "To Know You Is to Love You" en "I Like to Live the Love". Van 1951 tot 1985 verscheen King maar liefst 74 keer in de Billboards-R&B-charts.
De jaren 1980, 1990 en 2000
leverden niet zoveel platen op, maar King bleef wel zeer actief in
televisieshows, films, en treedt zo'n 300 keer per jaar op. In 1988 bereikte hij een nieuwe generatie fans via de single "When Love Comes To Town", opgenomen samen met de Ierse band U2. In 2000 duetteerde King met gitarist Eric Clapton om Riding With The King op te nemen.
In 2004 werd aan King een eredoctoraat
overhandigd van de Universiteit van Mississippi. Tevens had hij ook
zijn uitgebreide bluescollectie geschonken aan het 'Ole Miss Center for
Southern Studies'.
Met zijn 82 jaar heeft King een zeer vol en zeer actief leven geleid. Hij bezit een vliegbrevet, is bekend als gokker, vegetariër, niet-drinker en niet-roker. Als diabeticus sinds meer dan tien jaar, is King een van de spreekbuizen van de strijd tegen diabetes.
B.B. King speelt vooral op Gibson-gitaren en noemt ze traditiegetrouw "Lucille".
Dit is ontstaan in de winter van 1949.
King speelde in Twist, een plaats in Arkansas, Amerika. Tijdens zijn
optreden begonnen twee mensen te vechten en ze stootten een vat
brandende benzine om die als verwarming dienst deed. Daardoor kwam het
gebouw in brand
te staan. Toen iedereen buiten was, realiseerde King zich dat hij zijn
gitaar had achtergelaten. Hij riskeerde toen zijn leven om zijn gitaar
te halen.
Toen King later hoorde dat het gevecht over een vrouw ging die
"Lucille" heette, besloot hij zijn gitaar zo te noemen, om zich er aan
te herinneren nooit meer zoiets te doen.
Ook zijn hond die op 27 januari 2006 vermist is geraakt heet
"Lucille". Degene die de hond terug vindt, krijgt als beloning een
gitaar met handtekening.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
