Duitse herder De Duitse herder is een herdershond die - zoals de naam al doet vermoeden - van oorsprong uit Duitsland komt. Het is een echte gebruikshond voor diverse doeleinden, maar ook geschikt als gezinshond.
Uiterlijk
De schofthoogte varieert bij reuen van 60 tot 65 cm en bij teefjes
van 55 tot 60 cm. Het gewicht ligt tussen de 30 en 45 kg.De vacht is
bij voorkeur kort, stokhaar. Langhaar komt voor, maar wordt door
fokkers niet gewenst. De meest voorkomende kleurstelling is bruin tot
gelig met een zwart dek. De vacht heeft niet veel verzorging nodig. Af en toe een lichte borstelbeurt, met name tijdens de rui is meestal afdoende.
Aard
De Duitse herder is een zeer leergierige, gehoorzame en intelligente
hond. Hij is sociaal, vriendelijk, attent, maar ook temperamentvol,
waaks en beschermend, moedig en trouw aan zijn baas en diens gezin. Hij
heeft slechts één baas en zal zich ernaar gedragen.
Training
De Duitse herder wordt vaak gebruikt als blindengeleidehond, speurhond, waakhond en politiehond. Als blindengeleidehond worden de laatste jaren ook vaak labrador retrievers ingezet. Omdat de Duitse herders zo leergierig en gehoorzaam zijn, zijn ze ook voor de trainer
tijdens de training een plezier om mee te werken. De Duitse herder kan,
mits hij goed gesocialiseerd is, prima overweg met soortgenoten, andere
dieren en kinderen. Hij is trouw en vertoont geen neiging tot weglopen.
Beweging
Mocht u overwegen een Duitse herder aan te schaffen als huishond,
doet u er goed aan hem voldoende bezigheden te bieden bijvoorbeeld in
de vorm van gehoorzaamheids- en behendigheidstrainingen. Wedstrijden in
speuren, apporteren of wat dan ook, als hij zijn intelligentie
maar kan gebruiken en voldoende beweging krijgt. Jonge honden moeten
goede voeding krijgen, maar mogen tijdens de groei niet overbelast
worden door te zware werkzaamheden. Dit alles geldt natuurlijk voor
praktisch alle dieren die door de mens worden gehouden
Erfelijke ziekten
In dit hondenras komt vaak de erfelijke ziekte heupdysplasie voor, waardoor de dieren spontaan letsels rond de heupkop (caput femoris) en het heupgewricht (acetabulum) ontwikkelen. Hierdoor gaan deze honden al op jonge leeftijd manken, waardoor dierenartsenontstekingsremmers moeten voorschrijven. In een poging deze erfelijke ziekte weg te selecteren, worden röntgenfoto's gemaakt van de heupgewrichten van die dieren die als fokdier ingeschreven worden in een stamboek.
Vliegen met wielen op de grond Een vliegreis voor maar drie euro en
nog milieuvriendelijk ook! In India kan
het. Zakenman Bahadur Chand Gupta heeft
een gat in de markt ontdekt. Hij biedt
'vluchten' aan voor mensen die een
echte vliegreis niet kunnen betalen.
In een afgedankte Airbus 300 kunnen
mensen alles meemaken wat bij een echte
vlucht hoort: de kapitein waarschuwt
voor turbulentie, de stewardessen leggen
uit hoe het reddingsvest werkt en delen
drankjes uit. Het enige dat 't vliegtuig
niet doet, is vliegen.
Kapitein Gupta's vliegtuig is een groot
succes in India, waar 99 procent van de
bevolking nog nooit heeft gevlogen.
De Egyptische mau is een gevlekte raskat van een gematigd oriëntaals type.
Het ras wordt sinds eind jaren vijftig vooral in Amerika gefokt, oorspronkelijk uit meegenomen huiskatten uit Egypte en het Nabije Oosten. De Russische prinses Natalja Troebetskoj zou in 1953 zo'n kat hebben gezien bij de ambassadeur van Italië in Egypte, die haar toen een kitten gaf. In 1955 stelde de prinses in Rome
haar dier tentoon, en emigreerde in 1956 naar Amerika waar zij met
anderen het ras begon te fokken. Momenteel wordt het ras over de gehele
wereld gevonden en zijn er kleine groepen liefhebbers die het fokken.
Raskenmerken
Vacht: kort, zijdezacht, gevlekt; mascaralijn op elke wang; merkteken tussen de oren
Cash Warren bedriegd Jessica Alba Ben je net weer helemaal verliefd en klaar om je hart te openen, krijg je dit. Jessica Alba en Cash Warren zijn sinds kort weer een stel, maar er is een kaapster op de kust!
Russisch supermodel Vera Mishina (20) beweert in The National Enquirer ze heeft zelfs een leugendetectortest doorstaan! dat ze een wilde nacht met Cash heeft beleefd enkele uren voordat hij (terug) naar Los Angeles vloog. Enkele uren voordat hij een romantisch dinertje had met Jessica.
Toen het model de fotos zag die hiervan gemaakt waren en overal in de media verschenen, flipte ze: Als hij me had verteld dat ze weer samen waren, was ik nooit met hem naar bed gegaan! Ik heb nu het gevoel dat hij alleen maar een one night stand wilde. Ik voel me gebruikt. Cash was niet echt eerlijk om me zo voor te liegen. Jessica moet er maar goed over nadenken of ze hem wel terug wil. Hij ging vreemd zodra zij haar hielen had gelicht.
Ook heeft ze The National Enquirer het mobiele nummer van Cash verstrekt, zodat ze hem konden bellen voor commentaar. Daar had hij niet op gerekend: Ik adviseer jullie om dit artikel niet te publiceren, als jullie ten minste niet aangeklaagd wilen worden. Ik heb geen commentaar.
Anouk terug met nieuw album Platenmaatschappij EMI heeft aangekondigd dat op 23 november de release
zal zijn van het nieuwe album van Anouk. Haar gloednieuwe cd zal de
naam Who's Your Momma krijgen. Als eerste single zal de song Good God
worden gereleased. Vanaf 2 november kun je de single in de rekken
verwachten.
Daarnaast heeft Anouk ook bekend gemaakt dat er een aantal
concerten aan zitten te komen in 2008. Mogelijk in het Gelredome
(Arnhem) en het Sportpaleis (Antwerpen). Anouk's laatste plaat Hotel
New York werd een grandioos succes in de albumlijst. Ook kwamen er vier
succesvolle nummers vanaf, waaronder Lost en Girl.
Miss moneypenny overleden LONDEN - Actrice Lois Maxwell, die in veertien James Bond-films de rol
van Miss Moneypenny speelde, is zaterdag op 80-jarige leeftijd
overleden in Australië, waar ze woonde.
De in Canada als Lois Hooker geboren Maxwell begon haar loopbaan als
hoorspelactrice en vertrok op 15-jarige leeftijd met het
amusementskorps van het Canadese leger naar Groot-Brittannië.
Na
een verblijf in Hollywood en Italië keerde ze halverwege de jaren '50
terug naar Groot-Brittannië. Dr. No uit 1962 was de eerste Bond-film
waarin ze Miss Moneypenny speelde, A view to a kill uit 1985 de
laatste. Maxwell was toen 58. In de volgende Bond-film, The living
daylights, was haar rol overgenomen door de 26-jarige Caroline Bliss.
In
Lolita van Stanley Kubrick uit 1962 speelde Maxwell een verpleegster.
Ook speelde ze veel gastrollen in televisieseries, waaronder The Saint
en The Persuaders!. Haar laatste speelfilm was de thriller The fourth
angel (2001), met Jeremy Irons.
King Charles De Cavalier King Charles spaniël is zonder twijfel één van de meest
gewaardeerde huishondjes. Zijn vrolijk en vriendelijk karakter maken
van hem een leuke speelkameraad. * Geschiedenis: King Charles spaniëls bestonden in
Engeland al in de zestiende en zeventiende eeuw. Hun populariteit nam
af door het invoeren van allerlei oosterse dwergspaniëls. Vanaf 1926
begon men het ras terug op te bouwen, na veel kruisingen slaagde men
erin de oude King Charles terug tot stand te brengen. In 1928 richtte
men de Cavalier King Charles spaniel club op. Om verwarring met de King
Charles Spaniël, die een kortere voorsnuit heeft, te voorkomen, voegde
men het woordje cavalier toe. * Karakter: Een Cavalier is vrolijk en vriendelijk.
Agressiviteit en nerveusheid zijn hem totaal vreemd. Hij is heel zacht
en gemakkelijk om mee samen te leven. Kinderen en andere huisdieren
vormen geen enkel probleem. Een Cavalier is geen waakhond, daarvoor
houdt hij teveel van mensen.
* Gebruik: De Cavalier heeft dan wel de naam een spaniël te
zijn, toch wordt hij in het jachtveld niet meer gebruikt. Hij heeft
zichzelf een plaats als huishond aangemeten.
* Opvoeding: Net als andere spaniëls vraagt hij een consequente, maar zachte opvoeding.
* Verzorging: De lange vacht moet twee tot drie keer per
week gekamd en geborsteld worden. De Cavalier wordt niet getrimd.
Tijdens de ruiperiode is een dagelijkse borstelbeurt aanbevolen. Ook de
ogen en de oren moeten regelmatig gecontroleerd worden.
* Bijzonderheden: Een Cavalier heeft een enorm
aanpassingsvermogen. Hij kan zowel op een flat als in een huis met tuin
gehouden worden. Hij vraagt wel minstens een dagelijkse wandeling.
* Raskenmerken: Een Cavalier is levendig, sierlijk en harmonieus. Zijn zachte uitdrukking is één van de constante waarden.
* Grootte: 25-34 centimeter
* Gewicht: tussen 5,4 en 8,1 kg.
* Vacht: De vacht is lang, zijdeachtig en mag geen krullen
vertonen. De Cavalier komt voor in vier kleuren. Black & tan, ruby
(diep rood), blenheim (witte vacht met kastanjekleurige aftekeningen,
tussen de oren is re vaak een typische spot) en tricolour (zwart en
wit,met een tanaftekening).
De siamees is een van de eerste duidelijk herkenbare rassen van de Oosterse kat. De exacte oorsprong van het ras is onbekend, maar men denkt dat het uit Zuidoost-Azië komt, en afstamt van de heilige tempelkatten van Siam. Het ras werd in 1884 in Europa geïmporteerd.
De siamees is steeds eleganter van model geworden. Moderne
show-siamezen zijn gefokt op lengte, met een dun lichaam, en een
elongicephaal hoofd met een lange voorsnuit en grote wijdgeplaatste
oren. Beide soorten hebben amandelvormige ogen en zoals alle Oosterse
katten zijn ze ontzettend spraakzaam en hebben ze veel aandacht nodig.
Ze worden niet voor niets de hond onder de katten genoemd. Siamezen
zijn daarnaast erg sociaal vergeleken met andere katten (en wellicht
intelligenter), ze reageren sterker dan de meeste kattensoorten op
externe prikkels. Ze kunnen allerlei kunstjes leren omdat ze snel conditioneren,
zo kan er met een paar beloninkjes een kunstje worden aangeleerd. En
als ze eenmaal in de gaten hebben hoe deuren opengaan, zullen ze ook
daadwerkelijk elke keer de deur openmaken door aan de klink te gaan
hangen. Dit lijkt op het eerste gezicht grappig, maar als de kat het
door heeft zal hij het blijven doen. Dus zal hij het ook proberen bij
de keukenkastjes. Het resultaat zal kunnen zijn dat alle kasten op slot
moeten (vooral die waar het kattenvoer bewaard wordt). Siamezen zijn
daarnaast erg nieuwsgierig, en vinden bezoek erg interessant. Ze gaan
ook zonder probleem bij vreemden op schoot, soms zelfs bij degenen die
het minst van katten moeten hebben.
Over de herkomst van dit elegante ras gaan de prachtigste en meest
fantasierijke verhalen rond. In elk geval is het duidelijk dat er
verschillende mensen zijn geweest die omstreeks het jaar 1900 op
Heilige Birmanen gelijkende katten uit Birma mee naar huis hebben
genomen. Het is met name aan de Franse liefhebber te danken dat het ras
in Europa, en later ook in Amerika, geintroduceerd werd.
Rasbeschrijving
Kop: heeft enigszins ronde wangen en een rond voorhoofd. De
neus is gemiddeld van lengte en mag geen stop vertonen, maar een lichte
inkeping in de neusrug wordt niet bestraft. De kin behoort stevig te
zijn, maar niet al te geprononceerd.
Ogen: niet te rond, eerder ovaal, zo diepblauw mogelijk.
Oren: staan wat schuin in de kop en wijzen enigszins naar voren.
Lichaam: middelgroot, goed geproportioneerd. Hij mag niet te
hoog op de poten staan, deze zijn dan ook eerder kort dan lang. De
voeten zijn rond en vertonen de rastypische witten sokken.
Staart: gemiddeld van lengte in verhouding tot de rest van het lichaam en behoort een elegante indruk te maken.
Vacht: heeft een bijzondere textuur. Hij voelt zijdezacht aan
en valt van nature als een weelderige sluier om de kat heen. Hij heeft
weinig ondervacht. Rond de kraag, op de staart en bij de achterpoten is
de vacht langer dan op de rest van het lichaam
Kleur: Hij komt alleen voor in het zogenaamde
himalayapatroon. De witte voetjes vormen de meest in het oog springende
verschil met andere rassen. Dit belangrijkste raskenmerk mag nooit
ontbreken. Voor alle kleurslagen geldt dat de kleur op het lichaam zo
zuiver mogelijk moet zijn en dat deze behoort te constrateren met de
gekleurde points. Hij komt voor in: sealpoint, bleupoint,
chocolatepoint, lilacpoint, redpoint, creampoint, tortiepoint,
tabbypoint en tortietabbypoint.
Karakter
Over het algemeen zijn Heilige Birmanen zachtaardig, rustig,
bescheiden en verdraagzaam. Ze zijn echter wel op hun rust gesteld en u
moet ze hoe dan ook de mogelijkheid bieden zich zo nu en dan terug te
trekken. In een drukke omgeving zijn ze dan ook minder op hun plaats,
ze zouden uit hun evenwicht kunnen raken. Ze houden van gezelligheid en
hebben tamelijk veel aandacht en kontakt met huisgenoten nodig om zich
prettig te voelen. Sommigen hebben wel eens de neiging zich tot een
eenpersoonskat te ontwikkelen. De omgang met andere katten verloopt
meestal zonder problemen. Ze kunnen ook prima samenleven met honden,
mits die hem niet najagen. Ze staan erom bekend dat ze soms kieskeurige
eters zijn. Ze zijn doorgaans niet luidruchtig. Ondanks hun rustige
natuur zullen de meeste op zijn tijd ook graag spelen en ravotten.
Verzorging
De zachte, halflangharige, maar zeer dichte vacht heeft vrij weinig
verzorging nodig. De textuur zorgt ervoor dat de vacht zelden klitten
vertoont. Over het algemeen kunt u met een wekelijkse borstelbeurt de
vacht in goede conditie houden. Kam hem in geen geval met een metalen
kam, aangezien u hiermee de ondervacht kunt beschadigen. Een stevige,
haren borstel is de beste keuze.
het strand Nog nooit is het strand zo mooi geweest. De golven deinend op en neer. De maan die schijnt met volle kracht. En sterren vallen keer op keer. Maar al dat moois ontgaat me nou. Omdat jij bij me bent en ik zie alleen maar jou
De Mastino napoletano stamt uit de tijd van Alexander de Grote,
hij trok met olifanten en molossers (de verzamelnaam voor grote en
zware vechthonden die hun oorsprong vonden in Molossië -Epirus-, de
geboortegrond van de moeder van Alexander) op rooftochten en oorlogen.
De hond stamt uit Napels vandaar de naam en heeft vele ontwikkelingen doorgemaakt tot wat hij nu is.
Kenmerken
Een reu
kan tot 75 cm groot worden en een teef tot 70 cm (schofthoogte). Er
worden bij de reuen gewichten genoteerd van meer dan 90 kg. Ze hebben
enorm veel huid en die is over het gehele lichaam los van de
ondergrond, dit in verband met het oude vechtkarakter dat ze hadden. De
tegenstander kon de Mastino wel grijpen maar raakte daarbij nooit het
spierweefsel maar alleen maar de huid van de Mastino napoletano. De
huid is zelfs zo los dat de Mastino napoletano zich in een gevecht,
wanneer hij door de tegenstander gegrepen is, kan omdraaien en
terugvechten.
Vroeger een vechthond met militaire achtergrond is hij tegenwoordig
een waak- en verdedigingshond bij uitstek en ongeëvenaard in zijn
opdracht. Door zijn zeer evenwichtige aard en onverschrokken karakter
is het dan ook een bewaker van huis en haard bij uitstek. Een echte
familiehond die eenieder die behoort tot het gezin met zijn leven zal
verdedigen als het nodig is.
Als een Mastino vecht dan doet hij dit vol overgave en met een
immense kracht waar geen andere hond tegen bestand is. Daarom werd de
Mastino napoletano in vroeger tijden door de Romeinen ook ingezet om
tegen leeuwen en beren te vechten in de bekende Romeinse arena's.
In Nederland stelde minister Laurens Jan Brinkhorst
van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij in 2002 voor een geheel fok- en
houdverbod in te stellen voor een viertal hondenrassen, waaronder de
Mastino napoletano. Brinkhorst wilde zo ernstige bijtincidenten
voorkomen. Beten van een Mastino napoletano zouden volgens hem kunnen
leiden tot zware verminking of zelfs de dood. Het verbod kwam er niet,
en de opvolger van Brinkhorst, Cees Veerman,
zag niets in het verbod. Zelfs vandaag de dag ( 2007 ) is het een
toegestaan ras en zijn er inmiddels jaren verstreken zonder dat er een
incident met het ras heeft plaatsgevonden. De Mastino napoletano is
geen "aanvalshond" zoals bijvoorbeeld pitbullachtigen
wel zijn. Een goed gefokte en opgevoede Mastino napoletano zal nooit
uit zichzelf aanvallen, wel verdedigen als hij/zij of de zijnen worden
aangevallen. Daarom is het van het grootste belang dat alleen mensen
met goede achtergrond en een gedegen raskennis dit ras fokken en de
eigenaren moeten zich door en door bewust zijn van het gegeven "Mastino
napoletano".
De Mastino napoletano kent vele erfelijke fysieke afwijkingen
waaronder de heupen / ellebogen / entropion / ectropion en het hart. De
gemiddelde leeftijdsverwachting ligt in de regel onder de tien jaren.
Het wordt nieuwe eigenaren aanbevolen zeker het eerste levensjaar zeer
voorzichtig te doen met de lichamelijke beweging van de jonge en
explosief groeiende hond. Met een geboortegewicht van om en nabij de
800 gram gaat de pup in een jaar naar de +/- 50/60 kilogram (
afhankelijk van reu of teef ). Na het eerste levensjaar zijn de botten
van de hond sterk genoeg om het lichaam verder uit te laten groeien
naar de soms wel 100 kilogram, maar voorzichtigheid bij fysieke
inspanningen blijft altijd geboden.
De Mastino napoletano is geen hond om iets mee te gaan doen zoals
het trainen op G&G. Een simpele puppy-training is voldoende, maar
dan wel op een hondenschool waar de instrukteurs het ras kennen en
weten hoe de trainingen te verzorgen, want het karakter van de Mastino
napoletano is met geen enkel ander ras te vergelijken en behoeft
speciale aandacht. Het gedrag van de Mastino napoletano is dus al net
zo bijzonder als alle andere specifieke kenmerken van de Mastino
napoletano.
In Italië wordt de Mastino napoletano als gevaarlijk beschouwd. Het
dier mag daar slechts aangelijnd en gemuilkorfd met het baasje de
openbare weg op. Maar aangezien het zelfs in Italië een uitzonderlijk
ras is, voorbehouden aan mensen met enige "honden-achtergrond" en de
nodige kennis omtrent dit ras, zul je niet vaak een Mastino napoletano
in het openbaar zien. De Mastino napoletano verblijft bij fokkers en
eigenaren meestal op het erf als waakhond en beschermer van huis en
haard. Het is geen ras om er een eindje mee te gaan wandelen.
Ook al stotterde
hij bij gewone conversaties, wanneer hij zong, viel dat niet op door
z'n half-gesproken zangstijl die zijn handelsmerk werd. Zijn muziek was
ritmisch vrij, een eigenschap die teruggevonden wordt bij veel van de
akoestische Delta Blues muziek.
Aangetrokken door fabriekswerk verhuisde Hooker naar Detroit in 1943, waar hij zou blijven tot in 1969.
Hij voelde zich perfect thuis in de nabijheid van de blues saloons in
Hastings Straat, dé plaats in Detroits oostkant voor entertainment voor
de zwarten.
Hooker begon zijn carrière in 1948
met de hit single "Boogie Chillen" opgenomen in een studio nabij de
Wayne State Universiteit. Hij voerde vooral solo liedjes uit, en werd
populair bij de blues aficionados, folk fans van de vroege jaren 1960 en bekoorde ook het witte publiek. Ook gaf hij enkele kansen aan de jonge Bob Dylan.
Hooker werd ziek vlak voor hij aan een tour door Europa wou beginnen in 2001 en stierf niet lang erna op 84-jarige leeftijd.
John Lee Hooker heeft gedurende heel zijn leven meer dan 100 albums opgenomen. De laatste jaren van zijn leven vertoefde hij in San Francisco, Californië, waar hij een nachtclub de toestemming had gegeven om de naam Boom Boom Boom te gebruiken, naar één van z'n hits.
Hooker's laatste opname vond plaats met de Italiaanse zanger Zucchero
in de lente van 2001. Voor diens nummer "Ali D'Oro" (lett. Gouden
Vleugels), van het album Shake, zong de bluesman het refrein in.
Hij heeft verscheidene liedjes opgenomen met Van Morrison, zoals Never get out of these blues alive, The healing game en I cover the waterfront. Ook heeft hij verscheidene keren opgetreden met Van Morrison, waarvan sommige optredens op het live album A night in San Francisco te vinden zijn.
R&B-ster Rihanna kleedt zich graag sexy op
het podium, maar vreest dat dit vroeg of laat tot een ongelukje kan
leiden. In een interview geeft de zangeres toe dat ze bang is per
ongeluk haar borsten aan de wereld te tonen.
Rihanna neemt alvast de nodige maatregelen voor ze het podium
opgaat.'Ik draag kledij waar ik zeker van ben dat alles op zijn plaats
blijft zitten', aldus de zangeres. 'Ik hou ervan om me mooi te kleden.
Wat ik aantrek hangt af van hoe ik me voel op dat moment'.
Briard De briard is een hondenras dat afstamt van Franse boerderijhonden en is waarschijnlijk uit een kruising tussen barbet en beauceron voortgekomen. De naam Chien de berger de Brie werd voor het eerst in de Naturelles van M. de Buffon genoemd. Het boek verscheen in 1758. Oorspronkelijk had de briard de opdracht schapen te beschermen en te bewaken. Sinds 1896 is de briard als ras erkend.
De briard is een rustige, langharige herder met goede proporties. Hij heeft een alert karakter.
Uiterlijk
De briard bestaat in drie kleurvariëteiten: zwart (Frans: noir'),
fauve en grijs. Een bijzonder kenmerk van de briard is dat hij aan zijn
achterpoten dubbele wolfsklauwen heeft, die zo dicht mogelijk bij de
bodem zijn ingeplant. Teven hebben een schofthoogte van 56-64 cm en
reuen van 62-68 cm.
Gebruik
Oorspronkelijk werd de briard gebruikt als herdershond voor schapen.
Hij kon deze ook tegen wolven beschermen (waakhond). In de Eerste en
Tweede Wereldoorlog werd hij in het leger gebruikt.
De briard wordt tegenwoordig voor wedstrijden gebruikt. Het is belangrijk dat hij opdrachten krijgt. Briards zijn vaak bij Agility-wedstrijden te vinden.
De briard is geen hond voor beginners.
Verwantschap
Qua uiterlijk vertoont deze Franse herdershond ogenschijnlijk
verwantschap met wat zijn kleine Catalaanse broertje lijkt te zijn: de Gos d'Atura Català.
De pers is een van de oudste kattenrassen.
Een pers geschikt voor kattententoonstellingen heeft een heel dikke
vacht, korte porten, een brede kop met de oren ver uit elkaar, grote
ogen en een heel stomp snuitje. Het ras is gefokt uit stompsnuitige
katten waarbij de snuit door de eeuwen heen enorm overdreven plat werd.
Dit leidde tot een verhoogd gezondheidsrisico voor Perzische katten,
met name voor de ademhaling. Tegenwoordig letten fokkers beter op dit probleem, aangezien een gezonde kat toch nog altijd het belangrijkste is.
Kleur en verzorging
Perzische katten kunnen alle kleuren en tekeningen hebben behalve
een gevlekte tekening. Geprobeerd werd om de zilverkleurige pers een
apart ras te maken (de Sterling kat), maar dat werd niet geaccepteerd.
Perzen hebben verzorging nodig, omdat hun vacht te lang en dicht is om
zichzelf te verzorgen. Om de vacht in topconditie te houden is een bad,
voorzichtig drogen en dagelijks borstelbeurten nodig. Ook moeten hun
ogen gecontroleerd worden omdat sommigen moeite hebben met schoonhouden.
Nairobi, 27 september - Volgende week hoop ik in Mozambique te zijn.
Samen met mijn vrouw. En zonder condooms. Dat laatste, zo heb ik
gisteren begrepen, is maar goed ook. Condooms zijn bedoeld om snel een
einde te maken aan Afrikaanse mensen. Ze zijn namelijk opzettelijk
geïmpregneerd met hiv, het virus dat tot aids kan leiden.
Niet toevallig is het weer eens een lid van de Kerk van Rome dat met
een dergelijke opmerking kwam. Katholieke geestelijken worden geacht
niet te neuken, dus wat weten zij eigenlijk over het gebruik van
condooms? Een boel, zo menen zij althans zelf. Zoals aartsbisschop
Francisco Chimoio van Mozambique.
"Condooms zijn niet veilig", aldus de man met de mijter. "Er zijn twee
landen in Europa die opzettelijk condooms met het virus maken." Namen,
en dus bewijzen, gaf Chimoio natuurlijk niet. Laat dat maar aan God
over. En o ja, ook westerse aidsremmers zouden besmet zijn. Want een
goeie Afrikaan is een dooie Afrikaan.
De opmerkingen van de prelaat zouden de moeite van het vermelden niet
waard zijn als zij niet pasten in een hardnekkige traditie. Al sinds
1984, toen de wereld voor het eerst van aids op de hoogte kwam, zijn er
mensen die roepen dat deze ziekte willens en wetens door het Westen in
Afrika is geplant.
De gedachte hierachter zou ongeveer de volgende zijn. Vroeger hielden
wij westerlingen die wilden in toom, doordat wij in Afrika de koloniale
meesters waren. Maar sinds ons vertrek broeden zij maar door en rukken
ze tegenwoordig ook nog eens op naar onze kusten. Dan is het beter hen
uit te roeien.
De epidemiologische variant van postkolonialisme derhalve. En hoe
onzinnig ook, feit is dat in Afrika lang niet alleen christelijke
fanaten in deze theorie geloven. Nog niet zo heel lang geleden
weigerden de leiders in de islamitische deelstaten van Nigeria om een
vergelijkbare reden poliovaccinaties voor hun kinderen.
Het betreft dus een reëel bestaand sentiment. De vraag is dan niet
alleen hoe dit bestreden kan worden, maar tevens of mogelijk ook enig
begrip voor dergelijke op het oog volkomen waanzinnige gedachten
opgebracht dient te worden. Anders gezegd: of de juiste antwoorden
alleen vanuit het perspectief van de vroegere kolonisator, het onze
dus, gegeven kunnen worden.
Wie dan 'ja' zegt, wekt waarschijnlijk enkel nog meer wantrouwen bij
sommige Afrikanen. Wie 'nee' zegt, ziet zich voor de uiterst moeilijke
opgave gesteld om in de huid van de ander te kruipen. Te proberen hem
of haar te raken. En niet te besmetten.
