Neyman werd geboren in Limburg. Begin jaren zeventig volgde hij een opleiding aan de Kleinkunst Academie in Amsterdam. Neyman brak in de tweede helft van de jaren zeventig langzaam door, zijn eerste succes kwam pas in 1980 met het nummer Ik weet niet hoe. In 1985 scoorde Neyman zijn grootste hit met Waarom fluister ik je naam nog (nummer 1-positie in de Nederlandse hitparades). In de Radio 2's Top 2000 editie 2007 neemt het de 384e positie in wat tot dan toe zijn hoogste klassering is in het bestaan van de oudejaarslijst.[1]
Vanaf de tweede helft van de jaren tachtig had Neyman geen grote hits
meer. Wel bracht hij nog een groot aantal goed verkopende albums uit en
had hij een aantal succesvolle theatertournees. Neyman ontving in 1996 een Gouden Harp.
Hij brak in de zomer van 2006 met zijn management en begon met zijn gezondheid te sukkelen. Zijn echtgenoot Hans van Barneveld werd in 2006 zijn nieuwe manager. In oktober2007 verscheen zijn laatste album Onverwacht en zijn laatste optreden, een hommage aan de overleden Conny Vandenbos vond plaats op 2 december 2007. Neyman maakte op 21 december 2007 bekend dat hij leed aan een vergevorderde vorm van kanker[2] en dat de aard van de ziekte niet duidelijk was. Op 14 januari 2008 zou duidelijk worden of er geen verdere uitzaaiingen waren en zou het nut van een tweede chemokuur worden onderzocht.[3] Op 7 februari overleed Benny Neyman op 56-jarige leeftijd
Mary Isabel Catherine Bernadette O'Brien (Hampstead (Londen), 16 april1939 Henley-on-Thames (Oxfordshire), 2 maart1999) was een Britsepopzangeres. In 1964 werd ze als Dusty Springfield bekend. Zij was een van de meest populaire Britse zangeressen uit de jaren zestig. Met You don't have to say you love me bereikte zij in 1966 de eerste plaats in de Engelse hitparade. Na 1970 was het gedaan met haar populariteit. In 1987 maakte zij onder de hoede van de Pet Shop Boys een kortstondige come-back, die enkele jaren duurde. Dusty Springfield overleed op 59-jarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker.
Rapper van de West-Vlaamse hiphopformatie 't Hof
van Commerce die op een gegeven dag een gitaar in handen kreeg en van alteratie
een soort singer-songwriter werd, naar eigen zeggen een muzikale kruising tussen
"Urbanus en Ween".
De MC in kwestie was Filip Cauwelier, aka Flip Kowlier (of "Levrancier").
Deze had ook al na het eerste album van de de West-Vlaamse hiphoppers getoond
dat hij nog iets meer in zijn mars had, door bas te gaan spelen bij My
Velma (de groep die Jan Leyers oprichtte na het heengaan van Leyers,
Michiels & Soulsister).
Ook na het tweede Hof van Commerce album had hij (en de rest van de groep -
bvb. 4T4's "Atomic") zin in iets anders, en meer bepaald in een solo-avontuur.
"Omdat ik nogal lui ben van nature, sleepte één en ander
nogal aan. Op een bepaalde dag ben ik naar de muziekwinkel gereden, heb ik me
een microfoonstatief en een 4-trackrecorder aangeschaft en ben ik nummers beginnen
schrijven. Die lagen nogal in de lijn van 't Hof: veel rap, veel beats. Die songs
heb ik thuis op een schap liggen, daar kan ik altijd nog wel iets mee doen. De
echte vonk voor deze plaat kwam er toen ik op één van de laatste
optredens van 't Hof een akoestische gitaar van een meisje kreeg ... Het was gewoon
een tof meisje dat toevallig wat gitaren thuis had staan waar ze toch niet meer
op speelde. Ik wilde die gitaar aanvankelijk overkopen, maar ze vond het al goed
als ik haar 's meenam naar een optreden van 't Hof. Oké, zei ik: deal.
Op die gitaar ben ik popsongs beginnen schrijven.". Het nummer "Gele
Stylo" op de tweede hof Van Commerce-cd ".herman"
kreeg dus een vervolg.
Een groep werd samengesteld, met als drummer Joost van den Broeck (die
ooit nog met Flip Kowlier speelde in de West-Vlaamse crossover groep "The
Prophets of Finance", en verder speelde bij De Mens,
My Velma, Riguelle &
Hautekiet of de Laatste Show-band), bassist Pieter van Buyten (zie
ook Marianne Debaene, de 2000-incarnatie van
The Kids, en de country-groep Chitlin'
Fooks) en toetsenist Peter Lesage (Moiano, Krewcial, Magik Ballet Ensemble,
Atomic ...). Met een paar demo's onder de arm werden producer Wouter van Belle
(zie bvb. Axelle Red, Dead
Man Ray, Gorki ...) en Dead
Man Ray drummer Karel de Backer ook bij het project betrokken. Naam
van de groep bleef uiteindelijk "Flip Kowlier", nadat even gedacht werd
aan "De Barabassen" en "Bernard & Edwyn".
Plan was een full-cd uit te brengen in september 2000, maar allerlei beslommeringen
leidden ertoe dat het duurde tot in september van het jaar nadien. Een eerste
keer stelde Flip Kowlier zich voor aan het publiek middels een optreden in de
Ancienne Belgique als opener voor Laïs (voorjaar 2001),
en door via het internet een MP3 te verspreiden van het verlegen-verliefde nummer
"Kwestie van Organisatie" (met onder andere de fijne zinsnede
"wist je da in bad zitt'n schreien een vorme van besparing is").
Net voor de zomer kwam er een eerste single uit, het boze "Welgemeende".
Vooral dit tweede nummer zorgde - ondanks de uitermate onverstaanbare tekst -
voor een bescheiden doorbraak door de boosheid en energie die er van deze "welgemeende
fuck you" uitging ("de west-vlaamse Nirvana" is er ooit gezegd).
In september 2001 volgde dan eindelijk de CD, onder de zelfrelativerende titel
"Ocharme Ik", met een reeks melancholische popnummers, en enkele
steviger uithalen. "Ik wist vrij goed welke sfeer de plaat moest uitstralen
toen we aan de opnames begonnen. Het moest klinken zoals een optreden in een klein
caféetje, als er ergens een versterker begint te kraken of te piepen is
dat niet erg. De cd moet je het gevoel geven alsof wij naast jou staan te spelen."
Zoals Peter van Dyck het in Knack schreef : "Voor sommigen, die Kowlier
enkel als de rapper Levrancier kennen, zals de folky popsingle Kwestie van Organisatie
een complete verrassing zijn geweest. De mengeling van folkrock, bossanova, punk,
country, zigeunermuziek, reggae en Tom Waits op de full-cd Ocharme Ik zal hen
dan wellicht nog meer verbazen. De jonge muzikant toont welke rasmuzikant er altijd
al in hem schuilging". Goed om weten is ook dat er een tekstvel bij de
CD zit, zodat ook niet-West-Vlamingen de teksten kunnen begrijpen.
The Michael Zager Band Om Let's all chant te beluisteren druk op de foto
Michael Zager Band
Als
je dan tóch eendagsvlieg moet zijn, kun je maar beter een héél grote
hit scoren. Michael Zager deed dat met 'Let's All Chant', z'n enige hit
die hem in 1978 een Nederlandse top 10-hit opleverde. Daarna was hij
ook heel snel weer uit het zicht verdwenen, zodat 'Let's All Chant' nog
altijd de enige hit is die op zijn erelijstje staat.
Michael
werd in 1943 geboren en was vanaf de jaren '60 bezig als producer en
schrijver van allerlei bands en artiesten. In 1970 was hij toetsenist
van de Amerikaanse jazz-band Ten Wheel Drive, waarmee hij zowaar een
hit scoorde: 'Morning Much Better' stond in 1970 in de Nederlandse
hitlijsten genoteerd. Niet lang daarna ging 'Ten Wheel Drive' uit
elkaar, waarna Michael zich weer ging toeleggen op het produceren van
platen.
De opkomst van de disco rond 1975 gaf mensen als Michael eindelijk de
kans om door te breken. Je hoefde niet meer een podiumbeest te zijn om
een hit te scoren; veel dj's en producers konden veilig vanachter hun
mengpaneel toekijken hoe hun eigen creaties - al dan niet in beeld
gebracht door een paar aantrekkelijke meiden - de dansvloer in beweging
zetten. Michael deed dat ook, en bedacht de naam Love Childs Afro Cuban
Blues Band voor zijn gedachtenspinsels. Dat leverde hem een paar hitjes
op in de dancelijsten van Billboard, maar een grote doorbraak naar het
"gewone" publiek zat er nog niet in.
Dat veranderde in 1978, toen hij voor een film het nummet 'Let's All
Chant' opnam. Een niemendalletje, gaf Michael toe, met amper 20 woorden
tekst, maar het was wel een erg aanstekelijk nummer. De single dook dan
ook meteen de top 10 in toen hij in 1978 in ons land werd uitgebracht.
Michael noemde zich op deze plaat The Michael Zager Band, hoewel er van
een echte "band" geen sprake was. Een paar anonieme zangeressen
playbackten het liedje in de clip, maar de echte Michael was nergens te
zien. Wie de clip zag, begreep waarom juist die meiden zo nadrukkelijk
te zien waren: de kleren die ze aanhadden waren al net zulke
niemendalletjes als 'Let's All Chant' zelf.
In 1980 stond Zager aan de wieg van de hits van de Detroit Spinners,
'Working My Way Back To You' en 'Cupid/ I've Loved You For A Long
Time'. Daarna was de discorage voorbij en daarmee ook de carrière van
Michael. De inmiddels 63-jarige producer is alweer een paar jaar met
pensioen, met als drukste werkzaamheden het tellen van het geld dat 'ie
nog altijd verdient aan 'Let's All Chant'...
In 2003 deed Udo mee aan de eerste editie van Idool,
maar in zijn halve finale moest hij de duimen leggen tegen Chris D.
Morton en Tom Olaerts die beiden naar de finale doorstootten. In 2005
waagde hij zijn kans in X-Factor. Dit betekende voor hem de doorbraak. Hij won dit programma op overtuigende wijze in december 2005.
Sindsdien bracht hij het album "U-turn" uit (dat enkele weken op #1
stond in de Album-charts), en scoorde hij een nummer #1 hit met zijn
debuutsingle "Isn't it time". Zijn eerste gouden plaat (meer dan 20.000
verkochte exemplaren van 'U-Turn') mocht Udo in ontvangst nemen tijdens
het programma Tien om te zien (4 juli 2007).
Van het album U-turn volgden nog de singles "Winter In July", "Back Against The Wall" en "Eyes Of A Stranger".
2006 leverde Udo verder nog een TMF Award voor "Beste Nieuwkomer" en de Radio 2 trofee voor "Doorbraak van het Jaar" op!
Op 30 maart 2007 won hij het liedjesprogramma 'Zo is er maar één' op de Vlaamse tv-zender één. Hij won dit programma met het liedje 'Ik mis je zo' van Will Tura.
De trofee die hij hiermee behaalde was een kunstwerk van 50 cm hoog,
met een hart van brons en ontworpen door de Antwerpse kunstenares
Hélène Jacubowitz. Het nummer 'Ik mis je zo' bracht Udo op single uit
op 19 april 2007, met als b-kant het nummer 'Tu me manques à mourir',
de Franstalige versie van Ik mis je zo. Hiervoor ontving hij een gouden
plaat tijdens Tien om te Zien (uitzending van 5/09/2007).
Als eerbetoon aan Clouseau nam hij het liedje "Heb ik ooit gezegd"
opnieuw op. Dit lied staat op de tribute cd "Braveau Clouseau".
Een eerste "Udo Live!" (met 6 bandleden) had plaats op 28 maart 2007
in De Zuiderkroon in Antwerpen. De live-band bestaat uit : David
Demeyere (drums), Jan Samyn (keys), Roberto Mercurio (bas), Chris Van
Nauw (gitaar), Marva Nielsen en Dany Caen (backing vocals).
Met de zangeres Sofie zong Udo het duet "Love will keep us alive"
een paar keer tijdens haar concerten. Doordat het publiek het zo
beviel, is deze versie als B-kant terug te vinden op haar single
"Ordinary People", die eind 2007 werd uitgebracht.
In februari 2008 wordt Udo's tweede album verwacht. 2008 wordt ook
het jaar van een eerste theatertournee, in samenwerking met de
Zuiderkroon. De première van deze Soul Sessions on Tour is op 19
februari in de Zuiderkroon in Antwerpen. Deze tournee staat meer dan
ooit in het teken van feel good music waaronder soul en funk. Udo zal
zich tijdens de theatertour laten omringen door minstens veertien
topmuzikanten, onder leiding van Hervé Martens.
Leona Louise Lewis (Islington, 3 april1985) is een Engelsezangeres. Ze verwierf bekendheid door het derde seizoen van de Britse versie van de populaire show The X Factor te winnen. Haar eerste single, A Moment Like This, een cover van het nummer van Kelly Clarkson, brak een record in het Verenigd Koninkrijk door binnen 30 minuten 50.000 keer te worden gedownload. Op 12 november 2007 werd haar debuutalbum Spirit uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk. De eerste single Bleeding Love behaalde de nummer-één positie in de Britse hitlijst. Lewis wordt geïnspireerd door o.a. Whitney Houston, Mariah Carey, Celine Dion, Minnie Riperton, Joni Mitchell en Oleta Adams. Lewis werd geboren in het Londense district Islington als dochter van
vader Aural Josiah en moeder Marie Lewis. Ze heeft één oudere broer,
Bradley, en een jongere broer, Kyle. Ze groeiden op in Highbury en
gingen naar de Ambler Primary School. Lewis was altijd al
geïnteresseerd in muziek en daarom besloten haar ouders om haar naar de
Sylvia Young Theaterschool te sturen, ook al konden ze het nauwelijks
betalen. Ook ging ze naar de Italia Conti-academie en de BRIT school.
Na haar schooltijd had Lewis verschillende baantjes, zoals serveerster
bij Pizza Hut
en receptioniste, om studiotijd te kunnen betalen. Ze nam een aantal
nummers op, waaronder haar eigen nummers van een demo-album dat
"Twilight" heette, maar het album werd nooit uitgebracht. Op 15-jarige
leeftijd nam ze samen met producent Marley J. Wills haar eigen versie
van Minnie Riperton's "Lovin' You" op, waarna ze werd uitgenodigd door
platenlabel Sony. Toch leek haar carrière te stranden en Lewis besloot
het op te geven. Maar toen kwam haar vriend Lou Al-Chamaa met het idee
om Lewis op te geven voor The X Factor.
LaBelle was de naam van het vocale trio bestaande uit de zangeressen Patti Labelle (pseudoniem van Patricia Holt), Nona Hendryx en Sarah Dash,
gedurende de periode 1970-1976. De groep was daarvoor actief als Patti
LaBelle & the BlueBelles. Onder hun nieuwe manager Vicki Wickham
wijzigden ze in 1970 hun naam in LaBelle en veranderden van stijl: in
plaats van popdeuntjes kozen ze voor een mengeling van soul, funk, (proto-)disco en rock. Bij hun optredens gingen ze zich kleden in bizarre, extravagante kostuums met veel glitter en veren, die deden denken aan de glamrock.
Nona Hendryx ontpopte zich in de periode die volgde als een getalenteerde songschrijfster. De meeste nummers op de LP Pressure Cookin' uit 1973 waren van haar hand. In 1974 namen ze in New Orleans de LP Nightbirds op met de befaamde producent Allen Toussaint. De single Lady Marmalade
met het Franse refrein "voulez-vous coucher avec moi ce soir?" ging
naar de eerste plaats van onder andere de Amerikaanse hitparade, een
succes dat ze later niet meer konden herhalen.
De volgende LP's, Phoenix (1975) en Chameleon (1976)
waren commercieel niet erg succesvol. Op het einde van 1976 werd de
groep ontbonden en begonnen de leden aan een solocarrière, die voor
Patti LaBelle zelf en Nona Hendryx meer succesvol zou verlopen dan voor
Sarah Dash.
Dino Paul Crocetti werd geboren in een Italiaans-Amerikaanse
familie in Steubenville (Ohio). Hij verliet de school op 16-jarige
leeftijd en had verschillende baantjes voordat hij zijn naam veranderde
en succes kreeg als zanger in de clubs van New York.
De eerste keer dat hij met Jerry Lewis samenwerkte was op 25 juli1946 in Club 500 in Atlantic City en samen ontwikkelden ze een succesvolle komedieroutine. Het duo maakte hun eerste film My Friend Irma in 1949 en in 1951 speelden ze een rol in de filmhit At War with the Army. De dertien films die ze daarna maakten waren op de formule van deze film gebaseerd.
Hun gezamenlijk televisiedebuut was in 1950 in The Colgate Comedy Hour, een gevarieerde show die zij tussen 1950 en 1955 ook af en toe zouden presenteren.
De samenwerking met Lewis werd op 24 juli1956 afgebroken en tot veler verrassing had Dean Martin hierna een succesvolle solocarrière.
In de jaren '60 was hij lid van de Rat Pack, een beroemde/beruchte vriendenclub met wie hij een aantal populaire films maakte.
Hij speelde geheim agent Matt Helm in vier films (1966-1969) en
tussen 1965 en 1974 presenteerde hij zijn eigen wekelijkse
televisieprogramma, The Dean Martin Show op NBC.
Zijn teruglopende gezondheid en populariteit zorgden ervoor dat hij vanaf de jaren '70 alleen nog veel theaterwerk deed. In 1988 trok hij zich compleet terug uit de showbusiness nadat hij tijdens een tour met andere Rat Pack-leden Frank Sinatra en Sammy Davis, Jr. ziek werd. Uiteindelijk heeft hij in 51 films een rol gespeeld.
Hij was drie keer getrouwd en had acht kinderen waarvan één geadopteerd. Zijn zoon Dean Paul Martin Jr. kwam om het leven in een vliegtuigongeluk op 21 maart1987. Dit was opnieuw een zware aanslag op zijn gezondheid.
Dj Tiësto is wederom uitgeroepen tot beste dj ter wereld. Hij kreeg de
prijs donderdag uitgereikt op de International Dance Music Awards in
Miami. Ook vorig jaar mocht hij de prestigieuze prijs in ontvangst
nemen.
Tiësto werd eveneens onderscheiden voor zijn album 'In search of sunrise vol. 6', dat tot beste mix-cd werd gekozen.
De
International Dance Music Awards worden jaarlijks georganiseerd in het
kader van de Winter Music Conference, die wordt beschouwd als de
belangrijkste internationale vakbeurs voor de dancewereld.
Publiek en genodigden nemen vandaag afscheid van Hugo Claus
Publiek en genodigden nemen vandaag afscheid van Hugo Claus
Aan de Bourlaschouwburg in Antwerpen staat een honderdtal mensen te
wachten voor de afscheidsplechtigheid van Hugo Claus. In de schouwburg
is plaats voor een kleine 900 mensen. Voor de plechtigheid worden een
500-tal genodigden uit binnen- en buitenland verwacht. Ook voor het
grote publiek is er plaats voorzien. De deuren van de Bourlaschouwburg
openen om 11 uur.
Geluidsboxen De
plechtigheid zal live te volgen zijn op radio (Radio 1) en tv (Canvas
en de Nederlandse omroep NOS). Aan de schouwburg zelf zullen
geluidsboxen worden geplaatst zodat de plechtigheid ook buiten gevolgd
kan worden.
Biograaf De
afscheidsplechtigheid start om 12 uur en duurt ongeveer anderhalf uur
en zal geleid worden door Claus' biograaf Piet Piryns en ingeleid door
zijn uitgever, directeur Robbert Ammerlaan van de Bezige Bij. Tijdens
de plechtigheid is er muziek van onder meer Thelonius Monk, Chet Baker
en Strauss en zullen acteurs Jan Decleir, Hilde Van Mieghem, Josse De
Pauw en Gilda De Bal gedichten van Claus voordragen. Cees Nooteboom,
Erwin Mortier, Jef Lambrecht en Suzanne Holtzer houden toespraken. Rond
13.30 uur is het einde van de plechtigheid voorzien.
Begroeting Tussen
14.30 uur en 16 uur kan het publiek de kist van Hugo Claus komen
groeten in de hal van de schouwburg. Na de plechtigheid zal het
stoffelijk overschot van Claus gecremeerd worden. Wanneer dat precies
gebeurt, wordt niet bekendgemaakt. Ook de dag waarop de as van Claus
voor de kust van Oostende verstrooid zal worden - dat was Claus'
uitdrukkelijke wens - blijft geheim.
Hommage Op
zondag 13 april vindt in de Bourlaschouwburg nog een hommage aan Hugo
Claus plaats, georganiseerd door Behoud de Begeerte en Toneelhuis.
Hugo
Claus stierf op 19 maart in het Middelheimziekenhuis in Antwerpen.
Claus (78) leed al enkele jaren aan de ziekte van Alzheimer en besliste
om zelf een punt achter zijn leven te zetten.
Cilla Black is een Engelse zangeres uit Liverpool die
in de jaren 60 en 70, in het kielzog van stadgenoten The Beatles en
Gerry and The Pacemakers, de wereld verovert. Cilla maakte evergreens
als Anyone Who Had A Heart en Youre My World. Ze zetonder haar oorspronkelijk naam Priscilla White, in de jaren
60 haar eerste stappen op de podia van Liverpool, waaronder dat van The
Cavern. Producer Brian Epstein neemt haar onder zijn hoede. Later neemt
hij ook de beginnende bands The Beatles en Gerry and The Pacemakers in
zijn stal. Wanneer beide bands aan hun grote opmars begonnen zijn, ziet
Epstein ook grote mogelijkheden voor White. Ze is de ideale
girl-next-door waar Epstein nu echt al zijn visies over imago en mode
op kwijt kan. Epstein verandert haar naam in Cilla Black. Samen met
Beatles-producer George Martin lanceert hij haar succesvol bij pers en
het grote publiek. Ze debuteert op vinyl met een Lennon/McCartney-song:
Love Of The Loved. Met de opvolger Anyone Who Had A Heart
bestormt ze in 1964 de Britse hitlijsten. Halverwege datzelfde jaar is
de volgende single zelfs nog succesvoller. Het oorspronkelijk
Italiaanse You're My World is Cilla Black op haar best. Ook daarna blijven de evergreens komen, zoals: You've Lost That Loving Feeling en It's For You.
Ze waagt onder hoede van Epstein en Martin met succes de sprong naar
de Verenigde Staten. Cilla wordt net als The Beatles zorgvuldig
gekoesterd door beide heren, met zeer veel succes. Na de Beatles is
Cilla Black de best verkopende artiest afkomstig uit Liverpool ooit.
Haar carriere krijgt met Epstein's dood in 1967 en een mislukt
filmavontuur een gevoelige klap. Ze worstelt zich nog terug met hits
als Surround Yourself With Sorrow en Conversations maar aan het eind van het decennium is het toch echt over met de singlesuccessen. Cilla Black
blijft in de jaren daarna albums en singles uitbrengen maar werkt
vooral veel voor de Britse televisie. Ze blijft echter voor het Britse
volk, maar ook voor velen daarbuiten, een van de grootste Engelse
artiesten ooit.
Bart Peeters denkt eraan te stoppen met presenteren. Dat zegt hij in
een interview met de Nederlandse nieuwssite nu.nl. Hij zou zich meer
willen toeleggen op de muziek.
"Ik ben met de gedachte aan het
spelen om mijn presentatorschap bij Eén op te geven", zegt Peeters in
het interview met nu.nl. "Muziek maken vind ik leuker. Als je ouder
wordt en je hebt een gezin en zo, dan hoeft het niet meer per se zo
druk."
Heiligschennis In het interview
verwijst Peeters naar een concert in het Amsterdamse theater Carré. "De
laatste keer dat ik in Carré speelde, was heiligschennis. Ik kwam van
een televisieopname. We speelden er en het was zeer gezellig, maar
daarna moest ik weer snel weg want ik had de dag nadien weer
televisieopnames. Dat wil ik niet meer. Ik wil het nu met rust doen."
Beperkingen van tv Ook
de beperkingen van het televisiewerk spelen Peeters blijkbaar parten.
"Op tv zijn er beperkingen. Ik mag op één niet voor mijn eigen mening
uitkomen: geen afwijkende smaakitems, geen politieke statements".
Haatmail "Tijdens
Eurosong zei ik over de rock-'n-rollgroep Paranoiacs: 'de zevende dag
was God vermoedelijk dronken en schiep hij de Paranoiacs'. Dat was een
heel flauw en ongevaarlijk grapje, maar als je dan ziet wat er aan
haatmail komt van de katholieke gemeenschap, dan denk je: 'het zijn
misschien twee miljoen kijkers, maar je mag ze hebben'
De echtgenote van Robin Williams heeft na 19 jaar huwelijk de
echtscheiding aangevraagd. Dat verklaarde de woordvoerder van de
Amerikaanse acteur, die zo het nieuws van het magazine People en de
krant San Fransisco Chronicle bevestigt.
Marsha Garces diende
volgens deze 2 publicaties op 21 maart in San Fransisco een aanvraag
tot scheiding in. Het koppel dat trouwde in 1989 heeft 2 kinderen, een
dochter van 18 jaar en een zoon van 16.
De 56-jarige Williams is
één van de grote Amerikaanse komische acteurs. In 1998 won hij een
Oscar voor zijn bijrol in "Good Will Hunting".
Hugh Jackman ontwerpt strips met maker 'Wolverine'
Hugh Jackman ontwerpt strips met maker 'Wolverine'
Acteur Hugh Jackman ontwerpt samen met stripauteur Marc Guggenheim de
stripboekenserie 'Nowhere Man'. Dat meldt het Amerikaanse filmvakblad
Variety.
Wolverine Guggenheim en de
39-jarige Jackman hebben op professioneel gebied iets gemeen.
Guggenheim ontwikkelde stripverhalen over de beestachtige superheld
Wolverine, die Jackman gestalte gaf in de filmreeks 'X-men'. "Ik heb zo
veel plezier gehad in de stripboekenwereld met de 'X-Men'-franchise,
dat ik me er nog meer in wilde verdiepen", stelt de filmster, die ook
te zien was in films als 'Van Helsing' en 'The fountain'.
Verhaal Over
het verhaal van de nieuwe stripreeks wil de acteur niet veel loslaten.
Distributeur Virgin laat wel weten dat het om een
sciencefictionavontuur gaat, waarin de mensheid privacy heeft opgegeven
voor meer veiligheid.
Film Jackman heeft
goede hoop dat zijn stripboek in de toekomst ook op het witte doek te
bewonderen is. Het vierde deel van de 'X-men'-films, 'Wolverine', met
Jackman in de hoofdrol, draait vanaf april volgend jaar in de Belgische
bioscopen.
Madonna wil de geruchten over haar kwakkelende huwelijk de kop
indrukken en beweert dat ze nog altijd een opwindend seksleven heeft
met haar man Guy Ritchie. Ze is intussen al zeven jaar gehuwd met de
cineast. "Het is niet omdat ik al drie kinderen heb en gehuwd ben dat
ik geen opwindend seksleven meer heb", aldus Madonna in een interview
met het blad OK!
Samen in Londen Madonna
ontkent de roddels over huwelijksproblemen. "Ik ben echt blij dat ik
kan melden dat Madonna nog steeds gelukkig getrouwd is", aldus haar
woordvoerster Liz Rosenberg. "Ze stellen het prima en zijn opnieuw
samen in Londen. Het klopt dat Madonna en Ritchie een tijdje niet samen
waren maar dat was om louter professionele redenen. Madonna was in de
VS om er haar album te promoten en Ritchie werkte in Engeland aan een
film en een commercial voor Nike", besluit Rosenberg.
Christina Aguilera voelt zich geweldig sexy in haar lichaam, ook al
sleurt ze nog wat overgewicht mee. De zangeres van 'Dirrty' werd in
januari mama van Max Liron. "Ook mijn man is nu dol op mijn lichaam en
dan vooral op mijn groter geworden borsten", aldus Aguilera.
"Ik
weeg nog wat te zwaar maar ik werk eraan in de fintness. Ik boks en doe
aan krachttraining, ik wil weer helemaal topfit zijn voor ik aan een
nieuw album begin." Het is niet omdat ze nu moeder geworden is dat ze
minder sexy wil optreden. "Absoluut niet. Ik ga zeker niet van stijl
veranderen", belooft Aguilera.
Gitarist Richie Sambora (48) van de populaire Amerikaanse hardrockband
Bon Jovi is in het Californische Laguna Beach na een slakkengangetje
met zijn Hummer-auto, die ook drie passagiers vervoerde, door de
politie opgepakt. Volgens het Amerikaanse tijdschrift People testte hij
positief op alcohol en werd hij door de politie meegenomen.
Na
het betalen van een borgsom kwam hij enkele uren later weer vrij. Begin
mei moet Sambora voor de rechter verschijnen. Afgelopen zomer heeft de
gitarist deelgenomen aan een ontwenningskuur. "Ik dronk te veel en
wilde mijn leven weer op de sporen krijgen", zei hij na zijn ontslag
uit de ontwenningskliniek
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
