.

Bij het ter communie gaan kiest zij voor de extra naam Veronica. Haar vader, Sylvio (of Tony) Ciccone, is van Italiaanse afkomst. Haar moeder, Madonna Ciccone-Fortin, is van Frans-Canadese afkomst. Naast dochter Madonna kregen zij nog vijf kinderen: Anthony, Martin, Paula, Christopher en Melanie.

Madonna groeit op in Rochester Hills en Pontiac, beiden onder de rook van Detroit in de Amerikaanse staat Michigan. Op vijfjarige leeftijd verliest ze haar moeder (30), die in 1963 overlijdt aan kanker. Sylvio Ciccone hertrouwt later met de huishoudster van de familie, Joan Gustafson. Met haar krijgt Sylvio nog twee kinderen: Jennifer en Mario. Wellicht omdat ze als vijfjarige niet begrijpt waarom haar moeder haar wordt afgenomen alsmede de (indertijd) slechte verstandhouding met haar 'stiefmoeder' Joan Gustafson, ontwikkelt Madonna haar rebelse karakter.

Als kind volgt Madonna piano- en balletlessen. Op school doet ze actief mee aan de artistieke activiteiten. Na de middelbare school krijgt ze een studiebeurs voor de Universiteit van Michigan. Na twee jaar in 1976 verlaat ze de universiteit om met 35 dollar in een taxi te stappen en de chauffeur te vragen haar op een plek af te zetten waar het allemaal gebeurt; de chauffeur zet haar af op Times Square in hartje New York.

Daar poseert zij voor kunststudenten om aan geld te komen, Ook zingt ze in verschillende punk-bandjes waaronder Emmy and the Emmys. Bovendien werkt ze ook nog een tijdje als verkoopster bij Dunkin' Donuts. In 1978 werkt zij als achtergrondzangeres bij Patrick Hernandez die een hit had met 'Born To Be Alive'. Ze speelt ook nog mee in 1979 in een studentenfilm 'A Certain Sacrifice' die pas in 1985 wordt uitgebracht.

.

Vaya Con Dios (een Spaanse groet, letterlijk Ga met God) is een Belgische popgroep opgericht in 1986. Begin jaren negentig scoorde de groep enkele grote internationale hits.

Na een succesvolle samenwerking van Dani Klein en Willy Lambregt in de band Arbeid Adelt! wordt in 1986 samen met contrabassist Dirk Schoufs Vaya Con Dios opgericht omdat hun hart bij de jazz, opera en zigeunermuziek ligt en het een genre is dat in Brussel nauwelijks bekendheid geniet. In hun eerste single Just a friend of mine zijn al Spaanse invloeden te horen. De single wordt een grote hit in Frankrijk waar meer dan 300.000 exemplaren worden verkocht. Willy Lambregt heeft inmiddels de groep al verlaten en wordt vervangen door Jean-Michel Gielen. Het tweede album bevat de grote hitsingles What's a Woman en Nah neh nah. What's a woman staat in de zomer van 1990 drie weken op nummer 1 in Nederland.

In 1991 gaat het duo Dani Klein en Dirk Schoufs uit elkaar. Dirk Schoufs verlaat de groep en Vaya Con Dios gaat verder als eenvrouwsband. Op 24 mei 1991 overlijdt Schoufs aan de gevolgen van AIDS die hij door zijn heroineverslaving heeft opgelopen. In 1992 verschijnt het derde album Time Flies. De muziek is veel triester dan op de eerste twee albums, met invloeden uit de soul en Latijns-Amerika. De bekendste single van dit album is Heading for a fall. Ondanks de personele en muzikale wijzigingen blijft Vaya Con Dios populair in grote delen van Europa, vooral in Duitsland, Frankrijk en Scandinavië en Zuid-Amerika. Alleen in Nederland en België blijft het succes beperkt. In 1993 wordt een grote wereldtoernee georganiseerd vanwege het grote internationale succes.

In 1995 komt het vierde album uit. In 1996 maakt Dani Klein bekend geen plezier meer te beleven aan de muziekwereld, en besluit ze de band te stoppen, die op dat moment nog maar uit één persoon bestaat. In 1997 verschijnt nog een verzamelalbum. Dani Klein begon in 1999 weer met zingen en wordt zangeres bij Purple Prose.

Zeven jaar later, in 2004, wordt Vaya Con Dios opnieuw opgericht. De groep, die nog steeds uit zangeres Dani Klein, enkele nieuwe muzikanten en muzikanten van de beginjaren van Vaya Con Dios bestaat, brengt een nieuw album uit in oktober 2004 onder de naam 'The Promise'.

Op 31 augustus 2006 werd in Theatre Vaudeville te Brussel de eerste van een nieuwe reeks akoestische optredens gegeven. Op 3 november verscheen hiervan de CD/DVD The Ultimate Collection. Op 3 september 2006 bracht Vaya Con Dios hun nieuwe single 'Pauvre Diable' uit.

Vaya Con Dios verkocht in totaal meer dan 7 miljoen albums en meer dan 3 miljoen singles.

Leo Sayer, geboren als Gerard Hugh Sayer (Shoreham-by-Sea, 21 mei 1948) is een Brits zanger. Eind jaren '60 was hij lid van de Terraplane Blues Band uit Londen.

In 1971 formeerde hij de band Patches met drummer Dave Courtney. Courtney had ook gespeeld met de bekende popster Adam Faith. Deze begon begin jaren '70 een management voor artiesten. Sayer was een van de eerste artiesten die hij een contract aanbood.

In 1973 bereikte Sayers tweede single The show must go on de nummer 1 positie in de Engelse hitlijst. Zijn doorbraak in Nederland kwam in 1974 met de hit Long tall glasses. Andere grote hits waren When I need you, You make me feel like dancing, More than I can say en Orchard Road. In 1978 won Leo Sayer een Grammy voor het liedje You make me feel like dancing in de categorie Best R&B Song.

Vanaf 1984 werd het stil rond Sayer. Een comeback begin jaren '90 mislukte.

In 2006 maakt DJ en producer Meck uit Los Angeles een remix van Sayers plaat Thunder in my heart (1977). Meck was geïntrigeerd geraakt door het verhaal bij deze plaat. Sayer had het lied geschreven nadat hij met zijn vriend Tom Snow in Los Angeles met hun limousine over Sunset Boulevard reed en keek naar alle mooie dames die daar op straat rondliepen. Sayer is erg enthousiast over de nieuwe versie van Meck. Meck gaf er de naam Thunder In My Heart Again aan.

.

Dionne Warwick, geboren als Marie Dionne Warrick (East Orange (New Jersey), 12 december 1940) is een Amerikaans zangeres. Ze is vooral bekend door haar werk met de songwriters en producers Burt Bacharach en Hal David.

Dionne Warwick werd in 1940 geboren in East Orange (New Jersey). Ze komt uit een muzikale familie. Haar vader is Mansel Warrick, die gospelplaten promootte voor Chess Records, en haar moeder is Lee Drinkard, die manager was van het gospelgroepje van haar broers en zus, de Drinkard Singers. Die zus, Dionnes tante, is Emily Drinkard, beter bekend als Cissy Houston, de moeder van Whitney Houston. Samen met haar tante en haar zusje Dee Dee Warwick begon ze een zanggroepje, the Gospelaires genaamd.

Toen the Gospelaires meewerkten aan de opnames voor een nummer van the Drifters, kwam de songwriter van het nummer, Burt Bacharach, luisteren. Hier ontdekte hij Dionne en nodigde haar uit om enkele demo's in te zingen. Haar eerste single, "Don't make me over", kwam uit in 1962 op het label Scepter Records. Op deze single stond haar naam verkeerd gespeld, "Warwick" in plaats van "Warrick". Ze besloot deze naam aan te houden. Ook haar zusje Dee Dee zou later de nieuwe spelling gaan gebruiken. Deze single was in Amerika een groot succes. Omdat haar nummers meteen werden gecoverd door artiesten als Cilla Black en Dusty Springfield, lukte het haar niet om de Britse markt te veroveren. Dit lukte haar pas met "Anyone who had a heart" uit 1964, gevolgd door "Walk on by". Later dat jaar brak de Britse invasie uit. Warwick was één van de weinige artiesten die de Britse invasie goed had doorstaan en nog steeds succesvol singles en lp's wist uit te brengen.

In 1967 kwam "(Theme From) Valley of the Dolls" uit, de eerste single die niet was geschreven door David en Bacharach. De B-kant, "I Say a Little Prayer", was wel van hun hand. De single en de daaropvolgende lp waren een groot succes in meerdere hitlijsten. Ook de daaropvolgende singles, als "Do You Know the Way to San José", "This Girl's in Love With You" en "I'll Never Fall in Love Again", waren grote successen. Ze kreeg zowel in 1968 als in 1970 een Grammy.

Van 1971 tot 1975 bracht ze platen uit onder de naam Dionne Warwicke en vertrok ze naar Warner Bros. Pictures. In 1973 gingen David en Bacharach uit elkaar, waardoor Dionne zonder haar tekstschrijvers zat en haar carrière een dip opliep.

In 1979 tekende ze bij Arista Records en bracht weer een succesvolle single uit, "I'll Never Love This Way Again", geschreven door Barry Manilow. Het bijbehorende album, Dionne, was haar eerste platina album. Voor het album kreeg ze haar derde Grammy. In 1982 werkte ze samen met the Bee Gees voor het album "Heartbreaker". De titeltrack werd een wereldwijde hit, evenals "All the love in the world".

In 1985 verzamelde ze Bacharach, Elton John, Stevie Wonder en Gladys Knight om de single "That's What Friends Are For" uit te brengen. De opbrengsten van deze single zijn gegaan naar aidsonderzoek. Ook dit nummer werd een wereldwijde hit en bereikte in een aantal landen, waaronder Amerika, de nummer-één-positie.

De daaropvolgende jaren bracht ze slechts enkele middelmatig verkopende albums uit, en geen hitsingles.

Toontje Lager werd in 1978 onder de naam Maandverband opgericht door Hermelink. In 1979 werd de naam gewijzigd in Toontje Lager. Met zanger Bert Vermaas werd in 1980 de eerste (titelloze) elpee uitgebracht. Het nummer Kontaktrock genoot enige bekendheid doordat het op de verzamelelpee Uitholling Overdwars verscheen. Het nummer is op single uitgebracht, als B-kant van Ja Verrek.

Nadat Vermaas de band verlaten had, trad Erik Mesie als nieuwe zanger toe. Vermaas zou later van zich doen spreken in de Nijmeegse band Het Beest. De albums Erop of Eronder (1982) en Stiekem Dansen (1983) waren vrij succesvol, mede dankzij het feit dat Nederlandstalige popmuziek op dat moment hot was. In 1982 werd In Gedachten, de b-kant van de single Ben Jij Ook Zo Bang, door luisteraars van radiozender Hilversum 3 uitgeroepen tot b-kant van het jaar.

De groep ging in 1985 uit elkaar. Erik Mesie maakte sindsdien twee solo-albums. Bert Hermelink trad op als cabaretier. In 1988 schrijft hij zich in voor het Leids Cabaret Festival en bereikt hij de finale. Hij speelde tot 2007 regelmatig in de Nederlandse theaters. Hermelink heeft nu een eigen muziekstudio in Deventer en produceerde in 2005 het debuutalbum Dingen Te Doen van zanger Martin Groenewold, waarop ook verscheidene Hermelink-composities staan. In maart 2008 volgt een tweede cd, met de titel Zoiets Moet Het Zijn.

.

Els De Schepper studeerde kleinkunst aan de Studio Herman Teirlinck.

In 1991 werd ze bekend bij het grote publiek als panellid van het consumentenprogramma "Raar maar waar" en in het populaire "Kriebels", en als actrice in de soap Wittekerke op VTM. Ze presenteerde ook het spelprogramma "Kinderpraat" en nam na 1995 de leiding van de televisiequiz "RIR" over van Urbanus. Ook werkte ze voor het programma "De plaatgast".

In 2006 schreef ze zich op aandringen van haar management in voor Eurosong met het Nederlandstalige lied Als ik je morgen ergens tegenkom. Els wilde niet per se naar het songfestival, ze werd vierde in haar voorronde, maar dat jaar gaf de vakjury twee wildcards voor de halve finale en Els was daar één van. In die halve finale werd ze derde en mocht zo zonder wildcard naar de finale, daar werd ze echter laatste. De Schepper zong voor het eerst sinds de vrije taalregel een Nederlandstalig lied in de finale.

.

Barry White (Galveston, 12 september 1944 – Los Angeles, 4 juli 2003) was een Amerikaanse soul- en disco-zanger en -producer. Zowel solo als met het door hem gedirigeerde Love Unlimited Orchestra scoorde hij diverse hits.

Barry White werd als Barry Eugene Carter geboren in Galveston, Texas, en groeide op in Los Angeles. Op 10-jarige leeftijd werd hij lid van een 'gang', en op de leeftijd van zestien werd hij veroordeeld tot vier maanden gevangenis wegens diefstal van Cadillac-autobanden ter waarde van $30.000.

Eind jaren zestig begon Whites muziekcarrière, aanvankelijk nog slechts als producer. Zijn grootste succes was het opzetten van Love Unlimited, een damesgroep met drie leden, waaronder zijn latere vrouw Glodean James, waarvoor hij de klassieker Walkin' in the Rain (With the One I Love) schreef.

White had een aantal liedjes geschreven, en zocht een mannelijke vocalist om deze op te nemen. Uiteindelijk liet hij zich overhalen dit zelf te doen, wat leidde tot het succesvolle album "I've Got So Much to Give" met de hit I'm Gonna Love You Just a Little More Baby.

Zijn volgende succes was de oprichting van het Love Unlimited Orchestra. Tegen alle verwachtingen in, werd het volledig instrumentale Love's Theme een grote hit.

White behaalde zijn grootste successen in de jaren '70, in de periode van de disco, maar ook later heeft hij nog diverse hits gehad.

Tijdens een verblijf in het ziekenhuis, waar hij herstelde van de gevolgen van een beroerte, overleed White aan een nierziekte.