Séraphine de Senlis (Séraphine Louis) (1864 – 1942) was een Franse kunstenares.

De moeder van Séraphine overleed op haar eerste verjaardag, haar hertrouwde vader overleed toen Séraphine zeven jaar oud was.
Eerst werkte ze als herder, waarna zij in 1881 in dienst kwam als dienster bij de Zusters van de Voorzienigheid in Clermont (Oise).
In 1901 trad zij als schoonmaakster in dienst bij een midden-klasse gezin te Senlis.
Op 40-jarige leeftijd begon zij met schilderen in de stijl van de naïeve kunst.

Ze wordt ontdekt door de van oorsprong Duitse kunstverzamelaar Wilhelm Uhde die haar steunt en haar werken later tentoon zal stellen.
In 1932 wordt Séraphine met een "chronische psychose" opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en houdt zij op met schilderen.
In 1942 overlijdt Séraphine in armoede tijdens de Duitse bezetting van Frankrijk.

Werken van Séraphine zijn te zien in het Maillol Museum te Parijs, het Musee d'Art van Senlis, het Museum van Naïeve Kunst te Nice en het Musée d'Art moderne Lille Métropole te Villeneuve-d'Ascq.

In 2008 werd haar levensverhaal verfilmd.

‘Amour’ door Linde Ergo - brons (2008)

Aan het water,H40 L70

‘De Verloofden’ van 1928

René François Ghislain Magritte (Lessen, 21 november 1898 – Schaarbeek, 15 augustus 1967) was een Belgisch surrealistische kunstschilder en een van de bekendste Belgische schilders in het algemeen.

Zijn werk is een continue zoektocht naar de werkelijkheid, naar de betekenis van objecten en concepten.
Niet het plastische maar de ideeën en concepten overheersen.
Het oeuvre van Magritte is veelzijdig. Naast schilderijen, tekeningen, gouaches en collages, produceerde hij ook –zoals hoger vermeld – heel wat affiches. Hij begaf zich ook aan de kortfilm en de fotografie.

In de tentoonstelling worden ook kortfilms getoond die Magritte sedert 1956 maakte met Georgette en zijn vrienden.

Sommige van zijn schilderijen worden als accessoires gebruikt in de films.
In zijn schilderijen (en ook in de films) is er een vervreemding van de realiteit.
Het menselijk gelaat wordt niet herkenbaar getoond.

Vaak staan de figuren (ook zo bijv. in een groepsfoto van zijn vrienden) met de rug naar de toeschouwer (resp. camera).

In een werk zoals ‘De Verloofden’ van 1928 zijn de aangezichten van de geliefden overdekt met een doek.

Salome 1906

Franz von Stuck 'Orpheus'

Op een gezamenlijke tentoonstelling van de fauvisten in 1905 baarde zijn werk Nu, dit fauve uit 1898 groot opzien

Albert Marquet (1875-1947) Port du Havre

Albert Marquet (Bordeaux, 27 maart 1875 – Parijs, 14 juni 1947) was een Frans schilder, medeoprichter en belangrijk vertegenwoordiger van het fauvisme.
Hij studeerde in Parijs met onder andere Henri Matisse, en werkte in het atelier van Moreau.
Henri Evenepoel bracht hem in contact met de werken van Claude Monet, Paul Cézanne, Vincent Van Gogh, Georges Seurat en anderen.
Hij liet zich meeslepen door de kleurexperimenten van de fauvisten. Zijn stijl zou nog vóór de eeuwwisseling definifief worden.

Op een gezamenlijke tentoonstelling van de fauvisten in 1905 baarde zijn werk Nu, dit fauve uit 1898 groot opzien.
Zoals in de werken van de andere Fauves, domineert hierin de toepassing van de pure, niet meer illusionistisch werkende kleur.
Later wendde Marquet zich evenwel af van de felle kleuren van de fauvisten.

Vanaf 1906 worden zijn kleuren steeds genuanceerder. Zijn meest geliefde onderwerpen zijn landschappen en stadsgezichten, vooral van havensteden.
Kenmerkend voor zijn schilderijen zijn de sterk verschuivend werkende compositie die is opgebouwd uit heldere kleurvlakken.
Niettemin verstond de schilder de kunst zijn landschappen in een stemmige sfeer te hullen.
De mooiste voorbeelden hiervan zijn de Parijse winterzichten.

Verder leverde hij ook voortreffelijk werk af als aquarellist.

Albert Marquet (1875-1947) : « Quai des Grands Augustins sous la neige » Huile sur toile signé en bas à droite. Dim. 65 x 81 cm.

© Anselm Kiefer Maria [Mary], 1978-2008   "Maria Walks Amid The Thorn"

*sigh* copyright Anselm Kiefer

Anselm Kiefer Uit Wikipedia "  (Donaueschingen, 8 maart 1945)
is een Duits beeldhouwer en schilder.

Hij is een van de meest succesvolle maar ook meeserk gebruikt hij materialen als stro, as, klei en lood.

Kiefer groeide vanaf 1951 op in Ottersdorf en ging naar school in Rastatt.

Hij studeerde rechten, literatuur en taalwetenschappen aan de Universiteit van Freiburg.
Vanaf 1966 studeerde hij aan kunstacademies in Freiburg, Karlsruhe en Düsseldorf, en in 1969 werd hij in de kunstwereld bekend door een serie zelfportretten, gemaakt in grote Europese steden, waarop hij de Hitlergroet brengt.
Dit was zijn commentaar op de situatie in het naoorlogse Duitsland waar over het fascisme voornamelijk werd gezwegen.

Tussen 1970 en 1972 studeerde Kiefer bij Joseph Beuys.

In 1976 verbleef hij in de Villa Massimo in Rome.

Sinds 1993 woont en werkt hij in Barjac (Gard) waar hij een verlaten industrieterrein heeft omgetoverd in een 35 hectare groot atelier dat hij La Ribaute heeft gedoopt.

Werken van Kiefer zijn onder andere te zien in de Duitse musea Hamburger Bahnhof - Museum für Gegenwart en Museum Frieder Burda, en in het Nederlandse Kröller-Müller Museum, dat werken van Kiefer ten geschenke kreeg van de kunstenaar-ontwerper Martin Visser.

"Die Fraüen der Antique: Myrtis" 2002 Art Gallery of New South Wales in Australia.

  Yves Klein (Nice, 28 april 1928 – Parijs, 6 juni 1962) was een Frans kunstschilder. Hij werd bekend als de Franse monochromist.

 Tentoonstellingen 1946 - 1956

Vanaf 1946 realiseert hij zijn eerste Monochromes, panelen in een uniforme zuivere kleur en werkt hij samen met Arman.
Tussen 1948 en 1953 doorkruist hij Europa, Oost-Azië en Japan en presenteert hij zijn éénkleurige schilderijen, getekend "Yves".
Hij exposeert zijn Monochromes voor het eerst in Parijs in de Galerie des Solitaires in 1955.

In 1956 stelt hij zijn Propositions monochromes voor in de Galerie Colette Allendy.
Pierre Restany schrijft het voorwoord van de catalogus.
Te Marseille neemt hij deel aan het eerste Festival d'Art avant-garde, georganiseerd door M. Ragon en J. Polieri.  Blauw 1957 - 1959

Yves Klein, "La victoire de Samothrace" 1962, pigment on plaster on longterm loan

Blauw 1957 - 1959 voorbeeld In 1957 exposeert hij te Milaan in de Galerie Apolinaire en te Parijs in de Galerie Iris Clert en weer bij Colette Allendy, ditmaal zijn doeken en sculpturen in diep ultramarijn blauw, dat hij I.K.B. (International Klein Blue) noemt.
Van 1957 tot 1959 decoreert hij de nieuwe opera van Gelsenkirchen in monochrome blauwen, terwijl de muren bewerkt worden in polyester Relief éponge rouge.
Aan de Parijse Sorbonne geeft hij een paar lezingen over l'Evolution de l'art et de l'architecture vers l'immatériel.
Hij vond de kleur (of verf) uit toen hij experimenteerde met ultramarijnblauw pigment en een speciaal fixatief, polyvinylacetaat, toen bekend als Rhodopas.
Deze brak, in tegenstelling tot de gewone fixatieven, de glans (diepte) van de kleur niet af.

Voor Klein zelf was de beeldende gevoeligheid van het blauw zo intens dat hij het over de wereld wou verspreiden.
Vanaf dat moment spreken we van de blauwe revolutie.
Hij onderneemt dan ook tal van projecten in publieke ruimtes.
Zo laat hij in 1957 op de opening van een tentoontelling 1001 blauwe ballonnen de lucht ingaan.
Yves Klein heeft zijn ultramarijnpigment internationaal gepatenteerd als International Klein Blue of IKB.

Paul Klee (1879-1940)

Paul Klee Paul Klee, Duits-Zwitser, een zoon van een Duitse muzikant, was schilder, graficus en kunsttheoreticus.
Zijn vader, Hans Klee kwam uit Duitsland en ging, nadat hij de lerarenopleiding had gedaan, studeren aan het conservatorium; zang, piano, orgel en viool.
In 1875 trouwde hij met Ida Frick. In 1876 werd Mathilde geboren en op 18 december 1879
In München-Buchsee bij Bern volgde Paul Klee.
Klee groeide op in een muzikale familie, was zelf violist maar koos toch voor de beeldende kunst. Paul Klee begon al vroeg met viool spelen en toen hij 11 jaar was werd hij al lid van een groot orkest!
Daarbij tekende en dichtte hij ook nog maar zijn ouders schonken niet veel aandacht aan zijn tekentalent.
Toen hij jong was wist hij niet of hij schilder, violist of schrijver zou worden. Zijn beroepskeuze was dan ook onverwacht, want zijn ouders hadden hem willen opleiden tot musicus.

Paul Klee. Red Balloon. 1922. Oil on muslin primed with chalk. 31.8 x 31.1 cm. The Solomon R. Guggebheim Museum, New York, NY, USA. *****

In 1898 geniet hij een kunstopleiding bij Heinrich Knirr aan een priveschool voor schilderkunst in München.
In 1900 volgt hij de schilderlessen van de symbolist Franz von Stuck aan de kunstacademie van München. Paul Klee probeerde opgenomen te worden in de afdeling beeldhouwkunst, maar hij wilde niet meedoen aan de verplichte toelatingstoets dus verliet hij München.

Voor zijn vertrek verloofde hij zich in het geheim met Lily. Ancient Harmonies, 1925
In 1901 maakt hij een reis naar Italië en maakte de vroeg-christelijke en byzantijnse kunst indruk op hem.
Vanaf 1902 woont hij in Bern en vervaardigt zijn etsen, beinvloed door Goya, Ensor en Beardsley. In 1905 woont hij in Parijs. In 1906 trouwen Paul Klee en Lily Stumpf. In 1911 vertrekt hij naar München, waar hij woont met zijn echtgenote, de pianiste Lili Stumpf, en ontmoet Macke, Franz Marc, Javlensky, Munter, Werefkin en Kandinsky.

:Miraculous Landing, or the "112!" by Paul Klee 1920

Paul Klee was een van de grondleggers van moderne kunst.
In 1911 werkte hij met Kandinsky in München toen laatstgenoemde zijn ‘sprong in het abstracte' maakte.
Zelfs daarvoor (vanaf ongeveer 1902) ontwikkelde Klee een individuele stijl om de onderbewuste geest en fantasie in de kunst uit te drukken.
Neemt in 1912 deel aan de tweede tentoonstelling van der-blaue-reiter en nam op die manier deel aan het expressionisme en de abstracte kunst.
Paul Klee Bezoekt Parijs en ontmoet hier Delaunay en leert de schilderijen van Picasso en Braque kennen. Highways and Byways, 1929
Hij is in 1914 medeoprichter van de Neue Sezession in Munchen. Samen met Moilliet en Macke bezoekt hij in 1914 Tunesië.

Paul Klee was verliefd op kleur, waarvan hij meende dat hij ermee in symbiose leefde sinds zijn reis naar Tunesië.
In 1916 zit Klee in de militaire dienst. Paul Klee ontwikkelde zijn eigen schilderstijl, deze schilderstijl hielp hem aan zijn doorbraak in 1917.
Begint in 1918 aan zijn essay Creatieve ontboezemingen welke hij publiceert in 1920. In 1919 kiest hij voor abstracte vormen in zijn eerste olieverfschilderijen.

-

Gustave Van De Woestyne (Gent 1881 - Ukkel 1947) Christus toont zijn wonden (1921)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie  Gustave Van de Woestyne (Gent, 2 augustus 1881 – Ukkel, 21 april 1947) was een Vlaams kunstschilder.
Hij was de broer van de dichter Karel Van de Woestijne en de vader van de componist David Van de Woestijne. Zijn symbolisch, neorealistisch en expressionistisch oeuvre is sterk geïnspireerd door de middeleeuwse kunst.

Gent en Sint-Martens-Latem
Gustave werd geboren in Gent als derde zoon van Alexander Van de Woestyne en Antigona Sielbo. Hij volgde les aan de Gentse Academie voor Schone Kunsten waar hij onder andere les kreeg van Jean Delvin.

Hij bezocht als student vaak het Museum voor Schone Kunsten in Gent, waar hij verschillende studies maakte.
In 1900 ging hij met zijn broer Karel in Sint-Martens-Latem wonen.
Hier maakte hij kennis met de kunstenaars Valerius De Saedeleer, Albijn Van den Abeele en George Minne.
Zij vormden samen de zogenaamde "eerste groep van Sint-Martens-Latem", ook bekend als de Latemse school.

Leuven, Etterbeek en Tiegem

In 1905 trad hij kortstondig in in het benedictijnenklooster in Leuven. Drie jaar later huwde hij zijn vrouw Prudence De Schepper, met wie hij vijf kinderen had.

Het gezin vestigde zich in Etterbeek. Later woonde hij onder andere in Tiegem in het zicht van Streuvels’ Lijsternest.
Tijdens en na de Eerste Wereldoorlog (van 1914 tot 1921) woonde hij in Wales. Vanaf 1925 werd hij docent, eerst te Mechelen, daarna te Antwerpen en Brussel.

Stijl en evolutie
Van de Woestyne was een introverte en religieus geïnspireerde kunstenaar.
In zijn vroege, symbolische werk is de invloed van de prerafaëlieten terug te vinden.
De herhaalde bezoeken met zijn broer Karel aan de tentoonstelling van de Vlaamse Primitieven te Brugge in 1902, hebben zijn stijl sterk beïnvloed.

Die invloed van de oude meesters zien we vooral in zijn talrijke portretten. Vermoedelijk in navolging van Pieter Bruegel de Oudere plaatste Van de Woestyne zijn religieuze taferelen dikwijls in de landelijke Leiestreek.

Wales 1914 - 1918 Vlucht voor W.O.I
Tijdens de Eerste Wereldoorlog vlucht hij naar Wales, waar hij tot een waziger stijl komt met overwegend grijsgroene tinten.

Bij zijn terugkeer in België vestigt hij zich in Waregem en later te Mechelen, waar hij tot directeur van de Stedelijke Academie benoemt wordt.
Zijn religieuze werken uit die periode doen denken aan de werken uit het Italiaanse Quattrocento.
In 1939 vindt van de Woestyne een laatste woonplaats in Brussel.

Zijn latere werken zijn koel en zeer lineair, in tegen stelling tot zijn vroegere gevoelige en zachte werken.

-bas-relief  Pointless H 53 cm      -vuboniteTranshuman H 1m80
Copyright © Visual artist Eddie Symkens