Blue Girl Reading

August Macke (1887-1914) Duitse expressionist

De Duitse expressionist August Macke werd in 1887 geboren in Meschede in het Sauerland.
Hij studeerde van 1904 tot 1906 aan de kunstacademie en de kunstnijverheidsschool in Düsseldorf.
In deze stad was Macke enige tijd werkzaam als ontwerper voor diverse theatervoorstellingen.
In 1905 maakte Macke zijn eerste reis naar Italë.
Een jaar later verbleef hij onder meer in België, Nederland en Engeland.
In Parijs raakte Macke bekend met het impressionisme en het fauvisme.

Samen met Paul Klee en Louis Moilliet maakte Macke in 1914 een reis naar Tunesië. Hier schildert hij een serie aquarellen in krachtige kleuren en tektonische stijl.

Koorddanser (1914)

Na zijn ontmoeting met Kandinsky en Marc rond 1910, wordt August Macke beïnvloed door de ideeën van Der Blaue Reiter, waarin de eenheid van mens en natuur de centrale gedachte vormt.
Het verlangen naar het herstel van deze harmonie krijgt bij Macke niet dezelfde kosmische allure als bij Marc, maar wordt vertaald in een simpele en serene kunst. Macke sluit stilistisch aan bij het orfisme van de Delaunay, met name in het dynamische kleurgebruik.

Ook voor Macke is de beweging een belangrijke factor.
De dynamiek van de kleurvlakken is uitdrukking van de krachten die alle voorwerpen en levende wezens doordringen.
De kunstenaar, aldus Macke, ondergaat die krachten en geeft ze een plastische vorm. Haven te Duisburg is één van drie variaties op een zelfde thema. Sterk geschematiseerde huizenblokken omringen de twee figuren.
Het koloriet is beheerst en de ruimtelijke werking van de kleurvlakken bepaalt de compositie.
Mackes verzoening van expressionistische en kubistische elementen vinden we terug bij Van den Berghe en De Smet.

Na terugkomst in Duitsland werd Macke opgeroepen om zijn dienstplicht te vervullen. In september 1914 stierf August Macke op het slagveld aan het Duits-Franse front.

“Les deux fusils” by Fernand Léger     

In 1907 ontmoette hij Robert Delaunay en via hem raakte hij bevriend met Alexandre Archipenko, Chaïm Soutine, Amédeo Modigliani en Marc Chagall. Ook komt hij in contact met het werk van Cézanne, dat hem ertoe brengt om meer kubistisch te gaan werken. In 1911 sloot Léger zich aan bij de Puteaux-groep ten huize van Jacques Villon.

In 1920 ontmoette Léger de architect Le Corbusier, met wie hij vriendschap sloot. Ook maakte hij kennis met het werk van Piet Mondriaan en Theo van Doesburg, dat een inspiratiebron voor hem werd.

Scheveningen Circusplein. Kunstwerk "La Grande Fleur qui Marche" (1952) van Fernand Léger

n 1935 bezochten Léger en Le Corbusier de Verenigde Staten. Het Museum of Modern Art in New York organiseerde een expositie van zijn werken. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog verbleef Léger in de VS. Hij keerde terug naar Frankrijk in 1945.

--.Copyright Jozef Peeraer

Kazimir Severinovitsj Malevitsj, was een schilder en een kunsttheoreticus, pionier van geometrische abstracte kunst en één van de belangrijkste leden van de Russische avant-garde.
Kazimir Severinovitsj Malevitsj, was een schilder en een kunsttheoreticus, pionier van geometrische abstracte kunst en één van de belangrijkste leden van de Russische avant-garde.

Malevitsj werd geboren in de buurt van Kiev, Oekraïne.
Zijn ouders, Seweryn en Ludwika Malewicz, waren Pools. Zijn vader was de manager van een suikerfabriek. Kazimir was oudste van veertien kinderen.
Zijn familie verhuisde regelmatig en hij bracht het grootste deel van zijn jeugd in de dorpen van de Oekraïne naast suikerbietplantages door, ver van de culturele centra.

Schilderstijl

Van 1912 tot met 1914 schilubistische schilderijen. Malevitsj' bekendste werken rekent men tot het suprematisme geschilderd in de periode van 1915 - 1916.
In het werk Suprematistisch schilderij uit 1916 gebruikte Malevitsj rechthoeken in zwart, wit en primaire kleuren.
Er is een strenge verdeling van vormen en kleuren.
Malevitsj gebruikte meer soorten rechthoeken.
Hij gebruikte ook mengkleuren van de primaire kleuren.
Hij gebruikte verschillende tonen rood en geel. Hij zette ook bijna alles schuin; de rechthoeken staan gekanteld. Malevitsj gebruikte geometrische vormen.

Hij beperkte zich daarbij niet tot uitsluitend horizontale en verticale lijnen en vormen, zoals de schilder Piet Mondriaan wel deed. Kazimir Malevich is één van de grondleggers van de abstracte kunst.

Vanaf 1932 schildert hij vooral portretten waaronder een zelfportret.

/ Agit-porselein

De schilder Kasimir Malevitsj (1878-1935) maakte ook totaalkunst: ontwierp onder andere kleding, textiel en keramiek en publiceerde een boek over de nieuwe systemen in de kunst.
Kenmerkend zijn de abstract geometrische vormen, zoals het vierkant, de cirkel en het kruis in pure kleuren.
Deze figuren lijken te zweven, maar proberen pure emotie uit te drukken.

De ontwerpen van Malevitsj werden door kunstenaars als Nikolai Mikhailovich Suetin (1897-1954) op porselein geschilderd.

Kort na 1917 grepen de revolutionairen namelijk de kans om ook op porselein propaganda te maken.
De opdracht die de kunstenaars kregen was om porselein te vervaardigen dat de revolutie liet zien.

AUTUMN PARK - Leonid Afremov
Leonid Afremov werd geboren in stad Vitebsk in 1955.
Leonid werd geboren in dezelfde stad als Marc Chagall, de beroemde kunstenaar die ook de Vitebsk Art School opgericht, samen met Malevich en Kandinsky.
Leonid Afremov studeerde  aan het Vitebsk Art School in 1978 en is een van de elite leden.

Zoals hij zei, dat hij verschillende technieken probeerde tijdens zijn carrière, maar hij vooral verliefd op schilderen met olieverf en paletmes. .
Elk kunstwerk is het resultaat van lange schilderij proces; ieder doek is geboren tijdens een creatief zoeken; elk schilderij zit vol met zijn innerlijke wereld.
Elk van zijn schilderijen brengt verschillende stemmingen, kleuren en emoties.

Leonid Afremov net als die bekende artiesten, Da Vinci, Picasso, Monet en houdt van de expressie van de schoonheid, harmonie en de geest van deze wereld in zijn schilderijen.
Met zijn hart volledig open voor de kunst, geniet hij van het creëren van inspiratie en mooie schilderijen uit het diepst van zijn ziel.
Elk van zijn kunstwerken weerspiegelt zijn gevoelens, gevoeligheid, passie, en de muziek van zijn ziel. Ware kunst is levend en geïnspireerd door de mensheid.

"Ik geloof dat kunst ons helpt om vrij te zijn van agressie en depressie", zei hij. .

Jeanne Hébuterne en Hébuterne by Modigliani

Op 2 november 2010 veilt Sotheby's in New York een topwerk van Modigliani, Nu assis sur un divan.
/
Jeanne Hebuterne (6 april 1898-25 januari 1920) was een Franse kunstenares , het best bekend als de frequente onderwerp en common law- vrouw van de kunstenaar Amedeo Modigliani . 

Geboren in Parijs in een rooms-katholieke familie, haar vader, Achille Casimir Hebuterne, werkzaam bij Le Bon Marche warenhuis. Ze was een mooi meisje, ze werd geïntroduceerd aan de artistieke gemeenschap in Montparnasse door haar broer Andre Hebuterne die wilde uitgegroeid tot een schilder. .
Ze ontmoette een aantal van de toenmalige hongerende artiesten en  stond model voor schilders als Tsuguharu Foujita ...
Ze had talent om te teken en ze koos ze om te studeren aan de Academie Colarossi . .

Het was daar in het voorjaar van 1917 dat Jeanne Hebuterne werd voorgesteld aan Amedeo Modigliani door de beeldhouwer Chana Orloff (1888-1968), die kwam met vele andere artiesten om modellen te profiteren Academie .
Jeanne begon al snel een affaire met de charismatische artiest, en de twee werden  verliefd .
Ze verhuisde al snel met hem, ondanks de sterke bezwaren van haar diep katholieke ouders.

Aan het einde van het jaar 1919 ging de gezondheid van Modigliani verder achteruit. Nadat hij een paar dagen niet gezien was, vond de benedenbuur het paar in bed, Modigliani met een delirium, Jeanne vasthoudend, die bijna negen maanden zwanger was. Naar later verteld werd, probeerde hij Jeanne aan te zetten tot zelfmoord, zodat hij haar als favoriet model bij zich kon houden in het paradijs. Er werd een dokter gehaald, die het leven van de 35-jarige kunstenaar evenwel niet meer kon redden.

copyright Mark Dedrie

Mark Dedrie
 'Een kunstwerk moet worden uitgevoerd als een perfecte misdaad, naadloos, zonder een spoor van de dader.' Constantin Brancusi

Geboorte
Dertien jaar werkte Mark Dedrie als dienende bronsgieter voor gerenommeerde beeldhouwers vooraleer hij het waagde eigen ontwerpen uit te voeren. Zo'n aangekondigde maar vaak uitgestelde geboorte als kunstenaar wijst alvast op discretie en zelfkritiek, twee deugden waarvan de doorsnee beeldhouwer zelden heeft gehoord. Ook in de uitgevoerde beelden zelf geeft Mark blijk van een gezond gebrek aan zelfoverschatting.

Als autodidact mist hij de brede artistieke vorming door serieuze meesters in een notoire academie. (Maar bestaan er nog meesters en waar vind je nog een terecht beroemde academie?) Anderzijds blijft hij gespaard van onverschilligheid, laat staan misprijzen voor het kunstambacht. Zijn onmiskenbare degelijkheid als kunstambachtsman dankt Mark aan de hoogste kunstschool die praktijk heet.

Om zijn spontane expressiedrang niet aan banden te leggen werkt Mark zonder bozzetti, voorstudies waarmee academische beeldhouwers graag werken.
Gedetailleerde beeldhouwerstekeningen hoef je in zijn laden dan ook niet te gaan zoeken.
Voor Mark is een beeld geen tekening die je als een trekharmonica in de ruimte openschuift. Mark doet niet aan taille directe; voor hem geen wegsnijden en wegkappen tot wanneer de ideale vorm, verborgen in steen of hout, zich prijsgeeft.

Mark droomt en ziet het beeld mentaal. Hij boetseert met handen die in het kneedklare plastiline of was van los en liber naar ferm en vorm evolueren. Telkens opnieuw bouwt en monteert hij. Eerst na het bronsgieten, waarbij het was verloren wegstroomt, mikt Mark op perfectie van het ruw gestolde brons. Het schuren en strelen kan dan beginnen. Zoals de alchimist onophoudelijk wrijft en polijst aan de Steen der Wijzen, zo slijpt Mark geduldig de grofstoffelijkheid tot wanneer het metaal gaat lichten - met een glans die het sublieme voorafspiegelt.

Het gaat om eindeloos repetitieve, meditatief opgehoogde gebaren die ooit moeten raken aan dàt beeld met dié vergeestelijkte patinastraling.

Séraphine de Senlis (Séraphine Louis) (1864 – 1942) was een Franse kunstenares.

De moeder van Séraphine overleed op haar eerste verjaardag, haar hertrouwde vader overleed toen Séraphine zeven jaar oud was.
Eerst werkte ze als herder, waarna zij in 1881 in dienst kwam als dienster bij de Zusters van de Voorzienigheid in Clermont (Oise).
In 1901 trad zij als schoonmaakster in dienst bij een midden-klasse gezin te Senlis.
Op 40-jarige leeftijd begon zij met schilderen in de stijl van de naïeve kunst.

Ze wordt ontdekt door de van oorsprong Duitse kunstverzamelaar Wilhelm Uhde die haar steunt en haar werken later tentoon zal stellen.
In 1932 wordt Séraphine met een "chronische psychose" opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en houdt zij op met schilderen.
In 1942 overlijdt Séraphine in armoede tijdens de Duitse bezetting van Frankrijk.

Werken van Séraphine zijn te zien in het Maillol Museum te Parijs, het Musee d'Art van Senlis, het Museum van Naïeve Kunst te Nice en het Musée d'Art moderne Lille Métropole te Villeneuve-d'Ascq.

In 2008 werd haar levensverhaal verfilmd.

‘Amour’ door Linde Ergo - brons (2008)

Aan het water,H40 L70

‘De Verloofden’ van 1928

René François Ghislain Magritte (Lessen, 21 november 1898 – Schaarbeek, 15 augustus 1967) was een Belgisch surrealistische kunstschilder en een van de bekendste Belgische schilders in het algemeen.

Zijn werk is een continue zoektocht naar de werkelijkheid, naar de betekenis van objecten en concepten.
Niet het plastische maar de ideeën en concepten overheersen.
Het oeuvre van Magritte is veelzijdig. Naast schilderijen, tekeningen, gouaches en collages, produceerde hij ook –zoals hoger vermeld – heel wat affiches. Hij begaf zich ook aan de kortfilm en de fotografie.

In de tentoonstelling worden ook kortfilms getoond die Magritte sedert 1956 maakte met Georgette en zijn vrienden.

Sommige van zijn schilderijen worden als accessoires gebruikt in de films.
In zijn schilderijen (en ook in de films) is er een vervreemding van de realiteit.
Het menselijk gelaat wordt niet herkenbaar getoond.

Vaak staan de figuren (ook zo bijv. in een groepsfoto van zijn vrienden) met de rug naar de toeschouwer (resp. camera).

In een werk zoals ‘De Verloofden’ van 1928 zijn de aangezichten van de geliefden overdekt met een doek.

Salome 1906

Franz von Stuck 'Orpheus'

Op een gezamenlijke tentoonstelling van de fauvisten in 1905 baarde zijn werk Nu, dit fauve uit 1898 groot opzien

Albert Marquet (1875-1947) Port du Havre

Albert Marquet (Bordeaux, 27 maart 1875 – Parijs, 14 juni 1947) was een Frans schilder, medeoprichter en belangrijk vertegenwoordiger van het fauvisme.
Hij studeerde in Parijs met onder andere Henri Matisse, en werkte in het atelier van Moreau.
Henri Evenepoel bracht hem in contact met de werken van Claude Monet, Paul Cézanne, Vincent Van Gogh, Georges Seurat en anderen.
Hij liet zich meeslepen door de kleurexperimenten van de fauvisten. Zijn stijl zou nog vóór de eeuwwisseling definifief worden.

Op een gezamenlijke tentoonstelling van de fauvisten in 1905 baarde zijn werk Nu, dit fauve uit 1898 groot opzien.
Zoals in de werken van de andere Fauves, domineert hierin de toepassing van de pure, niet meer illusionistisch werkende kleur.
Later wendde Marquet zich evenwel af van de felle kleuren van de fauvisten.

Vanaf 1906 worden zijn kleuren steeds genuanceerder. Zijn meest geliefde onderwerpen zijn landschappen en stadsgezichten, vooral van havensteden.
Kenmerkend voor zijn schilderijen zijn de sterk verschuivend werkende compositie die is opgebouwd uit heldere kleurvlakken.
Niettemin verstond de schilder de kunst zijn landschappen in een stemmige sfeer te hullen.
De mooiste voorbeelden hiervan zijn de Parijse winterzichten.

Verder leverde hij ook voortreffelijk werk af als aquarellist.

Albert Marquet (1875-1947) : « Quai des Grands Augustins sous la neige » Huile sur toile signé en bas à droite. Dim. 65 x 81 cm.

© Anselm Kiefer Maria [Mary], 1978-2008   "Maria Walks Amid The Thorn"

*sigh* copyright Anselm Kiefer

Anselm Kiefer Uit Wikipedia "  (Donaueschingen, 8 maart 1945)
is een Duits beeldhouwer en schilder.

Hij is een van de meest succesvolle maar ook meeserk gebruikt hij materialen als stro, as, klei en lood.

Kiefer groeide vanaf 1951 op in Ottersdorf en ging naar school in Rastatt.

Hij studeerde rechten, literatuur en taalwetenschappen aan de Universiteit van Freiburg.
Vanaf 1966 studeerde hij aan kunstacademies in Freiburg, Karlsruhe en Düsseldorf, en in 1969 werd hij in de kunstwereld bekend door een serie zelfportretten, gemaakt in grote Europese steden, waarop hij de Hitlergroet brengt.
Dit was zijn commentaar op de situatie in het naoorlogse Duitsland waar over het fascisme voornamelijk werd gezwegen.

Tussen 1970 en 1972 studeerde Kiefer bij Joseph Beuys.

In 1976 verbleef hij in de Villa Massimo in Rome.

Sinds 1993 woont en werkt hij in Barjac (Gard) waar hij een verlaten industrieterrein heeft omgetoverd in een 35 hectare groot atelier dat hij La Ribaute heeft gedoopt.

Werken van Kiefer zijn onder andere te zien in de Duitse musea Hamburger Bahnhof - Museum für Gegenwart en Museum Frieder Burda, en in het Nederlandse Kröller-Müller Museum, dat werken van Kiefer ten geschenke kreeg van de kunstenaar-ontwerper Martin Visser.

"Die Fraüen der Antique: Myrtis" 2002 Art Gallery of New South Wales in Australia.

  Yves Klein (Nice, 28 april 1928 – Parijs, 6 juni 1962) was een Frans kunstschilder. Hij werd bekend als de Franse monochromist.

 Tentoonstellingen 1946 - 1956

Vanaf 1946 realiseert hij zijn eerste Monochromes, panelen in een uniforme zuivere kleur en werkt hij samen met Arman.
Tussen 1948 en 1953 doorkruist hij Europa, Oost-Azië en Japan en presenteert hij zijn éénkleurige schilderijen, getekend "Yves".
Hij exposeert zijn Monochromes voor het eerst in Parijs in de Galerie des Solitaires in 1955.

In 1956 stelt hij zijn Propositions monochromes voor in de Galerie Colette Allendy.
Pierre Restany schrijft het voorwoord van de catalogus.
Te Marseille neemt hij deel aan het eerste Festival d'Art avant-garde, georganiseerd door M. Ragon en J. Polieri.  Blauw 1957 - 1959

Yves Klein, "La victoire de Samothrace" 1962, pigment on plaster on longterm loan

Blauw 1957 - 1959 voorbeeld In 1957 exposeert hij te Milaan in de Galerie Apolinaire en te Parijs in de Galerie Iris Clert en weer bij Colette Allendy, ditmaal zijn doeken en sculpturen in diep ultramarijn blauw, dat hij I.K.B. (International Klein Blue) noemt.
Van 1957 tot 1959 decoreert hij de nieuwe opera van Gelsenkirchen in monochrome blauwen, terwijl de muren bewerkt worden in polyester Relief éponge rouge.
Aan de Parijse Sorbonne geeft hij een paar lezingen over l'Evolution de l'art et de l'architecture vers l'immatériel.
Hij vond de kleur (of verf) uit toen hij experimenteerde met ultramarijnblauw pigment en een speciaal fixatief, polyvinylacetaat, toen bekend als Rhodopas.
Deze brak, in tegenstelling tot de gewone fixatieven, de glans (diepte) van de kleur niet af.

Voor Klein zelf was de beeldende gevoeligheid van het blauw zo intens dat hij het over de wereld wou verspreiden.
Vanaf dat moment spreken we van de blauwe revolutie.
Hij onderneemt dan ook tal van projecten in publieke ruimtes.
Zo laat hij in 1957 op de opening van een tentoontelling 1001 blauwe ballonnen de lucht ingaan.
Yves Klein heeft zijn ultramarijnpigment internationaal gepatenteerd als International Klein Blue of IKB.