Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Clementine
Beeld/dichters/kunstschilders
06-09-2010
Piet Bekaert (Vichte, 8 mei 1939 - Deurle, 7 juli 2000)
-
Garden Terrace
by Piet Bekaert
< Piet Bekaert (°Vichte 1939 - Gent 2000)
is een buitenbeen in de Latemse kunstwereld. Hij studeerde aan het Hoger Instituut voor Beeldende Kunsten Sint-Lucas te Gent, waar hij de richting binnenhuisarchitectuur koos.
Hij vervolmaakte zich aan de Académie Julian te Parijs en het Pratt Institute te New York. Hij verbleef enkele jaren in New York waar hij voor een befaamd architectenbureau werkte. In 1973 richtte hij zijn eigen ontwerpbureau en meubelzaak op aan de Visserij 107 te Gent.
Piet Bekaert is naast kunstschilder een begaafde dichter-auteur en fotokunstenaar.
In 1969 publiceerde hij de in New York geschreven roman Amaryllis en in 1971 verschijnt een fotoboek over zijn constructivistisch oeuvre. Later, in 1975, verschijnen in de Yang-reeks zijn 100 gedichten onder de titel Gotisch Blauw. In 1982 en 1989 publiceert uitgeverij Lannoo een monografie over zijn geschilderd oeuvre. In 1986 komt het onvolprezen fotoboek Tuinen in Vlaanderen uit en twee jaar later Tuinen in België. In 1991 was er een subtiele nieuwe dichtbundel Een Kathedraal als Troostprijs
René François Ghislain Magritte (Lessen, 21 november 1898 Schaarbeek, 15 augustus 1967) was een Belgisch surrealistische kunstschilder en een van de bekendste Belgische schilders in het algemeen.
Zijn werk is een continue zoektocht naar de werkelijkheid, naar de betekenis van objecten en concepten. Niet het plastische maar de ideeën en concepten overheersen. Het oeuvre van Magritte is veelzijdig. Naast schilderijen, tekeningen, gouaches en collages, produceerde hij ook zoals hoger vermeld heel wat affiches. Hij begaf zich ook aan de kortfilm en de fotografie.
In de tentoonstelling worden ook kortfilms getoond die Magritte sedert 1956 maakte met Georgette en zijn vrienden.
Sommige van zijn schilderijen worden als accessoires gebruikt in de films.
In zijn schilderijen (en ook in de films) is er een vervreemding van de realiteit. Het menselijk gelaat wordt niet herkenbaar getoond.
Vaak staan de figuren (ook zo bijv. in een groepsfoto van zijn vrienden) met de rug naar de toeschouwer (resp. camera).
In een werk zoals De Verloofden van 1928 zijn de aangezichten van de geliefden overdekt met een doek.
Franz ridder von Stuck, geboren als Franz Stuck, (Tettenweis (Neder-Beieren), 23 februari 1863 - München, 30 augustus 1928) was een Duitse symbolistische schilder en beeldhouwer. Hij was getrouwd met Mary Lindpainter, een zangeres.
Sezession
In 1882 richtte hij samen met Wilhelm Trübner de Münchener Sezession, deel uitmakende van de Jugendstil, op, wat in de daaropvolgende jaren internationale navolging zou ondervinden.
Debuut
Franz Stuck debuteerde in 1889 met zijn enorme aartsengel, de 'paradijswachter' genaamd. Hij won er een gouden medaille mee en een prijs van 60.000 Duitse mark, destijds een enorm bedrag. Daarna won hij nog vele kunstprijzen en vierde hoogtijdagen.
Professor aan de Academie
Al jong, in 1895, werd Stuck professor aan de Academie voor Beeldende Kunst in München en gaf hij les aan onder andere Wassily Kandinsky en Paul Klee. Otto Mueller, die later deel uitmaakte van Die Brücke, wees Stuck als ongetalenteerd af.
Symbolisme
Gestimuleerd door Arnold Böcklin maakte Stuck het liefst onwerkelijke fabelachtige voorstellingen en allegorische en symbolistische schilderijen als Die Sünde (1893) (Wallraf-Richartz-Museum) en Der Krieg (1894).
Hij beeldde fatale vrouwen af die mannen zagen als wezens die verleid moesten worden en daarna verzwolgen. Hij bewonderde vrouwen en vermoedelijk vreesde hij ze ook.
Op een gezamenlijke tentoonstelling van de fauvisten in 1905 baarde zijn werk Nu, dit fauve uit 1898 groot opzien
Albert Marquet (1875-1947)
Port du Havre
Albert Marquet (Bordeaux, 27 maart 1875 Parijs, 14 juni 1947) was een Frans schilder, medeoprichter en belangrijk vertegenwoordiger van het fauvisme.
Hij studeerde in Parijs met onder andere Henri Matisse, en werkte in het atelier van Moreau. Henri Evenepoel bracht hem in contact met de werken van Claude Monet, Paul Cézanne, Vincent Van Gogh, Georges Seurat en anderen. Hij liet zich meeslepen door de kleurexperimenten van de fauvisten. Zijn stijl zou nog vóór de eeuwwisseling definifief worden.
Op een gezamenlijke tentoonstelling van de fauvisten in 1905 baarde zijn werk Nu, dit fauve uit 1898 groot opzien. Zoals in de werken van de andere Fauves, domineert hierin de toepassing van de pure, niet meer illusionistisch werkende kleur.
Later wendde Marquet zich evenwel af van de felle kleuren van de fauvisten.
Vanaf 1906 worden zijn kleuren steeds genuanceerder. Zijn meest geliefde onderwerpen zijn landschappen en stadsgezichten, vooral van havensteden. Kenmerkend voor zijn schilderijen zijn de sterk verschuivend werkende compositie die is opgebouwd uit heldere kleurvlakken. Niettemin verstond de schilder de kunst zijn landschappen in een stemmige sfeer te hullen. De mooiste voorbeelden hiervan zijn de Parijse winterzichten.
Verder leverde hij ook voortreffelijk werk af als aquarellist.
Albert Marquet (1875-1947) : « Quai des Grands Augustins sous la neige »
Huile sur toile signé en bas à droite. Dim. 65 x 81 cm.
Anselm Kiefer
Uit Wikipedia " (Donaueschingen, 8 maart 1945) is een Duits beeldhouwer en schilder.
Hij is een van de meest succesvolle maar ook meeserk gebruikt hij materialen als stro, as, klei en lood.
Kiefer groeide vanaf 1951 op in Ottersdorf en ging naar school in Rastatt.
Hij studeerde rechten, literatuur en taalwetenschappen aan de Universiteit van Freiburg.
Vanaf 1966 studeerde hij aan kunstacademies in Freiburg, Karlsruhe en
Düsseldorf, en in 1969 werd hij in de kunstwereld bekend door een serie
zelfportretten, gemaakt in grote Europese steden, waarop hij de
Hitlergroet brengt.
Dit was zijn commentaar op de situatie in het naoorlogse Duitsland waar over het fascisme voornamelijk werd gezwegen.
Tussen 1970 en 1972 studeerde Kiefer bij Joseph Beuys.
In 1976 verbleef hij in de Villa Massimo in Rome.
Sinds 1993 woont en werkt hij in Barjac (Gard) waar hij een verlaten
industrieterrein heeft omgetoverd in een 35 hectare groot atelier dat
hij La Ribaute heeft gedoopt.
Werken van Kiefer zijn onder andere te zien in de Duitse musea
Hamburger Bahnhof - Museum für Gegenwart en Museum Frieder Burda, en in
het Nederlandse Kröller-Müller Museum, dat werken van Kiefer ten
geschenke kreeg van de kunstenaar-ontwerper Martin Visser.
"Die Fraüen der Antique: Myrtis" 2002 Art Gallery of New South Wales in Australia.
YVES KLEIN (Nice, 28 april 1928 - Parijs, 6 juni 1962)
Vanaf 1958 realiseert hij zijn eerste experimenten pinceau vivant (levend penseel) als Antropométries en Suaires, waarbij hij, zowel op doek als op papier, in blauwe verf gedompelde naakte modellen afdrukt.
YVES KLEIN (Nice, 28 april 1928 - Parijs, 6 juni 1962)
Yves Klein (Nice, 28 april 1928 Parijs, 6 juni 1962) was een Frans kunstschilder. Hij werd bekend als de Franse monochromist.
Tentoonstellingen 1946 - 1956
Vanaf 1946 realiseert hij zijn eerste Monochromes, panelen in een uniforme zuivere kleur en werkt hij samen met Arman. Tussen 1948 en 1953 doorkruist hij Europa, Oost-Azië en Japan en presenteert hij zijn éénkleurige schilderijen, getekend "Yves". Hij exposeert zijn Monochromes voor het eerst in Parijs in de Galerie des Solitaires in 1955.
In 1956 stelt hij zijn Propositions monochromes voor in de Galerie Colette Allendy. Pierre Restany schrijft het voorwoord van de catalogus. Te Marseille neemt hij deel aan het eerste Festival d'Art avant-garde, georganiseerd door M. Ragon en J. Polieri. Blauw 1957 - 1959
Yves Klein, "La victoire de Samothrace"
1962, pigment on plaster on longterm loan
Blauw 1957 - 1959
voorbeeld
In 1957 exposeert hij te Milaan in de Galerie Apolinaire en te Parijs in de Galerie Iris Clert en weer bij Colette Allendy, ditmaal zijn doeken en sculpturen in diep ultramarijn blauw, dat hij I.K.B. (International Klein Blue) noemt.
Van 1957 tot 1959 decoreert hij de nieuwe opera van Gelsenkirchen in monochrome blauwen, terwijl de muren bewerkt worden in polyester Relief éponge rouge.
Aan de Parijse Sorbonne geeft hij een paar lezingen over l'Evolution de l'art et de l'architecture vers l'immatériel.
Hij vond de kleur (of verf) uit toen hij experimenteerde met ultramarijnblauw pigment en een speciaal fixatief, polyvinylacetaat, toen bekend als Rhodopas.
Deze brak, in tegenstelling tot de gewone fixatieven, de glans (diepte) van de kleur niet af.
Voor Klein zelf was de beeldende gevoeligheid van het blauw zo intens dat hij het over de wereld wou verspreiden.
Vanaf dat moment spreken we van de blauwe revolutie.
Hij onderneemt dan ook tal van projecten in publieke ruimtes. Zo laat hij in 1957 op de opening van een tentoontelling 1001 blauwe ballonnen de lucht ingaan.
Yves Klein heeft zijn ultramarijnpigment internationaal gepatenteerd als International Klein Blue of IKB.
Paul Klee (1879-1940)
Paul Klee
Paul Klee, Duits-Zwitser, een zoon van een Duitse muzikant, was schilder, graficus en kunsttheoreticus.
Zijn vader, Hans Klee kwam uit Duitsland en ging, nadat hij de lerarenopleiding had gedaan, studeren aan het conservatorium; zang, piano, orgel en viool. In 1875 trouwde hij met Ida Frick. In 1876 werd Mathilde geboren en op 18 december 1879 In München-Buchsee bij Bern volgde Paul Klee.
Klee groeide op in een muzikale familie, was zelf violist maar koos toch voor de beeldende kunst. Paul Klee begon al vroeg met viool spelen en toen hij 11 jaar was werd hij al lid van een groot orkest! Daarbij tekende en dichtte hij ook nog maar zijn ouders schonken niet veel aandacht aan zijn tekentalent. Toen hij jong was wist hij niet of hij schilder, violist of schrijver zou worden. Zijn beroepskeuze was dan ook onverwacht, want zijn ouders hadden hem willen opleiden tot musicus.
Paul Klee. Red Balloon. 1922. Oil on muslin primed with chalk. 31.8 x 31.1 cm. The Solomon R. Guggebheim Museum, New York, NY, USA.
***** In 1898 geniet hij een kunstopleiding bij Heinrich Knirr aan een priveschool voor schilderkunst in München.
In 1900 volgt hij de schilderlessen van de symbolist Franz von Stuck aan de kunstacademie van München. Paul Klee probeerde opgenomen te worden in de afdeling beeldhouwkunst, maar hij wilde niet meedoen aan de verplichte toelatingstoets dus verliet hij München.
Voor zijn vertrek verloofde hij zich in het geheim met Lily.
Ancient Harmonies, 1925
In 1901 maakt hij een reis naar Italië en maakte de vroeg-christelijke en byzantijnse kunst indruk op hem.
Vanaf 1902 woont hij in Bern en vervaardigt zijn etsen, beinvloed door Goya, Ensor en Beardsley.
In 1905 woont hij in Parijs.
In 1906 trouwen Paul Klee en Lily Stumpf.
In 1911 vertrekt hij naar München, waar hij woont met zijn echtgenote, de pianiste Lili Stumpf, en ontmoet Macke, Franz Marc, Javlensky, Munter, Werefkin en Kandinsky.
:Miraculous Landing, or the "112!" by Paul Klee 1920
Paul Klee was een van de grondleggers van moderne kunst. In 1911 werkte hij met Kandinsky in München toen laatstgenoemde zijn sprong in het abstracte' maakte. Zelfs daarvoor (vanaf ongeveer 1902) ontwikkelde Klee een individuele stijl om de onderbewuste geest en fantasie in de kunst uit te drukken.
Neemt in 1912 deel aan de tweede tentoonstelling van der-blaue-reiter en nam op die manier deel aan het expressionisme en de abstracte kunst.
Paul Klee Bezoekt Parijs en ontmoet hier Delaunay en leert de schilderijen van Picasso en Braque kennen.
Highways and Byways, 1929
Hij is in 1914 medeoprichter van de Neue Sezession in Munchen.
Samen met Moilliet en Macke bezoekt hij in 1914 Tunesië.
Paul Klee was verliefd op kleur, waarvan hij meende dat hij ermee in symbiose leefde sinds zijn reis naar Tunesië.
In 1916 zit Klee in de militaire dienst.
Paul Klee ontwikkelde zijn eigen schilderstijl, deze schilderstijl hielp hem aan zijn doorbraak in 1917.
Begint in 1918 aan zijn essay Creatieve ontboezemingen welke hij publiceert in 1920.
In 1919 kiest hij voor abstracte vormen in zijn eerste olieverfschilderijen.
Gustave Van de Woestyne (Gent, 2 augustus 1881 - Ukkel, 21 april 1947)
-
Fuga, 1919
----
-
Gustave Van De Woestyne (Gent 1881 - Ukkel 1947)
Christus toont zijn wonden (1921)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Gustave Van de Woestyne (Gent, 2 augustus 1881 Ukkel, 21 april 1947) was een Vlaams kunstschilder. Hij was de broer van de dichter Karel Van de Woestijne en de vader van de componist David Van de Woestijne. Zijn symbolisch, neorealistisch en expressionistisch oeuvre is sterk geïnspireerd door de middeleeuwse kunst.
Gent en Sint-Martens-Latem
Gustave werd geboren in Gent als derde zoon van Alexander Van de Woestyne en Antigona Sielbo. Hij volgde les aan de Gentse Academie voor Schone Kunsten waar hij onder andere les kreeg van Jean Delvin.
Hij bezocht als student vaak het Museum voor Schone Kunsten in Gent, waar hij verschillende studies maakte. In 1900 ging hij met zijn broer Karel in Sint-Martens-Latem wonen. Hier maakte hij kennis met de kunstenaars Valerius De Saedeleer, Albijn Van den Abeele en George Minne. Zij vormden samen de zogenaamde "eerste groep van Sint-Martens-Latem", ook bekend als de Latemse school.
Leuven, Etterbeek en Tiegem
In 1905 trad hij kortstondig in in het benedictijnenklooster in Leuven. Drie jaar later huwde hij zijn vrouw Prudence De Schepper, met wie hij vijf kinderen had.
Het gezin vestigde zich in Etterbeek. Later woonde hij onder andere in Tiegem in het zicht van Streuvels Lijsternest. Tijdens en na de Eerste Wereldoorlog (van 1914 tot 1921) woonde hij in Wales. Vanaf 1925 werd hij docent, eerst te Mechelen, daarna te Antwerpen en Brussel.
Stijl en evolutie
Van de Woestyne was een introverte en religieus geïnspireerde kunstenaar. In zijn vroege, symbolische werk is de invloed van de prerafaëlieten terug te vinden. De herhaalde bezoeken met zijn broer Karel aan de tentoonstelling van de Vlaamse Primitieven te Brugge in 1902, hebben zijn stijl sterk beïnvloed.
Die invloed van de oude meesters zien we vooral in zijn talrijke portretten. Vermoedelijk in navolging van Pieter Bruegel de Oudere plaatste Van de Woestyne zijn religieuze taferelen dikwijls in de landelijke Leiestreek.
Wales 1914 - 1918 Vlucht voor W.O.I
Tijdens de Eerste Wereldoorlog vlucht hij naar Wales, waar hij tot een waziger stijl komt met overwegend grijsgroene tinten.
Bij zijn terugkeer in België vestigt hij zich in Waregem en later te Mechelen, waar hij tot directeur van de Stedelijke Academie benoemt wordt. Zijn religieuze werken uit die periode doen denken aan de werken uit het Italiaanse Quattrocento.
In 1939 vindt van de Woestyne een laatste woonplaats in Brussel.
Zijn latere werken zijn koel en zeer lineair, in tegen stelling tot zijn vroegere gevoelige en zachte werken.
Is geboren in 1964 te Menen. Hij volgde lessen in de Stedelijke Academie voor Plastische kunsten in Genk en volgde daarnaast verschillende ateliers.
Ook heeft hij de unieke gelegenheid gekregen om met het team van de Vrije Universiteit van Brussel het beeldhouwermateriaal "vubonite" te ontwikkelen.
Zijn werken vertrekken zelden vanuit complexiteit. Hij leeft en werkt in een wereld waar men telkens communiceert over ingewikkelde theorieën en veranderingen, en dit verklaart zijn bewuste keuze.
"Als kunstenaar ben ik bezig met het menselijke, niet met louter vorm en theoretische constructiemogelijkheden.", zegt Eddie. "Ik zoek naar een manier waarop de menselijke figuur kan gegoten worden in een nieuwe vormtaal, waarin de mens in al zijn kwetsbaarheid en niet louter het vormelijke naar voor springt.
Ik ben een observator van de mens in dialoog met zijn geschiedenis, in dialoog met zijn psyche en in dialoog met religieuze aspecten van het leven. Hoe gaat de hedendaagse mens om met eindigheid, beperkingen, onvolmaaktheden, grenzen maar ook met kennis en genialiteit?
Door deze vermenselijking is mijn kunst ook minder abstract geworden en zijn er duidelijke verwijzingen naar menselijke kracht en onmacht.
Daardoor zijn mijn beeldhouwwerken toegankelijk voor wie wil openstaan voor wat ons allen aangaat.
" De menselijke emotie staat centraal, ik bekijk de mens in zijn geheel." Hij creëert beelden voor binnen en buiten.
Onlangs werd hij geselecteerd voor het boek: "14 Hedendaagse kunstenaars" onder leiding van Thierry Jonnaert.
De volgende instellingen bieden werk aan en organiseren exposities:
Colline Verte Art Gallery, Borgloon
IROK Galerie Lijstenmakerij Kunstuitleen, Horst
Galerie Ludwig Trossaert (Antwerpen), Antwerpen
-----------
Jan Havicksz. Steen (Leiden, 1625 of 1626 aldaar, begraven 23 februari 1679) was een kunstschilder uit Nederland in de 17e eeuw, de tijd van de Nederlandse Barokke schilderkunst. Zijn werk is van ongelijke kwaliteit, maar mensenkennis, humor en uitbundig kleurgebruik zijn belangrijke kenmerken van zijn werk.
Biografie
Jan Steen was de zoon van Havick Steen, een koopman in graan en brouwer, en Elisabeth Capiteyn. Zij waren in 1625 als katholieken voor de schepen getrouwd en naar alle waarschijnlijkheid pas daarna in een schuilkerk gehuwd. Jan was de oudste van acht kinderen.
Net als zijn nog beroemdere tijdgenoot Rembrandt van Rijn (1606 - 1669) bezocht Jan Steen de Latijnse school in Leiden.
Hij ontving in Utrecht schilderles van Nicolaus Knüpfer (1603-1660), een Duitse schilder van historische en figuratieve taferelen. Invloeden van Knüpfer kunnen worden gevonden in Steens gebruik van compositie en kleur.
Een andere bron van inspiratie vormde Adriaen van Ostade (1610 - 1685), schilder van het boerenleven, die in Haarlem leefde. Het is niet bekend of Steen ook daadwerkelijk leerling van Van Ostade is geweest.
Zelfportret 1670
----------- Werk
Hetdagelijks leven was Jan Steens belangrijkste onderwerp. Veel van de taferelen waren levendig, zelfs chaotisch en wellustig. Dergelijke taferelen waren zo kenmerkend dat een huishouden van Jan Steen een veelgebruikt Nederlands gezegde is geworden.
Subtiele hints en vele symbolen in zijn schilderijen maken aannemelijk dat Jan Steen de kijker niet zozeer wilde uitnodigen om het getoonde na te bootsen, als wel wilde vermanen.
Veel van Steens schilderijen refereren aan oude Nederlands spreekwoorden of literatuur. Familie van de schilder fungeerde vaak als model.
Jan Steen schilderde een aantal zelfportretten. Deze doeken geven geen blijk van al te veel ijdelheid.
Op de taferelen zie je geregeld een klein hondje opduiken, het betreft hier een oud Nederlands hondenras: het kooikerhondje.
Steen heeft zich met veel thema's ingelaten: hij schilderde historische, mythologische en religieuze scènes, portretten, stillevens en natuurtaferelen.
Zijn afbeeldingen van kinderen worden geroemd, evenals zijn beheersing van licht en aandacht voor detail, met name in textiel. Jan Steen maakte zo'n 400 schilderijen.
Zelfportret als luitspeler; Museo Thyssen-Bornemisza, Madrid
Ook de tijdgenoten van Jan Steen waardeerden zijn werk, met als gevolg dat hij redelijk goed betaald kreeg. Hij had geen studenten, maar zijn werk zou een bron van inspiratie worden voor veel collega's.
Wat betekenen de diverse houdingen van de handen van boeddhabeelden? Een van de karakteristieken van beelden van de Boeddha en andere boeddhistische figuren, is de houding van de handen, de mudra. Iedere mudra heeft een eigen betekenis. Er zijn veel verschillende mudra's, maar de meeste voorkomende handhoudingen zijn de volgende.
1)Beide handen in elkaar gevouwen in de schoot (dhyanamudra): dit is de houding van meditatie, en toont de historische boeddha in dagelijkse meditatie. En daarnaast is deze houding verbonden met de hemelse boeddha van het Westen, Amitabh
2)Rechterhand opgeheven tot de hoogte van de borst, met de handpalm naar buiten gekeerd (abhayamudra): dit is de handhouding van geruststelling. Hij hoort bij de historische boeddha in zijn dagelijkse activiteit van geruststelling, en bij de hemelse boeddha van het Noorden, Amoghasiddhi.
3)Rechterhand opgeheven, handpalm naar buiten gekeerd met duim en wijsvinger naar elkaar toe gebogen (vitarkamudra): dit is de houding van redenering, onderwijzen en discussie. Gewoonlijk zie je die bij voorstellingen van de historische boeddha in allerlei scènes van prediking.
4)Twee handen voor de borst (dharmachakramudra) met de wijsvinger- en duimtoppen tegen elkaar gedrukt: deze houding symboliseert het draaien (oftewel het in beweging zetten) van het wiel van de Leer. Deze houding zie je vooral bij beelden die de historische boeddha, Shakyamuni, voorstellen op het moment van de eerste prediking, en beelden van de hemelse boeddha van het Centrum (van het heelal), Vairochana genaamd
5)Rechterhand opgeheven tot de hoogte van de borst, met de handpalm naar buiten gekeerd (abhayamudra): dit is de handhouding van geruststelling. Hij hoort bij de historische boeddha in zijn dagelijkse activiteit van geruststelling, en bij de hemelse boeddha van het Noorden, Amoghasiddhi
6)Rechterhand omlaag, vingers naar beneden en de handpalm naar buiten gekeerd (varadamudra): Dit is de handhouding van zegen en vrijgevigheid. Hij toont de historische boeddha in zijn dagelijkse activiteiten van zegenen, vrijgevigheid en afstandelijkheid. Ook hoort deze houding bij de hemelse boeddha van het Zuiden, Ratnasambhava.
*Fabergé-eieren (Russisch: Яйца Фаберже) zijn juwelen in de vorm van paaseieren die Peter Carl Fabergé (of beter gezegd: zijn werknemers) tussen 1885 en 1917 maakte in opdracht van de Russische tsaren om te dienen als paasgeschenk.
Kenmerkend voor de ongeveer 50 gemaakte eieren is dat ze stuk voor stuk uniek zijn en dat ze gemaakt zijn van kostbare materialen zoals goud, platina en edelstenen.
Na de Russische Revolutie zijn de eieren verspreid geraakt over de hele wereld:
tien eieren zijn verdwenen, zestien zijn in bezit van particulieren, vijf zijn in handen van koningin Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk en een groot aantal eieren bevindt zich in verschillende musea.
Fabergé-eieren zijn heden zeer kostbaar en sommige zijn miljoenen waard.*
