Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Heel recent postte ik iets rond groen en stilte en maaakt ik via het gastenboek duidelijk dat ook ik getoffen was door de bouwrage. Toen ik hier kwam wonen was alles groen, zelfs een bosje. Nu kijk op huizen en appartementen. Toen ik kort geleden op mij teras zat, keek ik naar blauwe luchten en het weelderig groen van de bomen. De wolken zijn helaas verdwenen achter hoge zwarte daken . Ook Julien is mijn tekst niet ontgaan, want hij schrijt volgende:
De groene omgevingen in deze maatschappij moeten het bekopen voor van alles en nog wat. Men is niet goed bezig met het bouwgebeuren en het vernietigen van de natuur. Plaats te kort om huizen naast mekaar te bouwen, dus bouwen ze in de hoogte. De huizen die tussen al die hoge gebouwen komen te staan zien geen groene natuur meer, enkel nog beton. Wanneer gaat men hun verstand eens gebruiken voor het behoud van de natuur?? Nartuurverenigingingen proberen hun best te doen, maar er zijn anderen die daar anders over denken. Dat ze krotten afbreken en daar dan bouwen...
We supporteren en juichen voor coureurs en voetballers, maar niemand bemoedigt of feliciteert de man of vrouw aan de lopende band.
We omhelzen en kussen populaire rocksterren, en mijden onze zonderlinge eenzame buurman. We rollen de rode loper uit voor de stiletto’s van filmdiva’s, en laten een dakloze op karton slapen.
We luisteren naar het hoogdravende betoog van politici, maar doen alsof we de vreemdeling die de weg vraagt, niet verstaan.
Toch zijn politicus, vreemdeling, filmdiva, dakloze,rockster, buurman, coureur of voetballer en bandwerker, allen gelijk; ooit geboren uit een moeder die haar kind toewenste dat het omhelsd en gekust zou worden, dat er voor hem gesupporterd en gejuicht zou worden, dat zijn leven over een rode loper zou mogen gaan, dat het beluisterd zou worden en geëerd in zijn menselijke waarde, wat er ook van hem of haar zou worden.
’t Is een prachtige dag vandaag. Een milde zon geeft zachte glans aan de herfstkleur van de bomen en de gele bladeren op de grond. Ik zie de mensen wandelen in de straten en zich koesteren in die late zonnewarmte. Zo wil ik mij, in de herfst van mijn leven, ook koesteren in de milde stralen van uw liefde, mijn God.
Er is zoveel gebeurd in mijn leven: ik denk aan de mensen van wie ik houd, aan zoveel mooie momenten, aan ogenblikken van speelse verrukking en dankbaar geluk.
Er waren ook moeilijke dagen met hun pijn, zorg en doffe ellende. Het is allemaal zo anders geworden dan ik ooit had gedroomd. Laat uw milde zon nu alles bedekken met de zachte glans van uw tedere ontferming.
Ik leg mijn leven in uw handen. IK............DANK U VOOR ALLES!
Vandaag en wellicht ook morgen vind je me niet in jullie gastenboek. Voortbije nacht blijven slapen bij een jonge man van slechts 47 jaar die aan Parkinson lijdt, en dat sinds de leeftijd van 29 jaar!. Ik ben meerdere keren moeten opstaan om hem te verversen van bovenkledij, doornat door te veel bewegingen, of om hem medicatie toe te moeten dienen. Morgen ben ik dan wellicht bij hem in het UZ GENT met de hoop dat ze eindelijk hem verder helpen om een beter te leven te kunen leiden, want daar stellen professoren het al een jaar uit!
Ik ben hier ooit komen wonen omdat er een bos voor de deur was. Ook achter mijn deur was er tot voor kort veel groen. Nu kijk ik vooraan op huizen en appartementen, en achteraan heeft de blauwe lucht en het groen moeten plaats maken voor zwarte daken! Dat is wat ik nu zie als ik op mijn terras zit i.p.v. een stralend blauwe hemel en het groen van bomen!
Wat werken we hard om gelukkig te worden goede mensen te zijn, we Ieren, we sparen, we proppen nog net een ding meer in de dag.
Laten we stilvallen, van binnen stil worden en zien dat we onze tevredenheid zelf bepalen of we nu veel hebben of weinig, veel doen of minder.
En als we dan echt stil staan, laat ons dan eens opkijken naar de ander, en ons plezier samen delen, laat ons luisteren naar de ander, we worden er zelf rijker van.
Commissario Brunetti onderzoekt op aandringen van zijn vrouw de dood van de hulp van de plaatselijke stomerij. De man was doofstom en achterlijk, en lijkt te zijn gestorven door een overdosis slaappillen. Het vreemde is echter dat Brunetti geen spoor van hem kan terugvinden in het geboorteregister. Langzaam ontrafelt zich het geheim rond de afkomst van de man. Zijn verleden moest ten koste van alles verborgen blijven en zijn jeugd heeft hij moeten doorbrengen in volledige afzondering. Zag hij werkelijk de slaappillen van zijn moeder aan voor snoepjes, of is er meer aan de hand?
Altijd heerlijk om te lezen. Pure ontspanning en een prima dossis humor. Zeker in tijden van verhuizen... lol
Het was 02.30 u in de nacht toen ik uit mijn dromen werd gehaald door hardnekkig aanbellen. Eerst één maal, dan twee maal, dan bleef de persoon maar duwen. De wijsheid nooit iemand nog binnen te laten na 22.00 u 's avonds, zeker als het donker is en er niets is afgesproken, bleef ik in bed liggen, ondertussen toch gissend wie die late 'gast' mocht zijn. Ik zou zeker nooit meer opendoen nadat er ooit iemand bijna bruusk de voordeur had tegengehouden, en ik net nog kon verhinderen dat de man binnenkwam, iemand die vaak op straat leeft. Dus dacht ik meteen aan dat figuur. Familie kon het heel zeker niet zijn, die zouden me wel opgebeld hebben in geval van nood.Want ook ik heb nog een vaste telefoon. Heel even dacht ik aan de persoon met parkinson, maar ook die mogelijkheid verbande ik al snel. Natuurlijk kon ik de slaap niet meer vatten. In de morgen neem ik mijn gsm (de nooit op de slaapkamer ligt) en wat lees ik daar .. Inderdaad, de vriend met Parkinson was nog iets uit zijn wagen gaan halen en had achterloos de deur toegesmeten. Maar daar stond hij, alle sleutels, zoel van wagen als woning, op de zetel. Ik heb nl. in geval van nood zijn reservesleutels, dus had hij mij sms gestuurd die ik natuurlijk niet had gelezen, en die is toen maar 25 minuten gaan wandelen tot bij mij. Hij was dus de ongelukkige beller. En dan moest hij nog terug. En eigenlijk mag hij niet lang wandelen! Zoals hij dan later zegde aan de telefoon: De goeden moeten het bekopen met de slechten. Het was me meteeen vergeven, maar ik zit er nog mee in mijn maag! Te veel raar volk loopt hier rond, jammer dat ik deze woorden moet gebruiken......Zal ik maar een kijkkgaatje laten plaatsen?
maar nog belangrijker, je gebruikte de telefooon waarvoor hij gemaakt was.
Was je niet thuis, dan belde men je wel terug. Teken dat het dringend was. Dus geen nutteloze gemiste oproepen zoals met de gsm. In één telefoongesprek werd ook alles ineens geregeld. Ik denk aan een afspraak. Nu smst men over en weer in de zin:
Ben je vanavond thuis?.
Zouden we iets gaan eten?
Waar en wanneer?
En dat gaat zo maar door...
De ander stuurt evenveel smsjes terug, tijdrovend!
En dan maar de smsjes later wissen.
En dan kan het gebeuren dat je geblokkeeerd wordt!
Later blijkt dat het een misverstand was!
WAS HET NIET BOEIEND HET NUMMER TE DRAAIEN, WANT JE KON JE MOEILIJK HAASTEN MET DIE SCHIJF?!
JA, beste vrienden medebloggers, mijn vader wordt vandaag inderdaad 91 jaar oud! En dat op een zondag! Hoe dankbaar en blij dat ik dat nog mag vieren samen met moeder die veertien dagen terug verjaarde! Ja, ik geraak eigenlijk moeilijk uit mijn woorden vandaag. Maar ik denk dat vooral mijn vader zelf zeer gelukkig mag zijn met deze verjaardag. Ondanks hardnekkige kwalen die nu al een tijd duren, mankeert hij niet echt veel. Hij heeft geen ernstige levensbedreingende aandoeningen, zit niet in een rolwagen, is nog helder van geest. En daar mogen we allen zeer blij om zijn, zeker hij zelf! Ik kan een lofrede schrijven over mijn vader, hij die zovelen heeft overleefd. Vooral laatste doet hem pijn, want zijn broers en zussen zijn overleden, net als alle buren van zijn leeftijd en jonger, net als zijn vroegere maten vanop het werk of het verenigingsleven. mar op het gevaar af dat ik nu een rouwbrief neerpen, wil ik gewoon hulde brengen aan mijn vader, met diepe dankbaarheid en met heel veel waardering, met de hoop en het verlangen dat hij nog heel lang bij ons mag blijven in een zo goed mogelijke gezondheid naar hart en geest, samen met moeder. Ik wilde hier nog heel wat meer schrijven, zelfs een foto achterlaten, maar sinds kort weet ik dat een huldebetoon soms als een boemerang terug kan komen, totaal onverwacht. Mag ik dan niet mijn geluik ook niet via deze weg delen?! Zonder te persoonlijk te worden? Mischien is dit de laatste verjaardag die we vieren van deze bijzondere man!.
PROFICIAT PAPA!
p.s. de foto van deze appel, staat voor mijn vader, een echte appel uit zijn grote fruitboomgaard waar hij meerdere ereprijzen voor kreeg!
En deze titel heb ik al meerdere malen gebruikt tijdens het bloggen afgelopen jaar, dus niets met de herfst te maken. ieder van u heeft wellicht iets gepost rond regen, zij het via tekst of crea. Iedereen heeft ook al meerdere malen gevraagd waar die grote gouden bol is afgelopen jaar, een jaar dat nog niet eens ten einde is. Dus deze heel toepasselijk!
WE LOPEN OP EEN REGENACHTIGE DAG DOOR EEN PRETPARK. NA TWEE BUIEN ZEGT MIJN ZOON (5): HET IS VANDAAG AL TWEE KEER DROOG GEWORDEN!
DIe akelige spinnen toch, de meesten onder ons verwensen hen, zeker als ze ongevraagd in je haar komen te zitten of je niet had zien aankomen dat je plots even in hun web verstrikt raakte, maar niemand kan ontkennen wat voor kunstwerken ze bij elkaar spinnen. Het Brugse kant kan er nog niet een tippen!
DAT IS NIET ENKEL EEN UITSPRAAK VAN EEN PSYCHIATER MAAR DE WENS VAN ELK MENS EN VOOR ELK-ANDER DIE HET GOED MEENT MET DE ANDER WELKE DE RELATIE OF OVERTUIGING OOK MAG ZIJN.
Barcelona centrum, twee staatsgebouwen tegenover elkaar. Met telkens een breed geopende ijzeren poort. Een bewaker staat in het midden. Niemand doet een poging binnen te gaan, al zie je heel ver tuinen en grote luchters.
Na een paar maal deze plaats te zijn gedwarsd blijven we staan. Zouden we er binnengaan? En juist op dat moment zien we twee mensen zomaar langs de bewaker binnenlopen.
We zijn verwonderd van alle kunst die ons meteen treft, waarbij deze foto. We hebben helaas op eerste verdieping maar één blik kunnen werpen op wat de raadzaal moet zijn, of we worden woordeloos naar buiten gestuurd. Als we nog vragen wat hier te zien is, krijgt de man geen woord uit zijn mond, enkel een hand maakt duidelijk dat we best zo direct mogelijk het pand verlaten!
Waren we betrapt? Of was hij zelf niet oplettend geweest? Misschien laatste wel! Geen idee maar wel heel veel gezien wat de gewone toerist nooit te zien krijgt. Toen we het plein overstaken om zo het andere pand binnen te gaan, was het alsof deze bewaker gealarmeerd was, want nog meters voor we aan de ingang waren, deed hij teken niet nader te komen. Maar deze nemen ze niet meer van ons af!
Ik ben kwaad! Jaren lang had ik niet één aftrekpost in te brengen in mijn aangifte belastingen. Met de dakisolatie een paar jaar terrug kon ik eindelijk uitzien naar vermindering van een mooi bedrag. Maar toen ik aangifte deed moest ik nog een jaar wachten! Nu ik alles mooie had ingediend en men ook effectief had uitegerekend had wat ik zou terug krijgen, viel gisteren een bruine omslag in de bus. Ik me haasten de omslag te openen om te zien hoe veel ik minder zou moeten betalen dan vorige jaren. Maar groot was mijn verbazing toen ik las dat ik aan de belastingen zo vlug mogelijk de factuur van de gedane werken en de betaling moest doorsturen! Ik werd hoe langer hoe kwader. Ze kennen alle gegevens en pikken ze daar een heel kleinie vis om te controleren! Hoe lang zal dit eenvoudig dossier rond dakisolatie nog aanslepen?! En nu maar zoeken naar dat uitrtreksel van betaling tussen digitale betalingen jaren terug!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
