Ik wordt wakker, hoor de regen zachtjes tegen het raam tikken, sta op en loop naar het raam,
Eventjes komt de zon door de wolken voel de weldadige warmte op mijn huid en geniet, een wolk verschijnt en verduisterd de zon.
Ik huiver en denk waar is die warmte ineens naartoe,en je wacht.
Misschien komt het zonnetje er wel weer door? Nee dat zal voor later zijn,
De regen valt nu in stromen neer tranen zitten er weer aan te komen, gelukkig niemand die het ziet, niemand die iets vraagt Het lucht je op je moet je niet schamen en je kruipt maar weer dat bedje in.
Allerlei gedachtes die zich in je hoofd blijven binnendringen, wist je maar hoe je ze kon bedwingen. Waarom doet ‘t leven toch zo’n zeer?
Waarom ben je al jaren jezelf niet meer? Wat is er toch in hemelsnaam met je aan de hand? Het lijkt wel of je in een afgrond ben beland.
Dit gevoel is de afgelopen jaren beetje bij beetje naar binnengeslopen. En je blijft steeds maar op beterschap hopen.
Je hebt er zelfs vele dingen voor opgegeven, maar zelfs dat gaf geen verbetering in je leven. Dat je positiever moet denken, dat weet je best, maar voor je gevoel heb je het zelf verpest.
Soms weet je niet eens meer een reden voor je bestaan, en moet je vechten voor de kracht
Je wil zo graag weer de wijde wereld in. Maar met zoÂ’n gevoel heeft dat gewoon geen zin. Voorlopig zal het ook nog wel even zo blijven.
