Zoeken in blog

Laatste commentaren
  • Verlies (Pascale )
        op

    Aan de redactie SeniorenNet

  • Het onrealistische gevoel (D'hont)
        op

    Zo verwerk jij rouw en verlies

  • hoe kan de familie zo ongevoelig zijn (Marleen )
        op

    Zo verwerk jij rouw en verlies

  • Sorry, maar (Sofie)
        op

    Aan de redactie SeniorenNet

  • verwerking verlies partner (guido vanden balck)
        op

    Zo verwerk jij rouw en verlies

  • how my marriage was restore (kendrick reaves)
        op

    BOEKEN, LECTUUR, WEBSITES

  • Hoe raak ik die rusteloosheid kwijt? (Kris)
        op

    Aan de redactie SeniorenNet

  • how i got my husband back (kimberly sam)
        op

    BOEKEN, LECTUUR, WEBSITES

  • Mooi,ontroerend hartverwarmend herkenbaar (Carine)
        op

    Aan de redactie SeniorenNet

  • Wordt het minder (Marjolein)
        op

    Vergeten doe je nooit

  • rouw (degroote)
        op

    Vergeten doe je nooit

  • onbeschrijflijk (christiane)
        op

    Opstandig gevoel blijft

  • Zo verwerk je rouw en verlies (Lucienne)
        op

    Aan de redactie SeniorenNet

  • rouw en verlies (Colpaert Franky)
        op

    BOEKEN, LECTUUR, WEBSITES

  • de rubriek roept rouw en verdriet op (lea)
        op

    Vergeten doe je nooit

  • heb ik niet (leen)
        op

    Zijn ziekte was niet bespreekbaar

  • wat wordt hier in 's hemelsnaam mee bedoeld? (leen )
        op

    Aan de redactie SeniorenNet

  • lid worden (verhoeven joanna)
        op

    Opstandig gevoel blijft


  • SenNetMagazine
    Zo verwerk jij rouw en verlies

    NAMISC

    Aan de redactie SeniorenNet

     Reactie van Lut - Koksijde:

    Mijn man is vorig jaar in mei overleden. Mark was net 53 geworden.

    Er werd eind november terminale longkanker geconstateerd en de oncoloog vertelde dat hij nog ongeveer 18 maanden had.  De chemotherapie zou in januari starten.


    Kerstmis en de oudejaarsfeesten brachten we door in ons favoriete hotelletje in de Hoge Venen. Prachtig met al die sneeuw ! Niettegenstaande het drama dat ons boven het hoofd hing, probeerden we zoveel mogelijk te genieten van de tijd die ons nog restte…   Toch kon ik me niet ontdoen van het voorgevoel dat dit zijn laatste kerst zou zijn…

    Mark reageerde goed op de chemo. We kregen zelfs weer (valse) hoop. Tijdens het prachtige voorjaar gingen we zoveel mogelijk wandelen aan zee en genieten op een terrasje
     
    Toen kreeg Mark een longontsteking die maar niet wilde genezen, ondanks de zware antibioticakuren. De wandelingen werden korter… Op 9 mei hadden we afgesproken met goede vrienden; het werd de laatste keer

    ’s Nachts kreeg Mark een hoestbui en stikte…
     
    Ik herken veel van wat de psychologe schrijf.

    Na Marks toch plotse dood  ben ik heel kalm gebleven en heb alle praktische zaken alleen afgehandeld.  Ik deed alles op automatische piloot. Ik besefte precies niet dat Mark er niet meer was, alhoewel ik elke dag naar hem in het rouwcentrum ging.  Ik kon niet geloven dat zijn naam op een doodsbrief stond, zijn foto op een herinneringsprentje.  Het is toch niet werkelijk dat ik hier nu mensen opbel of schrijf om te zeggen dat Mark overleden is.

    Alles is in een droom voorbijgegaan.  Ik heb dikwijls gedacht dat ik zou wakker worden en horen dat het niet waar was.   Op de afscheidsdienst heb ik een zelfgeschreven tekst voorgelezen maar ik voelde me meer een toeschouwer. Ik begon te twijfelen of dat wel normaal was.
     
    Pas dagen na de afscheidsdienst, nadat ik het rouwregister en de rouwbetuigingen las, is het langzaam beginnen doordringen.

    Een vloed van emoties volgde. Een verschrikkelijk gemis. Huilbuien waarbij ik letterlijk pijn voelde tot in mijn vingertoppen. Een hartverscheurend medelijden met Mark voor alles wat hij had moeten meemaken (al die onderzoeken, de therapie en vooral het leven met de wetenschap dat hij niet lang meer had). Angst: hoe moest het nu met mij zonder hem? Ik was de helft van mezelf en mijn leven kwijt. Spijt omdat ik zelfs geen afscheid meer had kunnen nemen… 
     
    Het ziekenhuis waar Mark behandeld was, stelde  psychologische hulp voor maar ik heb het geweigerd. Ik wou het op mijn eentje doen en er op eigen kracht “uitraken”. Ik wou ook niks van medicatie.
     
    Die eerste weken had ik veel energie. Ik sliep heel vast, maar slechts 5 uur per nacht. Ik heb de hele living geschilderd, alle meubels verplaatst, aan de slag gegaan met hamer, boormachine, vijzen en waterpas, kamers heringericht. Ik kon veel meer dan ik zelf ooit had gedacht.
     
    Ik hield voor mezelf een strikt schema aan : vroeg op, meteen in bad, meteen aankleden , eten en de dag beginnen. Ik verplichtte mezelf om elke dag buiten te komen, boodschappen te doen, mensen te zien, op een terrasje van de zon te genieten. Meestal lukte dat, maar sommige dagen kreeg ik een huilbui zomaar op straat en had het me niet kunnen schelen om zelf ook dood te gaan.
     
    Drie weken na het overlijden ben ik weer gaan werken. Ik mocht me van mezelf niet laten gaan. Op het werk merkte niemand veel van mijn gemis en verdriet maar elke avond toen ik thuiskwam, overviel me een verschrikkelijke eenzaamheid met weer een huilbui als gevolg.
    Alleen eten, alleen opstaan, alleen naar/in bed, alleen gaan winkelen,… Het was heel erg.
    De ene dag ging het wel iets beter met me dan de andere.

     
    Maar ik was de eerste maanden vooral kwaad: op de specialisten die het niet eerder ontdekt hebben, op “slechte” mensen die wel blijven leven, op zijn familie met wie hij jaren “ruzie” had, op koppels die elkaar ontrouw waren, op koppels die samen op vakantie gingen, op mensen die zeuren over details, op de notaris en het hele gedoe i.v.m. de successie, voor de parkeerboete die Mark nog kreeg een paar uur voor hij stierf, op mijn ene zus die haar eigen leven verknalt, op de bank die de rekeningen afsloot, op de mensen die zeiden dat ik teveel vermagerde of nog altijd rook, op de mensen die zeiden dat het leven verder gaat, dat ik moest denken aan de mooie herinneringen (precies die herinneringen deden de meeste pijn!), …
     
    Heel confronterend was de post die soms nog op Marks naam bezorgd werd, of de belastingbrief waarop ik voor het eerst “weduwe” moest invullen of een omslag met “Help het Kankerfonds” in de bus,  Het was genoeg om de rest van de dag diep depressief te zijn.
     
    Ik ben nu anderhalf jaar verder en het gaat.
    De wereld is niet blijven stilstaan maar het blijft heel moeilijk. Onverwacht overvallen me nog heel diepe emoties. Ik kan plots in paniek raken als ik besef dat Mark nooit meer terugkomt, dat het voor altijd is.
     
    Ik zorg dat ik iets “te doen” heb op “de moeilijke dagen” zoals een weekendje weg met zijn verjaardag, met vrienden gaan eten op onze trouwverjaardag. Op mijn verjaardag ga ik eten met een vriendin.
    Dit jaar heb ik in de tuin met familie, zijn beste vrienden en collega’s een 1e herdenkingsdag gehouden en ik voel me niet schuldig als ik zeg dat het ‘gezellig’ was.
     
    Overal in huis staan foto’s van Mark – ik moet hem van overal kunnen zien. Zijn urne staat in de leefruimte. Sommigen vinden dit wat macaber maar hij moet erbij zijn vind ik. Elke avond brand ik een kaarsje –  het brengt me tot rust . Het is mijn manier van rouwen en verwerken.  Ik geloof vast dat Mark er nog is – in een andere dimensie – maar hij voelt dikwijls heel nabij.

     
    Ik draag nu zijn polshorloge en het hangertje dat hij om had toen hij stierf. Ik heb ook een prachtig fotoboek met gedichten gemaakt. Ik gebruik nu steeds mijn familienaam met Marks erbij.
     
    Sommige dagen heb ik echt geen zin om iemand te zien of de telefoon op te nemen , maar ik sluit me niet op.
    Ik ging al op citytrip naar Spanje en Italië.  Vorige winter was ik met collega’s op wintervakantie om te vermijden dat ik die eerste kerst alleen zou zijn. Volgend weekend ga ik met broer en schoonzus naar Parijs. 
     
    Ik heb geluk met  begrijpende vrienden en collega’s, met een lieve broer en  zus op wie ik altijd kan rekenen, met een job die ik enorm graag doe.  En vooral geluk dat ik toch 25 jaar met Mark kon leven en van hem houden.  Hij was een heel boeiend mens.
     
    Het verdriet blijft , maar de scherpe hoekjes gaan er langzaam af, iets wat ik echt niet voor mogelijk hield.  Ik kan zelfs alweer anderen troosten.
    Ik weet dat ik niet de enige ben met verdriet .  Vroeg of laat verliest iedereen een geliefde partner.  Mij overkwam het vroeg…   
     
    Ik heb uit die verschrikkelijke periode veel geleerd : 

    ·        Het leven deelt rake klappen uit – de dood van een geliefde is er één van.  Geloof in jezelf, hoe ellendig de toestand ook is. Je bent sterker dan je denkt.

    ·        Zie jezelf graag, je verdient het. Blijf je verzorgen , ga regelmatig naar de kapper, koop bloemen, een attentie, een leuke outfit voor jezelf.

    ·        Durf nee zeggen -  jij bepaalt wanneer je mensen ontvangt,  wanneer je weggaat, met wie en naar waar.

    ·        Maak grote schoonmaak in je kennissenkring: omring je niet (meer) met negatief denkende mensen.  Beschouw al wie jou de laatste tijd niet meer contacteerde niet meer als echte vriend(in).

    ·        Durf verdriet hebben en het te uiten maar koester het niet; maak van jezelf geen zielig slachtoffer.

    ·        Leef je eigen leven – luister niet naar mensen die het zo of zo zouden aanpakken.

    ·        Maak duidelijke financiële afspraken -  als je als alleenstaande uit bent met koppels, betaal je alleen wat jij drinkt of eet (tenzij je absoluut wil trakteren natuurlijk)

    ·        Relativeer, maak je niet druk over futiliteiten.

    ·        Geniet van kleine dingen en maak je geen zorgen over de toekomst – alles gebeurt toch zoals het moet.

    ·        Begin een nieuwe hobby, volg een cursus.

     

    Ik wens alle  mensen die een geliefde verloren nog heel veel sterkte bij het rouwen en verwerken van het afscheid van een geliefde.
     
    Eigenlijk was het goed , zo eens alles zwart op wit op een rijtje zetten. Ik ben blij dat ik op jullie artikel gereageerd heb.



    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie *
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (6)

    Verlies
    Precies of ik lees mijn leven van het laatste anderhalf jaar. Mijn echtgenoot is ook overleden in juni 2018 aan lymfeklierkanker na 3 maanden chemo, alhoewel de dokters hem 10 tot 15 jaar gaven. Versta u goed ð¢ nog veel sterkte ook

    Sorry, maar
    Sorry, maar "schrap al wie je niet meer contacteerde de laatste tijd": dat vind ik not done. Sommige mensen hebben zelf echt ellende, en jij weet dit misschien niet. Misschien toch ook daar over nadenken. Als je zo redeneert, ben je in geen tijd vrienden kwijt. Jij moet ook voor hén een vriend zijn. En wat vertrouwen hebben soms.

    Hoe raak ik die rusteloosheid kwijt?
    Ondertussen is het drie maanden geleden dat mijn man aan 69 jaar overleed. Ik herken veel dingen die je neerschrijft. Ook ik heb het gevoel dat ik niet bij de pakken mag blijven zitten en ben superactief. Ik weet wel dat ik té actief ben en dat het een vorm is van wegduwen van verdriet. Gelukkig heb ik veel steun aan mijn drie dochters en ik vang de vijf kleinkinderen met regelmaat op. Dit geeft verstrooiing.Ik heb ook (na een jaar verzorging van mijn man) alle vroegere activiteiten weer opgepakt. Waar ik thuis regelmatig mijn werk uit het oog verloor omdat ik een boek wou uitlezen kan ik nu niet meer tot rust komen. Ik wil alles stante pede regelen en opgelost hebben want het is nu voor mij alleen en anders wordt de berg te hoog. Sinds ons pensioen was de voormiddag een luiermoment samen, we kwamen uit bed als we er zin in hadden, genoten van het ontbijt en de krant en losten samen kruiswoordraadsels en cryptogrammen op. Nu nog is het ontbijt mijn rustigste maaltijd maar lang blijven zitten kan ik niet want het werk mag zich niet opstapelen. Gelukkig komt er af en toe een moment waarop ik mijn tranen niet wegduw en eens goed uithuil, dit doe ik veelal alleen of wanneer ik samen met de kinderen over hun papa (mijn maatje) praat. Ik voel dat dit ook echt nodig is en weet dat ik door het super actief zijn alles een beetje probeer weg te duwen maar ik denk dan maar dat dit voor mij wellicht de manier van rouwen is. Net nog had ik een hevige huilbui en daarom zocht ik op internet naar de manieren waarop anderen met hun verdriet omgaan. Blijkt voor iedereen anders te zijn maar ik merk ook veel herkenbare situaties. Voor mezelf hoop ik om weer ongestoord tot rust te kunnen komen. Voor iedereen die het lastig heeft, goede moed, we moeten er toch doorheen.

    Mooi,ontroerend hartverwarmend herkenbaar
    Dag,ik heb aandachtig elk woordje gelezen van jou tekst ,elk detail herken ik en dit ondersteunde verhaal laat me weten dat ik niet alleen sta Op 3 oktober ben ik na 30 jaar samen zijn mijn lieve man verloren die ik 9 jaar verzorgd heb nadat bij hem alzheimer werd vastgesteld met copd en reuma ,hij is tot het laatste een moedig,gemoedelijke lieve man gebleven voor mij zoon en kleinkind Maar het verdriet,gemis en gedwongen stilte is enorm erg ,zo als een tweeling herkenbaar bij jou die dit alles zo mooi omschrijft Bedankt en met groetjes Carine

    Zo verwerk je rouw en verlies
    Ik herken zoveel dingen in dit relaas. Het grote verschil is wel dat ik 72 jaar ben en dus geen collega's heb. Ik heb noch broers noch zussen en een mimieme kenissenkring. Een andere persoon schrijft: "kinderen zijn jouw grootste steun". Ik heb twee gehuwde zonen en kleinkinderen. De jongste zoon woont vlakbij en daar is wel geregeld contact mee. De oudste woont een eind weg en blijkbaar is zijn devies "geen nieuws, goed nieuws"! Een telefoontje of een mailtje naar mij gebeurt niet. Ik hoor van anderen dat dit zeker geen alleenstaand geval is. Toen mijn moeder weduwe werd trachtte ik haar zoveel mogelijk bij te staan en haar leed wat te verzachten. Ik heb de indruk dat vele jongeren minder empathie voelen voor ouderen. Je moet tenslotte alles zelf zo goed mogelijk verwerken en trachten er nog het beste van te maken. De ene dag lukt dit al beter dan de andere.

    wat wordt hier in 's hemelsnaam mee bedoeld?
    Een erg fijn verslag van een pijnlijk verlies en hoe er mee om te gaan. Heel moedig! De pijn is voelbaar maar toch ook iets van: ik moet verder met mijn leven. Doen! Het idee van nieuwe hobby's vind ik prima. Waarom zou je niet gaan schrijven? Je hebt beslist aanleg! Dank voor je eerlijke getuigenis. Verdriet hoort bij het leven. Laat het komen als het opduikt, maar gun jezelf daarnaast ook fijne momenten. Lieve groet!




    Blog als favoriet !

    Veronika Sjinkarenko

     



    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!