Ik heb mijn zoon verloren toen hij 23 1/2 was bij een motor ongeval toen hij naar zijn werk ging. Hij woonde in Vallauris en is daar begraven. Dat was de slechtste periode in mijn leven. Met de jaren is de pijn verzacht, maar vergeten kan ik niet. Ik denk nog iedere dag aan hem. Mijn zoon heeft mij een prachtige kleindochter nagelaten, die ik ieder jaar ga bezoeken. Ik heb nu ook twee achterkleinkinderen en daar ben ik blij om.
Reacties op bericht (3)
Wordt het minder
Ik heb altijd gedacht dat ik het leven wel aankon. Maar oooo wat heb ik het mis gehad.
Ik heb altijd de steun van mijn man gehad. In mijn hele leven ben ik nog NOOIT alleen geweest. Als kind thuis. Gelukkige jeugd gehad. Daarna gaan werken en mijn man ontmoet. Nooit hebben we elkaar losgelaten hoe moeilijk het soms ook was. En dan, plotseling zo onverwacht laat hij me alleen!
Iedereen zegt: Wat een mooie dood heeft hij gehad. Ja dat klopt en daar ben ik ook echt heel blij om, maar de eenzaamheid daarna, het verlies het is zo verdrietig!
Steeds zeg ik weer tegen mezelf: Stop er mee, ook nu weer lopen de tranen over mijn wangen.
Een behoorlijk gesprek met vreemden kan ik niet voeren, wanneer mijn man ter sprake komt dan komen ook weer meteen de tranen. Zou het ooit over gaan!
Natuurlijk is er mijn zoon die me helpt. Maar ik wil hem niet laten merken hoe erg ik mijn man mis. Er is het gemis van delen dat er niet meer is.
Elkaar begrijpen zonder woorden . We hadden maar een half woord nodig. De humor, de kibbelpartijtjes. Alles! En, het is nu al weer 18 weken geleden, dat ik alleen achter bleef.
rouw
Om kennis te maken met mensen die me begrijpen, r
de rubriek roept rouw en verdriet op
Erica,
ik vermoed dat u nog geen dierbare hebt die overleden is, voor mij is onze Luc pas echt dood als er niet meer over hem gepraat wordt, ook al doet het pijn, alleen zo weet ik dat hij nog niet vergeten is.
bedankt Seniorennet om aan ons te denken Lea moeder van Luc
Reactie van Francine (80) Brugge 
