 Reactie van Rita C. (58) Rumst
Mijn echtgenoot overleed enkele jaren geleden. De eerste maanden leefde ik als een sneltrein, die alle voorkomende problemen oploste en dan verder raasde.
Nadien kwam de stilte, de eenzaamheid en de hartverscheurende pijn.
Toen kreeg ik van een vriendin volgend gedicht, dat ondertussen een plaatsje heeft naast de foto van mijn man:
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Tijd heelt geen wonden. Tijd leert je leven met verdriet... en wachten, zéér geduldig, tot je weer schoonheid ziet en tot de tederste herinneringen zo diep vertakt zijn in je ziel, dat ze die zere plekken kunnen overgroeien. (Kris Gelaude)
|
