 Reactie van Monique (73) Antwerpen
Ik kan moeilijk loslaten. Tenslotte is je man/vrouw verliezen geen persoonlijke keuze. Je wordt ermee geconfronteerd. De leegte die je omhult, terwijl alles rondom je - gelukkig maar- gewoon zijn gangetje gaat, maakt je dubbel verdrietig.
Na maanden huilen, klagen, slaapmedicijntjes, je door de dag slepen, besef je dat je je leven moet herpakken. Herpakken!?
Ik ben geen uitgaanders type, heb een kleine sociale kring... Familie en vrienden vingen mij wel op maar na maanden hielden zij het ook voor bekeken.
Tijdens gesprekken werd er -stiekem- met ogen gerold, hun lichaamstaal verraadde hun desinteresse; zij waren het treuren en klagen beu!!
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ben gestart met een cursus kleidraaien, zijde schilderen. Bij mooi weer ging ik regelmatig een koffietje drinken op een terrasje op de Groenplaats; ontmoette daar mensen met hetzelfde verdriet en eenzaamheid.
Toen begreep ik dat dit niet de manier is/was om je verdriet te verwerken.
Wat mij het meeste geholpen heeft is joggen in het park. Op 62-jarige leeftijd kocht ik mij een paar goede loopschoenen. Het was een uitzonderlijke, lange, prachtige zomer. Ik heb nooit een hoog niveau gehaald, maar het heeft me energie en blijdschap in mijn leven gebracht. Mijn verdriet heeft een plaatsje gekregen, ben nog steeds alleen, niet eenzaam
|
