"Ik voelde me ineens nogal vredig, maar dat kwam misschien door het strijklicht, dat is het mooiste licht dat er is en ik stelde me ineens de hele wereld voor als een veld zonnebloemen. Dunne, stekelige slungels die constant het licht zoeken en ik zie nu pas dat we natuurlijk zonnebloemen nodig hebben om iets van onszelf te begrijpen. Dat je groeit naar waar je het meeste licht opvangt, en dat je op die manier uit elkaar kunt groeien." Bij de derde lijn, nog vóór dat ik de inhoud van het boek opgezocht had, wist ik dat de schrijfster het over pubers had. Persoonlijk zou ik 'stekelige stuntels' gezet hebben ipv 'stekelige slungels'. Slungels duidt naar mijn gevoel op mannelijke pubers, wezens die tijdelijk met hun armen en benen geen blijf weten. Stuntels zijn ook de vrouwelijke pubers. Alle pubers stuntelen zich een weggetje naar de volwassenheid. En op sommige gedeelten van dat parcours is men zeer stekelig. Daarom had ik liever stekelige stuntels zien staan. Ook omdat ik alliteraties mooi vind natuurlijk.
' ... je groeit naar waar je het meeste licht opvangt,'
Dat heb ik zelf ondervonden, tijdens de schooljaren '69-'70 en '70-'71. 'k Was op eigen aandringen van school veranderd en het was ook een katholieke school, maar niet zo'n nonnenbastion als de vorige, waar de jaren '60 nog niet doorgedrongen waren. In deze tweede school, die in het stadscentrum lag, waren maar een stuk of zes nonnen, van wie slechts twee les gaven. Bij de andere leerkrachten zaten enkele zeer gedreven mensen, mensen die ook buiten het onderwijs in hun vakgebied bezig waren en daar naam en faam verwierven. En af en toe een staatsprijs of zo ... Wij jonkies waren ijverig enthousiast doende met de leerstof (van sommige vakken) en of we nu Nederlands of Latijn kregen van een staats- of een andere prijs hield ons eigenlijk en feitelijk niet bezig. Het tempo en de besprekingen tijdens de les waren plezierig. Meer moest dat niet zijn.
Tijdens die twee jaren heb ik in denken en doen vooruitgang gemaakt met kangoeroesprongen. (Behalve voor wiskunde natuurlijk, die achterstand was niet meer in te halen). Die paar leerkrachten tilden de ganse klas naar een ander niveau en ik dreef mee omhoog, gedragen door de groep. Het waren waarschijnlijk de twee meest intense jaren van mijn leven. Die school heeft veel interessante jonge vrouwen afgeleverd, mensen van wie ik de naam later tegen kwam in kranten of op TV, dames die met interessante dingen bezig waren.
Ja, men groeit naar waar men het meeste licht opvangt en ontvangt, mee in de richting van die leerkrachten. En zo groeide ik weer eens sneller weg van die twee betweters thuis, die dachten dat leeftijd gelijk stond aan wijsheid en dat wijsheid kennis van zaken betekende. Mijn ouders. Terwijl ik de weg van het meeste licht, leerstof & context volgde beseften ze niet wat al sinds vroeger aan het gebeuren was, wat ik al veel langer wist: 'dat je op die manier uit elkaar kunt groeien.'
te gast bij Wim Helsen ~ Frances Lefebure met een fragment van Rebekka de Wit uit 'We komen nog één wonder tekort'
strijklicht = zijdelings licht, licht dat zijwaarts (bijna parallel) op het onderwerp van de foto valt. Het 'strijkt' als het ware langs het onderwerp, waardoor alle oneffenheden extra geaccentueerd worden. De bijzondere elementen van het onderwerp van de foto komen hierdoor nog mooier naar voren ... https://www.dromodo.nl/begrippen_strijklicht.htm
Ik voelde me ineens nogal vredig, maar dat kwam misschien door het strijklicht, dat is het mooiste licht dat er is en ik stelde me ineens de hele wereld voor als een veld zonnebloemen. Dunne, stekelige slungels die constant het licht zoeken en ik zie nu pas dat we natuurlijk zonnebloemen nodig hebben om iets van onszelf te begrijpen. Dat je groeit naar waar je het meeste licht opvangt, en dat je op die manier uit elkaar kunt groeien. Het licht is groter dan wij. Het ligt dus niet aan ons dat wij niet samen zijn, dat wij geen vereniging zijn, tenminste niet altijd, dat de wereld niet verenigd is in één grote estafette, dat ligt niet aan ons, maar aan de lichtinval.
Lefebure in gesprek met Helsen: https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/6/winteruur-s6a3/ , 10min52 de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken. De video blijft beschikbaar tot 31-12-2025. En dat is geen typfout. Er staat wel degelijk tot 2025!
Over het boek, 'We komen nog één wonder tekort' : Het is zomer. Een meisje zit met haar vader, haar broer en haar zus in de achtertuin. Ze hebben net twee begrafenissen achter de rug, het gezin is plotseling verre van compleet. Ze besluiten op reis te gaan om aan de rand van de wereld te zitten. Daar liggen ze naar de wolken te kijken en luisteren ze naar Graceland. Het meisje probeert zo dicht mogelijk bij haar herinneringen te blijven en zo ver mogelijk bij de wereld en de toekomst vandaan. 'We komen nog één wonder tekort' is een geestig en droevig coming-of-age-verhaal van de jongste uit een gezin dat altijd de tentstokken vergeet.
le coup de bambou ~ the trick with the stick "... using a two-metre-long bamboo cane tipped with charcoal to make preparatory sketches ..."
Het heeft efkes geduurd eer ik de foto's die Peter Verhelst bedoelde (tekst 003, op 03min09) gevonden had, maar we zijn er geraakt. Hebbes. En het is niet één foto, het zijn er zes.
Mogelijk bedoelt Peter Verhelst de 3de, misschien ook de 4de foto. In die twee stadia doet de schets me denken aan de gebeeldhouwde Koppen van Modigliani. Verhelst vraagt zich af : "Een ovaal met (tjak) een lijntje in, wat wil dat zeggen?" Awel, het wil niks zeggen, het is een korte fase in de ontwikkeling van een schets. Maar Verhelst heeft wel een punt volgens mij : de 3de en 4de fase van de schets zijn véél intenser dan het eindresultaat.
Hieronder twee linken naar twee artikelen: over dit laatste project van Matisse (Paris Match) en over zijn bewogen leven (Daily Mail).
te gast bij Wim Helsen ~ Peter Verhelst met een gedicht van Paul van Ostaijen
Leg uw hoofd zo in mijn arm dat van uw voorhoofd naar uw mond mijn blik schuive over de kam van uw neus Leg uw hoofd zo ik leg op uw mond mijn hand wees rust
Peter Verhelst in gesprek met Helsen: https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/6/winteruur-s6a2/ , 10min17 de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken. De video blijft beschikbaar tot 31-12-2025. En dat is géén typfout : echt waar tot 2025.
Op 02min17, na de eerste lezing, zegt Verhelst "kort", doelend op het gedicht. En ik had verstaan (ondertiteling niet aangeklikt) "kom", denkend dat 'kom' het laatste woord van het gedicht was en dus het begin van de handeling, van een euthanasie, of een liefdevolle moord of hoe men het wil noemen.
Moraal van het verhaal : altijd ondertiteling aanklikken want er hebben ook al fouten en mankementen in de tekst naast de video gestaan. Sommige heb ik er kunnen uitvlooien, maar het zijn er weinig, het zijn enkel degene die ik toevallig op het spoor gekomen ben.
