|
Informatief bericht...waarschuwingen⚠️... lol😀
Hoi,
Ik vermeld even op voorhand dat dit een vrij lang bericht is geworden, met 4 wetenschappelijke filmpjes (elk filmpje duurt ongeveer een kwartier). Een heel tijdje geleden heb ik van één van mijn mail-vrienden een heel interessant filmpje ontvangen met een heel verstaanbare uitleg over het coronavirus. Misschien is dit nog net het moment om dit even te delen; anders worden het vijgen na Pasen.
Kunnen we het coronavirus ooit overwinnen? - YouTube
|
|
Over welke vaccins en medicijnen tegen het coronavirus mogelijk zijn.Het coronavirus hoeft waarschijnlijk geen introductie meer. Mochten ze ooit een film mak...
www.youtube.com
|
Maar na het zien van dit filmpje zag ik andere filmpjes die mij interesseren, en die ik ook graag wil delen met jullie.
|
|
Kankerspecialist Filip Lardon heeft goed en slecht nieuws: als het zo voort gaat, zullen alsmaar meer mensen kanker krijgen. Mààr... het goeie nieuws is dat ...
www.youtube.com
|
Hierbij wil ik jullie iets vertellen over mijn 'rugzakje' dat ik meedraag: mijn medisch verleden.
Als je nu zoiets hebt van 'ik krijg al genoeg ziekenhuistoestanden via het nieuws', sla dit dan even over, scrol naar onder, lees wel even de helderblauw geschreven waarschuwing en scrol verder naar de volgende filmpjes, bij de sportende vrouw en dan verder naar het zonnetje.
Voor lotgenoten kan het misschien wel interessant zijn. Maar je moet wel weten dat elke (borst)kanker uniek is, en dat je voor jouw behandeling advies dient te vragen bij jouw oncoloog, arts of specialist.
Mijn grootmoeder kreeg op 65-jarige leeftijd de diagnose van borstkanker, heeft een borstamputatie gehad, en ze heeft daarna nog 20 jaar genoten van het leven. Ik herinner mij haar als een vrolijke dame die positief in het leven stond. Ook was ze heel sportief, op 75-jarige leeftijd heeft ze een nieuwe sport gaan beoefenen: ijsschaatsen.
Verder was er, in onze vrij kleine familiekring bij een nichtje van mijn moeder, ook nog borstkanker vastgesteld. Voor de zekerheid werd mij aangeraden om een mammografie te laten doen rond mijn 40ste, ik voelde geen knobbeltje of verharding*. In oktober 2007 net voor mijn 41ste verjaardag werd bij mij de diagnose van borstkanker gesteld. Het was op 4 plaatsen verdeeld over de linkerborst maar deze waren ingekapseld en in de lymfklieren van de oksel werd niks kwaadaardig vastgesteld. Omdat het op 4 plekken verspreid was zeiden ze die borst is ziek en moet weggenomen worden. Er werd een rechtstreekse reconstructie van eigen vetweefsel van de buik voorgesteld. Deze rechtstreekse en huidsparende operatie, (waarbij de tepel en tepelhof operatief worden verwijderd en het borstweefsel zo goed mogelijk wordt weggeschraapt) was toen voor mij mogelijk omdat de gezwellen ingekapseld waren en ik dus geen chemo of bestraling moest krijgen, dus enkel de operatie en 5 jaar anti-hormoontherapie (vermits het een hormoongevoelige kanker was). De plastisch chirurg stelde mij het boek voor 'Twee Borsten, Reconstructie Van Een Vrouw' van Auteur en plastisch chirurg:Moustapha Hamdi, die een uiteenzetting schreef over zijn praktijk en Co-auteur: Anna Luyten en fotografe Lieve Blancquaert die acht vrouwen portretteren die een borstreconstructie van eigen weefsel hebben laten uitvoeren. Deze acht vrouwen vertellen hier openhartig hun ervaring en hoe ze ertegenover staan. Na het lezen van het boek heb ik besloten deze operatie te laten uitvoeren. Je laten opperen aan je buik waar je niet ziek bent, vond ik een moeilijke keuze. Vele zijn misschien jaloers omdat ik deze verslankende operatie onderga, dacht ik toen. Het litteken is van heup tot heup, als ik recht voor de spiegel sta zie je geen begin of eind (alsof er zo'n goocheltruc waarbij ze je in 2 zagen is uitgevoerd), maar het litteken ligt wel onder de bikinilijn. Achteraf had ik van deze operatie wel het meeste ongemak aan mijn buik, met de tijd vervaagt het wel. Ik was wel zenuwachtig voor de operatie, op de kamer kreeg ik van een verpleegster een kalmeringsspuitje, en ik was vlak erna buiten westen. Het was wel een vrij lange narcose (10 à 12 uur of meer), Toen ik van het operatiekwartier naar de intensieve zorgen werd gevoerd heeft Johan een glimp van mij opgevangen ik zag er vreselijk zwartgrijs blauwig uit. Johan vertelt me dat het nog altijd een trauma is voor hem. Het heeft dan nog twee uur geduurd voor Johan mij mocht bezoeken. Later op de avond kwam de plastisch chirurg langs om te controleren of de bloedhaarvaten, die via microchirurgie aan elkaar gezet waren, in orde waren, niet lekte. Hij zei me dat ik nogal kon hyperventileren, toen hij de symptomen noemde, tintelende handen, herkende ik deze, omdat ik een jaar eerder hiermee wel eens waker werd. Hij bekeek de geopereerde borst en stelde vast dat ze wat blauw was, en dat de bloedhaarvaten waarschijnlijk niet goed aan elkaar gezet waren, en dat ik dus opnieuw onder het mes moest. Dit is iets dat heel weinig voorkomt, maar ik heb dat lotje getrokken. Toen werd ik 's nachts bij volle bewustzijn naar het operatiekwartier gevoerd, daar aangekomen werd via mijn infuus verdovingsmiddel toegediend, ik kon nog net helemaal rondkijken, er stond een heel medisch team rond mij van ongeveer 10 à 12 personen. Ongeveer een uur later werd ik wakker en terug naar de kamer op intensieve zorgen gevoerd. Er was regelmatige controle nodig om te weten of de verbinding nu wel in orde was, met een toestel waarmee ze ook de hartslag van foetussen waarnemen. Na deze nachtelijke ingreep was het wel in orde!
De reconstructie was wel goed geslaagd, en het was helemaal compleet met de tepelreconstructie die een jaar later volgde en dan ook nog een maand later de tatoeage aan beide kanten om eenzelfde kleur te hebben. Als je het niet wist merkte je er niets van, zelfs in de zomer met topje of badpak was er niets van te merken.
De gynaecoloog die bij de operatie alleen instond voor het wegschrapen van het borstweefsel, stond nadien zelf versteld van het mooie resultaat. Toen ik de jaren erna op controle ging voor een mammografie, werd soms de vraag gesteld welke borst de reconstructie was.
 *Ik wil hier toch even wijzen op het belang van tijdige screening!!! Ik voelde toen geen knobbel of verharding! Ik vermeld dit ook omdat ik onlangs op het nieuws hoorde dat door corona er veel minder darmkankers zijn ontdekt het voorbije jaar.
Mijn moeder is in 2005 overleden (op 67-jarige leeftijd) aan een zeer agressieve darmkanker, twee maand en half na de diagnose. Daarom kreeg ik het advies om rond mijn 45 à 50 jaar een colonscopie te laten uitvoeren, en indien het in orde is om de 5 jaar herhalen. Ik heb dit onderzoek al tweemaal ondergaan en het resultaat was telkens goed.
❗ Daarom wil ik toch aanraden als je de kans krijgt om je gratis te laten screenen om dit niet voorbij te laten gaan!
Deze operatie met rechtstreekse reconstructie van eigen weefsel is uitgevoerd op 15 november 2007 en ik heb toen een week in het ziekenhuis verbleven, waardoor de spierkracht wel sterk afneemt.
Ik herinner me nog dat we een dag of twee na mijn thuiskomst een rolstoel hadden geleend van een kennis, Johan voerde mij in de rolstoel naar het park en daar heb ik dan ongeveer een kilometer gewandeld met de rolstoel als steun. Dan in een taverne toegekomen heb ik daar gesnoept dat het een lieve deugd was: een appelstrudel met ijs en slagroom, en glühwein.
Hier wil ik nog een filmpje meegeven over het belang van bewegen, ook op latere leeftijd.
Klik op deze sportieve vrouw!
Heb je gemerkt in het filmpje hoeveel spiermassa je verliest na één week hospitalisatie of inactiviteit! Dit toont duidelijk het belang van bewegen en sporten aan. Je kan op je eentje gaan lopen of fietsen, maar onder begeleiding en/of in groep geeft het toch wat meer motivatie om vol te houden. Daarom sta ik er ook achter dat fitnessector, met de nodige voorzorgsmaatregelen, terug open kan gaan. Je kan hieronder de petitie ondertekenen als je dezelfde mening bent toegedaan. Klik op de dame die staat te springen om terug te kunnen gaan sporten.
Nu verder mijn medisch verhaal, ongeveer 10 jaar later, in september 2017 voelde ik wel een verharding in de linkerborst. Bij de echografie was te zien dat dit een mooi ronde vergrote lymfeklier was, dus in orde, maar bij een punctie in de oksel werd vastgesteld dat er wel iets kwaadaardig was. Door een pet scan werd dan de vrij kleine agressieve tumor gevonden. Voor deze korte operatie (van ongeveer een half uur) hadden we eerst nog een gesprek bij de anesthesiste, Johan vertelde het voorval dat ik bij de vorige operatie zo blauw eruitzag en de anesthesiste was duidelijk: ik heb toen (bij de operatie in 2007) een gebrek aan zuurstof gehad, het was heel normaal dat ik toen naar adem snakte. Dus wat de plastisch chirurg toen had gezegd dat ik nogal kon hyperventileren, was om te verbloemen🌺🌺🌺 wat er zich werkelijk heeft voorgedaan, namelijk dat ik zuurstofgebrek heb gehad! (Misschien dat ik mede hierdoor zo geen voorstander ben van 😷 stofjes of doekjes die de ademhaling enigszins belemmeren.)
Eigenaardig genoeg had ik voor de operatie in 2007 een aanvoelen  dat er iets ging mislopen met mijn ademhaling.
...
Bij het wegnemen van de tumor op 7 november 2017 werd opgemerkt dat er kapseldoorbraak was en er waren 22 van de 25 lymfeklieren in de oksel aangetast. Hierdoor werd chemo via infuus sterk aangeraden. Ik heb toen een tijdje getwijfeld omdat ik toen het overlijden van mijn vader ook nog moest verwerken. Hij had in augustus 2017 de diagnose van mondbasiskanker gekregen en is op 10 oktober van dat jaar overleden.
De borstverpleegkundige heeft me toen in contact gebracht met een lotgenote die er ook tegenop zag maar ze heeft er dan toch voor gegaan en zij was er heel positief over. Zij gaf heel graag Zumba-les, en heeft dit kunnen blijven doen tijdens haar chemo. Ik deed ook graag Zumba en hiermee werd rekening gehouden. De oncoloog stelde voor om de chemo op donderdag te geven zodat ik dan dinsdag Zumba-les kon gaan volgen. Tussen kerst en nieuwjaar 2017 ben ik er dan mee begonnen, eerst 4 zware om de 2 weken daarna 12 lichtere om de week. En ik heb mijn Zumba-les kunnen blijven volgen.
Ik heb niet zo heel veel nadelige bijwerkingen van de chemo en andere behandelingen gehad, heel dikwijls ook wel samenloop van omstandigheden. Hieronder vermeld ik enkele bijwerkingen van vroeger en nu, en wat ik eraan probeer te doen.
- Blijvende vermoeidheid (het emotionele geeft ook vermoeidheid en het soms wat (te)veel hooi op mijn vork nemen zoals nu de schilderwerken in onze nieuwe woonst)
 -Ik probeer op tijd mijn rust te nemen, eventueel een middagdutje te doen.
- Geheugen- en concentratieproblemen (wordt ook wel chemo-brains genoemd maar het zuurstofgebrek dat ik heb gehad bij de operatie in 2007 speelt ook een zeer grote rol).
 -Ik doe soms sudoku of andere puzzels als oefening. /-Ik maak boodschappenlijstjes maar vergeet soms ernaar te kijken.
- Haarverlies (mijn haardos is na verloop van tijd weelderig teruggekomen).
- Na de 12de of 13de chemo kreeg ik een voos gevoel in de uiterste topjes van 2 teentjes -Ik heb dit gemeld en bij de volgende chemo's heb ik ijsschoenen en ijshandschoenen gekregen om te voorkomen dat dit verder zou gaan; het voos gevoel is gelukkig niet verder gegaan, het is gebleven bij die 2 uiterste topjes.
- Sinds de operatie in 2007 heb ik voor een deel gevoelloosheid van de geopereerde borst en ook rond de navel, wat op voorhand vermeld was. Maar ook kreeg ik een gevoelloze plek links onder de operatiesnede van mijn buik, dat was niet vermeld (dus zijn daar zenuwen geraakt dat niet mocht).
- Droge soms geïrriteerde huid en broze nagels -Als wasgel gebruik ik zeep zonder zeep./-Op aanbeveling van een oncologie-verpleegster gebruikte ik nagelversterkende nagellak./-Ik neem biergist als voedingssupplement.
- Droge handen (ook doordat ik sinds dat ik naar de middelbare school ging smetvrees heb en soms te overvloedig mijn handen was; overdrijven is niet goed je wast je vel, je natuurlijke barrière weg). - Ik gebruik een goed hydraterende handcrème om dit te verzachten.
- Ik was een beetje aangekomen in gewicht, eigenlijk meer in omvang: het sluitingsstuk van mijn bh werd storend, pijnlijk (zelfs met verlengstuk). Dat komt waarschijnlijk ook door de coronamaatregelen waardoor de fitnescentra en zwembaden moesten sluiten, en soms neem ik snoep als troost. - Nu ga ik terug zwemmen met een reservatie en volg Zumba-les online./-En ik draag nu sporttops zonder sluiting.
- Door de anti-hormoontherapie ben ik kunstmatig in een vervroegde overgang gebracht, waardoor ik soms veel last heb van opvliegers en nachtelijk zweten. - Salie vermindert het zweten, dat herinner ik me nog van mijn avondcursus herborist, die ik heb gevolgd in 2004 - 2005. (Salie wordt al sinds de oudheid beschouwd als een wonderkruid met veel geneeskrachtige eigenschappen)
- Misschien waren of zijn er nog meer maar die ben ik vergeten door mijn geheugenverlies.
Na de chemo kreeg ik een maand pauze van behandelingen, we hebben ervan gebruik gemaakt om op vakantie te gaan: een vijfdaagse vakantie met onze Wandelvereniging de Bosgeuzen.
Daarna hebben we er nog 2 weken extra aan gebreid. Deze vakantie was nabij Idar-Oberstein, het mekka voor edelsteen en mineralen liefhebbers.
Johan heeft in zijn vorig leven de Ardennen platgeklopt. We gingen naar een gebied in de nabijheid van een groeve, en Johan begon te kloppen op stenen en rotsblokken maar hij vond niks. Toen we dan terug wilden keren zag ik iets glinsteren op de grond, raapte het op, het was een stuk bergkristal. Daarna vonden we nog meer edelstenen voor het rapen, zonder kloppen. Zo heeft Johan zijn oude liefde voor edelstenen terug opgepakt, en voor mij is het een nieuwe hobby geworden.
...
Daarna in juli heb ik nog 20 bestralingen gekregen (één elke weekdag, niet in het weekend). Het was ook een hormoongevoelige kanker, en ik kreeg dan weer anti-hormoontherapie. En het was een HER2-positieve kanker bleek uit verder onderzoek, dat was een geluk bij een ongeluk zei mijn oncoloog, want daar was dan een extra behandeling voor mogelijk namelijk 1 jaar Herceptin spuitjes (1 om de 3 weken). Bij de nevenwerkingen van Herceptine werd vermeld dat het soms mogelijk nadelig is voor het hart. Van het nichtje van mijn moeder vernam ik dat zij deze medicatie ook kreeg, en dat er bij haar problemen voorvielen, (later vernam ik dat deze werden verholpen door aanpassing van de dosering). In het begin toen ik van haar deze problemen vernam, ging ik mij met haar vergelijken (wat menselijk is) en dacht ik 'oei, wat als mij dat ook overkomt?'. Bij mij viel het wel mee en waren er geen problemen. Ik vermeld dit maar om te zeggen dat hoe je reageert op een bepaalde medicatie, welke nevenwerkingen je krijgt, van persoon tot persoon ook verschillend kan zijn.
Nu bij mijn tweede herval krijg ik een soort chemo in pilvorm, deze zijn wel veel beter te verdragen dan chemo via infuus, je hoeft hiervoor niet bijna hele dag in het hospitaal te vertoeven, en je kan ermee op reis gaan wanneer je wil. Maar het blijft chemo, als ik op controle ga tijdens mijn derde week dat ik deze chemopil neem dan zijn mijn witte bloedcellen verminderd, deze herstellen zich dan wel tijdens de rustweek.
Dus na het zien van dit filmpje, ging er door mijn gedachten 'voorrrruit' met de wetenschap, laat ze die 'scherpschutters' die de alleen de kankercellen aanvallen maar vlug uitvinden; i.p.v. al die 'kanonkogelgaten' in mijn tere lichaam.
Voor de aanmaak van vitamine D hebben we zon nodig, véél zon.
Volgend filmpje vind ik dan ook wel interessant, omdat ik extra vitamine D (met calcium) voorgeschreven krijg voor instandhouding van normale botten en ik krijg ook maandelijks een bot verstevigend spuitje.
Vitamine D, zonlicht is belangrijk voor je immuniteit en om de stevigheid van je botten in stand te houden. Dus sluit je niet op in je 'kot' en geniet van de buitenlucht. Daar ik medicatie en extra vitamine D krijg om mijn botten te verstevigen; moet ik extra opletten met valpartijen, om breuken te voorkomen.
Een tijdje terug met de winterprik heb ik een pijnlijk voorval heb meegemaakt. Toen ik op 10 februari met mijn boodschappen huiswaarts ging, ben ik onderuit geschoven en met een smak heeft mijn heup op een onfortuinlijke manier kennisgemaakt met de harde ondergrond van een met ijs en sneeuw bedekt voetpad dat dus niet geruimd was. Thuisgekomen vertelde ik mijn verhaal aan mijn wederhelft en hij vond dat ik dit moest melden aan de politie via de blauwe lijn (0800/123 12 = gratis nummer). Dat heb ik dan gedaan en de lokale politie heeft mij dan teruggebeld, ze vroegen of ik een klacht wou indienen, daarvoor had ik dan een medisch attest nodig. Ik had net de volgende dag afspraak bij mijn oncoloog en kon dat dan eventueel vragen. Johan vond ook dat hij onze nieuwe buren moest waarschuwen i.v.m. de verantwoordelijkheid voor het sneeuwruimen van de stoep. 'Moet je je stoep sneeuwvrij maken en wat riskeer je als dat niet gebeurt?'. Dit kan je lezen in een artikel van het Nieuwsblad, als je klikt op de voorbeeldige sneeuwruimster.
 Ik wou dit ook maar even meegeven voor een eventuele volgende winterprik.
Toen ik volgende dag mijn verhaal deed bij mijn oncoloog heeft zij gekeken naar de pijnlijke plek. Zij voorspelde dat dit nog een ferme blauwe plek zou worden met alle kleurenvariaties van de regenboog. Zij vertelde ook dat het bot verstevigend spuitje kon helpen om de pijn te verminderen. Pijn had ik voornamelijk bij het rechtstaan of gaan zitten, maar dat is nu grotendeels weg. Ik verwachtte me dus aan fraaie beelden met allerlei kleurenvariaties, maar niks van dat alles! Ik vroeg het voor de zekerheid aan mijn echtgenoot, misschien gaat mijn zicht achteruit en de plek is ook moeilijk zichtbaar voor mij. Maar nee, alleen lichtjes gezwollen. Dus eind goed, al goed.
Nu wil ik even met jullie een paar grappige waarschuwingen en waarschuwingsborden delen als afsluiter!
Maar hier wil ik jullie toch nog een kleine waarschuwing geven.
 Bij het zien van deze pdf met verwarrende, grappige waarschuwingen, kon ik bepaalde sluitspieren moeilijk in bedwang houden. Dus misschien kan je even een plaspauze inlassen, alvorens te kijken.Zie bijlage onderaan!
Indra
|
