Het begint met de erkenning dat alcoholisten tegenover de drank -die hun leven stuurloos maakt- machteloos zijn.
Dat is een bekentenis van onmacht waartoe iemand moet komen, die meent dat het juist de drank is, die nog enige "kleur" aan het leven geeft. Een borrel geeft zo'n sterk gevoel ! Onder de borrel worden de beste voornemens gemaakt, al worden die nooit gerealiseerd.

Toch vraagt AA zo iemand uit eigen wil deze bekentenis af te leggen. Die eerste stap is heel moeilijk. Het eist inzicht in de eigen levenswijze., het eist dat men zichzelf leert zien zoals men is.

Dan volgt het vragen en aanvaarden van hulp, zodra de zieke heeft erkend ziek te zijn.

De Twaalf stappen spreken over God, hoe ook ieder van ons Hem persoonlijk aanvaardt.
Gedoeld wordt op -zo je wil- een Hogere Macht, die de patient in zijn of haar leven, al is het misschien wel onbewust, heeft leren aanvaarden. In AA redetwist men niet over geloofs- of levensovertuigingen. Het gaat erom dat men gebruik wil maken van een Macht die sterker is dan de persoonlijke kracht.
Het is niet belangrijk hoe men de Macht persoonlijk wil zien, aanduiden of beleven.

Die macht oefent op lichaam en geest dezelfde zegenrijke invloed uit die een arts kan hebben op een zieke, als deze zich in vertrouwen aan zijn leiding overgeeft.
Door die Macht in zijn leven te aanvaarden wordt het een alcoholist mogelijk 'schoon schip' te maken.
De patiënt gaat begrijpen dat hij van zijn toekomst nog iets kan terechtbrengen, als hij bereid is ook van zijn verleden te herstellen. Wat mogelijk is, want er zijn schulden en onrecht wacht op herstel. Wie dit zo ervaart, voelt spijt over het falen in het verleden en wil een ander, gelukkiger mens worden.(wordt vervolgd.)