Ooit kreeg ik een opdracht van een leraar Nederlands: beschrijf in tien zinnen in welke bloem je je het meest herkent en waarom. "Een cactus", dacht ik toen spontaan. Als iets me niet aanstaat durf ik makkelijk stekels opzetten... Of een orchidee... Ik houd van wat kwetsbaar is en mooi en anders dan alledaags... Of een vergeet-mij-nietje... Ik blijf graag op het achterplan en tegelijk hoor ik er zo graag bij. Ik zou soms willen roepen: alsjeblieft, vergeet mij niet, ik ben er ook nog, ik wil ook zo graag iets zeggen, ook meetellen, aanvaard worden. Toch maar een cactus...? dacht ik. Ergens las ik dat wie in Israël geboren is, een "Sabra" wordt genoemd. Sabra is de eetbare vrucht van de vijgencactus: stekelig vanbuiten voor wie haar niet kent, maar zacht en lekkerzoet vanbinnen voor wie er aandacht voor heeft.
Misschien verzin ik nu wel zelf een bloem...
Een hemelsblauwe "orchideëncactus" bijvoorbeeld. Die VERGEET-JE-NOOIT...
Martine Hendrickxã (Alfadenkertje) (dit tekstje heb ik ooit geschreven in 1978)
<
|