_________________ Enkele foto's van mijn kleinzoon Winter
"relatievetijd-theorie"
_______________________
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
_________ En nog meer foto's van Winter
Papa Yannis geniet van alle nieuwe emoties van het vader-zijn, moe maar gelukkig!
"Lijkt hij op zijn moeder? Of lijkt zijn moeder op hem? Ach, welnee... Evenals zijn moeder lijkt hij sprekend op zichzelf!" WELKOM klein groot WONDER!!!
Het moment waarnaar ik zolang heb uitgekeken: mijn kleinzoon in de armen houden!!! En mama Imke kan terwijl wat uitrusten
En ook nonkel Yvan is zeer gelukkig en fier!
Imke en Yannis voor het eerst met hun nieuwe spruit op weekend in de Ardennen
Geluk is daar waar je het vindt en hoogstzelden waar je het zoekt.
.
_____________
"Als deze kaars wordt verplaatst van de ene naar de andere site zal de vlam van spirituele liefde en genezing doorgaan met het pad te verlichten van hen die zoeken naar hun ware ik. Breng dit licht naar je eigen homepage zodat ze de weg naar liefde en genezing zal verlichten."
Dit kaarsje met deze tekst kwam ik tegen op het blog van Mary, die het op haar beurt van Luna had. Hopelijk zijn er nog veel bezoekers die dit licht willen doorgeven aan anderen
_________
"Het verschil tussen verleden, heden en toekomst is slechts schijn, en zelfs dat is een illusie"
Alfadenkertje
* Wachten is geen zinloos hopen maar het bevat de innerlijke zekerheid dat ooit het doel bereikt zal worden. *Alleen zij die onderweg zijn , kunnen de hoop koesteren ooit aan te komen.
"Als we lang genoeg reizen en op zoek zijn, in eender welke dimensie, komen we uiteindelijk onszelf tegen"
Alfadenkertje
.
_______________
Geen vriendschap of liefde kan het pad van onze bestemming kruisen zonder er een indruk op na te laten... Slechts één volgt het pad tot het eind in dezelfde richting met je mee!
.
________________
Alfadenkertje
**Ode aan liefde, zintuigen en gevoelens** ~~~~~~~Spiritualiteit doorheen tijd en ruimte van mijn bestaan~~~~~~~
26-06-2008
Ik geef niet op
Al strijdend 't strijden moe geef ik niet op ik zou niet weten hoe... Kan ik het even niet meer aan dan zeg jij: "schat... komaan!" Maar zit het jou dan weer niet mee dan strijd ik verder, voor ons twee. Al strijdend 't strijden moe al weet ik soms niet hoe toch blijf ik verdergaan toch blijf ik naast je staan tot ik in jou die vrede vind die jou en mij verbindt
Lieve mensen, weldra komt er weer wat nieuws op dit blogje: o.a. nieuwe teksten en gedichten. Recente foto's van mijn kleinzoon Winter die inmiddels al 2,5 jaar oud is en van mijn twee jongste kleinkinderen, Loran en Senne, de tweeling van twee maanden. Liefs,
Als de herinnering soms zo'n pijn doet, daardoor de toekomst angstig maakt, dan denk ik aan diegene die NU naast me staat, mijn hart verwarmt mijn ziel omarmt op momenten dat het moeilijk gaat en die met mij tot aan 't Begin het pad ten einde gaat, de Andere Wereld in waar 't Einde nooit het einde is maar steeds een nieuw Begin...
Engelen der mensheid... (gedicht geschreven door een patiënt)
Een tiental jaren geleden kreeg ik een gedicht van een zwaar zieke man die opgenomen was in het ziekenhuis waar ik toen als verpleegkundige werkte. Hij had het zelf geschreven. Tot vandaag ontroert het mij nog steeds hoe deze mijnheer, ondanks alle miserie die hij had, aan ons dacht. Wij deden tenslotte (met veel vreugde en plezier weliswaar) niet meer dan ons werk. Danku mijnheer D.S. Als eerbetoon aan mijnheer D.S. (die nooit heeft geklaagd, hoe zwaar zijn behandeling en zijn pijn ook was) en als eerbetoon aan alleverpleegkundigen en verzorgenden waar ook ter wereld, wil ik dit gedicht graag op mijn blog plaatsen.
Zij krijgen geen standbeeld, zij zijn niet beroemd
maar ik heb hen engelen der mensheid genoemd.
Zij kennen hun taken en volgen bevelen.
Zij lenigen de pijn en de smart van zovelen.
En wat soms een pil of een spuit niet vermag
bekomen zij vaak door hun zonnige lach.
Ik heb in mijn bed na de kwaal die mij velde
heel veel liggen denken,'t is daarom dat ik 't vertelde
dat liefde en vriendschap nog niet zijn verdwenen
bij hen die voor 't eerst in mijn leven verschenen.
Zij krijgen geen standbeeld, zij zijn nooit beroemd
maar ik... ik heb hen "engelen der mensheid" genoemd!
Want niemand weet van jou en mij dat ik je noem mijn andere ik mijn andere jij het is een stille droom van mij dat ons samenzijn nooit eindigen zal in schijn
Enkele jaren geleden vond ik een briefje dat mijn zoon Yannis voor mij had achtergelaten toen ik thuiskwam van mijn werk. Ik heb het sindsdien goed bewaard en nu neem ik het nog regelmatig eens in de hand... Er staat op:
"Moederke, zie hier een receptje-geluk. Bizar? Neem voldoende je tijd. Zet wat inspirerende muziek op of ga wat wandelen in de natuur. Geniet daarvan en probeer de energie en het gevoel van gelukzaligheid op te slaan in je binnenste zoals een batterij. En op dagen dat het wat minder goed gaat deze langzaam te ontladen. Als je dit doet, vast dan enkele uren maar drink regelmatig water. Dit verhoogt de spiritualiteit. Ziehier een klein citaat uit een trancelied:
"see tomorrow, feel today say goodbey to yesterday have no sorrow just be free total extacy"
xxx Yannis
Ik draag dit receptje graag over aan jullie, bezoekers van dit blog. Het helpt als het moeilijk gaat of als je je gespannen voelt!!!!!
Gisteren was ik wat aan het snuffelen in enkele opbergdozen en ik kwam daar mijn boekje "Vitaminen voor Aruba" tegen. Het is namelijk zo dat ik in 2002 naar Aruba geëmigreerd ben met de bedoeling om er te blijven. Ik ben verpleegkundige en men zocht daar toen mensen uit België en Nederland om er te werken in het plaatselijk ziekenhuis. Alhoewel ik reeds na een jaar teruggekeerd ben (maar daarover vertel ik later nog wel eens), dacht ik dat het een lang afscheid zou worden. Ik had het er moeilijk mee en ik heb een boekje laten rondgaan bij al mijn vrienden en kennissen waarin ze iets konden schrijven om me te steunen als ik het ginder moeilijk kreeg, mijn "vitaminen" dus. Ook Imke (toen nog een vriendin en nog niet mijn schoondochter) schreef er een berichtje in. Ik kreeg het er gisteren weer terug helemaal warm van toen ik het las. Luister:
"Misschien heb je soms zin om even te verdwijnen naar die ene heldere ster in de oneindigheid van de hemel... Of om te dwalen over stoffige weggetjes, blote voeten in de brandende zon. Je plukt een vrucht van de levensboom en drinkt het sap van het leven, als een verse sinaasappel boordevol vitaminen. Je slaapt tevreden waar het zand je vormen aanneemt en laat de zilte lucht je gedachten verdrijven, steeds meer, steeds vrijer, steeds rustiger, steeds meer jezelf. Je zit op de top van een berg en kijkt naar de wijdsheid van het bestaan, naar het opkomen van de zon, naar de melancholische kleurenfacetten van het schilderij dat de wereld noemt en je bedenkt dat het geluk niet afhankelijk is van de plek waar je bent maar van de vrijheid in je hartje... Veel sterkte Dikke kus Imke"
Is er nog iemand verwonderd dat ik zo gelukkig was als mijn zoon me kwam vertellen dat ze samen waren? En dat Imke de mama van mijn kleinzoon is geworden? Dankje Imke! Ik probeer om deze woorden altijd bij me te dragen.
Je gezicht in mijn handen mijn lippen strelend op de jouwe voel ik het verlangen groeien tot je warmte me helemaal doordringt en in een tijdeloos moment word ik jij om daarna meer dan ooit mezelf te zijn... ...wij
Ooit kreeg ik een opdracht van een leraar Nederlands: beschrijf in tien zinnen in welke bloem je je het meest herkent en waarom. "Een cactus", dacht ik toen spontaan. Als iets me niet aanstaat durf ik makkelijk stekels opzetten... Of een orchidee... Ik houd van wat kwetsbaar is en mooi en anders dan alledaags... Of een vergeet-mij-nietje... Ik blijf graag op het achterplan en tegelijk hoor ik er zo graag bij. Ik zou soms willen roepen: alsjeblieft, vergeet mij niet, ik ben er ook nog, ik wil ook zo graag iets zeggen, ook meetellen, aanvaard worden. Toch maar een cactus...? dacht ik. Ergens las ik dat wie in Israël geboren is, een "Sabra" wordt genoemd. Sabra is de eetbare vrucht van de vijgencactus: stekelig vanbuiten voor wie haar niet kent, maar zacht en lekkerzoet vanbinnen voor wie er aandacht voor heeft.
Misschien verzin ik nu wel zelf een bloem...
Een hemelsblauwe "orchideëncactus" bijvoorbeeld. Die VERGEET-JE-NOOIT...
Martine Hendrickxã (Alfadenkertje) (dit tekstje heb ik ooit geschreven in 1978)
Een klein zieltje uit grote liefde De dagen langer De nachten korter Het leven waard om voor te leven
Winter 3,540kg - 49 cm
Winter werd geboren op 18 december 2005 en hij is mijn eerste kleinkindje. Hij is de eerstgeborene van mijn jongste zoon Yannis (24 jaar) en van zijn lieve vrouwtje Imke. Ik kan jullie verzekeren dat Winter een echt schatje is! Maar... welke oma vindt dat niet van haar kleinkind, hé? En bovendien zijn ook zijn twee ouders fantastische schatten! Op dit ogenblik kan ik me geen betere papa en mama voor mijn kleinzoon wensen. En dat gevoel... dat is GELUK, mensen!
Dit blog wil ik graag opdragen aan mijn allerliefste man: mijn Omega (eigenlijk is zijn naam Jürgen) en aan onze YLIEFDEY die we eindelijk alletwee gevonden hebben sinds we samenzijn
Echte liefde is als een boom: met zijn wortels verankerd diep in de aarde en met zijn takken wijd uitgestrekt naar de hemel
__________________
Zijn het niet die kleine dingen die ons doen gelukkig voelen en ons even doen stilstaan bij de pracht van het bestaan? Een mooie schelp op het strand? Het allereerste bloempje, verdoken in de sneeuw? Of die eerste paddestoel in de herfst? De geur van versgebakken cake?
Of wat voel je bij die ene perfekte roos die je geliefde meebrengt op een overwacht moment? Of als je dat vogelnest ontdekt? Of als je dat mooie veertje vangt dat door de lucht zweeft? Wist je trouwens dat als je een wit veertje tegenkomt, dat betekent dat er een engel aanwezig is?
Zo kan ik nog oneindig doorgaan... De eerste besjes aan je vorig jaar zelf geplante struik. Het voetje van een pasgeboren baby in een grote mensenhand. Dansende vlammetjes van een kaars op een gezellige winteravond. Het zalig geurende aroma van lavendelolie, of jasmijn...
..
Er is niets dat voorgoed verdwijnt, als men de herinnering bewaart.
Het koesteren van de herinnering is de troost voor het verlies.
"Misschien heb je soms zin om even te verdwijnen naar die ene heldere ster in de oneindigheid van de hemel...
. 
