Met de nasleep van mijn bronchitis bekruipt mij een dubbel gevoel. Ofwel krijg ik een nieuwe opstoot van koorts en is er de angst van is dit wel verantwoord of zegt mijn lichaam dat er ook grenzen zijn na 63 jaar. De drijfveer is wel ”als ge het niet probeert zult ge het nooit weten”.   Wanneer ik pelgrimsverhalen lees over allerlei pijntjes, dan sla ik meestal die bladzijden over. Wat me meer interesseert zijn niet zozeer problemen die leiden tot een eventuele terugkeer, maar de worsteling met jezelf die vooraf gaat aan een terugkeer.
Elke Santiagoganger neemt afscheid na een periode van voorbereiding. Een periode dat hij voor zichzelf en anderen duidelijk maakte wat hij wil en wat hij gaat doen. Hij zal meestal tot het uiterste gaan om zijn doel te bereiken. Zo heeft hij zichzelf geprogrammeerd en zo wil hij het ook een beetje voor het thuisfront doen. Opgeven en naar huis terug doet hij pas op het allerlaatste, wat nogal eens leidt tot grote problemen.
Nu is het niet dat de schrik mij om het hart slaat ,maar er eens eventjes over nadenken kan zeker geen kwaad. Het gevoel dat er toch iets niet in orde is ,is misschien wel de oorzaak van dit pessimistisch ogenblikje en moet ik het toch even kunnen opschrijven.