Km 75
Omweerachtig soms regen, 20 graden
De rit naar O'Cebreiro
Ik zit hier buiten op het terras van Pension Fernandez(foto's) mijn blog te schrijven. Deze nacht heeft het zwaar geonweerd en nu regent het pijpestelen. Maar ik zit droog. Heb de hele dag trouwens geluk gehad met regen. De rit op zich had dit weer wel nodig met 3 cols van eerste categorie, weliswaar kort na elkaar, maar de klim naar O' Cebreiro mag er zijn. Vanaf Villafranca del Bierzo begon de klim van 31 km naar O' Cebreiro.
.

Weer moeilijk vertrek uit Ponferrada, daarna een stuk echte Camino slalommend tussen de voetgangers. Hierna iemand uit Zeeland ontmoet met een GPS, wat wel een stuk gemakkelijker is dan altijd de weg te moeten vragen. Die eventjes gevolgd maar na de eerste beklimming ben ik doorgereden. Het ging een beetje te traag. Dus gans de dag in de bergen met wijdse panorama's en prachtige kleuren. Alles ziet hier groen. Dit is een ander Spanje, ook een beetje kouder! Weer veel stempels opgehaald voor mijn compostelaat. Heb ondertussen al een mooie verzameling bij elkaar.

Probeer nu vóór het weekend in Compostela aan te komen om wat praktische zaken te regelen. Dan misschien nog tijd om naar Finisterre te gaan. Krijg dan ook een credential van Franciscus van Assisië. Maar zoals onze Eddy terecht opmerkte wegen de laatste loodjes wel het zwaarst.

Geslapen in pension Fernandez in Triacastella maar moest met fiets en al door het poortje de trappen opwant er was geen enkele andere mogelijkheid om hem veilig te stellen 

Verstuurd met smartphone en sms
Alois Van der Veken

  Ponferrada                                                  


Beatus, qui prodest,quibus potest





Winkeltje tegenover de Tempeliersburcht met San Roque in Ponferrada

Tempeliersburcht om bedevaarders te beschermen in Ponferrada

Stadspoort met Tempeliersvlaggen in de straat

Villafranca del Bierzo

Villafranca de Bierzo met brug over de Rio Burbia

Weer San Roque op begin van de brug op Rio Burbia 



Begin van de klim naar O' Cebreiro

Begin van de echte klim naar O' Cebreiro



Tijdens de klim was het mistig weer

Op de top



Panorama vanaf O' Cebreiro

O'Cebreiro

De afdaling

Boven op de San Roque.

Tweede col van de dag , de San Roque



afdaling naar Triacastela



Portomarin met het verzonken dorp

Zilverwortel In de Picos de Europa

De natuur herstelt zich na bosbrand

Km 95
Zwaar tot lichtbewolkt, fris 21 graden

Deze morgen mijne helm kwijtgespeeld en niet meer teruggevonden. Half het dorp ondervraagd, niks. Dan maar zonder helm vertrokken. Eigenlijk is de helm verplicht in Spanje.

Eerst meer omlaag dan omhoog tot Sarria. Daar stempel gehaald. Dan Portomarin, de verzonken stad. Hoog water dus pech voor mij. Zou mooie foto's geweest zijn met die torenspits in het midden van het meer. Zware en eindeloze klim hierna. Pelgrims met reservefietsen op volgwagen gezien. Die doen enkel de laatste 300 km. Zo mag het ook. Iets later de man met de GPS weer tegengekomen, nog iemand erbij  aangesloten en we reden met drie samen tot Melide, eindpunt van de dag. Direkt iets gevonden om te slapen,. Nog wat rondgelopen in het stadje waar ik een Tshirt kocht en bedtijd.

Morgen hoop ik Santiago de Compostela te bereiken en dan resten mij nog een paar dagen om alles af te werken. Ik heb geleerd dat afzien ook gelukkig maakt en paniek een slechte raadgever is. Mensen kunnen mooi zijn in alle eenvoud. Eerlijk, bewonderend en  behulpzaam. Ik ben altijd geholpen geweest, altijd met dat ietsje meer dan ik vroeg. Water vragen en er zaten ijsblokjes in. Een jonge gast moest nog 200m lopen naar huis om mijn drinkbus te vullen. Een jong meisje hoorde vanwaar ik kwam en sprak bewonderend "you must be very strong". Het spontaan applaus in Brives. Die cafegasten uit Dom-le-Menil die mij naar het eind van de wereld stuurden waar gene camping was. Dick Walravens die me met zijn tips blijft volgen. Lieve die in haar enthousiasme een grote steun was. En last but not least mijn vrouw die gezorgd heeft dat dit allemaal mogelijk werd. Ook al de volgers die met hun reacties en emails een stimulants waren als het efkes moeilijk ging. En dat was dikwijlser dan je denkt.

Morgen dus de laatste rit. Het zal weer een hele zware zijn met tientallen beklimmingen en met de bekroning op het plein voor St Jacob. Misschien ga ik ergens  stillekes staan huilen omdat het allemaal voorbij is.

Hotel Restaurante Xaneiro

Verstuurd met smartphone
Alois Van der Veken

Km 70
Uitstekend fietsweer 22 graden

Vertrek op mijn eentje was weer moeilijk. Heb mijn route beetje aangepast om snel in Santiago te geraken. Snel Arzua bereikt voor koffie. Kwam ik daar onze trage Hollander tegen. Zijn stuur stond los en hij was op zoek naar een fietsenmaker. Beetje later was hij daar terug. Het stuur bleek blijkbaar toch normaal. Dan met z'n twee verder. Met gezelschap wordt klimmen minder zwaar. Zijn route week wel wat af van de mijne, maar we gingen toch samen blijven na wat te hebben gepicknickt verderop. Na 2km paniek, hij was zijn helm vergeten. Dus hij terug en ik ging wachten op het volgende terras. Dat er natuurlijk niet was. Dan maar doorgereden op zoek naar een terras. Eindelijk één gevonden en daar gewacht. Lang gewacht. Uiteindelijk toch opgegeven en doorgereden op advies van de plaatselijke bevolking. Ik was letterlijk van de kaart want het was zijn route en die stond niet in mijn boekje. Na "op kompas" rijden eindelijk bij bord "Santiago 20 km" aangekomen. Dat was ik een uur geleden ook al eens tegengekomen! Kwaad op mezelf en naar Santiago gevlogen.

In Santiago direct een pension binnengestapt, 18€ per dag. Mijn geluk begint te keren. Dan op zoek naar de kathedraal en die ook nog gevonden. En hier eindigt mijn bedevaart. Spijtig genoeg staat een van de torens volledig in de steigers. Huiskamer Der lage landen binnen voor info. Dan zalige rust, geen fiets meer op. Ik was het echt zat. Moesten de laatste 2 ritten de eerste zijn, er zouden er niet veel vertrekken. Toch blij dat alles goed verlopen is. Met 2727 km op de teller is dat ook een verdienste.

Verstuurd met smartphone
Alois Van der Veken

Hedendaagse bouwkunst met Santiagosymbool in Melide

Kerkje in Melide

Eucalyptusbossen

Nog Eucalyptusbossen

Aankomst en zicht op Santiago, er kwam nog een zware klim als afsluiter

Hier mijn stempelboekje met de eerste stempel gehaald in Namen

                   

                          


Beatus, qui prodest,quibus potest





De fiets  voor de kathedraal in de steigers

Op 25 aug  grote feesten in Santiago

Op het plein voor de kathedraal

Rechteringang aan de Rue de Villar

Kathedraalmuseum met souvenirsschop

Pleintje aan de Rue de Villar

Hoge genodigden in de Parador na het concert

De kathedraal

St Jacobus 3 maal

Aanschuiven voor een Compostela oorkonde.

Gemiddeld 1850 pelgrims per dag.

Rechterzijde kathedraal met museum.

Altaar in kathedraal

Geluk moeten we onderweg zoeken en niet aan het eind van de weg, want dan is de reis afgelopen.

Voluit leven doen we pas als we niet onze eigen bron hoeven te zijn, niet ons terrein hoeven te verdedigen en niet het laatste woord hoeven te hebben. Als we alles achter ons kunnen laten en op tocht kunnen gaan en dan gaandeweg leren hoeveel" bezit" ballast is en hoeveel "zorg" overbodig.(Jeroen Gooskens)

Niet eindelijk, maar spijtig genoeg ben ik al in Santiago aangekomen. Iedereen met een beetje fysiek kan deze tocht maken. Alleen moet uw mentale krachtmeter op maximum staan. Niks maar dan ook niks mag u uit evenwicht brengen. Je moet altijd weten dat het goed komt en daar volledig op vertrouwen. De rest is gewoon verspilde energie. Omzien in verwondering, verwijlen in stilte, kijken waar de weg mij brengen zal is de gouden regel voor een pelgrim.

Ook heb ik me altijd voorgehouden dat ik op geen enkel moment alleen ben. Zelfs in Noord-Frankrijk waar ik gans alleen moest vaststellen dat de weg niet meer bestond en het volgende dorp 20 km verderop lag, ben ik nooit in paniek geweest. Ik had ook in mijn fantasie altijd iemand die mij hielp en raad gaf. Bij zware beklimmingen, op moeilijke momenten, de weg verloren, drinkwater op... dikwijls had ik het moeilijk. Maar er was altijd die mentale kracht die me zei, “dat komt goed”.

De weg doet uw vertrouwen in vreemde mensen alleen maar toenemen. Na al die lovende woorden van mensen onderweg, die bewondering, voelde ik me heel klein op dat immense "Plaza de Obradoiro" voor de kathedraal.

Vandaar spijtig dat ik in Santiago ben. Ik ben mijn status van" pelgrim onderweg "kwijt geraakt en dat doet pijn. Niks gevoeld van geluk dat ik mijn doel heb bereikt. Heb het al eens in mijn vorige verslagen geschreven: " Pelgrim ben je niet, dat wordt je". Niet voor niets dat zo 'n tocht in veel landen doorslaggevend is op je CV, zoals in Spanje, Italië en zelfs in Nederland. Mensen die deze tocht maakten zullen dat alleen maar beamen.

Ik voel me een beetje gedrogeerd. De les dat de weg belangrijker is dan het doel, moet iedereen in zijn leven ervaren. Alles wat gepland is moet op termijn worden bijgesteld.

HIERMEDE SLUIT IK MIJN BLOG AF. BEDANKT ALLEMAAL VOOR DE REACTIES, IK HEB ZE GRAAG GELEZEN EN TOT ZIENS.Later, thuis, zal alles nog wel wat bijgewerkt worden

                                                         

Verstuurd met smartphone
Alois Van der Veken

Bijlagen:
PICT3618.JPG (93 KB)   
PICT3620.JPG (91.4 KB)