Van oudsher hebben bedevaarten, naar welk bedevaartsoord ook, een religieus karakter: pelgrims reisden daar naartoe ten einde daar aanwezige relikwieën te vereren. Ook ondernam men een bedevaart ter uitvoering van een aan God gedane belofte, of bij wege van boetedoening. In de Middeleeuwen werden bedevaarten niet zelden als straf opgelegd door kerkelijke of zelfs wereldlijke rechtbanken. Zelfs het verbeteringsgesticht van Mol heeft met succes zulke tochten ingericht.

 Doch een aanmerkelijk deel van de pelgrims ,en dus ik ook, die tegenwoordig naar Santiago fietst of wandelt doet dit vanwege het cultuurhistorische erfgoed op de route, vanwege de fysieke uitdaging of om, vaak in samenhang met ontwikkelingen in het eigen leven (voor mij pensioen), geruime tijd in een geheel andere omgeving te verkeren.

Daarom:

Het meervoud van lef is leven