In Februari 1989 hebben wij Egypte bezocht. Eergisteren heb ik de fotos van onze reis gesorteerd en op een website gepubliceerd. Een opportuniteit voor onze reis terug te leven.
Vroeger toen wij gingen wandelen zagen wij heel dikwijls mooie tuinnetjes die voor de huizen lagen. Ik had dat graag vooral voor de bloemen: rozen, dahlias, magnolias enz.
Nu heb ik een gebouw dicht bij ons ook met tuinnetjes op straat, maar die zijn nu door hagen verborgen. Omdat de mensen van vandaag meer voor zich willen leven ? Cocooning zeggen ze. Jammer.
Annevoie is voor zijn tuinen gekend waar men veel fonteinen en waterstralen kan zien. Twee jaren geleden hebben wij een uitstapje gedaan voor die te bezoeken en Robert heeft natuurlijk fotos genomen. Tussen al die beelden heb ik diegene gekozen voor zijn sierlijkheid die heel representatief van de XVIIIde eeuw is.
Ik voel me rustig. Geen pijn, geen angst. Voor de eerste keer sinds ... ik weet niet hoeveel jaren. Vroeger was ik altijd angstig voor een aantal redens; de dood, de financiele situatie, voor mijn job, voor de gezondheid van Robert, voor mijn eigen gezondheid, voor de opinie van de anderen vooral die van mijn ouders enz. enz. Maar vandaag voel ik een soort vrede van de geest. Vraag me niet waarom of "hoe kan het". Het is zo en ik voel me heel goed.
In September 2007 hebben wij het kasteel van Chantilly in Frankrijk bezocht. Dit is 40 km ver van Parijs en het bevat de prachtige schilderijen van de Condé Museum.
Hier is de link tot een album van onze photos, klick op de photo voor verder te bezoeken.
Maar er zijn toch mooie zondagen geweest toen wij gingen wandelen.
Dit was het geval bij de monumentent dag 2007 waar wij Gaasbeek bezochten. Het weer was fantastisch en Robert heeft een heel dikke paddestoel in foto genomen.
Alles is te stil en rustig. Alle winkels zijn gesloten en het maakt mij ongerust alhoewel ik geen boodschap moet doen.
Slechte herinneringen ? Ja zeker. Toen ik jong was bleven altijd thuis; mij vader knutselde en mijn moeder maakte waffels of pannecoeken. Beiden dachten dat ik gelukkig was, mijn vader omdat hij zich de vraag niet stelde, mijn moeder omdat er een lekkere avondmaal klaar was.
Maar ik was tristig omdat ik niet meer naar de patronage mocht gaan of naar de bioscoop gelijk vroeger toen wij nog in Verviers waren en toen Bobonne er nog bij was ...
Ik weet niet meer wat ik moet denken. Robert zegt dat hij zich niet goed voelt maar de dokter vindt niets. Ik heb telkens het gevoel dat dit een reactie is voor zich tegen de realiteiten te beschermen. De ziekte is misschien voor hem een soort "nest" waar hij zich goed vindt. Wat moet ik doen ? In zijn spel spelen of reageren ? En hoe reageren ? En als het toch waar was dat hij ziek is ? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden.
Niet dat ik de mannen niet graag zie, ik spreek liefst met een man dan met een vrouw.
Maar er is nog heel veel te doen voor dezelfde vrijheid aan een vrouw en aan en man te herkennen.
Neem het volgende voorbeeld. Toen een man met een zieke echtgenoot moet leven vindt iedereen dat "het voor hem niet zo plesant moet zijn" . Wat zeggen zij toen een vrouw met haar zieke echtgenoot probeert te leven ? En wie gaat ze beklagen ? Wie gaat herkennen dat het niet altijd gemakkelijk moet zijn ? Niemand.
De vrouw moet hier op aarde een heilige zijn, de mannen mogen wachten tot wanneer zij de hemel binnen komen.
Robert wilt niet herkennen dat hij ziek is. Zijn vader was ook zo, voor hem de ziekte van zijn zoon was maar een reeks van ongevallen en geen aanhoudend handicap.
Het is de ontkenning van mijne spanning voor glimlachend te blijven. Het is de ontkenning van alles dat ik deed en nog doe voor een gewoon leven te hebben. En het kost me zoveel telkens. Ik voel me te kort gedaan.
Wij leven in een fantastische wereld en in een wonderlijke tijd tenminste voor sommige zaken.
Kijk naar de foto hiernaast. Het werd in april 2001 genomen, het is het beeld van een aziatische stofstorm in Asia geboren en in Noord-America gestopt. Het beeld is boven China genomen maar de storm is zo dicht dat hij de grond beneden verbergt .
De foto is op de website van de Nasa samen met heel andere interessante beelden beschikbaar.
Dit is een positieve kant van onze tijd want vroeger waren dit soort beelden voor "specialisten" alleen.
Robert is thuis terug maar is nog niet genezen. Vier weken in een bed laten tracks, hij heeft o.a. problemen voor te lopen en voor recht te staan.
Ik moet dus verpleegster spelen en het is niet altijd vrolijk, de mannen zijn zo moeilijk toen zij ziek zijn. Ze denken altijd dat ze de ongelukkigste zijn en dat ze nooit meer gezond gaan worden.
Veel vrouwen van onze kennis kijken met medelijden naar mij, "de vakanties zijn voorbij" zeggen ze.
Robert gaat binnen een paar uren thuis terug zijn.
Het is het einde van een tristige en vermoeiende periode en ik ben blij.
Maar ....
Het is ook het einde voor mij van een vorm van vrijheid of liefst van zelfstandigheid. Een andere manier van koken, van boodschappen doen, eten en drinken op een ander wijze, op TV films in plaats van series bekijken enz.
Opnieuw met ons twee zijn. En een beetje vrijheid laten gaan.
Vroeger toen wij gingen wandelen zagen wij heel dikwijls mooie tuinnetjes die voor de huizen lagen. Ik had dat graag vooral voor de bloemen: rozen, dahlias, magnolias enz.
Gesneeuwde landschapen zien we dikwijls toen die van bossen of velden zijn. 
Ik luister naar een Sonate van Mozart gespeeld door Clara Haskil en Arthur Grumiaux.
